Η αγία Ανυσία της Θεσσαλονίκης έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (298 μ.Χ.), ήταν κόρη ευσεβών Χριστιανών, είχε κληρονομήσει την περιουσία τους, βοηθούσε τους ανθρώπους και είχε μεγάλο ζήλο για τα πνευματικά θέματα. Μια μέρα, ένας ειδωλολάτρης στρατιώτης την έπιασε βίαια, την έσυρε στους βωμούς των ειδώλων και την πίεζε να θυσιάσει στους Θεούς. Η Ανυσία ομολόγησε ότι πιστεύει στον Ένα και αληθινό Θεό, τον Ιησού Χριστό, και Αυτόν αγωνίζεται να ευχαριστεί κάθε μέρα. Ο στρατιώτης εξαγριωμένος, άρχισε να βλασφημεί το Θεό και τότε η Ανυσία τον έφτυσε στο πρόσωπο. Ντροπιασμένος αυτός, έσυρε το σπαθί του και διαπέρασε τα πλευρά της.
Ο Άγιος Γεδεών του Τυρνάβου, εξισλαμίστηκε βίαια όταν ήταν δώδεκα χρονών. Μετά από δυο μήνες, ο Νικόλαος, κατόρθωσε και δραπέτευσε και επανήλθε στην οικογένειά του. Ο πατέρας του τον φυγάδευσε στο χωριό Κεραμίδι, όπου κοντά σε κάποιους οικοδόμους πήγε στην Κρήτη. Εκεί εξομολογήθηκε σε κάποιο Ιερέα και βρήκε άσυλο στο εξωκλήσι του. Μετά τον θάνατο του ιερέα, ο Νικόλαος έφυγε για το Άγιον Όρος. Εκεί πάλι εξομολογήθηκε, έλαβε των αχράντων μυστηρίων και στη Μονή Καρακάλου, εκάρη μοναχός με το όνομα Γεδεών. Επειδή όμως έφερε βαρέως τον πρότερο εξισλαμισμό του, ήλθε στο Βελεστίνο, στον τόπο που αρνήθηκε την πίστη του, όπου μέσα στην αγορά με θάρρος ομολόγησε τον Χριστό. Οι Τούρκοι τον συνέλαβαν και αφού τον διαπόμπευσαν στους δρόμους του Τιρνάβου, κατόπιν του έκοψαν τα πόδια και τα χέρια και στη συνέχεια τον έριξαν στα αποχωρητήρια. Εκεί, μέσα σε φρικτούς πόνους, παρέδωσε το πνεύμα του στις 30 Δεκεμβρίου 1818 μ.Χ.
Και οι δύο άγιοι μάρτυρες θα μπορούσαν να αποφύγουν το μαρτύριο και να ζήσουν τη ζωή τους ειρηνικά. Η αγία Ανυσία θα μπορούσε να προσκυνήσει τα είδωλα και ο άγιος Γεδεών θα μπορούσε να συνεχίσει τη μοναστική του ζωή. Κανείς από τους δύο δεν επέλεξε όμως την εύκολη λύση. Και οι δύο ομολόγησαν τη πίστη τους στον Χριστό.
Γιατί τελικά αυτό είναι ο Χριστός. Η Αλήθεια που καίει την καρδιά του πιστού. Όχι ένας γλυκερός δάσκαλος που αποκοιμίζει ή προσφέρει όμορφες εξηγήσεις για τα δύσκολα της ζωής ώστε να συνεχίζουμε αμέριμνοι να ζούμε. Και η Αλήθεια δε χρειάζεται φωνές. Δε χρειάζεται φιλοσοφικές αναλύσεις και πνευματώδεις απαντήσεις. Την Αλήθεια την ομολογούμε γιατί τη βιώνουμε. Την Αλήθεια δεν την εγκαταλείπουμε ακόμα κι όταν το σπαθί των δημίων έχει βγει από το θηκάρι του. Η Αλήθεια δεν μπαίνει πάνω από τη ζωή μας γιατί πολύ απλά η Αλήθεια είναι η ζωή μας. Ή πρέπει να είναι για όλους εμάς που λέμε πως είμαστε χριστιανοί.
Ναι, η εικόνα των Χριστιανών είναι αποκαρδιωτική σήμερα στις περισσότερες κοινωνίες της Δυσης. Κληρικοί να τρέχουν πίσω από πολιτικούς και μεγαλοεπιχειρηματίες, πιστοί που κοιτάζουν μόνο τη ζωή τους και την δική τους ευμάρεια ενώ δίπλα τους άνθρωποι υποφέρουν. Χριστιανοί του θεωρητικού λόγου και της μηδενικής πράξεις. Χριστιανοί με επιστημονικές γνώσεις πολλές και καμία πνευματικότητα. Αλλά υπάρχουν και Χριστιανοί, στην Ασία και στην Αφρική που δε φοβούνται να ομολογήσουν τη πίστη τους παρά τις απειλές που δέχονται, τις διώξεις και τον εκφοβισμό. Στη Συρία, στο Λίβανο, στη Νιγηρία, στην Αίγυπτο και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου όπου διώκονται. Υπάρχουν και στις δυτικές κοινωνίες χριστιανοί που δεν υποκύπτουν ούτε στο υλισμό ούτε στην ευδαιμονία που ευαγγελίζονται τα συστήματα που έχουν εγκαθιδρυθεί εκεί. Που δεν ντρέπονται να ομολογήσουν την πίστη τους όταν το ευρύτερο κλίμα δεν είναι ευνοϊκό. Και που δεν περιχαρακώνονται πίσω από μια παράδοση άτεγκτη και δεν αποκόβονται από τον κόσμο. Που η φωτιά της Αλήθειας ζεσταίνει συνεχώς τις καρδιές των πιστών αυτών.
Κι εμείς; Σε ποια κατηγορία άραγε ανήκουμε εμείς; Ε, αυτό πια είναι θέμα του κάθε ένα από εμάς να το απαντήσει, αφού αντιμετωπίσουμε με ειλικρίνεια την εσωτερική μας κατάσταση. Και θα δούμε αν τελικά υπάρχει κάποια ζεστασιά και κάποιο φως εκεί μέσα ή μόνο ψύχος και σκοτάδι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου