Λοιπόν, ήρθε η ώρα να προβώ σε μια βαθιά εξομολόγηση. Ζηλεύω τους βατράχους. Όχι τα ΟΥΚ, τους κανονικούς. Τα υδρόβια ζωάκια που συναντώνται συνήθως κοντά σε λίμνες, ποτάμια, ρυάκια, πηγές, γούρνες κλπ κλπ. Που όταν φτιάχνει ο καιρός το ρίχνουν στο τραγούδι, αυτό το υπέροχο βρεκεκεξ κουαξ. Τι όμορφος ήχος, τι γαλήνιος ρυθμός. Και τι ωραία που βουτούν μέσα στο νερό σε περίπτωση κινδύνου και με τι ευκολία και χάρη που εξαφανίζονται στα πρασινωπά συνήθως νερά της λιμνούλας που χρησιμοποιούν ως άσυλο και καταφύγιο. Μα και πόσο αριστοτεχνικά πιάνουν τη λεία τους. Με τη γλώσσα-μαστίγιο που εκτινάσσεται για να παγιδέψει το λαχταριστό εντομάκι. Ναι, πολύ τους ζηλεύω τους βατράχους τελικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου