Στο τέλος της σημερινής περικοπής λέει ο Ιησούς στον Σίμωνα Πέτρο: «Μη φοβάσαι, από τώρα θα ψαρεύεις ανθρώπους». Και όλοι ξέρουμε ότι και αυτή η υπόσχεση του Κυρίου μας βγήκε αληθινή. Και ο Πέτρος όπως και οι άλλοι μαθητές του Ιησού πράγματι ψάρευαν ανθρώπους. Όπως έκαναν και μετά από αυτούς οι μάρτυρες, οι όσιοι, οι Πατέρες αλλά και όλα τα μέλη της Εκκλησίας μας. Και ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Και συνέχισε αιώνες αργότερα να εξαπλώνεται, μέσα από αποτυχίες και θριάμβους, μέσα από πτώσεις και πτήσεις. Όλα αυτά άλλωστε ήταν κομμάτια της ιστορικής πορείας της Εκκλησίας. Για να φτάσουμε στο σήμερα όπου-έστω και αργοπορημένα- βλέπουμε και στη χώρα μας μια μικρά αλλά εντυπωσιακή απομάκρυνση των ανθρώπων από την Εκκλησία. Και προσπαθούμε να βρούμε γιατί να γίνεται αυτό; Φταίνε οι Δυτικοί που θέλουν τις ψυχές μας; Φταίει η Νέα Τάξη Πραγμάτων; Φταίει η τηλεόραση, το διαδίκτυο; Τι από όλα αυτά ή μήπως όλα αυτά μαζί;
Χωρίς να παραθεωρούμε τους εξωτερικούς εχθρούς της Εκκλησίας, καλό θα είναι να βρούμε και να καταπολεμήσουμε τα αίτια που βρίσκονται εντός της Εκκλησίας. Ας δούμε πρώτα αν έχουμε τη διάθεση να αλιεύσουμε ανθρώπους και να τους φέρουμε στο Χριστό ή αν προτιμούμε -ακόμα κι αν δεν το παραδεχόμαστε- να κλείσουμε τις πόρτες και να κάνουμε την Εκκλησία ένα κλειστό και εσωστρεφές σύλλογο ανθρώπων. Γιατί πολλές φορές η συμπεριφορά μας, κληρικών και λαϊκών, αυτό δείχνει πως θέλουμε. Δε θέλουμε να συνδιαλεγόμαστε, δε θέλουμε δύσκολες ερωτήσεις, δε θέλουμε πολλά πολλά. Μα έτσι πώς θα ανοιχτούμε στον κόσμο, όπως ανοίγονται οι ψαράδες στο πέλαγος;
Αλλά ας πούμε ότι θέλουμε να δείξουμε στον κόσμο ότι εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουμε τη μία αλήθεια και ζούμε τη πραγματική, την όντως ζωή. Τι δείχνουμε; Τι διαφορετικό από τους άλλους; Η ενορία μας βρίσκεται σε μια πολύ όμορφη περιοχή, ίσως στην ομορφότερη της Ελλάδος. Και λίγο πιο κάτω βρίσκεται η πλατεία Συντάγματος. Και περπατώντας στη πλατεία θαυμάζουμε τη Βουλή από τη μία και τους υπέροχους εμπορικούς δρόμους με τα καταστήματα και τα εστιατόρια από την άλλη. Θαυμάζουμε την ίδια την πλατεία με τα συντριβάνια της και τα δέντρα της. Κοιτάμε όμως το πρωί στα παγκάκια; Βλέπουμε τους ανθρώπους που κοιμήθηκαν εκεί γιατί δεν έχουν σπίτι; Βλέπουμε παραπέρα τους ζητιάνους; Ή απλά τους προσπερνάμε γρήγορα για να πάμε στις δουλειές μας; Αν σε μια χώρα στην οποία το 80/85% δηλώνουμε Ορθόδοξοι υπάρχει αυτή η εικόνα γιατί να έρθει κάποιος στην Εκκλησία; Τι να τον τραβήξει ώστε να γίνει Χριστιανός και να ακολουθεί νηστείες, προσευχές και λειτουργίες; Τι του δείχνουμε εμείς, που δεν λέμε έστω μια κουβέντα για την κατάσταση αυτή; Θα πει κάποιος, είναι δική μας ευθύνη όλη αυτή η φτώχεια; Όχι, δεν είναι μόνο δική μας ευθύνη. Όπως δεν ήταν δική μας ευθύνη ο κορωνοϊός και τα εμβόλια. Ας ρίξουμε μια ματιά πόσα άρθρα από τον εκκλησιαστικό χώρο αφορούν αυτά και πόσα αφορούν τη φτώχεια και την εξαθλίωση ανθρώπων που σύμφωνα με τη θεολογία μας, είναι εικόνες του Θεού.
Τα κηρύγματα που κάνουμε, δεν τα κάνουμε για να δίνουμε απαντήσεις ούτε για να ηθικολογούμε. Τα κηρύγματα καλό θα είναι να γεννούν ερωτήματα. Ερωτήματα που θα μας ταρακουνούν. Που θα μας κάνουν να αμφιβάλλουμε για τη πορεία μας. Που θα μας ξυπνάνε από τον λήθαργο τον πνευματικό στον οποίο βρισκόμαστε. Που θα μας κάνουν να θέσουμε σε κίνηση τις κοινωνίες μας όπως έκαναν παλιότερα οι χριστιανοί, που θα μας οδηγήσουν σε ένα τρόπο ζωής τον οποίο όποιος τον βλέπει θα λέει "ναι, αυτός ο τρόπος ζωής έχει κάτι το διαφορετικό". Που τελικά θα μας κάνουν ξανά αλιείς ανθρώπων και το αλάτι της γης. Αλλιώς είμαστε ακόλουθοι μιας θρησκείας όπως όλοι οι άλλοι.
Σήμερα λοιπόν, ας μη φύγουμε με κάποιου είδους επιβεβαίωση από τη Λειτουργία. Ας φύγουμε με αμφισβήτηση. όχι αμφισβήτηση για τον Θεό, είναι εύκολο να Του ρίχνουμε τα λάθη και τις αδυναμίες μας, αλλά αμφισβήτηση για το πώς χρησιμοποιούμε την ελεύθερη βούλησή μας και πόσο χριστιανοί είμαστε πραγματικά.
Ζουμε στην εποχη της αποστασιας απο το Θεο. Στα εσχατα χρονια. Σε αυτο δε φταιει οτι εξελιχτηκε αλλα στο γεγονος οτι ηθελε να αυτο θεοποιηθει και οχι να γινει θεος κατα χαριν απο το Δημιουργο του και υποταγμενος στο θελημα του δημιουργου του γιατι δυστυχως λογω του συγχρονου "ορθολογισμου" η υποταγη στο Θεο και η ταπεινωση του ανθρωπου εχουν ταυτιστει με τον εξευτελισμο της αξιοπρεπειας και με τη δημιουργια της ενοχικοτητας ενω ο Θεος δεν θελει ουτε να μας εξευτελιζει ουτε να μας δημιουργει ενοχες. Αληθινη ταπεινωση δε σημαινει εξευτελισμος της αξιοπρεπειας αλλα πληρης επιγνωση των προσωπικων μας οριων και αναγνωριση της υπαρξης ιεραρχιας στο συμπαν αναμεσα στα πλασματα που το απαρτιζουν. Δεν ειναι δικαιοσυνη να υπαρχουν παντου ομοιοτητες και παντου ισοτητες. Υπαρχουν και ομοιοτητες και διαφορετικοτητες μεταξυ των ανθρωπων και των πλασματων. Το κριτηριο της ανωτεροτητας μεταξυ των ανθρωπων δεν ειναι οι ψυχικες και οι σωματικες δεξιοτητες αλλα το ποσο ΑΓΑΠΑΕΙ και ΤΑΠΕΙΝΩΝΕΤΑΙ ο καθε ανθρωπος. Οσο μεγαλυτερη ειναι η Αγαπη του και η Ταπεινωση του τοσο περισσοτερο εναι ανωτερος απο καποιον αλλο. Οι δεξιοτητες του καθε ανθρωπου καθοριζουν τη διαφορετικοτητα του απο τους αλλους αλλα δεν ειναι αυτες που το κανουν ανωτερο απο τους υπολοιπους. Για αυτο το λογο δε κανει να προσπαθει ενας ανθρωπος να μιμηθει εναν αλλομ ανθρωπο στις ψυχοσωματικες του δεξιοτητες. Οταν καθονται και λενε καποιοι "αφου μπορει ο ταδε να κανει αυτο το πραγμα γιατι τοτε να μη μπορω να το κανω και εγω" σκεφτονται χωρις να το καταλαβαινουν εγωιστικα γιατι φανταζονται οτι οι ψυχοσωματικες δεξιοτητες ειναι αυτες που θα το κανουν "εξαιρετικο". Τα χαρισματα που καλειται να αναπτυξει ενας ανθρωπος ειναι η ανεξικακια, η συγχωρητικοτητα, η πραοτητα, η ταπεινωση και η αγαπη. Οι ψυχοσωματικες δεξιοτητες η ακομη και η δυναμη απο το Θεο να ποιει καποιος σημεια οπως να θεραπευει, να μετακινει βουνα η και να ανασταινει κεκοιμημενους δεν ειναι τα πραγματικα χαρισματα που καλειται να αναπτυξει ενας ανθρωπος για να γινει αληθινος Χριστιανος. Ακομη και οι δαιμονες αντλουν δυναμη απο το Θεο να μετακινουν βουνα. Ελεγε ο Αγιος Σεραφειμ του Σαρωφ οτι ο μικροτερος απο τους δαιμονες μπορει να καταστρεψει το πλανητη σε ελαχιστο χρονο λογω του μισους του για τον ανθρωπο. Ωστοσο οι δαιμονες δεν εχουν ταπεινωση και δε μετανοουν. Ωστοσο εμεις αφου εχουμε αυτα τα σωματα που αισθανονται και σωματικο και ψυχικο πονο μπορουμε εαν θελουμε πραγματικα να μετανοησουμε και να αλλαξουμε ολη τη πορεια της ζωης μας. Κακο δεν ειναι να θελουμε να μιμηθουμε εναν αλλον ανθρωπο αλλα κακο ειναι να θελουμε να το μιμηθουμε με λαθος τροπο σε πραγματα που δε μας ωθουν στο αγαθο.
ΑπάντησηΔιαγραφή