Σήμερα γιορτάζεται από την Εκκλησία η απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τα "εννιάμερα" όπως καλώς ή κακώς έχει επικρατήσει να λέγεται.
Είναι πάντα δύσκολο να γράψει κάποιος κείμενο για την Παναγία. Κι αυτό διότι έχουμε λιγοστές πληροφορίες από τους Ευαγγελιστές, οι όποιες πληροφορίες έχουμε προέρχονται από την παράδοση, και είναι ένα θέμα η αξιοπιστία τους αλλά και η αξία αυτών των πληροφοριών θεολογικά ή ποιμαντικά, η δράση της ήταν μια δράση σιωπής και θυσίας κυρίως. Οπότε περιορίζεται και το εύρος των κειμένων που μπορεί κάποιος να γράψει. Επιπλέον οι Πατέρες της Εκκλησιάς έχουν γράψει πολλά και όμορφα για την Θεοτόκο, ειδικά ο σπουδαίος άγιος Νικόλαος Καβάσιλας με την ανθρωπιστική του προσέγγιση.
Τα σύγχρονα κείμενα για τη Θεοτόκο παρουσιάζουν το εξής πρόβλημα. Λόγω των λίγων πληροφοριών για τη Θεοτόκο προκρίνεται η λύση από πολλούς της συγγραφής κειμένων που στηρίζονται στην ιδιότητά της ως μητέρα. Πατώντας πάνω στην μεγάλη εξάρτηση των παραδοσιακών πιστών από τη μητέρα τους, πάνω στη φαντασιακή εικόνα της "αγίας ορθόδοξης οικογένειας" γράφουν κείμενα ακατάσχετου συναισθηματισμού και ελάχιστης σημασίας πραγματικής. Η Παναγία είναι πράγματι μητέρα, και είναι πάντα στήριγμα για τις μητέρες, ειδικά εκείνες που υποφέρουν από την απώλεια κάποιου παιδιού τους, αλλά αυτό δε δικαιολογεί την εκφώνηση λόγων αβάστακτης μαμοθρεφτίασης -χαρακτηριστικό των Ελλήνων(και των Ιταλών νομίζω) σε κάθε μα κάθε γιορτή της Θεοτόκου.
Ο δεύτερος πυλώνας που περιστρέφονται τέτοιου είδους λόγοι και κηρύγματα είναι η ιδιαίτερη αγάπη της Παναγίας για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Αυτό φυσικά χαϊδεύει την εθνική υπερηφάνεια των ακροατών και των αναγνωστών(υψηλή ανάμεσα στους εκκλησιαζόμενους) και είναι συνέχεια των ένδοξων αρχαίων προγόνων που τα "είπαν όλα και ανακάλυψαν τα πάντα", της αψεγάδιαστης αθηναϊκής δημοκρατίας, του ένδοξου και λαμπερού Βυζαντίου και άλλων πολλών που δεν επιδέχονται κριτικής στο μυαλό μας. Φυσικά η Παναγία δεν αγαπά την Ελλάδα και τους Έλληνες περισσότερο. Αν το έκανε δε θα ήταν η Παναγία, δεν θα ήταν η Θεοτόκος. Γιατί να αγαπήσει περισσότερο έναν Έλληνα από έναν Σέρβο ή έναν Ρουμάνο ή έναν Ρώσο ή έναν Ορθόδοξο Χριστιανό Λιβανέζο που ζει και σε πιο δύσκολες συνθήκες; Χρησιμοποιώ μόνο Ορθόδοξους λαούς για να μην έχουμε περαιτέρω σκανδαλισμούς.
Η Παναγία ως η μεγαλύτερη των αγίων αγαπά όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας ή οποιουδήποτε άλλου "εμποδίου" έχουμε εμείς στο μυαλό μας. Η Παναγία ως μητέρα, αντίθετα με τη συνηθισμένη πρακτική από τον γάμο της Κανά και μετά δεν επενέβη ποτέ μα ποτέ στη ζωή του Υιού της. Δεν Του είπε ποιον να θεραπεύει και ποιον όχι , ούτε Του είπε να μην πει το ένα ή το άλλο και κινδυνέψει ούτε και ανακατεύτηκε στις επιλογές του Ιησού. Αν θέλουμε να μιλήσουμε λοιπόν για παράδειγμα μητρότητας αυτό είναι. Ούτε έλεγχος με πρόφαση την αγάπη ούτε τίποτα. Να ένα παράδειγμα μητρότητας. Ακόμα και όταν ερχόταν το φριχτό τέλος στον Σταυρό πριν την ένδοξη Ανάσταση αυτή παρακολουθούσε από απόσταση. Λέξη κλειδί για τις μητέρες. Απόσταση. Ορίστε λοιπόν το παράδειγμα της Παναγίας στις μητέρες αφού τόσο πολύ θέλουμε να το προβάλλουμε. Ας το πούμε αυτό στις εκκλησίες μας και ας κάνουμε και μια σύγκριση με τη συνηθισμένη ελληνική πρακτική.
Οι άγιοι, και πρώτη απ' όλους η Παναγία, είναι πάνω από έθνη, και θεσμούς. Η αγάπη τους και η θυσία τους, δεν απευθύνεται στους "δικούς τους". Σε συγγενείς, ομοεθνείς και ομόθρησκους. Η Παναγία, αποδεχόμενη το βαρύ φορτίο της γέννησης του Μεσσία, αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους και θέλει να δει όλους τους ανθρώπους να πιστεύουν και να σώζονται. Ανέλαβε μια διακονία σιωπής, υπομονής και αντοχής, μικρό κορίτσι τότε, που θα συνέτριβε και τον πιο ισχυρό πολεμιστή της εποχής της, πιθανόν και όλων των εποχών. Ας αφήσουμε στην άκρη τους συναισθηματισμούς, τις εθνικές υπερηφάνειες(υπάρχουν οι εθνικές γιορτές γι' αυτό άλλωστε και οι αθλητικές επιτυχίες) και ας δούμε το παράδειγμα που μας παρουσιάζεται ολοζώντανο μπροστά μας σε κάθε θεομητορική εορτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου