Η αλήθεια είναι ότι κουράζουμε. Κουράζουμε και στο τέλος κουραζόμαστε κι εμείς. Θεολογούμε ακατάπαυστα στα κηρύγματα, στις συζητήσεις, στα κείμενα που γράφουμε χωρίς να λέμε και τίποτα ουσιώδες. Τσιτάτα, κοινοτοπίες, απέραντες φιλοσοφίες που κανέναν δεν ενδιαφέρουν και κανέναν δεν αγγίζουν. Δε μπορούμε να αρθρώσουμε μια απλή κουβέντα με δυο ανθρώπους. Θέλουμε να φλυαρούμε χωρίς διακοπή και στο τέλος να κερδίζουμε και τον θαυμασμό των αποσβολωμένων από την κούραση και τη βαρεμάρα, ανήμπορων να αντιδράσουν ακροατών μας. Γνωρίζουμε, θαρρούμε, τα πάντα μα όταν μιλάμε φανερώνουμε μονάχα το κενό μας. Και μιλάμε, μιλάμε και μιλάμε. Γράφουμε, γράφουμε και γράφουμε. Και τελικά κανείς δεν ακούει και δε διαβάζει τίποτα από όλα αυτά. Ίσως και να είναι καλύτερα έτσι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου