Έχουμε γεμίσει τον κόσμο με φωνές. Είναι πια τόσες πολλές οι φωνές, τόσο δυνατές και δημιουργούν τόσο θόρυβο που πια δεν μπορεί να ακουστεί καμία. Ο άνθρωπος της εποχής μας θαρρεί πως όσο πιο πολύ μιλάει και όσο πιο δυνατά, θα λύσει τα προβλήματά του υπέρ του. Όμως τα προβλήματα όχι μόνο δε λύνονται με φωνές αλλά πολλαπλασιάζονται κιόλας από αυτές. Αντίθετα η ησυχία(όχι η σιωπή ή η αφωνία) δίνει χώρο στην καταλλαγή, στο συλλογισμό και αφήνει παράλληλα τα πράγματα να κυλήσουν ομαλά και το ορμητικό ποτάμι να φτάσει και να σβήσει ήρεμα στη μεγάλη θάλασσα της αιωνιότητας. Ο ανόητος πιστεύει πως τα προβλήματα είναι για να λυθούν και πως μπορεί ο ίδιος φωνάζοντας σαν παιδί κακομαθημένο να τα λύσει. Τα προβλήματα όμως δεν εμφανίζονται για να λυθούν από κάποιον άνθρωπο. Εμφανίζονται για να μας εκπαιδεύσουν και να μας λειάνουν και αν τα αφήσουμε να κυλήσουν κολυμπώντας μέσα τους (δεν προτείνω κάποιου είδους απραξία, είναι άλλο πράγμα αυτό) κατά τη ροή θα φτάσουμε στο σημείο -ή σε κάποιο σημείο- που αυτά εξασθενούν και εξαφανίζονται. Και εμείς θα βγούμε από εκεί δυνατότεροι και καλύτεροι κολυμβητές. Άλλωστε η ορμή του ποταμού δε μπορεί να συγκρατηθεί ή να εξαφανιστεί από το ανθρώπινο χέρι. Μας το διδάσκει η πόλη της Αθήνας -και άλλες πόλεις και χωριά- κάθε φορά που πέφτει μια δυνατή βροχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου