Τελικά το επάγγελμα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Διαμορφώνει όχι μόνο πτυχές της προσωπικότητάς του αλλά και τον τρόπο ομιλίας του και τις κοινωνικές του σχέσεις. Να σας φέρω ένα παράδειγμα. Μιλούσα τις προάλλες με μία φίλη λογίστρια. "Τι κάνεις βρε παιδί μου, χαθήκαμε", της λέω, "τι νέα" ξαναλέω προκαλώντας τη μοίρα μου με την αθωότητα και την άγνοια προβάτου που οδεύει προς το σφαγείο. "Άσε μου λέει, πολλή δουλειά, πήγα να πληρώσω..." και ξεκινάει μετά ένα δεκάλεπτο με τέταρτο περίπου να μου αραδιάζει κάτι περίεργα αρχικά, κάτι αρκτικόλεξα, κάτι αλαμπουρνέζικα, έβαζε ένα φωνήεν, τρία σύμφωνα και μετά ξανά φωνήεν.
ΑΡΔΚΑ, ΠΔΑ, ΡΤΟ, ΕΚΦΑ(ξέρω πως τα γράφω λάθος) κάτι τέτοια. Προφανώς είναι κάποια διάλεκτος την οποία χρησιμοποιούν οι λογιστές μεταξύ τους για να μην τους καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι, όπως έκαναν παλιά οι καλαϊτζήδες, οι τσοπάνηδες, οι ζητιάνοι και διάφοροι άλλοι κλάδοι. Τέλος πάντων, τρόμαξα να πω την αλήθεια. Λέω πάει, αυτό ή ματιασμένο είναι ή δαιμονισμένο. Μπήκε στη μέση το δικό μου επάγγελμα/λειτούργημα, δε ξέρω πως στα κομμάτια το λένε πια. Σκέφτηκα να διαβάσω καμιά ευχή, κανένα εξορκισμό, αλλά μετά επανήλθε η κοπέλα και μίλαγε σαν άνθρωπος και όχι σαν εκείνα τα ρομπότ που ήθελαν να καταστρέψουν τους γαλαξίες στο Doctor Who. Λέω για να περάσει έτσι απότομα δε θα είναι δαιμονισμός, οπότε ρωτάω αν πάει καλά από υγεία, αν πέρασε κανένα εγκεφαλικό τελευταία ή έστω τύφο όταν ήταν μικρή. Τελικά κατάλαβε η κοπέλα την παρεξήγηση και μου εξήγησε ότι όλα αυτά είναι κάτι...ε, θα σας γελάσω τι ακριβώς, αλλά πηγαίνουν οι λογιστές και τα πληρώνουν κάθε τόσο. Εγώ πάλι σκέφτηκα πως πάλι καλά που δεν έχω τίποτα φίλους στη ΝΑΣΑ να θέλω τέσσερις μέρες για να συνεννοηθώ μετά τη καλημέρα που θα λέγαμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου