Η αποδοχή μέρους της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας από την Εκκλησία σήμερα, σε αντίθεση με τα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, είναι αποτέλεσμα εθνικιστικής οπτικής και όχι ανάγκης γνώσεων όπως τότε. Οι Πατέρες της Εκκλησίας είδαν σε κομμάτια των έργων των Αρχαίων Ελλήνων πραγματικά και σπόρους της πίστεως αλλά και το μέσο για να μπορέσουν να εκφράσουν πολλές από της αλήθειες του Ευαγγελίου που δεν ήταν δυνατόν να εκφραστούν με χρήση μόνο της -κάπως τραχιάς- εβραϊκής σκέψης(η οποία είναι πολύ πολύ ενδιαφέρουσα παρεμπιπτόντως). Αν σήμερα η Εκκλησία συνέχιζε σε αυτό το δρόμο, θα όφειλε να αναγνωρίσει αυτές τις αλήθειες και σε άλλες φιλοσοφίες που απορρίπτει ασυζητητί, όπως για παράδειγμα την ταοϊστική, η οποία είναι πολύ κοντά με την ορθόδοξη θεολογία σε πολλά σημεία(μια σπουδαία δουλειά έχει κάνει ο π.Σεραφείμ Ρόουζ επί του θέματος). Επομένως η σημερινή επίκληση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος δε γίνεται για λόγους γνώσης και ερμηνείας θεολογικών αληθειών αλλά κυρίως για χάιδεμα και φούσκωμα μια εθνικής υπερηφάνειας που συνήθως αγνοεί το πνεύμα των Ελλήνων φιλοσόφων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου