Ο Μωυσής ο Αιθίοπας είναι ένας από τους αγίους που αγαπώ και ευλαβούμαι προσωπικά. Αυτό φυσικά δε λέει τίποτα και δεν ενδιαφέρει κανέναν. Η ζωή όμως του Οσίου είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα. Αρχικά δούλος κάποιου πολιτικού ο οποίος τον έδιωξε λόγω του βίαιου χαρακτήρα και της κακίας του, ήταν ένας από τους πιο επίφοβους ληστές στην Αίγυπτο. Όταν κάποτε ένας βοσκός τον αντιλήφθηκε σε μια προσπάθειά του να ληστέψει και έβαλε τις φωνές χαλώντας του τη δουλειά, ο Μωυσής τον έβαλε στο μάτι. Κολύμπησε ένα βράδι κάθετα τον Νείλο, σε περίοδο πλημμυρών, για να σκοτώσει τον βοσκό. Εκείνος όμως τον κατάλαβε και έφυγε τρέχοντας. Τότε τι έκανε ο "ευγενής" Μωυσής; Έσφαξε τέσσερα κριάρια, τα έδεσε, τα πέρασε πάλι από τον Νείλο, από τη μία όχθη στην άλλη και τα έφαγε με τους συντρόφους του ληστές και πούλησε τα δέρματά τους. Τέτοιος χαρακτήρας ήταν. Πιο σκληρός και από τον Ουέσλι Σνάιπς σε ταινία της δεκαετίας του '90 και των αρχών του 2000.
Πώς άλλαξε αυτός ο άνθρωπος; Όχι με κάποιο θαυμαστό τρόπο, ούτε με θεϊκή παρέμβαση όπως την έχουμε στο μυαλό μας αλλά με τρόπο αρκετά κινηματογραφικό. Κάποτε, κυνηγημένος από τις αρχές του τόπου, το έσκασε βαθιά μέσα στην έρημο και βρήκε καταφύγιο ανάμεσα σε σπουδαίους ασκητές. Εκεί, με τη συναναστροφή μαζί τους σιγά σιγά άλλαξε χαρακτήρα και τελικά έγινε κι αυτός μοναχός. Δεν αποκήρυξε απλά τη βία, που ήταν συνυφασμένη με τη ζωή του και την αγριότητα, αλλά έγινε παράδειγμα ταπείνωσης και ηρεμίας. Χωρίς βέβαια να χάνει τη δύναμή του. Το λέω αυτό για να διηγηθώ το εξής περιστατικό: Ένα βράδυ πήγαν τέσσερις ληστές να τον κλέψουν στο κελί του χωρίς να ξέρουν ποιος είναι. Με άνεση μεγάλη τους έδεσε χειροπόδαρα και τους πήγε στους άλλους μοναχούς για να αποφασίσουν εκείνοι την τιμωρία των ληστών αφού ο ίδιος δεν θεωρούσε τον εαυτό του άξιο να βγάλει απόφαση για κανέναν. Άλλη μια φορά, όταν τον κάλεσαν οι άλλοι μοναχοί, να δικάσουν κάποιον μοναχό που είχε υποπέσει σε κάποιο αμάρτημα, ο Μωυσής, πήγε με ένα κοφίνι από το οποίο χυνόταν άμμος λέγοντας πως "ήρθα εγώ με τις αμέτρητες αμαρτίες μου να κρίνω τον αδελφό που έχει μία". Περιττό να αναφέρω πως εκείνος ο μοναχός αθωώθηκε.
Ο Όσιος Μωυσής ο Αιθίοπας ήταν ένα σκληρό καθίκι σε όλη του τη ζωή και τελικά έγινε ο πιο μειλίχιος, ήρεμος και πράος μοναχός. Μπορούσε άνετα να συντρίψει το κρανίο ενός μέσου ανθρώπου αλλά δε χρησιμοποίησε ούτε καν λεκτική βία σε άλλον άνθρωπο από τη μεταστροφή του και μετά. Και σε περίπτωση που κάποιος είναι τόσο μπούφος και δεν το κατάλαβε από το όνομά του ήταν Αφρικανός. Αιθίοπας. Πράγμα το οποίο κανέναν δεν ενόχλησε ούτε όταν έγινε μοναχός ούτε όταν αργότερα έγινε πρεσβύτερος. Αυτό μπας και ξυπνήσουν κάποιοι που αυτοαποκαλούνται χριστιανοί και γεμίζουν το διαδίκτυο με τα σκουπίδια που έχουν στο κεφάλι τους περί καθαρότητας της φυλής και άλλες βλακείες. Στον χριστιανισμό δεν υπάρχουν φυλές και έθνη ανώτερα ή καθαρότερα. Υπάρχουν μόνο οι αδελφοί μας χριστιανοί αλλά και οι άλλοι αδελφοί μας που προσευχόμαστε να γίνουν κάποτε κι αυτοί χριστιανοί.
Τέλος, υπάρχει και κάτι άλλο αξιοσημείωτο. Η ζωή παίζει όμορφα παιχνίδια κάποιες φορές. Ή μάλλον ο Θεός ζωγραφίζει καταπληκτικής έμπνευσης πίνακες. Την ημέρα μνήμης του Αγίου Μωυσή του Αιθίοπα, 28 Αυγούστου, εκφώνησε ένας άλλος Αφρικανός στη καταγωγή, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τον περίφημο λόγο του "Έχω ένα όνειρο". Ένας άνθρωπος, ιερέας μιας προτεσταντικής εκκλησίας του Νότου των ΗΠΑ, ο οποίος αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών, αποκηρύσσοντας τη βία, όπως ο Μωυσής, καλώντας όχι σε μίσος εναντίον των λευκών αλλά σε συγχώρηση και συνύπαρξη μαζί τους, και δεχόμενος σφοδρή κριτική και από τους δικούς του για προδοσία αφού ποτέ δεν υπέκυψε στο γλυκό αλλά και δηλητηριώδες ποτήρι της χρήσης βίας για την επίτευξη των σκοπών του. Πραγματικά πολύ όμορφη σύμπτωση για όποιον πιστεύει σε συμπτώσεις τυχαιότητες και άλλες τέτοιες ανοησίες.
Η μεταμόρφωση του Οσίου Μωυσή, ο αγώνας του Μ.Λ.Κινγκ, η αποκήρυξη της βίας, η συγχωρητικότητα, η πραότητα και η ταπείνωση, αλλά κυρίως το θάρρος είχαν ως κέντρο τους τον Χριστό και την πίστη σε αυτόν. Έστω και αν τον Μ.Λ.Κινγκ θα τον χαρακτήριζαν με χαρακτηριστική λύσσα και ακαμψία ως αιρετικό οι σύγχρονοι άτεγκτοι φύλακες της καθαρότητας της πίστης μας, προσπερνώντας τους λόγους του αλλά και τον αγώνα του. Δόξα σοι ο Θεός που έχουμε κι αυτούς και μας προφυλάσσουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου