Ο τραγικός ήρωας

 Δε γίνεται να κλείσω αυτό το μικρό αφιέρωμα στον φαουστιανό μύθο χωρίς να γράψω και μια δυο καλές κουβέντες για τους τραγικούς ήρωες που κλείνουν τελικά τη φρικτή αυτή συμφωνία. Δε γίνεται να μη συγκινηθεί κανείς από τον απελπισμένο αγώνα που κάνουν για να αποκτήσουν αυτό που θέλουν τόσο πολύ. Ειδικά όταν δε πρόκειται για χρήματα ή για εξουσία αλλά για νεότητα(ποιος δε θα ήθελε να μείνει νέος;) ή για κάποιον μεγάλο έρωτα. Δε μπορεί να μην κατανοήσει κάποιος τη δίψα τους γι' αυτό που τόσο ποθούν. Η οποία είναι τέτοια που δεν τους επιτρέπει να δουν πως έχουν πέσει θύμα του εγωισμού τους. Δεν τους επιτρέπει να καταλάβουν πως ακόμα και αυτή  η κατάκτηση του στόχου τους είναι στην πραγματικότητα μια αποτυχία, μια καταδίκη.  Γιατί ακόμα κι αν πετύχουν το σκοπό τους μέσω του φοβερού τιμήματος της πώλησης της ψυχής τους, δε θα είναι ποτέ σε θέση να τον νιώσουν ως επίτευγμα δικό τους. Η νεότητα, η δόξα, τα πλούτη, η γνώση και κυρίως ο έρωτας, δε θα απαλύνουν ποτέ τον πόνο τους διότι ποτέ δε θα αισθανθούν πως είναι ένα δικό τους επίτευγμα ή έστω μια ευλογία που τους δόθηκε. Θα είναι κάτι που έκλεψαν, κάτι που απέκτησαν με την παρέμβαση ενός τρίτου, ο οποίος μάλιστα περιμένει να πληρωθεί. Η σωματική νεότητα τους γερνά, ο έρωτας μετατρέπεται σε αγωνία, τα πλούτη σε μια αφάνταστη φτώχεια και η δόξα σε εξευτελισμό. Και όχι εξωτερικά, ο κόσμος δεν το βλέπει αυτό, αλλά εσωτερικά, το γνωρίζουν μόνο οι ίδιοι. Κανείς δε μπορεί να τους συμπαρασταθεί. Κι ενώ οι ήρωες συνήθως είναι άνθρωποι μυαλωμένοι και σοφοί, δεν είναι απλά άπληστα, εγωκεντρικά καθάρματα, ενώ γνωρίζουν πως η συμφωνία θα κρύβει κάποια απάτη, πως το αντίτιμο είναι τρομερό και το βραβείο τους θα έχει πάντα μια μεγάλη κηλίδα, θέλουν τόσο πολύ να το αποκτήσουν που κάνουν αυτό το τόλμημα. Είναι θύτες και θύματα ταυτόχρονα!