Τα παιδιά

 

Εκείνο το απόσπασμα του Γκιμπράν για τα παιδιά(τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου....) πρέπει να είναι το πιο πολυδιαβασμένο και το πιο αγνοημένο στην Ελλάδα. Ειδικά από τους γονείς. Οι οποίοι εδώ που τα λέμε έχουν και τα δίκια τους Στο κάτω κάτω, τα παιδιά δεν είναι αυτόνομα, πόσω μάλλον ανεξάρτητα. Συνεχίζουν το όνομα της οικογενείας(όλες οι ελληνικές οικογένειες έχουν μια φοβερή ιστορία με ηρωισμούς και μεγαλεία, αμφιβάλλω πόσο αληθινές είναι βέβαια αυτές οι ιστορίες), οπότε σε αυτά αντανακλάται και η αξία των γονιών τους. Οι οποίοι τα όνειρα που στερήθηκαν από τους δικούς τους γονείς οφείλουν να τα επιβάλλουν στα παιδιά τους ώστε να τα στερήσουν αυτά από τα δικά τους όνειρα. Είναι κι αυτή μια παράδοση. Άλλωστε τι θα έχουν να λένε στους άλλους συγγενείς και φίλους αν τα παιδιά τους δεν είναι πρώτα στο σχολείο, δε φέρνουν μετάλλια από δραστηριότητες και δεν έχουν ως όνειρο μεγάλο και ιδεώδες μοναδικό την οικονομική και κοινωνική τους ανέλιξη πατώντας όπου είναι απαραίτητο-έχουμε και ηθικούς φραγμούς- επί μερικών πτωμάτων. Οφείλουν λοιπόν τα τέκνα των Ελλήνων, για τα οποία ξόδεψαν πολλά χρήματα να τα μεγαλώσουν και να τα κακομάθουν αλλά ελάχιστο χρόνο σε παιχνίδια, αγκαλιές και κουβέντα, να συμμορφώνονται με τις νουθεσίες των γονιών και να ευθυγραμμίζονται με τις επιθυμίες τους (άλλωστε αυτοί ξέρουν πάντα καλύτερα τι είναι καλύτερο για τα παιδιά τους τα οποία μικρό κόπο έκαναν να γνωρίσουν και δεν τα γνώρισαν ποτέ). Όσο πιο πολύ το παιδί υιοθετεί τους τρόπους σκέψης και τη λογική των γονιών του-χωρίς να αναπτύσσει κάτι δικό του- τόσο πιο επιτυχημένοι είναι οι γονείς για τη κοινωνία μας. Τέλος πάντων, μέρες που είναι μη γράφω κι άλλα δυσάρεστα, σταματάω εδώ. Κι επειδή μερικοί που διαβάζουν αυτά τα κείμενα ούτε τον Γκιμπράν ξέρουν ούτε και τον κόπο να το γκουγκλάρουν θα κάνουν το ποίημά του, το παραθέτω (κι ο πίνακας δικός του είναι, ζωγράφιζε κιόλας) :

******************************

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου

είναι οι γιοι και οι κόρες

της λαχτάρας της Ζωής για Ζωή.

 

Δημιουργούνται μέσα από εσένα,

αλλά όχι από εσένα.

Και αν και βρίσκονται μαζί σου, δεν σου ανήκουν. 

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου,

αλλά όχι τις σκέψεις σου.

Αφού ιδέες έχουν δικές τους.

 

Μπορείς να προσπαθήσεις

να τους μοιάσεις αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα.

Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο

που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε στα όνειρα σου.

 

Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω

ούτε ακολουθεί

στο δρόμο του το χθες. 

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους,

αλλά όχι και στις ψυχές τους.

Είσαι το τόξο από το οποίο

τα παιδιά σου σαν ζωντανά βέλη

ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.

 

Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς

προς το άπειρο

και κομπάζει ότι με την δύναμή του

τα βέλη μπορούν να πάνε γρήγορα

και μακριά.

 

Ας χαροποιεί τον τοξότη

ο κομπασμός του.

Αφού ακόμα και αν αγαπάει το βέλος που πετάει

έτσι αγαπά και το τόξο που μένει στάσιμο.