Τον καιρό εκείνο...

 

Αφού λοιπόν το πράγμα το σηκώνει ας συνεχίσω να γράφω για εκείνες τις παλιές ασφαλείς εποχές που στο σχολείο υπήρχε σιγουριά και τα παιδιά παίζανε αθώα στις αλάνες(ναι, είχαμε δεκαετία του '80 αλάνες στο Περιστέρι). Τότε που η κοινωνικοποίηση άρχιζε νωρίς στα σχολικά χρόνια, που συγκεντρωνόμασταν ομάδες καθεμιά από τη γειτονιά της και αφού εξοπλιζόμασταν με πέτρες και ξύλα πηγαίναμε στη δίπλα γειτονιά ή έρχονταν οι άλλοι στη δική μας και περνούσαμε ένα υπέροχο απόγευμα προσπαθώντας να ανοίξουμε ο ένας το κεφάλι του άλλου. Αφορμή συνήθως ήταν ότι κάποιος από τη μία γειτονιά πέρασε μέσα από κάποια άλλη γειτονιά και εισέπραξε κάμποσες μπούφλες ως αναμνηστικό. Αλλά ευτυχώς δεν είχαμε συμμορίες τότε. Επίσης τότε το σχολείο, το δημοτικό, ήταν ασφαλές. Με εξαίρεση ότι ένα ολόκληρο τμήμα αποφάσισε για ένα μήνα σε κάθε διάλειμμα να δέρνει ένα παιδί, έτσι για πλάκα. Μέχρι που έπαθε μια ψιλορήξη τυμπάνου, πήρε χαμπάρι η μάνα του τι έγινε και ενεργοποιήθηκαν οι σχολικοί μηχανισμοί. Μετά δερνόμασταν ανά τετράδες.

Αλλά στο γυμνάσιο η πειθαρχία ήταν απόλυτη. Που και που ξύλο, μια φορά χτύπησα ένα συμμαθητή μου(σημείωση, εγώ ήμουν και σχετικά φλώρος τότε) με κάτι καρφιά κι αυτός κυνηγούσε να μου καρφώσει τον καινούριο του σουγιά, έτσι για την πολιτισμική συναλλαγή. Αλλά θυμάμαι και μια φορά που συνεδρίαζαν οι καθηγητές και πέντε έξι καλόπαιδα στρίμωξαν σε μια τάξη μια κάπως πεταχτούλα συμμαθήτρια και έπιαναν ό,τι προλάβαιναν και αν δεν είχαν μαζευτεί πολλοί μαθητές έξω από τη τάξη, της οποίας της πόρτας το πόμολο έβγαινε, και δεν ξύπναγαν οι κοιμώμενοι καθηγητές δε ξέρω τι άλλα θα είχαμε. Φυσικά το θέμα "πνίγηκε" ενώ στη σημερινή διαβολική εποχή θα είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν. 

Να πάμε λύκειο; Να πούμε για νεράντζια με ξυραφάκια και κοτρόνια που ανταλλάσσαμε για το καλωσόρισμα με το σχολείο που βρισκόταν ακριβώς από πάνω; Για κατσαβίδια που πολλοί είχαν(εγώ ήμουν παραδοσιακός και είχα ένα κρητικό μαχαιράκι) για τις αρβύλες με τα σίδερα μπροστά και πώς τις χρησιμοποιούσαμε(εγώ αυτά τα στρατοκρατικά δε τα μπορούσα, έπαιρνα μποτάκια εργασία με το μέταλλο από μέσα, από μικρός στο εργατικό κίνημα); Να πούμε για παιδιά που έφευγαν από το Περιστέρι και πήγαιναν Χαλάνδρι, χρησιμοποιώ παράδειγμα από γνωστό μου που ζούσε εκεί, και έκλεβαν μπουφάν και παπούτσια; Να πούμε για το ξύλο μεταξύ Περιστερίου-Αιγάλεω, Περιστερίου-Κολωνού, Κορυδαλλού-Αιγάλεω κλπ; Αλλά είπαμε, ευτυχώς που δεν είχαμε συμμορίες. Γιατί διακόσιοι νοματαίοι από τη μία και άλλοι τόσοι από την άλλη δεν είναι συμμορία, στρατός είναι. 

Να πούμε για τα ναρκωτικά τότε; Που άνθισαν στις γειτονιές, που βρίσκαμε βελόνες χρησιμοποιημένες σε δρόμους και προαύλια; Και άλλα πολλά. Και όλα αυτά στη δική μου περιοχή που δεν ήταν και η σκληρότερη και τα γράφω εγώ που γενικά δε συμμετείχα σε πολλά τέτοια. Άλλοι έχουν αν πουν παραπάνω. Κάποιοι δε μπορούν. Έχουν χαιρετήσει και όχι από covid ή επιπλοκές του εμβολίου.

Η διαφορά είναι ότι τότε δεν υπήρχαν κινητά για να έχουμε ντοκουμέντα και υπήρχε έντονη η ελληνική παράδοση του κουκουλώματος και του να μη μαθευτεί. Προτιμούσαν οι γονείς ένα παιδί πληγωμένο και τους φταίχτες να μην τους πειράζει κανείς παρά να μαθευτεί κάτι. Επίσης δεν υπήρχαν ιδιωτικά κανάλια και δεν γνώριζε το κράτος την τέχνη του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης.

Καταλαβαίνω ότι όσο γερνάμε θυμόμαστε επιλεκτικά μόνο τα καλά. Κι εγώ το κάνω. Αλλά όταν αυτό το κάνουμε πραγματικότητά μας και ιδεολογία ή ντύνουμε τα ιδεολογήματά μας με ένα δήθεν αγνό παρελθόν, δεν είμαστε ούτε ρομαντικοί, ούτε ονειροπόλοι. Ανόητοι είμαστε.