Στην οικία του Σίμωνα του Λεπρού, μια γυναίκα λούζει τον Χριστό με ακριβό μύρο. Οι μαθητές διαμαρτύρονται: γιατί τέτοια σπατάλη; Δε θα ήταν κατά πολύ προτιμότερο να πωληθεί και να δοθούν τα χρήματα στους φτωχούς; Και ένας μάλιστα από αυτούς, ο Ιούδας, μετά την απάντηση του Κυρίου ότι τους φτωχούς θα τους έχετε μια ζωή για να τους φροντίζετε, εμένα όχι, φεύγει και πηγαίνει στους Φαρισαίους ρωτώντας τους τι ποσό του δίνουν για να τους παραδώσει τον Ιησού.
Σπατάλη θεωρούν πολλοί και τη νηστεία, την προσευχή και τις λειτουργίες; Δε θα ήταν προτιμότερο ο χρόνος που σπαταλιέται εκεί να αφιερωθεί σε κάποια δράση; Σε κάποια βοήθεια; Δε μπορούν αν κατανοήσουν την αξία της πνευματικής ζωής και μένουν στην επιφάνεια της υλικής μόνο διάστασης. Τίποτα δεν αλλάζει πραγματικά εξωτερικά αν δεν αλλάξει εσωτερικά. Καμία βοήθεια δε θα δοθεί όπως πρέπει, καμία επανάσταση δεν θα έχει τον σωστό στόχο αν δεν προηγηθεί η εσωτερική αλλαγή.
Όσο για τον Ιούδα; Τι να πει κανείς για τον άνθρωπο που βρέθηκε δίπλα στον Θεό και τελικά τον πρόδωσε; Όχι μόνο δεν κατάλαβε τον Ιησού αλλά τελικά τον μίσησε κιόλας. Και δεν είχε καν το θάρρος να ζητήσει συγχώρεση. Προτίμησε να κρεμαστεί. Ίσως από εκεί προέρχεται και ο λόγος του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, "μη ψάχνεις δήμιο για τον άθεο, είναι ο ίδιος δήμιος για τον εαυτό του." Γιατί ποια χειρότερη τιμωρία να υπάρξει από μια ζωή χωρίς Θεό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου