Ο μεγάλος εχθρός δεν είναι η κυβέρνηση. Ούτε το πολιτικό σύστημα. Ούτε καν η ανοησία του λαού που πιστεύει πως για όσα γίνονται σήμερα ευθύνονται πράγματα που έγιναν ή δεν έγιναν πριν σαράντα χρόνια επειδή έτσι του έμαθαν να πιστεύει αυτοί που κρατούν ην ενημέρωση δέσμια των επιδιώξεών τους. Ο πραγματικός εχθρός είναι η παραίτηση, η ιδιώτευση, η απάθεια. Αυτά δεν είναι παρά προάγγελοι της πτώσης. Και αυτή έρχεται γοργά. Και είναι αποτέλεσμα της μακροχρόνιας παρακμής η οποία είχε και έχει τη μορφή του ανούσιου καταναλωτισμού και της βλακώδους επίδειξης. Του ατομικισμού, όχι με την έννοια της ελευθερία του ατόμου αλλά με αυτή του άκρατου φιλοτομαρισμού. Της πρόκρισης του ατομικού και του στενού οικογενειακού συμφέροντος.
Η αποδοχή του ερχομού της πτώσης(φτωχοποίηση, υπογεννητικότητα, απώλεια της εθνικής κυριαρχίας μερικά από τα συμπτώματά της), είναι και η μόνη διέξοδος από αυτή. Γιατί όταν αποδέχεται τη πτώση ένας λαός, πρέπει να αποφασίσει. Θα την αποδεχτεί μοιρολατρικά και θα αφανιστεί σαν ένα σχέδιο στην αμμουδιά που σβήνει το κύμα ή θα αντισταθεί ηρωικά έστω και αν φαίνεται μάταιη η προσπάθεια; Η πρώτη επιλογή απλά θα επισπεύσει τα πράγματα και θα μειώσει το βάσανο. Η δεύτερη όμως ίσως να δυναμώσει τη σπίθα που ούτε καν φαίνεται πως υπάρχει τώρα. Ίσως η αντεπίθεση εναντίον του ίδιου του διαφαινόμενου αφανισμού μπορέσει να αντιστρέψει τη ροή του ποταμού.
Αδύνατον θα πει κάποιος. Δύσκολο θα πω εγώ. Πολύ δύσκολο. Μα και τόσο απεγνωσμένα όμορφο σαν εγχείρημα.
👍👍👍👍👍👍👍
ΑπάντησηΔιαγραφή