Είπε ο Κύριος «Ένας άνθρωπος ετοίμασε μεγάλο δείπνο και κάλεσε πολλούς. Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, έστειλε το δούλο του να πει στους καλεσμένους: ελάτε, όλα είναι πια έτοιμα. Τότε άρχισαν ο ένας μετά τον άλλο να βρίσκουν δικαιολογίες: Ο πρώτος του είπε: έχω αγοράσει ένα χωράφι και πρέπει να πάω να το δω· σε παρακαλώ, θεώρησέ με δικαιολογημένον. Άλλος του είπε: έχω αγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια και πάω να τα δοκιμάσω· σε παρακαλώ, δικαιολόγησέ με. Κι ένας άλλος του είπε: είμαι νιόπαντρος και γι' αυτό δεν μπορώ να έρθω. Γύρισε ο δούλος εκείνος και τα είπε αυτά στον κύριό του. Τότε ο οικοδεσπότης οργισμένος είπε στο δούλο του: πήγαινε γρήγορα στις πλατείες και στους δρόμους της πόλης και φέρε μέσα τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους κουτσούς και τους τυφλούς. Όταν γύρισε ο δούλος του είπε: κύριε, αυτό που πρόσταξες έγινε και υπάρχει ακόμη χώρος. Είπε πάλι ο κύριος στο δούλο: πήγαινε έξω από την πόλη στους δρόμους και στα μονοπάτια κι ανάγκασέ τους να έρθουν, για να γεμίσει το σπίτι μου· γιατί σας βεβαιώνω πως κανένας από κείνους που κάλεσα δε θα γευτεί το δείπνο μου. Γιατί, πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί».
Ναι, λοιπόν, ο Θεός, ο προορισμός μας μας καλεί και μας περιμένει. Έχει κάνει τις ετοιμασίες και έχει στείλει τις προσκλήσεις. Εμείς όμως δεν πηγαίνουμε. Είμαστε απασχολημένοι. Πλούτη, απολαύσεις, η ακόρεστη πείνα για νέες κατακτήσεις. Κατακτήσεις ισχυρών θέσεων, κοινωνικής προβολής, αναγνωρισιμότητας και όλων των κενών περιεχομένου κατακτήσεων μας κρατούν μακριά από τον Οικοδεσπότη και τον δείπνο του.
Λέμε πως πιστεύουμε στον Θεό. Πως πιστεύουμε στον Χριστό. Κι όμως αντί, όπως οι μαθητές Του, να τα αφήσουμε όλα και να τρέξουμε σε Εκείνον που μας καλεί, δίνουμε προτεραιότητα σε ο,τιδήποτε άλλο. Και όχι μόνο δεν ξεκολλάμε από ετούτη τη ζωή αλλά αποτυγχάνουμε και αν την ομορφύνουμε.
Η πρόσκληση σε δείπνο, δεν απαιτεί παραίτηση από αυτήν εδώ τη ζωή. Ο Άρχοντας του δείπνου δε ζητά από τους καλεσμένους να αφήσουν τα χωράφια του ο ένας, τα βόδια του ο άλλος, τη γυναίκα του ο τρίτος για πάντα και να πάνε στο τραπέζι. Αντιθέτως ο Άρχοντας επιδιώκει να ομορφύνει ακόμα περισσότερο τη ζωή αυτών των ανθρώπων αφού τους καλεί να γιορτάσουν για όσα έχουν με ένα μεγαλόπρεπο δείπνο. Οι προσκεκλημένοι όμως προβάλλουν όσα ομορφαίνουν τη ζωή τους ως δικαιολογία για να μην πάνε στη μεγάλη γιορτή που θα εξυψώσει ακόμα περισσότερο τη ζωή τους. Βάζουν λοιπόν, την κάθε είδους απόλαυση, την κάθε είδους υποχρέωση στη θέση του Θεού και ζουν σαν ειδωλολάτρες μετατρέποντας τα δώρα σε θεούς και προσκυνώντας τα.
Αυτό δεν το κάνουν κάποιοι άνθρωποι κάπου μακριά από εμάς, κάποια αόριστα και άγνωστα πρόσωπα. Αν είμαστε ειλικρινείς, θα διαπιστώσουμε πως κι εμείς σε αυτή την ομάδα ανθρώπων ανήκουμε. Πιο πολύ εκτιμούμε την κοινωνική καταξίωση και τον πλούτο από την εν Χριστώ ζωή. Πιο πολύ μας ελκύει η εφήμερη εξουσία και η ψεύτικη λάμψη των ανθρώπων παρά η απλότητα και η αγάπη του Χριστού. Κι ας επικαλούμαστε το όνομά Του. Κι ας τελούμε ή προσερχόμαστε σε λειτουργίες και ακολουθίες.
Ο Χριστός είπε πως οι τελώνες και οι πόρνες θα μας οδηγήσουν στη βασιλεία του Θεού. Και στον δείπνο της σημερινής παραβολής τελικά κάθονται τυφλοί, χωλοί, ζητιάνοι, περιπλανώμενοι και ξένοι. Γιατί αυτοί, ξεκομμένοι από κοινωνική καταξίωση και απολαύσεις αλλά και απαλλαγμένοι από την αίσθηση αυτοδικαίωσης που όλοι εμείς οι δήθεν αξιοσέβαστοι πολίτες κουβαλάμε στη ψυχή μας, δεν αφήνουν την πρόσκληση τούτη να πάει χαμένη. Και προσέρχονται στο τραπέζι, εισέρχονται στη Βασιλεία. Και μας θυμίζουν ένα ρητό. Πως στον Παράδεισο θα έχουμε πολλές εκπλήξεις βλέποντας ποιοι μπήκαν και ποιοι έμειναν απ' έξω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου