του Γιώργου-Νεκτάριου Παναγιωτίδη
Ο μεγάλος Ορθόδοξος φιλόσοφος Νικολάι Μπερντιάγιεφ, διωγμένος και ξεριζωμένος από τη Σοβιετική Ρωσία μόλις το 1923 με το «πλοίο των φιλοσόφων» επειδή και μόνο ζήτησε τα δικαιώματα στην προσωπικότητα, στη γνώμη, στην δημιουργικότητα, στην τέχνη, ωστόσο αναγνώρισε θαρραλέα τα παρακάτω:
«Εμείς όμως οι χριστιανοί θα έπρεπε θαρραλέα ν’ αναγνωρίσουμε ότι ο χριστιανισμός, παραμορφωμένος κατά τη διαδρομή της ιστορίας στα συμφέροντά τους, στηρίζει τη θεωρία ότι «η θρησκεία είναι όργανο εκμετάλλευσης».
Ο χριστιανισμός, ή καλύτερα οι χριστιανοί, υποστήριξαν συχνά τους πλούσιους, ή τους ισχυρούς σ’ αυτό τον κόσμο. Δικαιολόγησαν το υπάρχον κακό και υποστήριξαν την αδικία. Οι εκπρόσωποι της εκκλησίας δεν γύρεψαν την καλυτέρευση της κοινωνικής ζωής. Αν η εργατική τάξη εμολύνθηκε με τον αθεϊσμό, αν υπάρχει αντιθρησκευτική προπαγάνδα, δεν είναι μόνο οι κομμουνιστές, αλλά και οι χριστιανοί με την υποκρισία τους και
τα λάθη τους που φταίνε γι ‘αυτό.
Οι χριστιανοί πολύ λίγο απασχολήθηκαν για την εφαρμογή της αλήθειας του Χριστού στη ζωή. Και οι εχθρικές δυνάμεις, οι αντίθετες στο χριστιανισμό, θέλησαν να επιβάλουν την κοινωνική δικαιοσύνη».
Αυτά τα λόγια ταιριάζουν «γάντι» στο λεγόμενο Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα της Γερμανίας, έναν από τους δύο στύλους του Κατεστημένου της χώρας. Η Καγκελάριος Μέρκελ μετά από πολλά χρόνια πρωθυπουργίας, αποχωρεί από την εξουσία. Ο εκλεκτός της Άρμιν Λάσετ ηττήθηκε στις εκλογές της 26ης Σεπτεμβρίου και στη θέση της θα κυβερνήσει ο Σοσιαλδημοκράτης και «κεντροαριστερός» Όλαφ Σολτς. Ο Σολτς αναμφίβολα θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική με παραλλαγές, ωστόσο το ζήτημα εδώ είναι το ποιόν του πρώην κυβερνώντος CDU, της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης. Ένας από τους μεγαλύτερους νεοφιλελεύθερους στοχαστές, ο Jean-Francois Revel, είχε γράψει το 1970 μόλις το βιβλίο με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Ούτε Μαρξ ούτε Ιησούς». Εδώ αντίστοιχα θα λέγαμε ότι η Χριστιανοδημοκρατική Ένωση διακρίνεται από το ρητό: «Ούτε Χριστιανισμός ούτε Δημοκρατία».
Στην Κυριακή προσευχή, ο Χριστός προσεύχεται «Συγχώρεσέ μας, όπως κι εμείς συγχωρούμε (αφίεμεν) αυτούς που μας οφείλουν». Στην περίπτωση ωστόσο της κυβερνώσας Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης, είχαμε καταδολίευση της χώρας μας, έτσι ώστε τα χρέη του αδύναμου ελλαδικού κράτος σε ιδιώτες, σε ιδιωτικές τράπεζες, γερμανικές σε μεγάλο βαθμό, να γίνουν χρέη σε κράτη.
Η ενέργεια αυτή αποσόβησε την τύχη που επιφυλάσσει ο καπιταλισμός σε όλες τις άλλες επιχειρήσεις που αδυνατούν να επιβιώσουν, δηλαδή την πτώχευση. Εν συνεχεία, η γερμανική κυβέρνηση στάθηκε επικεφαλής της απομύζησης του ελληνικού λαού για τα χρέη στους μεγαλοτοκιστές και τοκογλύφους, δηλαδή τα μεγάλα ξένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του τραπεζικού ολιγοπωλίου, μια συμπεριφορά που αρμόζει όχι βέβαια στην Κυριακή Προσευχή, αλλά στην καλύτερη περίπτωση στην Παραβολή του κακού δούλου.
Σε επίπεδο δημοκρατίας, αρκεί να θυμηθούμε τη διαγωγή που επέδειξε ο Υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε κατά τις συνεδριάσεις του Eurogroup του 2015. Ένα νεύμα του ήταν αρκετό για να καταπνίξει οποιαδήποτε διαφορετική ενέργεια ή πρωτοβουλία από ομολόγους, η οποία και θα προσιδίαζε στο σεβασμό της δημοκρατικής απόφασης του ελληνικού λαού. Η κυβέρνηση Σαμαρά το 2012, μετά από μια μόλις εβδομάδα «διαπραγματεύσεων», μεταστράφηκε με ζήλο νεοφώτιστου και τρομοκρατημένη στην ίδια πολιτική που επέβαλε το γερμανικό κατεστημένο με μοχλό τους αχυρανθρώπους του γερμανικού υπουργικού συμβουλίου.
Ακόμη και ο Γιώργος Παπανδρέου ο νεώτερος, αφού είχε προτείνει δημοψήφισμα για κύρωση της νέας δανειακής σύμβασης μετά τη Σύνοδο Κορυφής της 27ης Οκτωβρίου του 2011 λόγω της ανεξέλεγκτης κατάστασης των αντιδράσεων στη χώρα, κλήθηκε στους G20,
όπου και πειθαναγκάστηκε να μετατρέψει το ερώτημα σε παραμονή της χώρας ή όχι στην Ευρωζώνη! Φυσικά, οι Μέρκελ και Σαρκοζί τελικά τον «παραίτησαν».
Σε επίπεδο χριστιανισμού, τα πράγματα δεν συζητούνται. Η πολιτική του CDU βρίσκεται στους αντίποδες της Πατερικής διδασκαλίας για αυτά τα θέματα, η οποία προτάσσει ο πολιτικός άρχοντας να είναι «σύμμαχος στους αδικημένους», «πύργος που προστατεύει τους αδικημένους από τους κοινωνικά δυνατούς», το «μπαστούνι στο τσακισμένο πόδι» (Ι. Χρυσόστομος), που προτάσσει η κύρια μέριμνα του πολιτικού άρχοντα να είναι η «βοήθεια προς τους δυστυχισμένους» (Μ. Βασίλειος), ενώ προτάσσει την κοινωνική δικαιοσύνη, με το σταμάτημα όσων κερδίζουν χρήματα από εκεί που δεν πρέπει, «οπλίζοντας το χέρι τους
εναντίον των φτωχότερων», να γίνεται και σε επίπεδο νομοθεσίας και εφαρμογής, εφόσον το μεν δηλώνει «ψυχική σύνεση», ενώ το άλλο «αρχηγική δύναμη» (Ισίδωρος Πηλουσιώτης).
Αντιθέτως, η πολιτική του CDU είναι σύμμαχος στους αδικούντες, μπαστούνι του άρπαγα, εκμεταλλευτή πλουσίου, ενώ αίρει τα νομοθετικά εμπόδια που εμποδίζουν την κοινωνική αδικία ή τα παραθεωρεί στην πράξη.
Κατ’ ελάχιστο, ένα πολιτικό κόμμα της γερμανικής μορφής του νεοφιλελευθερισμού (ορντοφιλελευθερισμού), της πιο ακραίας μορφής του καπιταλισμού, πρέπει να μετονομαστεί και να μην επικαλείται τον χριστιανισμό για τα όντως αντιχριστιανικά και απάνθρωπα αίσχη της πολιτικής του. Το ίδιο ισχύει και για την Βαυαρική Χριστιανοκοινωνική Ένωση, όπως και για το πάλαι ποτέ Χριστιανικό Σοσιαλιστικό Κίνημα της Μ. Βρετανίας (μια χώρα με πλουσιότατη χριστιανοκοινωνική και χριστιανοσοσιαλιστική εκτός από ορθόδοξη παράδοση), το οποίο ανέδειξε ως πρωθυπουργό τον στυλοβάτη των μεταλλαγμένων Νέων Εργατικών Τόνυ Μπλαιρ, καθώς και τον Γκόρντον Μπράουν.
Η Χ.Δ. και η «Χ» από τις απαρχές τους, με την αρθρογραφία του αείμνηστου ιδρυτή τους Νίκου Ψαρουδάκη και τις θέσεις των συνεδρίων, καταδίκασαν τα λεγόμενα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα της Δύσης, τα οποία παρά το γεγονός ότι επικαλούνται τις «χριστιανικές αξίες», λειτούργησαν ως πολιτικοί εκφραστές και απολογητές του συστήματος και ήδη υπηρετούν την πιο ακραία
εκδοχή του, το νεοφιλελευθερισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου