Είναι τρομερό πόσο εύκολα και γρήγορα μπορεί να αλλάξει η ζωή, συνήθως προς το χειρότερο. Πόσο μεγάλη και απότομη είναι η κατηφόρα που μπορεί να πάρει. Το έζησα από κοντά με το χαμό ενός μικρού παιδιού. Έτσι, από το πουθενά, μια αδιαθεσία, μια νοσηλεία, η ανακοίνωση των εξετάσεων, ο σκληρός αγώνας που ακολούθησε, το τέλος. Γι'αυτό το τέλος ποτέ δεν μπορεί να προετοιμαστεί κανένας γονιός. Κάποιοι ίσως προσπαθήσουν να ξεγελάσουν τον εαυτό τους και να κρυφτούν πίσω από θρησκευτικά ή φιλοσοφικά τσιτάτα αλλά το μόνο που πετυχαίνουν είναι να κοροϊδεύουν.
Είναι απαραίτητη η βίωση του πένθους. Αυτό το σαρωτικό πέρασμα από πάνω μας. Η συνειδητοποίηση, με το χειρότερο και σκληρότερο τρόπο είναι η αλήθεια, της χαοτικής φύσης της ζωής. Πως δεν γίνονται διακρίσεις σε καλούς και κακούς, σοφούς και ανόητους, σε μικρούς και μεγάλους. Μας φαίνεται άδικο όλο αυτό. Μας φαίνεται τραγικό. Και είναι. Είναι άδικο, τραγικό, απαίσιο. Γιατί εμείς βλέπουμε μόνο το "εδώ" όχι το παραπέρα. Και για να είμαστε ειλικρινείς, ακόμα και πολλοί από τους θρησκευόμενους έχουν τις αμφιβολίες τους για το επέκεινα. Αμφιβάλλω βέβαια αν θα παρηγορούμασταν ακόμα κι αν ήμασταν σίγουροι για τη μετά θάνατον ζωή. Γιατί ο αποχωρισμός είναι αυτός που πονάει τόσο πολύ.
Ειδικά όταν πρόκειται για το χαμό ενός παιδιού, δεν ξέρω αν και αυτός ο χρόνος μπορεί να θεραπεύσει τις πληγές. Αλλά σίγουρα θα κάνει τον πόνο πιο υποφερτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου