Ανάμεσα σε ταραγμένα νερά

 

Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς υποχρέωσε τους μαθητές να μπουν στο καΐκι και να πάνε να τον περιμένουν στην απέναντι όχθη, ωσότου αυτός διαλύσει τα πλήθη. Κι αφού διέλυσε τα πλήθη, ανέβηκε μόνος του στο βουνό να προσευχηθεί. Όταν βράδιασε ήταν μόνος του εκεί. Το καΐκι στο μεταξύ βρισκόταν κιόλας στη μέση της λίμνης και το παίδευαν τα κύματα, γιατί ήταν αντίθετος ο άνεμος. Κατά τα ξημερώματα, ήρθε ο Ιησούς κοντά τους περπατώντας πάνω στη λίμνη. Οι μαθητές, όταν τον είδαν να περπατάει πάνω στη λίμνη, τρόμαξαν• έλεγαν πως είναι φάντασμα κι έβαλαν τις φωνές από το φόβο τους. Αμέσως όμως ο Ιησούς τους μίλησε και τους είπε: «Έχετε θάρρος, εγώ είμαι, μη φοβάστε». Ο Πέτρος του αποκρίθηκε: «Κύριε, αν είσαι εσύ, δώσε μου εντολή να έρθω κοντά σου περπατώντας στα νερά». Κι εκείνος του είπε: «Έλα». Κατέβηκε τότε από το πλοίο ο Πέτρος κι άρχισε να περπατάει πάνω στα νερά για να πάει στον Ιησού. Βλέποντας όμως τον ισχυρό άνεμο φοβήθηκε, κι άρχισε να καταποντίζεται• έβαλε τότε τις φωνές: «Κύριε, σώσε με!». Αμέσως ο Ιησούς άπλωσε το χέρι, τον έπιασε και του λέει: «Ολιγόπιστε, γιατί σ΄ έπιασε η αμφιβολία;». Και μόλις ανέβηκαν στο καΐκι κόπασε ο άνεμος. Κι όσοι ήταν στο καΐκι ήρθαν και τον προσκύνησαν λέγοντας: «Αληθινά, είσαι ο Υιός του Θεού!». Αφού διασχίσανε τη λίμνη, ήρθαν στην περιοχή της Γεννησαρέτ.

H προσπάθεια του Πέτρου να περπατήσει στα νερά και η βύθισή του σε αυτά είναι ένα πολύ συνοπτικό και πλήρες παράδειγμα της πνευματικής πορείας του χριστιανού. Η πίστη στον Χριστό και η προσπάθεια να βρεθούμε κοντά Του δε θα μπορούσε να παρομοιαστεί καλύτερα με τίποτα άλλο από το περπάτημα πάνω σε ταραγμένα νερά. Όχι ήρεμα και γαλήνια, μαγευτικά και χαλαρωτικά στο βλέμμα, αλλά άγρια και απειλητικά. Ο χριστιανός που παίρνει στα σοβαρά την ιδιότητά του και δεν τη θυμάται μόνο σε γάμους, πανηγύρια, Χριστούγεννα και Πάσχα μια τέτοια πορεία καλείται να ακολουθήσει. Να περπατήσει πάνω σε ταραγμένα νερά. Χωρίς σταθερή βάση να περπατήσει ανάμεσα σε κύματα που θέλουν να τον πνίξουν. Θέλετε αυτά να είναι η γενική αδιαφορία για τέτοια θέματα, η κοροϊδία, η ψευτοεπαναστατικότητα και ο ψευτοπροοδευτισμός που επικαλούνται οι περισσότεροι σήμερα επηρεαζόμενοι από κινηματογραφικές ταινίες και διάφορες άλλες τέτοιας σοβαρότητας πηγές; Θέλετε να είναι τα εσωτερικά κύματα, η τάση μας δηλαδή να υποκύπτουμε σε πάσης φύσεως πειρασμούς; Θέλετε σε χώρες που κυριαρχούν άλλες θρησκείες, οι διωγμοί, οι απαγωγές και οι φόνοι; Θέλετε οι διάφορες αιρέσεις και οι πνευματικότητες της κακιάς ώρας που όμως έχουν ένα πολύ γοητευτικό περιτύλιγμα; Θέλετε να είναι όλα αυτά μαζί; Ίσως αυτό το τελευταίο είναι καλύτερο. Ανάμεσα σε όλα αυτά καλείται να περπατήσει ένας χριστιανός σήμερα για να φτάσει κοντά στον Χριστό. 

Σε αυτή τη πορεία, συνήθως πράγματι ξεκινάμε με τη θέρμη και την ορμή που είχε και ο Πέτρος στη σημερινή περικοπή. Και όπως και αυτός, στη συνέχεια της πορείας μας κουραζόμαστε, τρομάζουμε από τα κύματα που φαίνονται ανίκητα και τελικά βυθιζόμαστε. Και τότε είτε παραδινόμαστε στον φόβο και πνιγόμαστε πνευματικά είτε κάνουμε αυτό που διδάσκει η Εκκλησία. Καλούμε τον Χριστό να μας βοηθήσει και αφήνουμε κάθε ελπίδα μας σε Αυτόν. Και αφήνοντας κάθε ελπίδα μας στον Χριστό παράλληλα Του αφήνουμε και κάθε φόβο. Κάθε βάρος. Κάθε κακία μας. Και Αυτός απλώνει το χέρι Του, μας βγάζει από τα νερά και θεραπεύει όλες τις πληγές μας.

Υπάρχει εδώ όμως ένα σημείο κλειδί. Ο Πέτρος ένιωσε ότι βυθίζεται και πνίγεται και φώναξε σε βοήθεια του τον Κύριο. Πολλές φορές βυθιζόμαστε και δεν το καταλαβαίνουμε καν. Θεωρούμε πως βαδίζουμε πάνω από τα νερά ενώ κοντεύουμε να φτάσουμε στον βυθό. Θαρρούμε πως αν ζούμε μαζεύοντας χρήματα και ασχολούμενοι μόνο με την οικογένειά μας και τα συμφέροντά της, εξασφαλίζοντας μια άνετη ζωή στα παιδιά μας και αδιαφορώντας για ο,τιδήποτε άλλο πνευματικό ή κοινωνικό, διάγουμε τον σωστό βίο. Και όμως, το μόνο που κάνουμε είναι να έχουμε παραδοθεί με χαρά στα κύματα που θέλουν να μας πνίξουν και όλο χαρά και ευδαιμονία γεμίζουμε τα πνευμόνια μας με νερό. Οπότε το πιο κρίσιμο σημείο της πορείας μας είναι να καταλάβουμε πως βυθιζόμαστε, κάτι που φαίνεται απλό μα δεν είναι. 

Υπάρχει μια μόδα, μια τάση στον δυτικό κόσμο που προβάλλει την πνευματικότητα απέναντι στη θρησκεία, υποστηρίζοντας μια πνευματική ζωή μακριά από φανατισμούς και δογματισμούς, όπως λένε. Επίσης μακριά από κάθε κόπο και θυσία που -επίσης όπως λένε- επιβάλλουν κακόβουλα οι θρησκείες. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει μια πιο πολύπλοκη σκέψη από το να προσθέτει ένα και ένα και να βρίσκει πως κάνει δύο, μπορεί να καταλάβει πως ένα τέτοιο είδος πνευματικής ζωής είναι στην καλύτερη περίπτωση απάτη και στη χειρότερη πλάνη. Η πνευματική ζωή έχει τη μορφή της σημερινής περικοπής. Μια πορεία με κινδύνους, θυσίες, κόπο και μόχθο. Μια πορεία που αν προσπαθήσουμε να τη βαδίσουμε μόνοι μας χωρίς τον Χριστό θα βυθιστούμε και θα πνιγούμε. Αλλά είναι αυτοί οι κίνδυνοι και οι κόποι, και μόνο αυτοί, που θα μας δείξουν την αδυναμία μας και θα μας οδηγήσουν στην παράδοσή μας σε αυτόν που πρώτα απ' όλα μας αποκάλεσε φίλους Του. Στον μόνο που μπορεί να μας τραβήξει από τα νερά. Στον Χριστό.