Θυμάμαι με νοσταλγία καμιά φορά, τις ημέρες που δούλευα σε γνωστή φαρμακαποθήκη. Αν και σιχαίνομαι το πρωινό ξύπνημα και τότε χρειαζόταν να ξυπνάω από τις 4 τα χαράματα για να ετοιμαστώ και να πάρω το λεωφορείο του εργοστασίου, ομολογώ ότι θεωρώ εκείνη την εποχή ίσως την ομορφότερη της ζωής μου. Θυμάμαι τις απεγνωσμένες προσπάθειες των υπευθύνων να συνεννοηθούν μαζί μου και τις απέλπιδες απόπειρες να με πείσουν να κάτσω υπερωρία χωρίς να πληρωθώ αλλά να μαζέψω ώρες για να πάρω ρεπό. Μετά από μια σειρά σουρεάλ απαντήσεων οι οποίες περιλάμβαναν τις εξής δικαιολογίες "παίζει ο Ολυμπιακός και πρέπει να κάνω ατμόσφαιρα", "έχω κλείσει μανικιούρ-πεντικιούρ και περμανάντ", "έχω να αρμέξω", "φύτεψα ντομάτες στη γλάστρα και θέλω να ελέγξω την πρόοδό τους", αποφάσισαν να με αφήσουν στην ησυχία μου και να με καταχωρίσουν στους "ελαφρά πειραγμένους". Ακόμα αναπολώ τα κουτσομπολιά της αποθήκης, τα οποία με άνεση μπορούσαν να συγκριθούν με τη χρυσή εποχή του χωριού μου, τις ρουφιανιές( με εμένα δεν ασχολιόταν κανείς για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω), τους καυγάδες με τους οδηγούς που ήθελαν να φορτώσουν, τα ψυγεία που φυλάσσονταν κάποια φάρμακα και είχαν ησυχία, το κυνήγι με τους αρουραίους και τις φορές που κρυβόμουν σε μια μεγάλη κούτα και "ξεκούραζα τα μάτια μου". Και, ναι, θυμάμαι και τους συναδέλφους. Μία από τις σπάνιες φορές που σε κάποιο μικρό περιβάλλον δεν αντιπαθούσα το 90 και βάλε τις εκατό. Άκουγα και ακούω πολλούς που λένε "αχ και να γυρνούσα στα σχολικά/φοιτητικά χρόνια". Εγώ, να πω την αλήθεια πουθενά δε θα ήθελα να γυρίσω αλλά αν μου έβαζες το μαχαίρι στο λαιμό μάλλον σε εκείνα τα χρόνια της φαρμακαποθήκης θα γυρνούσα. Και αν μπορούσα να αλλάξω λίγο το πρωινό ξύπνημα, ακόμα καλύτερα...
(Κάποια στοιχεία είναι λίγο τραβηγμένα, λίγο παραποιημένα για να βγει πιο διασκεδαστικό το κείμενο. Η ουσία όμως αναλλοίωτη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου