Έρως...

 

Αχ, ο έρωτας! Αυτό το γλυκό αγγελάκι που σαν σε τρυπήσει με το βέλος του σε βάζει να κάνεις ένα σωρό πράγματα που σε κανονικές συνθήκες δε θα έκανες ποτέ. Έτσι, ορμάς σε σκοτεινά δασάκια για να φανείς γενναίος, φέρεσαι σαν λόρδος ενώ είσαι σαν ταβερνιάρης, κάνεις δώρα ένα κάρο πράγματα, είτε αγορασμένα είτε δικά σου, το ρίχνεις στο ποτό όταν δε σε θέλει (πράγμα που μου συνέβαινε συχνά, να μη με θέλει όχι να το ρίχνω στο ποτό, δηλαδή και στο ποτό το έριχνα αλλά όχι επειδή δεν με ήθελε αλλά επειδή μου άρεσε το ποτό, τέλος πάντων, καταλάβατε τι θέλω να πω), προσπαθείς να φαίνεσαι δραστήριος και έξυπνος ενώ είσαι τεμπέλης και ολίγον βόδι, γενικά θες να φανείς σαν κάτι άλλο από αυτό που είσαι με αποτέλεσμα να γίνεσαι ρεζίλι. Αχ, ο έρωτας! Αυτή η φτερωτή μαϊμού με τις καρύδες που πετάει και σε βρίσκουν στο δόξα Πατρί...