Κυριακή μετά του Σταυρού

 

Είπε ο Κύριος: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; Όποιος, ζώντας μέσα σ΄ αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι΄ αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». Τους έλεγε ακόμη ο Ιησούς: «Σας βεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ΄ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού». 

Τον Χριστό μπορούμε να Τον ακολουθήσουμε με έναν και μόνο τρόπο. Ελεύθερα, με τη θέλησή μας και με όλο μας το είναι. Με το ζόρι χριστιανός δε γίνεται κανείς. Κι αν γίνει, αυτό είναι επιφανειακό και πρόσκαιρο. Τον χριστιανό δεν μπορεί να τον κάνει η βία και τη χριστιανική ζωή δε μπορεί να τη διαφυλάξει ούτε η νομοθεσία ούτε το όποιο κράτος. 

Αν ακολουθήσει κάποιος το Χριστό δε θα βαδίσει σε ένα δρόμο απέραντης ευτυχίας στρωμένο με μυρωδάτα ροδοπέταλα. Θα σηκώσει σταυρό όποιος και όποια πάρει τέτοια απόφαση. Θα χάσουν τη ζωή τους, δηλαδή θα χάσουν την άνεση, τη βολή, την καθημερινότητά τους. Η χριστιανική ζωή είτε σε καίει από μέσα είτε δεν είναι χριστιανική. Ακολουθώντας τον Χριστό αφήνεις στην άκρη τις κοινωνικές υποχρεώσεις, τις οικογενειακές απαιτήσεις, το ίδιο σου το θέλημα. Όλα αυτά μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Τι ζητά η κοινωνία, τι απαιτεί η οικογένεια, τι θέλει, μάλλον τι ήθελε ο ίδιος ο άνθρωπος. Και τότε, απαρνούμενος και αδιαφορώντας για όλα αυτά,  μπαίνει ο άνθρωπος στην ουσία της χριστιανικής ζωής της πραγματικής ζωής. Μιας ζωής όχι αδιάφορης και απόμακρης αλλά ελεύθερης από όλα αυτά που κρατούν τον άνθρωπο δεμένο. Ελευθερώνεται ο άνθρωπος όχι αδιαφορώντας για τα παραπάνω αλλά βλέποντας ανεπηρέαστος τι έχει πραγματικά σημασία. Πετώντας τα ανθρώπινα κατασκευάσματα βρίσκει την πνευματική ουσία στη κοινωνία, την οικογένεια αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του. 

Έτσι αποκαλύπτεται και κερδίζεται η πραγματική ζωή. Με αγώνα και δουλειά. Τότε που δεν ντρεπόμαστε επειδή ακολουθούμε ή έστω προσπαθούμε να ακολουθήσουμε τον Χριστό. Και δεν μας ενδιαφέρει που οι περισσότεροι, όχι μόνο δεν θέλουν να ακολουθήσουν αυτή τη ζωή, όχι μόνο θέλουν να γεύονται τον θάνατο  αλλά και που θέλουν κι εμείς να ακολουθήσουμε αυτούς και όχι τον Χριστό. Δεν δεχόμαστε να δεθούμε με τα δεσμά του θανάτου αλλά επιλέγουμε την ελευθερία που ο Χριστός προσφέρει. 

Η λέξη κλειδί είναι η επιλογή. Διαλέγουμε ελεύθερα τον δρόμο που οδηγεί στον Χριστό και αναλαμβάνουμε τον κόπο, τις δυσκολίες και τις υποχρεώσεις που έχει αυτός ο δρόμος αδιαφορώντας για τη γνώμη του κόσμου αλλά και για όσα απατηλά ο κόσμος προσφέρει. Εξουσία, χρήμα, γνωριμίες, εγκώμια και χαιρετούρες. Αδιαφορούμε και για τις επιθέσεις και τις κακολογίες που θέλουν να μας κάνουν να ντραπούμε για τη χριστιανική μας ιδιότητα. Διαλέγουμε τον δύσκολο δρόμο του χριστιανού και τον ακολουθούμε. Και αυτός ο δρόμος θα μας οδηγήσει στην αγκαλιά του Χριστού, στη ζωή στην οποία δε θα γευτούμε τον θάνατο. 

Metal Church - Perfect Crime

 

Παγκόσμιος ύψωση του Τιμίου Σταυρού

 

Σήμερα γιορτάζουμε την εύρεση και την ύψωση του Τιμίου Σταυρού από την Αγία Ελένη. Ο σταυρός είναι το κατ' εξοχήν σύμβολο του χριστιανού. Είναι το όπλο μας εναντίον των δαιμόνων, της επιρροής τους και κάθε κακού. Είναι το σύμβολο που μας δίνει δύναμη και θάρρος. 

Ο σταυρός βέβαια, μας παραπέμπει στα βασανιστήρια και τον σταυρικό θάνατο του Κυρίου μας. Συμβολίζει ακόμα τα βάσανα που καλούμαστε να υπομείνουμε στη ζωή μας, αυτό σημαίνει και η έκφραση "σηκώνει το σταυρό του" που λέμε για κάποιον που περνάει δύσκολες καταστάσεις.  Μήπως τελικά οι χριστιανοί είμαστε κάποιου είδους μαζοχιστές που λατρεύουμε τον θάνατο; 

Όχι, άλλωστε όποιος χριστιανός πέφτει σε κάποιου είδους θανατολατρεία περιμένοντας την επόμενη ζωή έρχεται σε αντίθεση με την ίδια τη δράση του Χριστού επί της γης. Ποτέ δεν έδειξε κάποιου είδους αντιπάθεια ο Χριστός στην εδώ ζωή. Το αντίθετο. Γι' αυτό και οι Φαρισαίοι τον κατηγόρησαν ως "φάγο και οινοπότη", διότι βρισκόταν δίπλα σε κάθε εκδήλωση της ζωής. 

Ο σταυρός άλλωστε ήταν σύμβολο του θανάτου πριν την Ανάσταση του Κυρίου. Από τη στιγμή εκείνη και μετά έγινε σύμβολο της ήττας του θανάτου, της κατάλυσης του βασιλείου του Άδη. Και όχι μόνο. Έγινε σύμβολο δύναμης και αντοχής. Βρίσκεται εκεί για να μας θυμίζει ότι οι δυσκολίες της ζωής, όσο άσχημες κι αν φαίνονται δε μπορούν να μας λυγίσουν. Θα περάσουν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Και δε μπορούν να μας λυγίσουν όχι επειδή έχουμε κάποια αξιοθαύμαστη δύναμη εμείς αλλά επειδή είναι εκεί δίπλα μας ο Χριστός. Αυτός που κουβάλησε τον σταυρό Του στον Γολγοθά και από θανατοποιό τον έκανε ζωοποιό. "Ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό" λένε κάποιοι επικαλούμενοι τα λόγια του Γερμανού φιλοσόφου αλλά ο χριστιανός δε πιστεύει κάτι τέτοιο. Και δεν πιστεύει κάτι τέτοιο διότι ακόμα και αυτό που μπορεί να μας σκοτώσει μπορεί να μας κάνει δυνατότερους. Γιατί ο σταυρικός θάνατος του Κυρίου και η Ανάσταση του Κυρίου μας διέλυσαν το σκοτάδι του θανάτου και οι χριστιανοί γινόμαστε πιο δυνατοί ακόμα και μέσα από το θάνατο. 

Σήμερα, γιορτάζοντας την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, γιορτάζουμε την οριστική ήττα του θανάτου. Τον θρίαμβο της ζωής. Την διάλυση των βασάνων και των στεναχωριών ως δεσμών που μειώνουν τη χαρά της ζωής. Είναι μια γιορτή της πραγματικής ελευθερίας.

Flotsam and Jetsam - The Head of the Snake

 

Ταπείνωση και ταπεινολογία

 

Άλλο είναι η ταπείνωση και άλλο το κόμπλεξ κατωτερότητας που εκφράζεται με την ταπεινολογία. Η ταπείνωση έχει μέσα της ένα μεγαλείο, μια λεβεντιά, κι ενώ ο ταπεινός δεν περηφανεύεται γνωρίζει και τη δική του κατάσταση αλλά και των άλλων. Από την άλλη η ταπεινολογία, η ψεύτικη ταπείνωση στα λόγια δηλαδή, στην πραγματικότητα είναι ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας συνοδευόμενο με δόσεις μνησικακίας, μιζέριας και κακομοιριάς. Γι' αυτό και πολλές φορές η ταπεινολογία, σε αντίθεση με την ηρεμία της ταπεινότητας, οδηγεί σε εξάρσεις υστερίας, μισαλλοδοξίας και φανατισμού. Αυτά είναι στην ουσί αένα αντίβαρο στην έλλειψη πραγματικής πίστης και στην καταπιεζόμενη περηφάνια, την οποία ο ταπεινολόγος κρατά με νύχια και με δόντια ενώ στην πραγματικότητα θέλει να την  επιδείξει και στον Θεό τον ίδιο αν είναι δυνατόν. Περιττό να πούμε πως ενώ η ταπεινότητα σπανίζει, ταπεινολογία ανθίζει...Έι, αυτό το τελευταίο έκανε ομοιοκαταληξία

VOIVOD - Morgöth Tales

 

Κινούμενοι εκτός του κεντρικού δρόμου

 

Πολλές φορές έχω δει ανθρώπους που προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους έξω από τις συνηθισμένες κοινωνικές νόρμες να συνθλίβονται στη προσπάθειά τους αυτή. Η αλήθεια είναι ότι βλέπω πάντα με συμπάθεια τέτοιες προσπάθειες. Όμως το να προσπαθείς να παρεκκλίνεις από τα καθιερωμένα δεν είναι μια απλή επιλογή. Είναι η έναρξη ενός πολέμου. Η μάζα μικρή ανεκτικότητα έχει προς κάποιον που θέλει να κινηθεί διαφορετικά. Και όταν κάποιος/α το κάνει θα κινηθεί εναντίον του. Μα με το κουτσομπολιό, μα με την απομόνωση, μα με την περιθωριοποίηση. Επιπλέον κι αυτοί οι ίδιοι οι άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν εκτός των πλαισίων που θέτει η όποια κοινωνία σπανίως είναι έτοιμοι πνευματικά για κάτι τέτοιο. Νομίζουν πως η ζωή τους θα είναι σαν μια χολυγουντιανή ταινία ή ίσως ένα ροκ τραγούδι. Ανακαλύπτουν όμως κάπως απότομα πως και τις δικές τους δυνάμεις και διαθέσεις δεν υπολόγισαν και δεν τις μέτρησαν σωστά αλλά και την επιθετικότητα του κοινωνικού περιβάλλοντος υποτίμησαν. Με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να μην αντέξουν το βάρος της ίδιας τους της επιλογής. Οι επιλογές μας έχουν και επιπτώσεις. Όλες. Από τις πιο ασήμαντες ως τις πιο κρίσιμες. Όταν αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε έναν δρόμο θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και για το κακοτράχαλο μονοπάτι που βαδίζουμε αλλά και για τη μαλθακότητα των ποδιών μας και για τις πέτρες που θα μας πετάξουν αυτοί που ακολουθούν τον κεντρικό δρόμο, κρυμμένοι στους θάμνους. Και κυρίως, να μην πέσουμε θύματα των ίδιων των φαντασιώσεών μας...

Όποιος πιστεύει πως η χριστιανική θρησκεία μας προτρέπει να είμαστε βλάκες, πλανάται πλάνην οικτράν.

 Όποιος πιστεύει πως η χριστιανική θρησκεία μας προτρέπει να είμαστε βλάκες, πλανάται πλάνην οικτράν. Οικτρά πλανάται επίσης όποιος πιστεύει πως ο χριστιανισμός είναι το σχολείο της αδυναμίας και της κλάψας.

Να τι λέει γι' αυτό ο χριστιανός συγγραφέας Ζωρζ Μπερνανός, δίνοντας ένα μάθημα πρακτικού χριστιανισμού, ένα μάθημα θάρρους.: "Ο μόνος κίνδυνος που παραμονεύει έναν απελπισμένο άνθρωπο, όταν αντιμετωπίζει το μίσος ή την περιφρόνηση,  είναι να συγκινηθεί για τη δική του μοίρα".

Ο χριστιανισμός (έπρεπε να το ξέρει αυτό ο Ανρί ντε Μοντερλάν) είναι ιπποτισμός. Απαιτεί την ίδια ορμή, την ίδια καρτερικότητα, την ίδια αυτοκυριαρχία και σωστή συμπεριφορά, την ίδια απάθεια για ό,τι λέγεται και γίνεται, την ίδια προσπάθεια κάθε μέρα, την ίδια προπόνηση ακριβώς όπως σε κάθε άθλημα, ακριβώς όπως σε κάθε στρατιωτικό σύστημα, όπως σε κάθε ηθική τύπου bushido και τύπου γκρουπ(Σ. Πεγκύ, H. Frank)   

Μόνο που, επιπλέον, ο χριστιανισμός διακρίνεται από ευγένεια, την ευγένεια της καλοσύνης και της αγάπης. Ο χριστιανισμός, αυτή τη ψυχρότητα ή την αποστροφή του ιππότη ή του στωικού δεν την έχει. Η συνείδηση της ματαιότητας αυτού του κόσμου δεν έχει να κάνει με τη μελαγχολία, ενώ η περιφρόνηση, που πολλές φορές αντιμετωπίζει ο χριστιανός, δεν μπορεί να του στερήσει τη χαρά, μια χαρά που πηγάζει από ευφορία, την οποία δε μπορεί να γευτεί ο συνοφρυωμένος στωικός, ο πεισμωμένος πρωταθλητής, ο επιφυλακτικός γυμνοσοφιστής. 

Νικολάε Στάινχαρτ, Το Ημερολόγιο της Ευτυχίας, εκδ. Μαϊστρος

Black Label Society - The Gallows

 

Όμορφες στιγμές...

 

Θυμάστε κάτι τραπεζώματα στις αυλές, που μαζευόταν όλο το σόι κι όλη η γειτονιά??

Τώρα τα καταργήσαμε όλα! Πότε θα ξαναζήσουμε τέτοιες όμορφες στιγμές..!!

(To παραπάνω κείμενο κυκλοφορεί συνοδευόμενο από παλιές φωτογραφίες με σόγια ολόκληρα γύρω από το τραπέζι και η ανάρτηση έχει καθαρά ειρωνικό-σατιρικό χαρακτήρα. Παρομοίως θα αντιμετωπιστεί και όποιος το πάρει τοις μετρητοίς και γράψει σοβαρά για τις παλιές καλές εποχές. Απαίσιες ήταν, γεμάτες υποκρισία και μικροψυχία. Αυτά!)

Πίστη και ασθένεια

 

Υπάρχει ένας ύπουλος πειρασμός,(ο π.Κλεόπας τον λέει πειρασμό εκ δεξιών)-θα μπορούσα να τον ονομάσω πειρασμό της πίστεως-που θεωρείται πανάκεια για καθετί που απασχολεί τον άνθρωπο,που αντικαθιστά όλες τις ανθρώπινες αρετές και που κατά βάθος αποτελεί μια τετραπλή υπόσταση της αλαζονείας, σε συνδυασμό με την αφέλεια:

Η πεποίθηση ότι με την πίστη δεν αρρωσταίνουμε ποτέ ,ότι δεν είναι δυνατόν να ξαναρρωστήσουμε ή ότι, αν παρ' όλ' αυτά αρρωστήσουμε, δεν έχουμε ανάγκη από γιατρούς και φάρμακα, τη στιγμή που μπορούμε να θεραπευτούμε ανά πάσα στιγμή με τις προσευχές.

Μια τέτοια πεποίθηση, η οποία μας θυμίζει αυτό που είπε ο Ζακ Μαριταίν(θα πάρω τον Χριστό στο τηλέφωνο), είναι το ίδιο με την πεποίθηση που έχουν κάποιοι οι οποίοι δέχονται την ύπαρξη του Θεού μόνο μέσα από κάποιο θαύμα.Ο άνθρωπος που πιστεύει κάτι τέτοιο μοιάζει με τον μηνυτή,που,αντί να καταφύγει σε πρωτοβάθμιο δικαστήριο,κάνει προσφυγή.

Ταυτόχρονα όμως είναι και έλλειψη ταπεινότητας.Οι γιατροί,τα φάρμακα,του Θεού δώρα είναι.Ο πιστός αρρωσταίνει,όπως ακριβώς αρρωσταίνει όλος ο κόσμος και ακριβώς με τον ίδιο τρόπο θεραπεύεται,με τη βοήθεια δηλαδή των γιατρών και των φαρμάκων(αν βέβαια του είναι γραφτό να θεραπευτεί).

Ο Θεός βέβαια κάνει και θαύματα αλλά μόνο όταν Εκείνος το θελήσει.Η ιστορία της Εκκλησίας μας δείχνει πως τα θαύματα δεν γίνονται ένα κάθε μέρα,ούτε ο Θεός μας προειδοποιεί πότε θα κάνει θαύμα,για να πάμε να το παρακολουθήσουμε.(Ο Sadu Sundar Singh είναι αλήθεια πως ζήτησε από τον Κύριο να του φανερωθεί,και η προσευχή του εισακούστηκε.Δεν ζήτησε όμως κάποια σωματική θεραπεία για τον εαυτό του,αλλά σε όλη τη ζωή του βάδισε στο δρόμο του Ευαγγελίου και της βίας(όπως την αναφέρει ο Ματθαίος στο 11,12)για να συναντήσει την πίστη.Σύμφωνα με τη Λούρδη,ο αριθμός των θεραπειών που έγιναν με θαυμαστό και ανεξήγητο τρόπο και που αναγνώρισε επίσημα η ιατρική επιτροπή συναγωνίζεται τον αριθμό που αναφέρει η επίσημη Εκκλησία.Η Εκκλησία μάλιστα,δείχνει πιο προσεκτική σε τέτοια θέματα, από την ιατρική,όπως για παράδειγμα η σινδόνη του Τουρίνου,θέμα για το οποίο έδωσε προτεραιότητα στα ιστορικά επιχειρήματα,σε σχέση με τα επιστημονικά(υπεριώδεις ακτίνες)

Ο Απόστολος Παύλος έμεινε με την παλιά του αρρώστια(στα μάτια;)και μετά τη δωρεά της Χάριτος(...εδόθη μη σκόλωψ τη σαρκί, άγγελος σατάν ίνα με κολαφίζη...),δηλαδή,...μου δόθηκε ένα αγκάθι στο σώμα,ένας άγγελος του Σατανά,για να με ραπίζει...

Άρα λοιπόν;Ο πιστός άνθρωπος ξέρει πως μπορεί κι αυτός σαν όλους τους άλλους ανθρώπους να αρρωστήσει κάποια στιγμή και τότε να προσευχηθεί να τον βοηθήσει ο Θεός,αλλά να βοηθήσει και τον γιατρό που πρέπει να επισκεφθεί και να ευλογήσει τη θεραπεία,που εκείνος ως ειδικός θα προτείνει. 

Νικολάε Στάινχαρτ,Το Ημερολόγιο της Ευτυχίας,εκδ.Μαΐστρος

Motorhead - Ace of Spades

 

Γενέθλιο της Θεοτόκου

 

Την γέννηση της Θεοτόκου γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας. Πρόκειται ουσιαστικά για μια πρώτη, ανεπίσημη(αν μπορούμε να το πούμε) έναρξη του σχεδίου του Θεού για την ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου Του, του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος, που θα ανοίξει το δρόμο για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η Θεοτόκος θα αποτελέσει τη γέφυρα την οποία θα διαβεί ο Λόγος για να γίνει άνθρωπος και να επιτελέσει το σωτήριο έργο Του. 

Στο κοντάκιο της γιορτής διαβάζουμε: "Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ὀνειδισμοῦ ἀτεκνίας, καὶ Ἀδὰμ καὶ Εὔα, ἐκ τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, ἠλευθερώθησαν, Ἄχραντε, ἐν τῇ ἁγίᾳ γεννήσει σου". Η Παναγία με τη γέννησή της ελευθέρωσε τον Ιωακείμε και την Άννα, τους γονείς της, από την ντροπή της ατεκνίας. Γιατί όμως ήταν ντροπή η ατεκνία; Ο Ιωακείμ και η Άννα, καταγόμενοι από τη γενιά του Δαβίδ, από τη γενιά που θα ερχόταν ο Μεσσίας, μη μπορώντας να αποκτήσουν παιδί, αποκλείονταν από το σχέδιο του Θεού για τον ερχομό του Μεσσία. Με τη γέννηση της Θεοτόκου, όχι μόνο μετέχουν στο σχέδιο αυτό αλλά και το εκπληρώνουν. Και η γέννηση της Παναγίας θέτει τέλος, όχι μόνο στη ντροπή του Ιωακείμ και της Άννας εξαιτίας της ατεκνίας αλλά δίνει και ένα τέλος στο να θεωρείται η ατεκνία ντροπή. Μπορεί εμείς οι άνθρωποι να το θεωρούμε ακόμα "πρόβλημα" -και ειδικά στην Ελλάδα, αλίμονο στο ζευγάρι που δεν έκανε παιδιά, το τι άκουγε από γονείς, συγγενείς και φίλους είτε άμεσα είτε έμμεσα(φυσικά το βάρος έπεφτε στη γυναίκα ανεξάρτητα αν οφειλόταν σε αυτή η ατεκνία ή όχι) - αλλά για την Εκκλησία αυτό έχει πάψει να ισχύει από τη γέννηση της Θεοτόκου και φυσικά αργότερα τη γέννηση του Χριστού. Ο Μεσσίας ήρθε και εκτός του ότι μας ελευθέρωσε από τα δεσμά της αμαρτίας και του θανάτου, μας ελευθέρωσε και από την ανοησία μας. Γιατί μόνο ανοησία μπορεί να θεωρηθεί οποιαδήποτε κακεντρέχεια για ένα ζευγάρι που δεν καταφέρνει να αποκτήσει παιδιά. Και αυτή η απελευθέρωση ξεκινά με τη γέννηση της Θεοτόκου. 

Σήμερα λοιπόν, γιορτάζουμε τριπλά. Γιορτάζουμε την απαρχή του σχεδίου της σωτηρίας μας, γιορτάζουμε τη γέννηση της Θεοτόκου, γιορτάζουμε τέλος την κατανίκηση της ανοησίας μας. Αυτά φυσικά δε νικήθηκαν σε μία μέρα μόνο αλλά οφείλουμε να τα νικάμε και καθημερινά. Έτσι συμβαίνει άλλωστε με όλη τη χριστιανική ζωή. Αποτελεί μια συνεχή μάχη και επανάληψη της Γέννησης, της Σταύρωσης και της Ανάστασης. 

Metal Church - Fake Healer

 

Θλιβερή εικόνα

 

Δεν υπάρχει πιο στενάχωρη εικόνα από έναν έφηβο/μια έφηβη που αντί να ονειρεύεται πως να αλλάξει τον κόσμο, τις αδικίες και την ανισότητα, σκέφτεται πώς να βρει μια καλή θέση και έναν ικανοποιητικό μισθό. Τα παιδιά αυτά αν και σφύζουν από ζωή και νεότητα στην πραγματικότητα-ακόμα κι αν πετύχουν το στόχο τους- είναι αδύναμα και γερασμένα. Μια κοινωνία της οποίας οι έφηβοι δεν ονειρεύονται έχει ήδη πεθάνει και της ετοιμάζουν και το μνημόσυνο

Metallica - Master of Puppets

 

Λογιστικής ανάγνωσμα

 

Θα σας πω όσο γίνεται πιο σύντομα γιατί αντιπαθώ τη λογιστική. Όχι μόνο επειδή έπρεπε να τη σπουδάσω χωρίς να έχω κανένα ενδιαφέρον και αυτό γεννά μια κάποια αντίδραση αλλά για τον τρόπο με τον οποίο εκπαιδεύει το μυαλό όπως διδάσκεται. Έστω όπως διδασκόταν όταν ήμουν εγώ φοιτητής. Παρένθεση. Στη λογιστική πέρασα λόγω του ηλίθιου συστήματος των πανελληνίων επειδή έγραψα σχεδόν 20 στην ιστορία. Πήγα στη σχολή επειδή όνειρο των γονιών μου ήταν ένα πτυχίο, ένα γραφείο, πολλά λεφτά και γυναίκες(από όλα αυτά τίποτα δεν με ενδιέφερε, όχι σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον)-και θεωρούσαν πως μέσω της λογιστικής θα τα αποκτούσα- κι επειδή εγώ ήθελα να απομακρυνθώ από το σπίτι για να βρω την ησυχία μου. Κλείνει η παρένθεση. Η σύνδεσή της με το ισχύον χρηματοοικονομικό σύστημα, αφού αντικείμενο έχει τη λειτουργία αυτού του συστήματος και όχι την αναζήτηση νέων συστημάτων, και η επικέντρωσή της στο κέρδος δημιουργεί και την ανάλογη νοοτροπία σε αυτούς που διδάσκουν και σε αυτούς που διδάσκονται. Ο τρόπος σκέψης που προωθείται, επικεντρώνεται στη μείωση του κόστους και την αύξηση του κέρδους. Οπότε το συμφέρον, της εταιρείας, του οργανισμού και τελικά του ατόμου(όχι του ανθρώπου, του ατόμου) αποκτά κεντρική θέση στη σκέψη του σπουδαστή. Αφού λοιπόν το κέρδος επικρατεί τι γεννά; Τον ατομικισμό. Αν θέλετε να δείτε γιατί αυξήθηκε ο ατομισμός στην εποχή μας, δείτε πόσοι στην ηλικία μου σπούδασαν σε σχολές λογιστικής, διοίκησης επιχειρήσεων κλπ. Προφανώς δεν έγιναν όλοι ατομικιστές, αλλά η επιρροή είναι φανερή και η αναλογία της αύξησης όσων σπούδασαν σε τέτοιου είδους οικονομικές σχολές(στο λύκειο μας είχαν πιπιλίσει το μυαλό με αυτές τις σχολές και την επαγγελματική αποκατάσταση που θα προσέφεραν) με την εδραίωση του ατομικισμού στην (έτσι και αλλιώς ατομικιστική σε μεγάλο βαθμό έστω και κεκρυμμένα) ελληνική κοινωνία. Το "μην ανακατεύεσαι, θα μπλέξεις" σύνθημα των γονιών μας αποκτά κύρια θέση και υπόσταση στην επαγγελματική και καθημερινή μας σκέψη. Ο 18χρονος που θα έπρεπε να έχει ως όραμα την αλλαγή του κόσμου, τον αγώνα κατά των αδικιών κλπ μεταλλάσσεται σε ένα καθαρά συμφεροντολογικό ον σε βαθμό -στις σχολές αυτές- πολύ μεγαλύτερο από οποιαδήποτε άλλη αφού εκεί διδάσκεται αποκλειστικά η επίτευξη κέρδους. Αυτά τα ολίγα περί λογιστικής...

ΥΓ. Με τα παραπάνω δεν τα βάζω με όσους σπουδάσανε λογιστική. Θα ήταν σαν να τα βάζω με τον εαυτό μου. Δεν έχει νόημα. Το γράφω επειδή υπάρχουν άνθρωποι που έχουν το κακό συνήθειο να παίρνουν πολύ σοβαρά τις επιλογές τους και να θεωρούν πως έχουν απόλυτη ισχύ για όλους. Άλλωστε σαν λογιστής μπορεί να σκέφτεται κάποιος που δεν έχει σχέση με τη λογιστική ενώ κάποιος που είναι χρόνια λογιστής μπορεί να έχει μια πολύ πιο οικουμενικό και ανθρωπιστικό τρόπο σκέψης 

ΥΓ2. Κάμποσες φορές μου λένε πως κάποια από αυτά που γράφω είναι πολύ προσωπικά και εκτίθομαι και λοιπά. Δεν με φοβίζει η έκθεση και δεν με ενδιαφέρει. Ούτε αν συμφωνούν πολλοί μαζί μου ή αν με διαβάζουν πολλοί. Το γράψιμο είναι τρόπος έκφρασης και όχι τρόπος διασημότητας ή έστω απόκτησης φίλων. Και προφανώς όταν γράφει κάποιος θα εκτεθεί. Μεγάλη δουλειά. Δεν έχω τέτοιου είδους φοβίες. Μόνο μία. Μη μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μα τον Τουτατή!!

Λογιστική

 

Το να σκέφτεται κανείς σαν τους λογιστές παραμένει για μένα ο μεγάλος εχθρός, η κόκκινη γυναίκα της Βαβυλώνας, η τέλεια υπόσταση του διαβόλου. 

Το νόμο και την κατάρα του τον εκφράζει τέλεια η λογιστική.

Νικολάε Στάινχαρτ, Το Ημερολόγιο της Ευτυχίας, εκδ. Μαϊστρος

Iced Earth - Dante's Inferno

 

Αρχή της Ινδίκτου

 

Εκείνο τον καιρό, ήρθε ο Ιησούς στη Ναζαρέτ, όπου είχε μεγαλώσει. Το Σάββατο πήγε όπως συνήθιζε στη συναγωγή και σηκώθηκε να διαβάσει τις Γραφές. Του έδωσαν το χειρόγραφο με τα λόγια του προφήτη Ησαΐα. Ο Ιησούς το ξετύλιξε και βρήκε το σημείο όπου ήταν γραμμένο το εξής: Το Πνεύμα του Κυρίου με κατέχει, γιατί ο Κύριος με έχρισε και μ’ έστειλε ν’ αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους τσακισμένους ψυχικά, στους αιχμαλώτους να κηρύξω λευτεριά και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους· να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους, να αναγγείλω του καιρού τον ερχομό που ο Κύριος θα φέρει τη σωτηρία στο λαό του. Ύστερα τύλιξε τα χειρόγραφο, το έδωσε στον υπηρέτη και κάθισε. Τα μάτια όλων στη συναγωγή ήταν προσηλωμένα πάνω του. Άρχισε τότε να τους λεει: «Σήμερα βρίσκει την εκπλήρωση της η προφητεία που μόλις ακούσατε». Όλοι συμφωνούσαν μαζί του· θαύμαζαν για τα γεμάτα χάρη λό­για που έβγαιναν από το στόμα του.

Υπάρχει μια αντιγνωμία για το αν το κήρυγμα του Ιησού περιείχε και κάποιο κοινωνικό ή και εθνικό μήνυμα ή ήταν μόνο πνευματικό. Στη σημερινή περικοπή ο ίδιος ο Κύριος, επιλέγοντας το συγκεκριμένος απόσπασμα του προφήτη Ησαϊα απαντά από μόνος Του σε όλα αυτά τα ψευτοδιλήμματα που θέτουν φιλόσοφοι, πολιτικοί, ιδεολόγοι, θεολόγοι και πάσης φύσεως σοφοί, οι οποίοι συχνά υποκύπτουν στον πειρασμό να προσπαθήσουν να φέρουν την αλήθεια και την πραγματικότητα σε μέτρα που να βολεύεται η κοσμοθεωρία τους. Τι λέει λοιπόν αυτό το απόσπασμα; " Το Πνεύμα του Κυρίου με κατέχει, γιατί ο Κύριος με έχρισε και μ’ έστειλε ν’ αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους τσακισμένους ψυχικά, στους αιχμαλώτους να κηρύξω λευτεριά και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους· να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους, να αναγγείλω του καιρού τον ερχομό που ο Κύριος θα φέρει τη σωτηρία στο λαό του."

Το κήρυγμα του Χριστού φέρνει χαμόγελο στους φτωχούς, ελευθερία στους φυλακισμένους, αλλά και θεραπεία στους τσακισμένους ψυχικά. φως στους τυφλούς σωτηρία στον λαό του Θεού. Αν το μήνυμα του Χριστού ήταν μόνο κοινωνικό, ασχολούταν μόνο με τις αδικίες στον κόσμο τούτο θα ήταν όπως τα παρόμοια τέτοιου είδους μανιφέστα. Κολοβό. Αν ήταν μόνο πνευματικό σαν τις new age δήθεν πνευματικές διδασκαλίες που κυκλοφορούν με το κιλό, θα ήταν εντελώς ανούσιο και ακίνδυνο. Αν το κήρυγμα του Ιησού δεν είχε και εθνικό(όχι όπως το εννοούμε από την ίδρυση των εθνών-κρατών κι έπειτα αλλά με την έννοια του έθνους του Θεού, του λαού του Θεού) θα ήταν γυμνό. Θα έμοιαζε με τα σημερινά δικαιωματιστικά κινήματα που όσο κι αν παιδεύονται κάποιοι να τα μπολιάσουν με άλλα κοινωνικά χαρακτηριστικά, είναι αυτονομημένα και ασχολούνται αποκλειστικά με ένα κομμάτι μονάχα της ζωής, το οποίο πασχίζουν να το αναδείξουν σε ζήτημα ταυτότητας. 

Ο Ιησούς κυνηγήθηκε, βασανίστηκε και  σταυρώθηκε επειδή θεωρήθηκε επικίνδυνος από το τότε ιερατικό και κοσμικό κατεστημένο. Θεωρήθηκε ταραχοποιός επειδή το κήρυγμά του άναβε φωτιές. Πνευματικές, κοινωνικές, εθνικές. Δεν καλούσε όμως σε μια επανάσταση βίας κατά των αντιπάλων. Καλούσε σε μια επανάσταση που ξεκινούσε πρώτα από την κακία που κρύβουμε μέσα μας. Δε στόχευσε στην καταστροφή της κακίας των άλλων, κάτι που θα κόστιζε και τις ζωές τους όπως έχουμε δει σε τόσες επαναστάσεις, αλλά στην καταστροφή της κακίας μέσα μας και στη μεταμόρφωση του κόσμου. Μια επανάσταση που θα ήταν παντοτινή. Και κοιτάξτε σήμερα ακόμα. Ο Χριστιανισμός που έχει διωχθεί από ιδεολογίες, θρησκείες, ΜΜΕ, διανοούμενους, τρομοκράτες, κυβερνήσεις και ακόμα διώκεται είτε φανερά είτε ύπουλα είναι ακόμα εδώ. Μέσα από φθορά και παρακμή, συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, η φλόγα του ακόμα καίει και συχνά πυκνά αναζωπυρώνεται. Και σαν φάρος άσβεστος, οδηγεί ανθρώπους προς τη σωτηρία. Συνεχίζει και μεταμορφώνει, έστω και ανεπαίσθητα τις πιο πολλές φορές τον κόσμο. 

Αυτή την άσβεστη φλόγα γιορτάζει η Εκκλησία μας σήμερα, στην αρχή της Ινδίκτου, στην αρχή δηλαδή του νέου Εκκλησιαστικού έτους. Χρόνια πολλά και καλή δύναμη.