Εκείνο τον καιρό, ένα Σάββατο δίδασκε ο Ιησούς σε μια συναγωγή. Εκεί βρισκόταν και μια γυναίκα, δεκαοχτώ χρόνια άρρωστη από δαιμονικό πνεύμα. Ήταν κυρτωμένη και δεν μπορούσε καθόλου να ισιώσει το σώμα της. Όταν την είδε ο Ιησούς, τη φώναξε και της είπε: «Γυναίκα, απαλλάσσεσαι από την αρρώστια σου». Έβαλε πάνω της τα χέρια του κι αμέσως εκείνη ορθώθηκε και δόξαζε το Θεό. Ο αρχισυνάγωγος όμως, αγανακτισμένος που ο Ιησούς έκανε τη θεραπεία το Σάββατο, γύρισε στο πλήθος και είπε: «Υπάρχουν έξι μέρες που επιτρέπεται να εργάζεται κανείς· μέσα σ’ αυτές, λοιπόν, να έρχεστε και να θεραπεύεστε, και όχι το Σάββατο». Ο Κύριος του απάντησε: «Υποκριτή! Ο καθένας σας δε λύνει το βόδι του ή το γαϊδούρι του από το παχνί το Σάββατο και πάει να το ποτίσει; Κι αυτή, που είναι απόγονος του Αβραάμ, και ο σατανάς την είχε δεμένη δεκαοχτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί απ’ αυτά τα δεσμά το Σάββατο;» Με τα λόγια του αυτά ντροπιάζονταν όλοι οι αντίπαλοί του κι ο κόσμος χαιρόταν για όλα τα θαυμαστά που έκανε ο Ιησούς.
Αν ο διάβολος είχε μια αγαπημένη αμαρτία, αυτή νομίζω πως θα ήταν η υποκρισία. Αυτή είναι που θρέφει τις άλλα μας πάθη. Αυτή τα καλύπτει και δεν μας αφήνει ποτέ να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά. Βγάζοντας μια άλλη εικόνα από αυτή που πραγματικά έχουμε, κατακτούμε την "έξωθεν καλή μαρτυρία" και αφήνουμε το εσωτερικό μας σκοτάδι απείραχτο. Ακόμα χειρότερα, επικαλούμαστε μια δήθεν αρετή που έχουμε, θέλετε ευλάβεια, θέλετε ευρυμάθεια, θέλετε υπακοή, όποια θέλει ο καθένας και καλύπτουμε με αυτή την κακία μας, τον φθόνο, την μοχθηρία και τελικά την απιστία μας.
Όταν δε η υποκρισία εξαπλώνεται και αποκτά θέση κοινωνικού φαινομένου, τότε είναι που βοηθά να αναπτυχθούν και κάθε είδους κακίες. Σαν κι αυτές που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να αποκαλύπτονται -και άραγε πόσες ακόμη να μένουν κρυφές; - μπροστά στα μάτια μας. Ποιοι βρίσκονται πίσω από αυτές; Άνθρωποι που υποκρίνονται τους οικογενειάρχες, τους καλούς χριστιανούς, τους επιστήμονες, τους φύλακες της τάξης, τους υπηρέτες του έθνους. Και όταν αποκαλύπτονται κάποια στιγμή οι πράξεις τους και ανοίγουν στόματα που έμεναν κλειστά τι αποκαλύπτεται; Μια κοινωνία που ήξερε αλλά δε μιλούσε. Που έκρινε αλλά δεν βοηθούσε. Μια κοινωνία που μόνο στα χαρτιά είναι κοινωνία. Γιατί μια κοινωνία με αστέγους, απόρους, οικογένειες που δε μπορούν να βρουν στέγη και αναγκάζονται να μένουν χωριστά, που έχει πολίτες διαφορετικών ταχυτήτων, αυτή δεν είναι κοινωνία. Είναι μια ζούγκλα που υποκρίνεται την κοινωνία.
Όπως ακριβώς τέτοιος υποκριτής ήταν και ο αρχισυνάγωγος. Ο οποίος εξοργίσθηκε με τη θεραπεία της γυναίκας το Σάββατο. Αυτός που ποτέ δε τη βοήθησε, ποτέ δεν της συμπαραστάθηκε σε αυτό που περνούσε, έκανε επίδειξη της ευσέβειάς τους και της προσήλωσής του στους κανόνες. Αυτόν και όλους εμάς που δρούμε παρόμοια, κατακεραύνωσε ο Ιησούς. Αυτόν προσπάθησε να ξυπνήσει από τον αυτάρεσκο ύπνο του και όλους εμάς. Σε εμάς μένει να σηκωθούμε κιόλας από το κρεβάτι...
Τελικά, ναι. Αν ο διάβολος είχε μια αγαπημένη αμαρτία, αυτή θα ήταν η υποκρισία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου