Ρατσισμός-δυτικισμός και εθνική στρατηγική..
Ο τρόπος με τον οποίο έχουμε διαχωριστεί ως έθνος από τον κόσμο που περιβάλλει τον δυτικό κόσμο που εκφράζει και ασκεί τον κυρίαρχο ιμπεριαλισμό σε όλη τη γη θα μας οδηγήσει μεσο-μακροπρόθεσμα σε μια πραγματική εθνική καταστροφή.
Γιατί είναι δύσκολο να αποφύγουμε την εθνική καταστροφή;
Τι πρέπει να κάνουμε για να αποφύγουμε την εθνική καταστροφή;
Η ανα-δημιουργία του ελληνικού έθνους στηρίχθηκε κυρίως στις αναδυόμενες αστικές δυνάμεις αλλά και την εξαρτημένη και ημι-ανεξάρτητη αγροτιά.
Αυτό είναι το γενικό υλικό πλαίσιο της αναδημιουργίας του έθνους, αλλά ένα σημαντικό και σε σχέση με την ουσία ευρύτερο πλαίσιο ανα-ανάδυσης του έθνους ήταν και είναι η σχέση του με τον δυτικό κόσμο.
Η ανάπτυξη της αστικής οικονομίας, των αστικών θεσμών και του αστικού κράτους, και τέλος η ιδεολογία της κοινωνίας καθορίστηκε από την συνύφανση του νέου έθνους με τον δυτικό κόσμο.
Αυτό ως ιστορικό "συμβάν" έχει τόσες διαστάσεις που είναι αδύνατον να το εξετάσουμε πλήρως σε ένα σημείωμα.
Θα ήθελα να παραμείνουμε στο εξής γεγονός: Η προοδευτικότητα του δυτικού κόσμου, που ήταν και είναι το βασικό εργαστήριο εδραίωσης αλλά και κατασκευής των παγκόσμιων αστικών σχέσεων, έχει αρχίσει να εκλείπει ολοκληρωτικά.
Αυτό σημαίνει πως κάποτε μαζί με τις σχέσεις κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, την ιδεολογία και την πρακτική του δυτικού ιμπεριαλισμού, υπήρχαν ενεργά στην δύση μια σειρά από ουσιαστικές προόδους και ελευθερίες για την ανθρώπινη ζωή τις οποίες είναι αδύνατον να απεμπολήσουμε γενικά και αφηρημένα αν θέλουμε να μιλάμε για ελευθερία και αξιοπρέπεια του ανθρώπινου προσώπου.
Ήδη από την εποχή που αυτές οι πρόοδοι και οι ελευθερίες ήταν ενεργές δυνάμεις υπήρχε μια κολασμένη συνύπαρξή τους με τις (αστικές) σχέσεις κυριαρχίας που τις ακύρωνε και τις καθιστούσε μια μάσκα της πραγματικής καπιταλιστικής και μετέπειτα ιμπεριαλιστικής-καπιταλιστικής κόλασης.
Με την είσοδο του δυτικού αστικού κόσμου στον θανάσιμο ανταγωνισμό του με τις δυνάμεις που τον υπονομεύουν με ιστορικές αξιώσεις (εργατικό-κομμουνιστικό κίνημα και αντι-αποικιοκρατικό κίνημα) , ήδη από την αρχή ήδη του 20ου αιώνα, το πλαίσιο έχει αλλάξει δραματικά και το βάρος των διαφόρων πτυχών της δυτικής αστικής κοινωνίας έχει αλλάξει. Επικρατεί κυρίως το κατασταλτικό και ρατσιστικό στοιχείο της αστικής πρακτικής και συνείδησης.
Έτσι, ενώ στην πρώιμη αστική εποχή, αλλά ακόμα και στην πρώτη ιμπεριαλιστική εποχή της δύσης, υπήρχε ένα είδος συνύπαρξης των αντιδραστικών και των προοδευτικών πτυχών του αστισμού μετά τον μεσοπόλεμο και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο καθιερώθηκε σιγά σιγά, και μερικές φορές αφανώς με την έννοια πως γίνονταν λεπτή ιδεολογική δουλειά, το ξεκάθαρο αντιδραστικό πλαίσιο.
Όμως εδώ θα ήθελα να κάνω μια ουσιαστική παρέκβαση.
Οι νεόκοπες αστικές κοινωνίες που αναδύθηκαν παντού μετά την παγκόσμια εκστρατεία του δυτικού κόσμου ήταν αποτέλεσμα μιας θεμελιακής στρέβλωσης της ιστορικής πορείας και όχι ενός "φυσικού" εξελικτικού προτσές (βέβαια, όλες οι αστικές κοινωνίες δημιουργούνται μέσω μιας μορφής βίαιης επιτάχυνσης της διεργασίας της αστικοποίησης, αλλά εδώ μιλάμε για μια ακόμα μεγαλύτερη επιτάχυνση της αστικοποίησης που έρχεται έξωθεν και περικλείει ακόμα πιο ακραίες μορφές βίας).
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπήρξαν τελικά σε αρκετά μη-δυτικά μέρη του κόσμου (στρατηγικής σημασίας για την ανθρωπότητα) κανονικές αστικές κοινωνίες από τη σκοπιά των αστικών σχέσεων παραγωγής, κάθε άλλο.
Όμως αυτές οι αστικές κοινωνίες ήταν αποτέλεσμα μιας ανώμαλης ιστορικής επιτάχυνσης που υπήρξε ως άμεσο αποτέλεσμα της αχρείας δυτικής πρακτικής τής (αποικιακής και ιμπεριαλιστικής) κυριαρχίας.
Ακόμα και μια "πρωτοπόρα" στην "αστική πρόοδο" μη-δυτική εθνική κοινωνία όπως η (νεο-)ελληνική είχε και έχει ακόμα πάνω της και μέσα της τα σημάδια αυτής της ανώμαλης επιτάχυνσης και ταλανίζεται ακόμα από τα ερωτήματα που προκαλούν οι μεγαλο-συνεταίροι της και αφέντες της, τής δύσης.
Για να αναφερθούμε στην δική μας περίπτωση κάπως αναλυτικότερα θα έπρεπε πρώτα να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα:
Πρώτον και βασικότερο, ο ελληνισμός και η πραγματικά σημαντική παράδοσή του, τόσο στο επίπεδο της λογιοσύνης όσο και στο επίπεδο της "λαϊκής ζωής", τέθηκε στην υπηρεσία των (πρωτο-)ρατσιστικών αποικιοκρατικών δυνάμεων της δύσης που ηγεμόνευαν πάντα τις αστικές δυνάμεις της νέας Ελλάδας.
Στο πρώτο χρονικό σημείο της αστικής ανάδυσης καταστράφηκε κάθε κουλτούρα πολυ-εθνικής συνύπαρξης και πνευματικής ανοιχτωσιάς που είχε διατηρηθεί ακόμα και σε συνθήκες θρησκευτικής και εθνικής καταπίεσης του ελληνισμού.
Δεν μιλώ βέβαια για την συνύπαρξη των ρωμιών με τους μουσουλμάνους αλλά για την ίδια την "έννοια" του ρωμιού που περιελάμβανε πολλές εθνότητες υπό το ηγεμονικό θρησκευτικό-πολιτισμικό σχήμα του ελληνισμού.
Οι καλαμαράδες του ελληνικού αστικού κράτους μετεξέλιξαν τις κατά τα άλλα "κανονικές" πολεμικές πρακτικές των αγωνιζόμενων αγροτών και πρωτο-αστών (που περιλαμβάνανε και την εκδίωξη των επήλυδων εποικιστών τούρκων, με τις όποιες απεχθείς συνέπειες σήμαινε αυτό) σε μέρος της εθνικιστικής ιδεολογίας και πρακτικής του αστικού κράτους.
Σε ένα ευρύτερο στρατηγικό πλαίσιο, που υπαγορεύονταν φυσικά και από ρεαλιστικούς-πρακτικούς λόγους, μετεξέλιξαν γοργά το κοινωνικό όραμα για μια νέα ανατολική πολυ-εθνική (αστική πλέον) αυτοκρατορία υπό την ηγεμονία του ελληνισμού σε ένα στενόκαρδο και στενόμυαλο όραμα επικράτησης ενός δυτικού εθνικού κράτους επι της "ανατολής".
Αυτό είχε τρομακτικές συνέπειες που ακόμα δεν έχουν υπολογιστεί, καταρχάς για τον ίδιο τον ελληνισμό.
Η εθνική ιδεολογία και η εθνική πρακτική έχει καθοριστεί από αυτόν τον "δυτικισμό".
Τα αποτελέσματα για τον ελληνικό εθνικό πληθυσμό μπορεί μέχρι πρόσφατα να ήταν σε κάποιο βαθμό θετικά, όντως θετικά, μιας και αυτός ο πληθυσμός έδρεψε αγαθά μιας σύγχρονης δυτικής αστικής κοινωνίας που δεν είναι διόλου ευτελή, όπως η σύγχρονη αντίληψη για την θέση της γυναίκας, η τεχνική πρόοδος, οι αστικο-δημοκρατικοί θεσμοί κ.ο.κ, για να μην αναφερθούμε και στα απολύτως "ρεαλιστικά" αγαθά της εθνικής εδαφικής ολοκληρωσης, την ανάπτυξη μιας ευρείας εσωτερικής επικράτειας σε σχέση με τον εκμηδενισμό του εσωτερικού πολιτικού και πολιτισμικού αυτοκαθορισμού επί οθωμανικής βαρβαρότητας κ.ο.κ
Τώρα ήρθε η ώρα να δρέψουμε ή να μην δρέψουμε τα αρνητικά αγαθά αυτού του δυτικισμού.
Η δύση έχει εξελιχθεί πλέον σε έναν απόλυτα κυνικό και αυτο- και ετεροκαταστροφικό μηχανισμό παγκόσμιας κυριαρχίας, και οι ιδέες-πρακτικές της που κάποτε περιείχαν ένα αντιφατικό πλαίσιο δράσης έχουν μετεξελιχθεί σε βραχνά και θηλιά για όλο τον κόσμο, και φυσικά για τους ίδιους τους λαούς της.
Ενώ όμως αυτό είναι για τους λαούς της δύσης, και για τους λαούς που βρίσκονται σε ένα εξωτερικό σχετικά πλαίσιο προς αυτήν, ένα "θέμα" που μπορούν να το εξετάσουν με μια σχετική αποστασιοποίηση, για τους ρωμιούς το θέμα είναι ζωτικότερο και άπτεται πρακτικότερων αποφάσεων, πολύ σύντομα. Πολύ σύντομα. Για να γυρίσει όμως το τιμόνι προς την ανατολή, ό,τι και να σημαίνει αυτό, πως γίνεται αυτό; Ποιές είναι ας πούμε οι πρακτικές και "πνευματικές" προϋποθέσεις μιας τέτοιας αλλαγής πορείας;
Επειδή γενικά δεν έχω χρόνο θα τα συνοψίσω πολύ απλά τα πράγματα σε αυτό το "πεδίο'' σε 3 σημεία.
1. Οι σύγχρονοι έλληνες δεν είναι ιδιοκτήτες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.
Αυτονόητο ακούγεται, αλλά δεν είναι.
Θα γίνει πραγματικά καταληπτό αν καταλάβουν πως είναι "ιδιοκτήτες" μιάς άλλης δυσκολότερης "πνευματικής" θέσης.
Της θέσης του μεταίχμιου ανάμεσα σε δύο διακριτούς κόσμους, τον κόσμο του Ισλάμ και της δυτικής νεωτερικότητας.
2. Οι σύγχρονοι έλληνες δεν είναι δυτικός λαός, ούτε πρόκειται ποτέ να ενταχθούν ομαλά στον δυτικό ιμπεριαλισμό, ακόμα κι αν καταφέρουν παροδικά να γίνουν "τσόντα" σε μια νέα ιμπεριαλιστική εκστρατεία της δύσης στην "ανατολή".
Σκοπός τους πρέπει να είναι, άσχετα από την ταξική ή ιδεολογική τους θέση η αποστασία από την δύση, αποστασία που θα έχει και πρακτικά και ιδεολογικά και πολιτισμικά τιμήματα.
3. Πέρα από την αχρειότητα των δυτικο-ρατσιστικών αντιλήψεων για τον υπόλοιπο κόσμο στην Ελλάδα πλέον εκλείπει και η όποια αποτρόπαια "χρησιμότητά" τους για το έθνος για την εδραίωση των εσωτερικών σχέσεων κυριαρχίας του, αφού ο μόνος τρόπος ανάπτυξης και εδραίωσης ακόμα και των στοιχειωδέστερα αναπτυγμένων σχέσεων στην παραγωγή και τους κοινωνικούς θεσμούς δεν μπορεί να διέλθει μέσα από την εδραίωση των παλαιότερων και ύστερων μορφών του δυτικού ρατσισμού, ούτε στο εσωτερικό του τόπου ούτε στο εξωτερικό.
Ο εθνικισμός-ρατσισμός εκτός από όλα τα άλλα είναι επικίνδυνος και για τα στρατηγικά εθνικά συμφέροντα.
Αυτό θα το αναπτύξουμε σε μια ξεχωριστή δημοσίευσή μας
Η μίμηση και η ακολούθηση των δυτικών (ρατσιστικών) προτύπων εθνικής οικονομικής και πολιτικής συγκρότησης πέρα από αυτογενώς αποτρόπαιο γεγονός, εδώ είναι και γελοία πράξη, στοιχείο ξένο πρός την πραγματική προοπτική του τόπου.
Ι.Τζανάκος
Αυτοκαθορισμός
Ο τρόπος με τον οποίο έχουμε διαχωριστεί ως έθνος από τον κόσμο που περιβάλλει τον δυτικό κόσμο που εκφράζει και ασκεί τον κυρίαρχο ιμπεριαλισμό σε όλη τη γη θα μας οδηγήσει μεσο-μακροπρόθεσμα σε μια πραγματική εθνική καταστροφή.
Γιατί είναι δύσκολο να αποφύγουμε την εθνική καταστροφή;
Τι πρέπει να κάνουμε για να αποφύγουμε την εθνική καταστροφή;
Η ανα-δημιουργία του ελληνικού έθνους στηρίχθηκε κυρίως στις αναδυόμενες αστικές δυνάμεις αλλά και την εξαρτημένη και ημι-ανεξάρτητη αγροτιά.
Αυτό είναι το γενικό υλικό πλαίσιο της αναδημιουργίας του έθνους, αλλά ένα σημαντικό και σε σχέση με την ουσία ευρύτερο πλαίσιο ανα-ανάδυσης του έθνους ήταν και είναι η σχέση του με τον δυτικό κόσμο.
Η ανάπτυξη της αστικής οικονομίας, των αστικών θεσμών και του αστικού κράτους, και τέλος η ιδεολογία της κοινωνίας καθορίστηκε από την συνύφανση του νέου έθνους με τον δυτικό κόσμο.
Αυτό ως ιστορικό "συμβάν" έχει τόσες διαστάσεις που είναι αδύνατον να το εξετάσουμε πλήρως σε ένα σημείωμα.
Θα ήθελα να παραμείνουμε στο εξής γεγονός: Η προοδευτικότητα του δυτικού κόσμου, που ήταν και είναι το βασικό εργαστήριο εδραίωσης αλλά και κατασκευής των παγκόσμιων αστικών σχέσεων, έχει αρχίσει να εκλείπει ολοκληρωτικά.
Αυτό σημαίνει πως κάποτε μαζί με τις σχέσεις κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, την ιδεολογία και την πρακτική του δυτικού ιμπεριαλισμού, υπήρχαν ενεργά στην δύση μια σειρά από ουσιαστικές προόδους και ελευθερίες για την ανθρώπινη ζωή τις οποίες είναι αδύνατον να απεμπολήσουμε γενικά και αφηρημένα αν θέλουμε να μιλάμε για ελευθερία και αξιοπρέπεια του ανθρώπινου προσώπου.
Ήδη από την εποχή που αυτές οι πρόοδοι και οι ελευθερίες ήταν ενεργές δυνάμεις υπήρχε μια κολασμένη συνύπαρξή τους με τις (αστικές) σχέσεις κυριαρχίας που τις ακύρωνε και τις καθιστούσε μια μάσκα της πραγματικής καπιταλιστικής και μετέπειτα ιμπεριαλιστικής-καπιταλιστικής κόλασης.
Με την είσοδο του δυτικού αστικού κόσμου στον θανάσιμο ανταγωνισμό του με τις δυνάμεις που τον υπονομεύουν με ιστορικές αξιώσεις (εργατικό-κομμουνιστικό κίνημα και αντι-αποικιοκρατικό κίνημα) , ήδη από την αρχή ήδη του 20ου αιώνα, το πλαίσιο έχει αλλάξει δραματικά και το βάρος των διαφόρων πτυχών της δυτικής αστικής κοινωνίας έχει αλλάξει. Επικρατεί κυρίως το κατασταλτικό και ρατσιστικό στοιχείο της αστικής πρακτικής και συνείδησης.
Έτσι, ενώ στην πρώιμη αστική εποχή, αλλά ακόμα και στην πρώτη ιμπεριαλιστική εποχή της δύσης, υπήρχε ένα είδος συνύπαρξης των αντιδραστικών και των προοδευτικών πτυχών του αστισμού μετά τον μεσοπόλεμο και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο καθιερώθηκε σιγά σιγά, και μερικές φορές αφανώς με την έννοια πως γίνονταν λεπτή ιδεολογική δουλειά, το ξεκάθαρο αντιδραστικό πλαίσιο.
Όμως εδώ θα ήθελα να κάνω μια ουσιαστική παρέκβαση.
Οι νεόκοπες αστικές κοινωνίες που αναδύθηκαν παντού μετά την παγκόσμια εκστρατεία του δυτικού κόσμου ήταν αποτέλεσμα μιας θεμελιακής στρέβλωσης της ιστορικής πορείας και όχι ενός "φυσικού" εξελικτικού προτσές (βέβαια, όλες οι αστικές κοινωνίες δημιουργούνται μέσω μιας μορφής βίαιης επιτάχυνσης της διεργασίας της αστικοποίησης, αλλά εδώ μιλάμε για μια ακόμα μεγαλύτερη επιτάχυνση της αστικοποίησης που έρχεται έξωθεν και περικλείει ακόμα πιο ακραίες μορφές βίας).
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπήρξαν τελικά σε αρκετά μη-δυτικά μέρη του κόσμου (στρατηγικής σημασίας για την ανθρωπότητα) κανονικές αστικές κοινωνίες από τη σκοπιά των αστικών σχέσεων παραγωγής, κάθε άλλο.
Όμως αυτές οι αστικές κοινωνίες ήταν αποτέλεσμα μιας ανώμαλης ιστορικής επιτάχυνσης που υπήρξε ως άμεσο αποτέλεσμα της αχρείας δυτικής πρακτικής τής (αποικιακής και ιμπεριαλιστικής) κυριαρχίας.
Ακόμα και μια "πρωτοπόρα" στην "αστική πρόοδο" μη-δυτική εθνική κοινωνία όπως η (νεο-)ελληνική είχε και έχει ακόμα πάνω της και μέσα της τα σημάδια αυτής της ανώμαλης επιτάχυνσης και ταλανίζεται ακόμα από τα ερωτήματα που προκαλούν οι μεγαλο-συνεταίροι της και αφέντες της, τής δύσης.
Για να αναφερθούμε στην δική μας περίπτωση κάπως αναλυτικότερα θα έπρεπε πρώτα να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα:
Πρώτον και βασικότερο, ο ελληνισμός και η πραγματικά σημαντική παράδοσή του, τόσο στο επίπεδο της λογιοσύνης όσο και στο επίπεδο της "λαϊκής ζωής", τέθηκε στην υπηρεσία των (πρωτο-)ρατσιστικών αποικιοκρατικών δυνάμεων της δύσης που ηγεμόνευαν πάντα τις αστικές δυνάμεις της νέας Ελλάδας.
Στο πρώτο χρονικό σημείο της αστικής ανάδυσης καταστράφηκε κάθε κουλτούρα πολυ-εθνικής συνύπαρξης και πνευματικής ανοιχτωσιάς που είχε διατηρηθεί ακόμα και σε συνθήκες θρησκευτικής και εθνικής καταπίεσης του ελληνισμού.
Δεν μιλώ βέβαια για την συνύπαρξη των ρωμιών με τους μουσουλμάνους αλλά για την ίδια την "έννοια" του ρωμιού που περιελάμβανε πολλές εθνότητες υπό το ηγεμονικό θρησκευτικό-πολιτισμικό σχήμα του ελληνισμού.
Οι καλαμαράδες του ελληνικού αστικού κράτους μετεξέλιξαν τις κατά τα άλλα "κανονικές" πολεμικές πρακτικές των αγωνιζόμενων αγροτών και πρωτο-αστών (που περιλαμβάνανε και την εκδίωξη των επήλυδων εποικιστών τούρκων, με τις όποιες απεχθείς συνέπειες σήμαινε αυτό) σε μέρος της εθνικιστικής ιδεολογίας και πρακτικής του αστικού κράτους.
Σε ένα ευρύτερο στρατηγικό πλαίσιο, που υπαγορεύονταν φυσικά και από ρεαλιστικούς-πρακτικούς λόγους, μετεξέλιξαν γοργά το κοινωνικό όραμα για μια νέα ανατολική πολυ-εθνική (αστική πλέον) αυτοκρατορία υπό την ηγεμονία του ελληνισμού σε ένα στενόκαρδο και στενόμυαλο όραμα επικράτησης ενός δυτικού εθνικού κράτους επι της "ανατολής".
Αυτό είχε τρομακτικές συνέπειες που ακόμα δεν έχουν υπολογιστεί, καταρχάς για τον ίδιο τον ελληνισμό.
Η εθνική ιδεολογία και η εθνική πρακτική έχει καθοριστεί από αυτόν τον "δυτικισμό".
Τα αποτελέσματα για τον ελληνικό εθνικό πληθυσμό μπορεί μέχρι πρόσφατα να ήταν σε κάποιο βαθμό θετικά, όντως θετικά, μιας και αυτός ο πληθυσμός έδρεψε αγαθά μιας σύγχρονης δυτικής αστικής κοινωνίας που δεν είναι διόλου ευτελή, όπως η σύγχρονη αντίληψη για την θέση της γυναίκας, η τεχνική πρόοδος, οι αστικο-δημοκρατικοί θεσμοί κ.ο.κ, για να μην αναφερθούμε και στα απολύτως "ρεαλιστικά" αγαθά της εθνικής εδαφικής ολοκληρωσης, την ανάπτυξη μιας ευρείας εσωτερικής επικράτειας σε σχέση με τον εκμηδενισμό του εσωτερικού πολιτικού και πολιτισμικού αυτοκαθορισμού επί οθωμανικής βαρβαρότητας κ.ο.κ
Τώρα ήρθε η ώρα να δρέψουμε ή να μην δρέψουμε τα αρνητικά αγαθά αυτού του δυτικισμού.
Η δύση έχει εξελιχθεί πλέον σε έναν απόλυτα κυνικό και αυτο- και ετεροκαταστροφικό μηχανισμό παγκόσμιας κυριαρχίας, και οι ιδέες-πρακτικές της που κάποτε περιείχαν ένα αντιφατικό πλαίσιο δράσης έχουν μετεξελιχθεί σε βραχνά και θηλιά για όλο τον κόσμο, και φυσικά για τους ίδιους τους λαούς της.
Ενώ όμως αυτό είναι για τους λαούς της δύσης, και για τους λαούς που βρίσκονται σε ένα εξωτερικό σχετικά πλαίσιο προς αυτήν, ένα "θέμα" που μπορούν να το εξετάσουν με μια σχετική αποστασιοποίηση, για τους ρωμιούς το θέμα είναι ζωτικότερο και άπτεται πρακτικότερων αποφάσεων, πολύ σύντομα. Πολύ σύντομα. Για να γυρίσει όμως το τιμόνι προς την ανατολή, ό,τι και να σημαίνει αυτό, πως γίνεται αυτό; Ποιές είναι ας πούμε οι πρακτικές και "πνευματικές" προϋποθέσεις μιας τέτοιας αλλαγής πορείας;
Επειδή γενικά δεν έχω χρόνο θα τα συνοψίσω πολύ απλά τα πράγματα σε αυτό το "πεδίο'' σε 3 σημεία.
1. Οι σύγχρονοι έλληνες δεν είναι ιδιοκτήτες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.
Αυτονόητο ακούγεται, αλλά δεν είναι.
Θα γίνει πραγματικά καταληπτό αν καταλάβουν πως είναι "ιδιοκτήτες" μιάς άλλης δυσκολότερης "πνευματικής" θέσης.
Της θέσης του μεταίχμιου ανάμεσα σε δύο διακριτούς κόσμους, τον κόσμο του Ισλάμ και της δυτικής νεωτερικότητας.
2. Οι σύγχρονοι έλληνες δεν είναι δυτικός λαός, ούτε πρόκειται ποτέ να ενταχθούν ομαλά στον δυτικό ιμπεριαλισμό, ακόμα κι αν καταφέρουν παροδικά να γίνουν "τσόντα" σε μια νέα ιμπεριαλιστική εκστρατεία της δύσης στην "ανατολή".
Σκοπός τους πρέπει να είναι, άσχετα από την ταξική ή ιδεολογική τους θέση η αποστασία από την δύση, αποστασία που θα έχει και πρακτικά και ιδεολογικά και πολιτισμικά τιμήματα.
3. Πέρα από την αχρειότητα των δυτικο-ρατσιστικών αντιλήψεων για τον υπόλοιπο κόσμο στην Ελλάδα πλέον εκλείπει και η όποια αποτρόπαια "χρησιμότητά" τους για το έθνος για την εδραίωση των εσωτερικών σχέσεων κυριαρχίας του, αφού ο μόνος τρόπος ανάπτυξης και εδραίωσης ακόμα και των στοιχειωδέστερα αναπτυγμένων σχέσεων στην παραγωγή και τους κοινωνικούς θεσμούς δεν μπορεί να διέλθει μέσα από την εδραίωση των παλαιότερων και ύστερων μορφών του δυτικού ρατσισμού, ούτε στο εσωτερικό του τόπου ούτε στο εξωτερικό.
Ο εθνικισμός-ρατσισμός εκτός από όλα τα άλλα είναι επικίνδυνος και για τα στρατηγικά εθνικά συμφέροντα.
Αυτό θα το αναπτύξουμε σε μια ξεχωριστή δημοσίευσή μας
Η μίμηση και η ακολούθηση των δυτικών (ρατσιστικών) προτύπων εθνικής οικονομικής και πολιτικής συγκρότησης πέρα από αυτογενώς αποτρόπαιο γεγονός, εδώ είναι και γελοία πράξη, στοιχείο ξένο πρός την πραγματική προοπτική του τόπου.
Ι.Τζανάκος
Αυτοκαθορισμός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου