213. Εξαιτίας της ανάγκης τους για επανάσταση και για συμμετοχή σε ένα κίνημα, οι αριστεριστές ή άτομα παρόμοιου ψυχολογικού τύπου συχνά δεν έλκονται από ένα επαναστατικό ή ακτιβιστικό κίνημα του οποίου οι στόχοι και η βάση συμμετοχής δεν είναι εξ αρχής αριστεριστικοί. Η επακόλουθη εισροή αριστερόφιλων τύπων μπορεί εύκολα να μετατρέψει ένα μη αριστεριστικό κίνημα σε αριστεριστικό, ώστε οι αριστεριστικοί στόχοι να αντικαταστήσουν ή να διαστρεβλώσουν τους αρχικούς στόχους του κινήματος.
214. Για να αποφευχθεί αυτό, ένα κίνημα που εξυψώνει τη φύση και αντιτίθεται στην τεχνολογία πρέπει να λάβει μια αποφασιστικά αντι-αριστεριστική στάση και να αποφύγει κάθε συνεργασία με αριστεριστές. Ο αριστερισμός είναι μακροπρόθεσμα ασύμβατος με την άγρια φύση, με την ανθρώπινη ελευθερία και με την εξάλειψη της σύγχρονης τεχνολογίας. Ο αριστερισμός είναι συλλογικιστικός· επιδιώκει να ενώσει ολόκληρο τον κόσμο (τόσο τη φύση όσο και το ανθρώπινο είδος) σε ένα ενιαίο όλον. Αυτό όμως συνεπάγεται διαχείριση της φύσης και της ανθρώπινης ζωής από μια οργανωμένη κοινωνία και απαιτεί προηγμένη τεχνολογία. Δεν μπορείς να έχεις έναν ενωμένο κόσμο χωρίς ταχεία μεταφορά και επικοινωνία· δεν μπορείς να κάνεις όλους τους ανθρώπους να αγαπήσουν ο ένας τον άλλον χωρίς εκλεπτυσμένες ψυχολογικές τεχνικές· δεν μπορείς να έχεις μια «σχεδιασμένη κοινωνία» χωρίς την απαραίτητη τεχνολογική βάση. Πάνω απ’ όλα, ο αριστερισμός καθοδηγείται από την ανάγκη για εξουσία, και ο αριστεριστής επιζητεί εξουσία σε συλλογική βάση, μέσω της ταύτισης με ένα μαζικό κίνημα ή έναν οργανισμό. Ο αριστερισμός είναι απίθανο να εγκαταλείψει την τεχνολογία, γιατί η τεχνολογία είναι υπερβολικά πολύτιμη πηγή συλλογικής ισχύος.
215. Ο αναρχικός επίσης επιζητεί εξουσία, αλλά την επιζητεί σε ατομική ή μικροομαδική βάση· θέλει τα άτομα και οι μικρές ομάδες να μπορούν να ελέγχουν τις συνθήκες της ζωής τους. Αντιτίθεται στην τεχνολογία επειδή καθιστά τις μικρές ομάδες εξαρτημένες από μεγάλους οργανισμούς.
216. Κάποιοι αριστεριστές ίσως φαίνονται να αντιτίθενται στην τεχνολογία, αλλά θα της αντιτίθενται μόνο όσο βρίσκονται εκτός συστήματος και το τεχνολογικό σύστημα ελέγχεται από μη αριστεριστές. Αν ποτέ ο αριστερισμός γίνει κυρίαρχος στην κοινωνία, έτσι ώστε το τεχνολογικό σύστημα να γίνει εργαλείο στα χέρια των αριστεριστών, τότε θα το χρησιμοποιήσουν με ενθουσιασμό και θα προωθήσουν την ανάπτυξή του. Κάνοντας αυτό, θα επαναλάβουν ένα μοτίβο που ο αριστερισμός έχει δείξει ξανά και ξανά στο παρελθόν. Όταν οι Μπολσεβίκοι στη Ρωσία ήταν εκτός εξουσίας, αντιτίθεντο σθεναρά στη λογοκρισία και την μυστική αστυνομία· υποστήριζαν την αυτοδιάθεση των εθνοτικών μειονοτήτων κ.ο.κ. Αλλά μόλις κατέλαβαν την εξουσία, επέβαλαν αυστηρότερη λογοκρισία και δημιούργησαν πιο αδίστακτη μυστική αστυνομία απ’ οποιαδήποτε υπήρχε επί Τσάρων, και καταπίεσαν τις εθνοτικές μειονότητες τουλάχιστον όσο κι εκείνοι. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, πριν μερικές δεκαετίες, όταν οι αριστεριστές ήταν μειοψηφία στα πανεπιστήμια, οι αριστεροί καθηγητές υπερασπίζονταν σθεναρά την ακαδημαϊκή ελευθερία· σήμερα, στα πανεπιστήμια όπου οι αριστεριστές κυριαρχούν, δείχνουν πρόθυμοι να την αφαιρέσουν από όλους τους άλλους. (Αυτό είναι η «πολιτική ορθότητα».) Το ίδιο θα συμβεί και με την τεχνολογία: οι αριστεριστές θα τη χρησιμοποιήσουν για να καταπιέσουν τους άλλους, αν ποτέ την πάρουν υπό τον έλεγχό τους.
217. Σε προηγούμενες επαναστάσεις, οι πιο εξουσιομανείς τύποι αριστεριστών έχουν επανειλημμένα συνεργαστεί αρχικά με μη αριστερούς επαναστάτες, καθώς και με πιο ελευθεριακούς αριστεριστές, και έπειτα τους πρόδωσαν για να καταλάβουν την εξουσία οι ίδιοι. Ο Ροβεσπιέρος το έκανε αυτό στη Γαλλική Επανάσταση, οι Μπολσεβίκοι στη Ρωσική, οι κομμουνιστές στην Ισπανία το 1938, και ο Κάστρο και οι ακόλουθοί του στην Κούβα. Δεδομένου του ιστορικού του αριστερισμού, θα ήταν απολύτως ανόητο για τους μη αριστερούς επαναστάτες να συνεργαστούν με αριστεριστές σήμερα.
218. Διάφοροι στοχαστές έχουν επισημάνει ότι ο αριστερισμός είναι ένα είδος θρησκείας. Δεν είναι θρησκεία με τη στενή έννοια, γιατί η αριστερή δοξασία δεν προϋποθέτει την ύπαρξη υπερφυσικών όντων. Όμως για τον αριστεριστή, ο αριστερισμός παίζει ψυχολογικά τον ίδιο ρόλο που παίζει η θρησκεία για κάποιους ανθρώπους. Ο αριστεριστής έχει ΑΝΑΓΚΗ να πιστεύει στον αριστερισμό· παίζει ζωτικό ρόλο στην ψυχολογική του οικονομία. Οι πεποιθήσεις του δεν τροποποιούνται εύκολα με τη λογική ή τα γεγονότα. Έχει βαθιά πεποίθηση ότι ο αριστερισμός είναι Ηθικά Σωστός με κεφαλαίο Σ, και ότι έχει όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και το καθήκον να επιβάλει την αριστερή ηθική σε όλους. (Ωστόσο, πολλοί από τους ανθρώπους που αποκαλούμε «αριστεριστές» δεν αυτοπροσδιορίζονται έτσι και δεν θα χαρακτήριζαν τις πεποιθήσεις τους ως αριστερισμό. Χρησιμοποιούμε τον όρο «αριστερισμός» γιατί δεν γνωρίζουμε καλύτερη λέξη για να περιγράψουμε το φάσμα των συγγενών ιδεολογιών που περιλαμβάνει το φεμινιστικό, το ΛΟΑΤ, την πολιτική ορθότητα κ.λπ., κινήματα, καθώς αυτά έχουν ισχυρή συγγένεια με την παλαιά αριστερά. Βλ. παραγράφους 227–230.)
219. Ο αριστερισμός είναι μια ολοκληρωτική δύναμη. Όπου κι αν βρίσκεται σε θέση εξουσίας, τείνει να εισβάλλει σε κάθε ιδιωτική γωνιά και να αναγκάζει κάθε σκέψη να υπακούει στο αριστερό καλούπι. Εν μέρει αυτό οφείλεται στον σχεδόν θρησκευτικό χαρακτήρα του αριστερισμού· κάθε τι που έρχεται σε αντίθεση με τις αριστερές πεποιθήσεις αντιπροσωπεύει την Αμαρτία. Πιο σημαντικά όμως, είναι ολοκληρωτικός εξαιτίας της δίψας για εξουσία που έχουν οι αριστεριστές. Ο αριστεριστής ικανοποιεί την ανάγκη του για εξουσία μέσω της ταύτισης με ένα κοινωνικό κίνημα, και προσπαθεί να βιώσει τη διαδικασία ισχύος (power process) βοηθώντας στην επιδίωξη και επίτευξη των στόχων του κινήματος (βλ. παρ. 83). Αλλά όσο κι αν προοδεύει το κίνημα, ο αριστεριστής δεν ικανοποιείται ποτέ, γιατί ο ακτιβισμός του είναι υποκατάστατη δραστηριότητα (βλ. παρ. 41). Δηλαδή, το πραγματικό του κίνητρο δεν είναι η επίτευξη των φανερών στόχων του αριστερισμού· στην πραγματικότητα τον κινητοποιεί το αίσθημα εξουσίας που παίρνει από την προσπάθεια και την επίτευξη ενός κοινωνικού στόχου.
220. Αν ζητούσες από τους αριστεριστές να κάνουν μια λίστα με ΟΛΑ τα πράγματα που είναι λάθος στην κοινωνία, κι έπειτα υλοποιούσες ΚΑΘΕ κοινωνική αλλαγή που ζητούσαν, είναι ασφαλές να πούμε πως μέσα σε λίγα χρόνια η πλειονότητα των αριστεριστών θα έβρισκε κάτι καινούργιο για να παραπονεθεί, κάποιο νέο «κοινωνικό κακό» για να διορθώσει, γιατί – και πάλι – ο αριστεριστής παρακινείται λιγότερο από αγωνία για τα κοινωνικά δεινά και περισσότερο από την ανάγκη να ικανοποιήσει την ορμή του για εξουσία επιβάλλοντας τις λύσεις του στην κοινωνία.
221. Λόγω των περιορισμών που επιβάλλονται στις σκέψεις και στις πράξεις τους από το υψηλό επίπεδο κοινωνικοποίησής τους, πολλοί αριστεριστές του υπερ-κοινωνικοποιημένου τύπου δεν μπορούν να επιδιώξουν την εξουσία με τους τρόπους που την επιδιώκουν οι άλλοι άνθρωποι. Για αυτούς, η επιδίωξη εξουσίας έχει μόνο μία ηθικά αποδεκτή διέξοδο: τον αγώνα να επιβάλουν τη δική τους ηθική σε όλους.
222. Οι αριστεριστές, ιδίως εκείνοι του υπερ-κοινωνικοποιημένου τύπου, είναι Αληθινοί Πιστοί με την έννοια που δίνει ο Eric Hoffer στο βιβλίο του The True Believer. Αλλά δεν είναι όλοι οι Αληθινοί Πιστοί του ίδιου ψυχολογικού τύπου με τους αριστεριστές. Ένας ναζιστής Αληθινός Πιστός, για παράδειγμα, διαφέρει ψυχολογικά από έναν αριστεριστή. Εξαιτίας της ικανότητάς τους για αφοσιωμένη προσήλωση σε έναν σκοπό, οι Αληθινοί Πιστοί είναι χρήσιμο – ίσως και αναγκαίο – συστατικό κάθε επαναστατικού κινήματος. Αυτό όμως δημιουργεί ένα πρόβλημα που ομολογουμένως δεν ξέρουμε πώς να λύσουμε. Δεν είμαστε σίγουροι πώς να δαμάσουμε την ενέργεια των Αληθινών Πιστών σε μια επανάσταση κατά της τεχνολογίας. Προς το παρόν το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι κανένας Αληθινός Πιστός δεν είναι ασφαλής για την επανάσταση αν η αφοσίωσή του δεν είναι αποκλειστικά στραμμένη προς την καταστροφή της τεχνολογίας. Αν είναι αφοσιωμένος και σε κάποιον άλλο ιδανικό, μπορεί να θελήσει να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία ως εργαλείο για την επίτευξη εκείνου του άλλου ιδανικού (βλ. παρ. 220, 221).
223. Κάποιοι αναγνώστες ίσως πουν: «Όλα αυτά για τον αριστερισμό είναι ανοησίες. Ξέρω τον Γιάννη και τη Μαρία, που είναι αριστερόφιλων τάσεων, και δεν έχουν αυτές τις ολοκληρωτικές τάσεις». Είναι απόλυτα αλήθεια ότι πολλοί αριστεριστές – ίσως ακόμη και η αριθμητική πλειοψηφία – είναι ευγενικοί άνθρωποι που ειλικρινά πιστεύουν στην ανεκτικότητα προς τις αξίες των άλλων (ως ένα σημείο) και δεν θα ήθελαν να χρησιμοποιήσουν δεσποτικές μεθόδους για να επιτύχουν τους κοινωνικούς τους στόχους. Τα σχόλιά μας για τον αριστερισμό δεν αποσκοπούν στο να ισχύουν για κάθε άτομο ξεχωριστά αλλά να περιγράψουν τον γενικό χαρακτήρα του αριστερισμού ως κίνημα. Και ο γενικός χαρακτήρας ενός κινήματος δεν καθορίζεται απαραίτητα από τις αριθμητικές αναλογίες των διαφόρων τύπων ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτό.
224. Τα άτομα που ανεβαίνουν σε θέσεις εξουσίας στα αριστεριστικά κινήματα τείνουν να είναι οι πιο εξουσιομανείς τύποι αριστεριστών, επειδή αυτοί είναι που πασχίζουν πιο σκληρά για να φτάσουν στην εξουσία. Όταν οι εξουσιομανείς τύποι καταλάβουν τον έλεγχο του κινήματος, υπάρχουν πολλοί αριστεριστές πιο ευγενικού χαρακτήρα που εσωτερικά αποδοκιμάζουν πολλές από τις ενέργειες των ηγετών, αλλά δεν μπορούν να βρουν τη δύναμη να τους αντιταχθούν. Έχουν ΑΝΑΓΚΗ την πίστη τους στο κίνημα και, επειδή δεν μπορούν να την εγκαταλείψουν, συμβιβάζονται με τους ηγέτες. Είναι αλήθεια ότι ΚΑΠΟΙΟΙ αριστεριστές έχουν το θάρρος να αντισταθούν στις ολοκληρωτικές τάσεις που εμφανίζονται, αλλά συνήθως χάνουν, επειδή οι εξουσιομανείς είναι καλύτερα οργανωμένοι, πιο αδίστακτοι και Μακιαβελικοί, και έχουν φροντίσει να χτίσουν ισχυρές βάσεις εξουσίας.
225. Αυτά τα φαινόμενα εμφανίστηκαν ξεκάθαρα στη Ρωσία και σε άλλες χώρες που κυριεύτηκαν από αριστεριστές. Παρομοίως, πριν την κατάρρευση του κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση, οι αριστερόφιλων τάσεων στη Δύση σπάνια την επέκριναν. Αν τους πίεζες, θα παραδέχονταν ότι η ΕΣΣΔ έκανε πολλά λάθη, αλλά έπειτα θα προσπαθούσαν να βρουν δικαιολογίες για τους κομμουνιστές και θα άρχιζαν να μιλούν για τα σφάλματα της Δύσης. Πάντα αντιτάσσονταν στη δυτική στρατιωτική αντίσταση στην κομμουνιστική επιθετικότητα. Οι αριστερόφιλων τάσεων σε όλο τον κόσμο διαμαρτυρήθηκαν έντονα για τη στρατιωτική δράση των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, αλλά όταν η ΕΣΣΔ εισέβαλε στο Αφγανιστάν δεν έκαναν τίποτα. Όχι επειδή ενέκριναν τις ενέργειες της Σοβιετικής Ένωσης· αλλά επειδή, λόγω της πίστης τους στον αριστερισμό, δεν μπορούσαν να αντέξουν να βρεθούν σε αντίθεση με τον κομμουνισμό. Σήμερα, στα πανεπιστήμια όπου η «πολιτική ορθότητα» κυριαρχεί, υπάρχουν πιθανότατα πολλοί αριστερόφιλων τάσεων που ιδιωτικά αποδοκιμάζουν την καταστολή της ακαδημαϊκής ελευθερίας, αλλά την αποδέχονται έτσι κι αλλιώς.
226. Έτσι, το γεγονός ότι πολλοί αριστεριστές είναι προσωπικά ήπιοι και σχετικά ανεκτικοί άνθρωποι δεν εμποδίζει καθόλου τον αριστερισμό ως σύνολο από το να έχει ολοκληρωτικές τάσεις.
227. Η συζήτησή μας για τον αριστερισμό έχει μια σοβαρή αδυναμία. Παραμένει ακόμη ασαφές τι εννοούμε με τη λέξη «αριστεριστής». Δεν φαίνεται να μπορούμε να κάνουμε και πολλά γι’ αυτό...
Από το Μανιφέστο του Τεντ Καζύνσκι (η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου