Ο διαμαρτυρόμενος δερβίσης

 

Τουρκία, πίσω στις διαδηλώσεις του Μαρτίου για τη φυλάκιση του Ιμάμογλου...διαδηλωτής με αμφίεση δερβίση και αντιασφυξιογόνα μάσκα

Candlemass - Black Eyes

 

Το λάδι!

 

Ανταλλάσσουμε -που λέτε- μερικές φορές μηνύματα με μία φίλη, αριστερής πολιτικής ιδεολογίας(κανείς δεν είναι τέλειος) και αναλύουμε τα πολιτικά πράγματα του τόπου. Ενίοτε και άλλων τόπων, έτσι για την αλητεία. Πιάνουμε που λέτε στοιχεία, πολιτικά, ιδεολογικά, οικονομικά, δείκτες αγορών, δημοσκοπήσεις, ψυχολογικές έρευνες, γεωπολιτικά δεδομένα - μπας και καταλάβουμε πώς στην ευχή διατηρεί το προβάδισμά της και με ευκολία η ΝΔ. Και δε μπορούμε να βγάλουμε άκρη με τίποτα! Μα με τίποτα. 

Και σκάει το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ με τα τρεις χιλιάδες πρόβατα δηλωμένα στη ταράτσα στο Παγκράτι(μένει ένα ξαδερφάκι στο Παγκράτι γι' αυτό το βάζω στα κείμενα, έπαιζε και ο Μπακατσιάς εκεί, μην το ξεχνάμε) και τα διαλύει όλα. Τόσες θεωρίες χτίσαμε και μια κομπίνα -παρένθεση: κομπίνα σημαίνει συνδυασμός- τα διαλύει όλα! Τα κονιορτοποιεί! 

Τελικά η απάντηση ήταν θεολογική, Λάδι! Καλό, αγνό, παρθένο λάδι. Λάδωσε αυτούς που πρέπει και όσο πρέπει και βαφτίζονται Νεοδημοκράτες εν μία νυκτί! Να και τα βαφτίσια λοιπόν και οι κουμπαριές πως δένουν. 

Και όχι μόνο αυτό. Δημιουργείς και λίστα αναμονής με...υποψήφια βαφτιστήρια! Περιμένουν τη σειρά τους, Σου λέει θα δηλώσω αμπέλια στην Ομόνοια. Ή θα πούμε πως όλη η Αιτωλοακαρνανία παράγει χουρμάδες!  Για να ταϊζουμε τις καμήλες που εκτρέφουν στην Ήπειρο. Αυτό είναι ανάπτυξη. 

Αυτό που μένει τώρα να μελετηθεί, σε επόμενη ανταλλαγή μηνυμάτων -θα σας ενημερώσω σχετικά- είναι αν και πόσο κορόιδα πρέπει να αισθάνονται οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της ΝΔ που ψηφίζουν χωρίς ΟΠΕΚΕΠΕ, χωρίς έναν διορισμό στην Ομάδα Αλήθειας -κι αυτή δημόσιο είναι πια- χωρίς να γίνουν έστω μετακλητοί σε μια υπόγα ενός υπουργείου βρε παιδί μου! Τι να πω...Σκληρή η πολιτική στην Ελλάδα και οι αναλύσεις δύσκολες...

Bruce Dickinson - Taking the Queen

 

Ο ασπασμός των Πρωτοκορυφαίων

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εικόνες της Εκκλησίας μας είναι αυτή του ασπασμού των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Μια εικόνα με βαθιά ιστορική και ακόμα βαθύτερη συμβολική σημασία.

Η ιστορική σημασία σχετίζεται με τη μεγάλη διαφωνία των δύο για τη στάση απέναντι στους εθνικούς· για το εάν η Εκκλησία θα εξακολουθούσε να διατηρεί δεσμούς με τον Ιουδαϊσμό ή αν θα ακολουθούσε πια έναν νέο δρόμο. Ο Πέτρος, ο ψαράς, παρορμητικός και από τους πρώτους μαθητές του Χριστού· ο Παύλος, ο Φαρισαίος, ο απόλυτος, που γνώρισε τον Χριστό διά της αποκαλύψεως. Δύο κόσμοι διαφορετικοί, που όμως τελικά συμφώνησαν. Μετά από έντονες συζητήσεις και σοβαρές διαφωνίες, αποδέχθηκαν μαζί ότι οι εθνικοί θα γίνονταν δεκτοί στην Εκκλησία χωρίς την υποχρέωση τήρησης των ιουδαϊκών εθίμων. Έτσι η Εκκλησία απέκτησε νέα πορεία· αποκόπηκε πλήρως από τον Ιουδαϊσμό και κινήθηκε προς όλα τα έθνη.

Αλλά η συμβολική σημασία της εικόνας είναι ακόμη πιο σπουδαία: είναι η ενότητα μέσα από τη διαφωνία. Πέτρος και Παύλος – δύο εντελώς αντίθετοι χαρακτήρες, με εντελώς διαφορετικές καταβολές. Ήταν αναμενόμενο να έχουν και πολύ διαφορετικές απόψεις. Μα οι διαφωνίες τους δεν αφορούσαν τον πυρήνα της πίστης· εκεί δεν μπορεί να υπάρξει διαφοροποίηση, γιατί τότε δεν μπορεί να υπάρξει και κοινή πορεία. Σε όλα τα άλλα όμως, οι διαφωνίες, ακόμα και οι εντάσεις, δεν είναι μόνο ανεκτές· είναι και ευλογημένες.

Οι διαφωνίες γεννούν ερωτήματα. Τα ερωτήματα ζητούν απαντήσεις. Κι οι απαντήσεις –που πάντοτε δίνονται συνοδικά, και όχι από μεμονωμένα άτομα, όσο άγιοι κι αν είναι– είναι αυτές που συγκροτούν τη θεολογία της Εκκλησίας. Έτσι δημιουργήθηκε η θεολογία μας: μέσα από ερωταποκρίσεις.

Αν υπάρχει κάτι θλιβερό στην εποχή μας, είναι η έλλειψη διαφωνίας, η απουσία διαλόγου μέσα στην Εκκλησία. Σαν να φοβόμαστε πως αν θέσουμε ένα ερώτημα, θα προδώσουμε την πίστη μας. Όμως συμβαίνει το αντίθετο. Προδίδουμε την πίστη μας –και το λέω με κάποια δόση υπερβολής– όταν δεν ρωτάμε. Όταν δεν μιλάμε. Όταν δεν επιμένουμε σε ό,τι μας προβληματίζει. Όταν σιωπούμε και απλώς αποδεχόμαστε ή προσπερνάμε.

Η Εκκλησία στήριξε την αλήθειά της στον διάλογο. Στις συγκρούσεις που οδηγούν στη συμφιλίωση. Στη συνοδικότητα. Στην ενότητα που γεννιέται όχι από την ομοιομορφία, αλλά από την ελευθερία του πνεύματος και τη δύναμη της αγάπης.

Αυτή είναι η παρακαταθήκη των Πρωτοκορυφαίων. Ο ασπασμός τους δεν είναι μια τυπική εικόνα· είναι ένα κάλεσμα σε όλους εμάς να μιλήσουμε, να διαφωνήσουμε, να αναζητήσουμε. Και τελικά, να συμφιλιωθούμε. Να πορευθούμε ενωμένοι.

Virgin Steele - Trail of Tears

 

Γονείς και παιδιά, παιδιά και γονείς

 

Δεν είναι εύκολο να είσαι γονιός. Στην πραγματικότητα οι πιο ακατάλληλοι άνθρωποι για να έχουν παιδιά είναι οι γονείς. Βέβαια και τα παιδιά είναι εντελώς ακατάλληλα να έχουν γονείς αφού σπανίως καταλαβαίνουν πόσο κακούς γονείς είχαν και πόσο μεγάλη ζημιά τους έκαναν οι γονείς τους. Τέλος πάντων, ας το αφήσουμε αυτό και ας επικεντρωθούμε στους γονείς και στην εξαιρετική δυσκολία του ρόλου τους. Ο καλός Θεούλης, το προέβλεψε και αυτό το πρόβλημα και βρήκε μια λύση. Μπορείς να μεγαλώσεις σωστά το παιδί σου με δύο τρόπους. Είτε με το να είσαι παράδειγμα προς μίμηση είτε με το να είσαι παράδειγμα προς αποφυγή. Καλό θα είναι να επιδιώκουμε το πρώτο αλλά δεν είναι πάντα εφικτό αυτό.  Αλλά και ο Σατανάς δεν έκατσε με σταυρωμένα τα χέρια. Έκανε τα περισσότερα παιδιά να πιστεύουν πως οι γονείς τους είναι παραδείγματα προς μίμηση...

Ο Κίνδυνος του Αριστερισμού

 

213. Εξαιτίας της ανάγκης τους για επανάσταση και για συμμετοχή σε ένα κίνημα, οι αριστεριστές ή άτομα παρόμοιου ψυχολογικού τύπου συχνά δεν έλκονται από ένα επαναστατικό ή ακτιβιστικό κίνημα του οποίου οι στόχοι και η βάση συμμετοχής δεν είναι εξ αρχής αριστεριστικοί. Η επακόλουθη εισροή αριστερόφιλων τύπων μπορεί εύκολα να μετατρέψει ένα μη αριστεριστικό κίνημα σε αριστεριστικό, ώστε οι αριστεριστικοί στόχοι να αντικαταστήσουν ή να διαστρεβλώσουν τους αρχικούς στόχους του κινήματος.

214. Για να αποφευχθεί αυτό, ένα κίνημα που εξυψώνει τη φύση και αντιτίθεται στην τεχνολογία πρέπει να λάβει μια αποφασιστικά αντι-αριστεριστική στάση και να αποφύγει κάθε συνεργασία με αριστεριστές. Ο αριστερισμός είναι μακροπρόθεσμα ασύμβατος με την άγρια φύση, με την ανθρώπινη ελευθερία και με την εξάλειψη της σύγχρονης τεχνολογίας. Ο αριστερισμός είναι συλλογικιστικός· επιδιώκει να ενώσει ολόκληρο τον κόσμο (τόσο τη φύση όσο και το ανθρώπινο είδος) σε ένα ενιαίο όλον. Αυτό όμως συνεπάγεται διαχείριση της φύσης και της ανθρώπινης ζωής από μια οργανωμένη κοινωνία και απαιτεί προηγμένη τεχνολογία. Δεν μπορείς να έχεις έναν ενωμένο κόσμο χωρίς ταχεία μεταφορά και επικοινωνία· δεν μπορείς να κάνεις όλους τους ανθρώπους να αγαπήσουν ο ένας τον άλλον χωρίς εκλεπτυσμένες ψυχολογικές τεχνικές· δεν μπορείς να έχεις μια «σχεδιασμένη κοινωνία» χωρίς την απαραίτητη τεχνολογική βάση. Πάνω απ’ όλα, ο αριστερισμός καθοδηγείται από την ανάγκη για εξουσία, και ο αριστεριστής επιζητεί εξουσία σε συλλογική βάση, μέσω της ταύτισης με ένα μαζικό κίνημα ή έναν οργανισμό. Ο αριστερισμός είναι απίθανο να εγκαταλείψει την τεχνολογία, γιατί η τεχνολογία είναι υπερβολικά πολύτιμη πηγή συλλογικής ισχύος.

215. Ο αναρχικός επίσης επιζητεί εξουσία, αλλά την επιζητεί σε ατομική ή μικροομαδική βάση· θέλει τα άτομα και οι μικρές ομάδες να μπορούν να ελέγχουν τις συνθήκες της ζωής τους. Αντιτίθεται στην τεχνολογία επειδή καθιστά τις μικρές ομάδες εξαρτημένες από μεγάλους οργανισμούς.

216. Κάποιοι αριστεριστές ίσως φαίνονται να αντιτίθενται στην τεχνολογία, αλλά θα της αντιτίθενται μόνο όσο βρίσκονται εκτός συστήματος και το τεχνολογικό σύστημα ελέγχεται από μη αριστεριστές. Αν ποτέ ο αριστερισμός γίνει κυρίαρχος στην κοινωνία, έτσι ώστε το τεχνολογικό σύστημα να γίνει εργαλείο στα χέρια των αριστεριστών, τότε θα το χρησιμοποιήσουν με ενθουσιασμό και θα προωθήσουν την ανάπτυξή του. Κάνοντας αυτό, θα επαναλάβουν ένα μοτίβο που ο αριστερισμός έχει δείξει ξανά και ξανά στο παρελθόν. Όταν οι Μπολσεβίκοι στη Ρωσία ήταν εκτός εξουσίας, αντιτίθεντο σθεναρά στη λογοκρισία και την μυστική αστυνομία· υποστήριζαν την αυτοδιάθεση των εθνοτικών μειονοτήτων κ.ο.κ. Αλλά μόλις κατέλαβαν την εξουσία, επέβαλαν αυστηρότερη λογοκρισία και δημιούργησαν πιο αδίστακτη μυστική αστυνομία απ’ οποιαδήποτε υπήρχε επί Τσάρων, και καταπίεσαν τις εθνοτικές μειονότητες τουλάχιστον όσο κι εκείνοι. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, πριν μερικές δεκαετίες, όταν οι αριστεριστές ήταν μειοψηφία στα πανεπιστήμια, οι αριστεροί καθηγητές υπερασπίζονταν σθεναρά την ακαδημαϊκή ελευθερία· σήμερα, στα πανεπιστήμια όπου οι αριστεριστές κυριαρχούν, δείχνουν πρόθυμοι να την αφαιρέσουν από όλους τους άλλους. (Αυτό είναι η «πολιτική ορθότητα».) Το ίδιο θα συμβεί και με την τεχνολογία: οι αριστεριστές θα τη χρησιμοποιήσουν για να καταπιέσουν τους άλλους, αν ποτέ την πάρουν υπό τον έλεγχό τους.

217. Σε προηγούμενες επαναστάσεις, οι πιο εξουσιομανείς τύποι αριστεριστών έχουν επανειλημμένα συνεργαστεί αρχικά με μη αριστερούς επαναστάτες, καθώς και με πιο ελευθεριακούς αριστεριστές, και έπειτα τους πρόδωσαν για να καταλάβουν την εξουσία οι ίδιοι. Ο Ροβεσπιέρος το έκανε αυτό στη Γαλλική Επανάσταση, οι Μπολσεβίκοι στη Ρωσική, οι κομμουνιστές στην Ισπανία το 1938, και ο Κάστρο και οι ακόλουθοί του στην Κούβα. Δεδομένου του ιστορικού του αριστερισμού, θα ήταν απολύτως ανόητο για τους μη αριστερούς επαναστάτες να συνεργαστούν με αριστεριστές σήμερα.

218. Διάφοροι στοχαστές έχουν επισημάνει ότι ο αριστερισμός είναι ένα είδος θρησκείας. Δεν είναι θρησκεία με τη στενή έννοια, γιατί η αριστερή δοξασία δεν προϋποθέτει την ύπαρξη υπερφυσικών όντων. Όμως για τον αριστεριστή, ο αριστερισμός παίζει ψυχολογικά τον ίδιο ρόλο που παίζει η θρησκεία για κάποιους ανθρώπους. Ο αριστεριστής έχει ΑΝΑΓΚΗ να πιστεύει στον αριστερισμό· παίζει ζωτικό ρόλο στην ψυχολογική του οικονομία. Οι πεποιθήσεις του δεν τροποποιούνται εύκολα με τη λογική ή τα γεγονότα. Έχει βαθιά πεποίθηση ότι ο αριστερισμός είναι Ηθικά Σωστός με κεφαλαίο Σ, και ότι έχει όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και το καθήκον να επιβάλει την αριστερή ηθική σε όλους. (Ωστόσο, πολλοί από τους ανθρώπους που αποκαλούμε «αριστεριστές» δεν αυτοπροσδιορίζονται έτσι και δεν θα χαρακτήριζαν τις πεποιθήσεις τους ως αριστερισμό. Χρησιμοποιούμε τον όρο «αριστερισμός» γιατί δεν γνωρίζουμε καλύτερη λέξη για να περιγράψουμε το φάσμα των συγγενών ιδεολογιών που περιλαμβάνει το φεμινιστικό, το ΛΟΑΤ, την πολιτική ορθότητα κ.λπ., κινήματα, καθώς αυτά έχουν ισχυρή συγγένεια με την παλαιά αριστερά. Βλ. παραγράφους 227–230.)

219. Ο αριστερισμός είναι μια ολοκληρωτική δύναμη. Όπου κι αν βρίσκεται σε θέση εξουσίας, τείνει να εισβάλλει σε κάθε ιδιωτική γωνιά και να αναγκάζει κάθε σκέψη να υπακούει στο αριστερό καλούπι. Εν μέρει αυτό οφείλεται στον σχεδόν θρησκευτικό χαρακτήρα του αριστερισμού· κάθε τι που έρχεται σε αντίθεση με τις αριστερές πεποιθήσεις αντιπροσωπεύει την Αμαρτία. Πιο σημαντικά όμως, είναι ολοκληρωτικός εξαιτίας της δίψας για εξουσία που έχουν οι αριστεριστές. Ο αριστεριστής ικανοποιεί την ανάγκη του για εξουσία μέσω της ταύτισης με ένα κοινωνικό κίνημα, και προσπαθεί να βιώσει τη διαδικασία ισχύος (power process) βοηθώντας στην επιδίωξη και επίτευξη των στόχων του κινήματος (βλ. παρ. 83). Αλλά όσο κι αν προοδεύει το κίνημα, ο αριστεριστής δεν ικανοποιείται ποτέ, γιατί ο ακτιβισμός του είναι υποκατάστατη δραστηριότητα (βλ. παρ. 41). Δηλαδή, το πραγματικό του κίνητρο δεν είναι η επίτευξη των φανερών στόχων του αριστερισμού· στην πραγματικότητα τον κινητοποιεί το αίσθημα εξουσίας που παίρνει από την προσπάθεια και την επίτευξη ενός κοινωνικού στόχου.

220. Αν ζητούσες από τους αριστεριστές να κάνουν μια λίστα με ΟΛΑ τα πράγματα που είναι λάθος στην κοινωνία, κι έπειτα υλοποιούσες ΚΑΘΕ κοινωνική αλλαγή που ζητούσαν, είναι ασφαλές να πούμε πως μέσα σε λίγα χρόνια η πλειονότητα των αριστεριστών θα έβρισκε κάτι καινούργιο για να παραπονεθεί, κάποιο νέο «κοινωνικό κακό» για να διορθώσει, γιατί – και πάλι – ο αριστεριστής παρακινείται λιγότερο από αγωνία για τα κοινωνικά δεινά και περισσότερο από την ανάγκη να ικανοποιήσει την ορμή του για εξουσία επιβάλλοντας τις λύσεις του στην κοινωνία.

221. Λόγω των περιορισμών που επιβάλλονται στις σκέψεις και στις πράξεις τους από το υψηλό επίπεδο κοινωνικοποίησής τους, πολλοί αριστεριστές του υπερ-κοινωνικοποιημένου τύπου δεν μπορούν να επιδιώξουν την εξουσία με τους τρόπους που την επιδιώκουν οι άλλοι άνθρωποι. Για αυτούς, η επιδίωξη εξουσίας έχει μόνο μία ηθικά αποδεκτή διέξοδο: τον αγώνα να επιβάλουν τη δική τους ηθική σε όλους.

222. Οι αριστεριστές, ιδίως εκείνοι του υπερ-κοινωνικοποιημένου τύπου, είναι Αληθινοί Πιστοί με την έννοια που δίνει ο Eric Hoffer στο βιβλίο του The True Believer. Αλλά δεν είναι όλοι οι Αληθινοί Πιστοί του ίδιου ψυχολογικού τύπου με τους αριστεριστές. Ένας ναζιστής Αληθινός Πιστός, για παράδειγμα, διαφέρει ψυχολογικά από έναν αριστεριστή. Εξαιτίας της ικανότητάς τους για αφοσιωμένη προσήλωση σε έναν σκοπό, οι Αληθινοί Πιστοί είναι χρήσιμο – ίσως και αναγκαίο – συστατικό κάθε επαναστατικού κινήματος. Αυτό όμως δημιουργεί ένα πρόβλημα που ομολογουμένως δεν ξέρουμε πώς να λύσουμε. Δεν είμαστε σίγουροι πώς να δαμάσουμε την ενέργεια των Αληθινών Πιστών σε μια επανάσταση κατά της τεχνολογίας. Προς το παρόν το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι κανένας Αληθινός Πιστός δεν είναι ασφαλής για την επανάσταση αν η αφοσίωσή του δεν είναι αποκλειστικά στραμμένη προς την καταστροφή της τεχνολογίας. Αν είναι αφοσιωμένος και σε κάποιον άλλο ιδανικό, μπορεί να θελήσει να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία ως εργαλείο για την επίτευξη εκείνου του άλλου ιδανικού (βλ. παρ. 220, 221).

223. Κάποιοι αναγνώστες ίσως πουν: «Όλα αυτά για τον αριστερισμό είναι ανοησίες. Ξέρω τον Γιάννη και τη Μαρία, που είναι αριστερόφιλων τάσεων, και δεν έχουν αυτές τις ολοκληρωτικές τάσεις». Είναι απόλυτα αλήθεια ότι πολλοί αριστεριστές – ίσως ακόμη και η αριθμητική πλειοψηφία – είναι ευγενικοί άνθρωποι που ειλικρινά πιστεύουν στην ανεκτικότητα προς τις αξίες των άλλων (ως ένα σημείο) και δεν θα ήθελαν να χρησιμοποιήσουν δεσποτικές μεθόδους για να επιτύχουν τους κοινωνικούς τους στόχους. Τα σχόλιά μας για τον αριστερισμό δεν αποσκοπούν στο να ισχύουν για κάθε άτομο ξεχωριστά αλλά να περιγράψουν τον γενικό χαρακτήρα του αριστερισμού ως κίνημα. Και ο γενικός χαρακτήρας ενός κινήματος δεν καθορίζεται απαραίτητα από τις αριθμητικές αναλογίες των διαφόρων τύπων ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτό.

224. Τα άτομα που ανεβαίνουν σε θέσεις εξουσίας στα αριστεριστικά κινήματα τείνουν να είναι οι πιο εξουσιομανείς τύποι αριστεριστών, επειδή αυτοί είναι που πασχίζουν πιο σκληρά για να φτάσουν στην εξουσία. Όταν οι εξουσιομανείς τύποι καταλάβουν τον έλεγχο του κινήματος, υπάρχουν πολλοί αριστεριστές πιο ευγενικού χαρακτήρα που εσωτερικά αποδοκιμάζουν πολλές από τις ενέργειες των ηγετών, αλλά δεν μπορούν να βρουν τη δύναμη να τους αντιταχθούν. Έχουν ΑΝΑΓΚΗ την πίστη τους στο κίνημα και, επειδή δεν μπορούν να την εγκαταλείψουν, συμβιβάζονται με τους ηγέτες. Είναι αλήθεια ότι ΚΑΠΟΙΟΙ αριστεριστές έχουν το θάρρος να αντισταθούν στις ολοκληρωτικές τάσεις που εμφανίζονται, αλλά συνήθως χάνουν, επειδή οι εξουσιομανείς είναι καλύτερα οργανωμένοι, πιο αδίστακτοι και Μακιαβελικοί, και έχουν φροντίσει να χτίσουν ισχυρές βάσεις εξουσίας.

225. Αυτά τα φαινόμενα εμφανίστηκαν ξεκάθαρα στη Ρωσία και σε άλλες χώρες που κυριεύτηκαν από αριστεριστές. Παρομοίως, πριν την κατάρρευση του κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση, οι αριστερόφιλων τάσεων στη Δύση σπάνια την επέκριναν. Αν τους πίεζες, θα παραδέχονταν ότι η ΕΣΣΔ έκανε πολλά λάθη, αλλά έπειτα θα προσπαθούσαν να βρουν δικαιολογίες για τους κομμουνιστές και θα άρχιζαν να μιλούν για τα σφάλματα της Δύσης. Πάντα αντιτάσσονταν στη δυτική στρατιωτική αντίσταση στην κομμουνιστική επιθετικότητα. Οι αριστερόφιλων τάσεων σε όλο τον κόσμο διαμαρτυρήθηκαν έντονα για τη στρατιωτική δράση των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, αλλά όταν η ΕΣΣΔ εισέβαλε στο Αφγανιστάν δεν έκαναν τίποτα. Όχι επειδή ενέκριναν τις ενέργειες της Σοβιετικής Ένωσης· αλλά επειδή, λόγω της πίστης τους στον αριστερισμό, δεν μπορούσαν να αντέξουν να βρεθούν σε αντίθεση με τον κομμουνισμό. Σήμερα, στα πανεπιστήμια όπου η «πολιτική ορθότητα» κυριαρχεί, υπάρχουν πιθανότατα πολλοί αριστερόφιλων τάσεων που ιδιωτικά αποδοκιμάζουν την καταστολή της ακαδημαϊκής ελευθερίας, αλλά την αποδέχονται έτσι κι αλλιώς.

226. Έτσι, το γεγονός ότι πολλοί αριστεριστές είναι προσωπικά ήπιοι και σχετικά ανεκτικοί άνθρωποι δεν εμποδίζει καθόλου τον αριστερισμό ως σύνολο από το να έχει ολοκληρωτικές τάσεις.

227. Η συζήτησή μας για τον αριστερισμό έχει μια σοβαρή αδυναμία. Παραμένει ακόμη ασαφές τι εννοούμε με τη λέξη «αριστεριστής». Δεν φαίνεται να μπορούμε να κάνουμε και πολλά γι’ αυτό...

Από το Μανιφέστο του Τεντ Καζύνσκι (η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της)

Warrant - Heaven

 

Κατευθύνσεις

Για εμένα, το σωστό κείμενο είναι αυτό που δε διδάσκει. Αυτό που δε καταλήγει σε κάποιο δίδαγμα ή συμπέρασμα. Αυτό που δεν προτείνει κάποια λύση. Κάθε κείμενο που κάνει τα παραπάνω είναι κάπως ύποπτο στα μάτια μου. Έχει έναν αέρα υπεροψίας, μια αύρα αυτοδικαίωσης, ένα άρωμα παντογνωστισμού. 

Αντίθετα το καλό κείμενο δεν τα έχει όλα αυτά. Βαδίζει μαζί με τον αναγνώστη, δημιουργεί ερωτήματα και συνοδεύει στην αναζήτηση απαντήσεων. Δεν τα σερβίρει έτοιμα. Και βοηθά τον κάθε αναγνώστη να βρίσκει τη δική του απάντηση η οποία, κατά πάσα πιθανότητα, θα διαφέρει από τις απαντήσεις που θα βρουν άλλοι αναγνώστες. 

Το καλό κείμενο ξυπνά το μυαλό, το βάζει να δουλέψει, του δείχνει διάφορες κατευθύνσεις και το αφήνει να επιλέξει ποια θα ακολουθήσει. Αν θα ακολουθήσει κάποια. 

Ψυχολογία της Σύγχρονης Αριστεροσύνης

 

Ψυχολογία της Σύγχρονης Αριστεροσύνης (παρ. 6–16)

6. Σχεδόν όλοι θα συμφωνούσαν ότι ζούμε σε μια βαθιά προβληματική κοινωνία. Μία από τις πιο διαδεδομένες εκδηλώσεις της “τρέλας” του κόσμου μας είναι ο αριστερισμός (leftism), επομένως η συζήτηση για την ψυχολογία του αριστερισμού μπορεί να λειτουργήσει ως εισαγωγή στα γενικά προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας.

7. Αλλά τι είναι ο αριστερισμός; Στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα ο αριστερισμός μπορούσε πρακτικά να ταυτιστεί με τον σοσιαλισμό. Σήμερα το κίνημα είναι κατακερματισμένο και δεν είναι σαφές ποιος μπορεί να ονομαστεί καθαρά αριστεριστής. Όταν μιλάμε για αριστεριστές σε αυτό το άρθρο, αναφερόμαστε κυρίως σε σοσιαλιστές, συλλογιστές, “πολιτικά ορθούς” τύπους, φεμινίστριες/ιστές, ακτιβιστές υπέρ των LGBT+ και ΑμεΑ, ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων και παρόμοιους. Αλλά δεν είναι όλοι όσοι σχετίζονται με κάποιο από αυτά τα κινήματα απαραίτητα αριστεριστές. Αυτό που επιχειρούμε εδώ δεν είναι τόσο να ορίσουμε ένα κίνημα ή ιδεολογία, αλλά έναν ψυχολογικό τύπο — ή μάλλον ένα σύνολο σχετιζόμενων τύπων.

8. Ακόμη κι έτσι, η αντίληψή μας για τον αριστερισμό θα παραμείνει πιο ασαφής από όσο θα θέλαμε, αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει λύση. Το μόνο που προσπαθούμε είναι να υποδείξουμε, κατά μια αδρή και προσεγγιστική μορφή, τις δύο ψυχολογικές τάσεις που πιστεύουμε ότι είναι οι κύριοι μοχλοί του σύγχρονου αριστερισμού. Καθόλου δεν ισχυριζόμαστε ότι λέμε όλη την αλήθεια για την ψυχολογία του αριστερισμού. Επίσης, η συζήτησή μας αφορά αποκλειστικά τον σύγχρονο αριστερισμό.

9. Οι δύο ψυχολογικές τάσεις που διέπουν τον σύγχρονο αριστερισμό τις ονομάζουμε “αισθήματα κατωτερότητας” (feelings of inferiority) και “υπερ-κοινωνικοποίηση” (oversocialization). Τα αισθήματα κατωτερότητας χαρακτηρίζουν τον σύγχρονο αριστερισμό στο σύνολό του, ενώ η υπερ-κοινωνικοποίηση αφορά μόνο ένα τμήμα του, αλλά είναι ιδιαίτερα επιδραστικό.

Αισθήματα Κατωτερότητας (παρ. 10–16)

10. Με τον όρο “αισθήματα κατωτερότητας” εννοούμε όχι μόνο την αυστηρή έννοια της κατωτερότητας, αλλά όλο το φάσμα σχετιζόμενων χαρακτηριστικών: χαμηλή αυτοεκτίμηση, αίσθημα αδυναμίας, τάσεις κατάθλιψης, ηττοπάθεια, ενοχή, αυτο-μίσος κ.λπ. Υποστηρίζουμε ότι οι σύγχρονοι αριστεριστές τείνουν να έχουν τέτοια συναισθήματα (πιθανώς περισσότερο ή λιγότερο καταπιεσμένα) και ότι αυτά είναι καθοριστικά για τον προσανατολισμό του σύγχρονου αριστερισμού.

11. Όταν κάποιος ερμηνεύει σχεδόν οτιδήποτε ειπωθεί για αυτόν (ή για ομάδες με τις οποίες ταυτίζεται) ως υποτιμητικό, συμπεραίνουμε ότι έχει αισθήματα κατωτερότητας ή χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αυτή η τάση είναι έντονη μεταξύ ακτιβιστών υπέρ των δικαιωμάτων μειονοτήτων, ανεξάρτητα από το αν ανήκουν οι ίδιοι σε αυτές τις ομάδες. Είναι υπερευαίσθητοι σχετικά με τις λέξεις που χρησιμοποιούνται για να ορίσουν τις μειονότητες.

12. Οι όροι “Negro”, “oriental”, “handicapped” ή “chick” για Αφρικανό, Ασιάτη, άτομο με αναπηρία ή γυναίκα δεν είχαν αρχικά υποτιμητικό νόημα. Τα αρνητικά συμφραζόμενα προστέθηκαν από τους ίδιους τους ακτιβιστές. Κάποιοι ακτιβιστές υπέρ των ζώων απορρίπτουν τη λέξη “pet” και επιμένουν στο “animal companion”. Οι αριστεροί ανθρωπολόγοι κάνουν τεράστιες προσπάθειες για να αποφύγουν να πουν κάτι “αρνητικό” για πρωτόγονες κοινωνίες, επιλέγοντας για παράδειγμα τη λέξη “nonliterate”.

13. Πολλοί αριστεροί ταυτίζονται έντονα με τα προβλήματα ομάδων που θεωρούνται αδύναμες (γυναίκες), ηττημένες (Ινδιάνοι της Αμερικής), αποκρουστικές (ομοφυλόφιλοι) ή κατά βάση κατώτερες. Οι ίδιοι οι αριστεροί νιώθουν ότι αυτές οι ομάδες είναι κατώτερες — κάτι που, ενώ δεν το παραδέχονται απευθείας, ταυτίζονται μαζί τους ακριβώς γι’ αυτό το λόγο.

15. Οι αριστεροί τείνουν να μισούν οτιδήποτε έχει εικόνα δύναμης, ποιότητας και επιτυχίας. Μισούν την Αμερική, τον Δυτικό πολιτισμό, τους λευκούς άνδρες, τη λογική. Το μίσος τους δεν πηγάζει από τις αδυναμίες αυτών των στοιχείων, αλλά από τη δύναμη και την επιτυχία τους.

16. Λέξεις όπως “self‑confidence,” “self‑reliance,” “initiative,” “enterprise,” “optimism” κ.ά. έχουν ελάχιστο ή καθόλου χώρο στο λεξιλόγιο των φιλελεύθερων/αριστερών. Ο αριστεριστής είναι αντιατομικιστής και συμφεροντολόγος (collectivist).

Από το Μανιφέστο του Τεντ Καζύνσκι (η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της)

Scorpions -Alien Nation

 

Μη μιλάς...

 

Το θέμα και το ζήτημα είναι να μη μιλάς. Να μη μιλάς όταν δεν πρέπει να μιλάς και να μη μιλάς ούτε όταν πρέπει να μιλάς. Διότι αν μιλάς ακούγεσαι και τότε σε ακούνε. Και ξέρουν όχι μόνο τι σκέφτεσαι αλλά κυρίως ότι σκέφτεσαι. Και όταν σκέφτεσαι σίγουρα κάποια στιγμή θα μιλήσεις. Θα μιλήσεις όταν δεν πρέπει να μιλήσεις αλλά μπορεί και να μιλήσεις κι όταν πρέπει να μιλήσεις και αυτό είναι πολύ χειρότερο. Γιατί θα χαλάσεις την ησυχία μιλώντας. Και θα ακουστείς και θα σε ακούσουν. Επειδή μίλησες. Και είπες αυτό που σκεφτόσουν. Επομένως και σκέφτεσαι και λες αυτό που σκέφτεσαι. Και αυτό καθόλου καλό δεν είναι γιατί ακούγεσαι. Και τότε σε ακούν...

Black Sabbath - Turn Up The Night

 

Γενέθλιο Ιωάννου Προδρόμου

 

Σήμερα γιορτάζουμε το γενέθλιο του Ιωάννη του Προδρόμου. Του μεγαλύτερου των προφητών. Εκείνου του Αγίου που πολλοί σήμερα προσπαθούν να του μοιάσουν σε δυναμισμό και σε ένταση, κανείς όμως από αυτούς δεν επιδιώκει να του μοιάσει στον τρόπο ζωής και στην πραγματική αγάπη για τους ανθρώπους. Κρατούν την επιφανειακή σκληρότητα αλλά αγνοούν την πραγματική αγωνία που ο Άγιος Ιωάννης είχε για εκείνους που πήγαιναν κοντά του. Μένουν στην αυστηρότητα και παραβλέπουν την απλότητα, την ολιγάρκεια, τον ασκητισμό. Και γίνονται έτσι απλά κακέκτυπά του και όχι συνεχιστές του όπως νομίζουν.

Σήμερα, θα συνέχιζε το κήρυγμα τούτο διανθισμένο με περισσότερα στοιχεία για τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Όμως τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Το κάνουν μάλλον ανούσιο. Η επίθεση στην Ορθόδοξη Εκκλησία στη Συρία με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες κάνει έναν πανηγυρικό σήμερα να φαίνεται ανούσιος. 

Τέτοιες στιγμές -και φυσικά δε ξεχνάμε ούτε τους Ορθόδοξους αδερφούς μας στη Παλαιστίνη ούτε και όλα τα άλλα θύματα αυτής της παραφροσύνης είτε είναι Χριστιανοί άλλου δόγματος είτε είναι Μουσουλμάνοι, Εβραίοι είτε άλλης θρησκευτικής πίστης από τις πολλές που υπάρχουν στη Μέση Ανατολή- καλό είναι να μη μιλάμε. Να αφήσουμε τις μεγαλοστομίες και τους πολεμικούς λόγους. Τέτοιες ώρες προηγείται η προσευχή. Τέτοιες ώρες προσευχόμαστε για εκείνους που χάθηκαν, να τους υποδεχτεί ο Θεός στις αγκάλες Του, τέτοιες ώρες παρακαλούμε για εκείνους που υποφέρουν να τους παρηγορήσει, τέτοιες ώρες ζητάμε από τον Κύριο να μας ενθαρρύνει και να μας ενδυναμώσει. 

Ώστε μετά την περίοδο προσευχής να πάψουμε να είμαστε αδιάφοροι. Να πάψουμε να είμαστε χλιαροί. Να πάψουμε να είμαστε μοχθηροί και εκδικητικοί. Να γίνουμε φωνή δυνατή. Να γίνουμε κραυγή σαν κι εκείνη του Ιωάννη του Προδρόμου. Μια κραυγή που θα φτάσει σε πολιτικούς και θρησκευτικούς αρχηγούς. Μια κραυγή που θα παρασύρει όλες τις θρησκείες και όλες τις ιδεολογίες σε ένα χείμαρρο που θα ζητά ένα μόνο πράγμα. Ειρήνη. Δικαιοσύνη. Ευκαιρίες για να ζήσουν όλοι οι άνθρωποι και όχι να ισοπεδώνονται κάτω από τα συντρίμμια που αφήνουν οικονομικά συμφέροντα, πολιτικοί σχεδιασμοί και θρησκευτικοί φανατισμοί. 

Προσευχόμαστε στον Θεό να μας ξυπνήσει ώστε να ασχοληθούμε επιτέλους με τα πραγματικά προβλήματα και όχι με φαντασιώσεις. Και να ενδιαφερθούμε για τα δύο μεγαλύτερα δώρα που μας έκανε. Αυτό της ζωής και εκείνο της ελευθερίας...

Wishbone Ash - The King Will Come

 

Διπλωματική ήττα της Τουρκίας στον Οργανισμό Ισλαμικής Συνεργασίας

 

Για μία ακόμα φορά η Τουρκία δεν κατάφερε να ενισχύσει τις θέσεις της σε ότι αφορά στο Κυπριακό, αλλά και στα όσα αναφέρει περί «τουρκικής» μειονότητας στη Θράκη και τα Δωδεκάνησα.

Η προσπάθεια αυτή εκδηλώθηκε μέσα από τις αποφάσεις της 51ης Συνόδου του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας (OIC), που πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο στην Κωνσταντινούπολη, στην οποία έδωσαν το παρών ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και του υπουργού Εξωτερικών, Χακάν Φιντάν.

Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, έξι σημαντικά κράτη-μέλη του Οργανισμού, η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία, ο Λίβανος, το Ιράκ, το Κουβέιτ και το Μπαχρέιν εξέφρασαν επιφυλάξεις για τα σχέδια Ψηφίσματος που προώθησε η Άγκυρα για την κατάσταση στην Κύπρο και το «Καθεστώς της Tουρκικής Mουσουλμανικής Μειονότητας στη Δυτική Θράκη και του μουσουλμανικού πληθυσμού στα Δωδεκάνησα».

Η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία, ο Λίβανος, το Ιράκ και το Μπαχρέιν και το Κουβέιτ συντάχθηκαν με ελληνικές θέσεις: Τα 6 κράτη έχουν σημαντικό γεωπολιτικό αποτύπωμα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

Το υπόλοιπο ρεπορτάζ στο https://www.in.gr/2025/06/23/politics/diplomatia/diafonia-eksi-simantikon-kraton-tou-organismou-islamikis-synergasias-stis-tourkikes-theseis-gia-kypro-kai-thraki/

Η τέχνη της αποτυχίας (και πώς να την απολαμβάνεις με λίγο Jack)

 

H αλήθεια είναι ότι έχω μάθει πάρα πολύ καλά να αποτυγχάνω. Αν δει κάποιος τη ζωή μου, σαν φιλμάκι, θυμίζει αγγλική κωμωδία όπου ο ήρωας πέφτει από τη μία αποτυχία στην άλλη. Θα μπορούσα να έχω ένα ειδικό βραβείο αποτυχίας που να διακοσμεί τον τοίχο του σαλονιού πριν κάνω κάποιο λάθος που θα οδηγήσει στη πτώση του τοίχου. 

Νομίζω πως είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει καταφέρει να αποτύχει σε κάτι που ποτέ δε προσπάθησε να κάνει. Γι' αυτό και έχω μάθει να διαχειρίζομαι πάρα πολύ καλά τις αποτυχίες ενώ τις επιτυχίες -αν έρθουν ποτέ- δε ξέρω τι να τις κάνω. Γι' αυτό και πολλοί θαυμάζουν τη ψυχραιμία που δείχνω όταν πετυχαίνω κάτι χωρίς να γνωρίζουν ότι απλά δεν ξέρω πως να αντιδράσω αφού δεν είμαι συνηθισμένος. 

Έχω μια μακρά αλυσίδα αποτυχιών στη ζωή μου σε μια πλειάδα δραστηριοτήτων και μια έξτρα αλυσίδα αποτυχιών στις σχέσεις. Η δεύτερη νομίζω ότι έχει και μεγαλύτερη ποικιλία. Άλλοτε είχα αργήσει άλλοτε είχα κινηθεί πολύ νωρίς, άλλοτε έκανα ένα βήμα πίσω και χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο και πάει λέγοντας. Αφού, όταν ζήτησα από τη μετέπειτα σύζυγό μου να βγούμε κι εκείνη δέχτηκε εγώ απάντησα: "ε, εντάξει, κάποια άλλη φορά" και μόλις συνειδητοποίησα ότι με κοίταζε παραξενεμένη γύρισα και της είπα:"Ώπα, είπες ναι; Σβήσε το προηγούμενο που είπα, ήταν από συνήθεια". 

Σε ό,τι κάποιος πετύχαινε εύκολα, εγώ θα έπρεπε να προσπαθήσω ξανά και ξανά μέχρι τελικά να αποτύχω παταγωδώς. Δε συζητάω καν για σπουδές. Πέρασα λογιστική για όνομα του Θεού, το μόνο αντικείμενο που δεν άντεχα, ήταν τα οικονομικά! Όταν βλέπω φορολογική δήλωση νομίζω πως ανακάλυψα εξωγήινη γραφή!

Τέλος πάντων, αφού εξέθεσα τη στενή μου σχέση με την αποτυχία, θέλω να γράψω το εξής και καλό είναι να το διαβάσουν προσεκτικά οι νεότεροι/ες. Δεν υπάρχει ούτε ένα πρόβλημα, ούτε μία αποτυχία, ούτε μία στεναχώρια που μετά το πέμπτο ποτήρι Jack Daniels να μη θεωρείται ως κάτι αμελητέο.

Είμαι σίγουρος ότι όταν ξεκίνησα αυτό το κείμενο είχα κάτι θεολογικό στο μυαλό μου να γράψω. Δε πειράζει. Έτσι κι αλλιώς μετά από πέντε ποτηράκια Jack θα ζητάτε από το Θεό να σας γλιτώσει από τον επερχόμενο πονοκέφαλο. Και Αυτός θα καταλάβει. Υποχρέωσή Του είναι. Στο κάτω κάτω ας έβαζε το χέρι Του

Thunder - Love Walked In

 

Κυριακή Β Ματθαίου

 

Ο Ιησούς στη σημερινή περικοπή, καλεί τους πρώτους του μαθητές. Τον Πέτρο, τον Ανδρέα, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Και οι τέσσερίς τους ήταν ψαράδες. Αμέσως άφησαν τις δουλειές τους και ακολούθησαν τον Κύριο. 

Ο Χριστός διαλέγει τους πρώτους Του μαθητές. Ανθρώπους του μόχθου, ανθρώπους φτωχούς, ανθρώπους απλούς μα με πίστη. Αυτοί, οι ολιγογράμματοι θα γίνονταν οι Απόστολοι των εθνών που θα μετέφεραν το χαρούμενο μήνυμα της Αναστάσεως. 

Ο Χριστός δεν διάλεξε ούτε πλούσιους, ούτε άρχοντες, ούτε μορφωμένους, ούτε και φιλοσόφους στην πρώτη του κλήση. Δεν διάλεξε ανθρώπους που θα έκαναν εντύπωση στον λαό και ευκολότερο το έργο Του αλλά ανθρώπους ταπεινούς, ανθρώπους που κάποιοι ίσως να τους κοιτούσαν και με περιφρόνηση. Γιατί; Γιατί το κήρυγμά Του θα έπρεπε να ακουστεί ατόφιο. Χωρίς τη λαμπρότητα των αξιωμάτων να το περιβάλλουν, χωρίς την φιλαυτία του πλούτου να το νοθεύει, χωρίς τις περιττές ρητορείες των φιλοσόφων να το θολώνουν. 

Το μήνυμα της Αναστάσεως δε ήθελε όλα τα παραπάνω. Δεν τα χρειαζόταν. Στηρίχτηκε στην Αγάπη, στην Απλότητα και στην Πίστη. Τα υπόλοιπα θα έρχονταν μετά. 

Ο Χριστός φυσικά και δεν απέκλεισε τους ανθρώπου που ανήκαν στις ανώτερες τάξεις. Και ο Νικόδημος, ο νυχτερινός μαθητής και ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία και άλλοι μαθητές Του ήταν και μορφωμένοι και ευκατάστατοι. Έπρεπε όμως πρώτα να εμπεδωθούν η απλότητα και ισότητα ώστε και αυτοί, οι άνθρωποι των ανώτερων τάξεων να καταλάβουν πως ο διαχωρισμός, ο ανθρώπινος διαχωρισμός με βάση το επάγγελμα, τον πλούτο, την μόρφωση, δεν έχει θέση στη Βασιλεία του Θεού. 

Και θα μου πει κάποιος, καλά όλα αυτά αλλά στις εκκλησίες άλλα βλέπουμε. Και ποιος είπε ότι στις εκκλησίες γίνονται όλα σωστά; Προφανώς και δεν γίνονται. Προφανώς και είμαστε επηρεασμένοι από το τι ισχύει στην κοινωνία.

Θα έπρεπε όμως να κάνουμε έστω μια προσπάθεια να το αλλάξουμε. Όπως ο Χριστός πρώτους κάλεσε τους ολιγογράμματους ψαράδες έτσι θα έπρεπε και η Εκκλησία και ο κάθε ναός ξεχωριστά να αποδίδει ίσες τιμές σε όλους, ανεξαρτήτως των στοιχείων που αναφέραμε παραπάνω. 

Ναι, είναι δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο έτσι όπως είναι τα πράγματα σήμερα. όμως με καλή διάθεση, προσπάθεια και πολλή προσευχή, ίσως μια μέρα, γιατί όχι, να το δούμε να πραγματοποιείται κι αυτό.  

Meat Loaf - I'd Do Anything For Love (But I Won't Do That)

 

Διάσπαρτα

 - Ο υπουργός δικαιοσύνης, ανέφερε τα ονόματα των θυμάτων βιασμού -με σκοπό να φέρει σε δύσκολη θέση πολιτική του αντίπαλο επειδή σαν δικηγόρος εκπροσώπησε τον θύτη(!)- επειδή θεωρεί πως μπορεί να κάνει μια τέτοια -ακόμα- απρέπεια χωρίς καμία συνέπεια

- Υπουργοί γιόρτασαν τα γενέθλια με την Ομάδα Αλήθειας, μηχανισμού προπαγάνδας που χρηματοδοτείται με κρατικό χρήμα, επειδή θεωρούν πως μπορούν χωρίς να υπάρξει καμία συνέπεια

- Ο πρωθυπουργός κάνει προσωπική εξωτερική πολιτική και παραχωρεί συνεχώς κομμάτια εθνικής κυριαρχίας επειδή θεωρεί πως μπορεί και πως δε θα υπάρξει καμία συνέπεια

- Ένας δικαστικός απειλεί μία μάνα που έχει χάσει ένα παιδί και της λέει να προσέχει μη πάθει τίποτα και το άλλο γιατί θεωρεί πως μπορεί να το κάνει χωρίς καμία συνέπεια

- Τα ΜΜΕ εξασφαλίζουν ότι πράγματι όλα αυτά θα γίνονται χωρίς καμία συνέπεια και ο κοιμώμενος λαός το επιβεβαιώνει...

Μία ανάλυση

Κάθε κουβέντα περί πίστης όπως και κάθε κουβέντα περί αλληλεγγύης αλλά και περί αισθήματος δικαίου του λαού μας, τελειώνει σε κάθε κατάσχεση πρώτης κατοικίας που γίνεται ανενόχλητη. Και όχι, ότι ο Ρουβίκωνας, το ΠΑΜΕ ή άλλες οργανώσεις πολλές φορές πηγαίνουν και ματαιώνουν -προσωρινά ή μόνιμα- τις κατασχέσεις δεν είναι αρκετό και δεν δικαιώνει όλους εμάς που καθόμαστε σπίτια μας και αδιαφορούμε. Και ακόμα, το ότι οι άστεγοι έχουν γίνει κομμάτι της περίφημης κανονικότητας της κοινωνίας μας είναι μία καταδίκη πάνω από τα κεφάλια μας που περιμένει να εκτελεστεί. 

Διαβάζω σε σχόλια στο διαδίκτυο την αγανάκτηση πολλών και την οργή για όσα συνέβησαν στη Βουλή στη συζήτηση για το έγκλημα των Τεμπών. Κάποιοι κάνουν συγκρίσεις και με τα όσα έγιναν στη Σερβία. Και αναρωτιούνται γιατί δε γίνεται κάτι στη χώρα μας. Θα σας πω. Οι Σέρβοι έμειναν στο δρόμο, δεν πήγαν στα καρναβάλια τριήμερο μετά τη μεγάλη τους διαδήλωση. Οι παπάδες στη Σερβία έβγαιναν και θυμιάτιζα και ευλογούσαν τους διαδηλωτές(συνήθειο που παρατηρείται και σε άλλες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ), δεν υποδέχονταν βουλευτές στους ναούς. Δεν φοβήθηκαν μη χάσουν την κανονικότητά τους αντί να δικαιωθούν οι νεκροί συμπολίτες τους. Δεν περίμεναν να βρεθεί το "κατάλληλο κόμμα". Το οποίο θα είναι ένα κόμμα που θα τα βολέψει όλα στη νεοελληνική σκέψη. 

Ο δε πατριωτισμός του λαού μας φανερώνει άλλη μία "αρετή" μας. Τη θρασυδειλία. Για το "μακεδονικό" έγιναν τεράστιες διαδηλώσεις. Θεωρήθηκε ότι απειλείται η ταυτότητά μας από ένα μικρό και ασήμαντο κρατίδιο που οι πολιτικοί μας το κάνουν να φαίνεται θηρίο. Πόσες φορές βγήκαν οι Έλληνες να διαδηλώσουν εναντίον της πραγματικής απειλής που λέγεται Τουρκία; Ποτέ; Γιατί; Γιατί φοβούνται. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Ο Έλληνας είναι παλικάρι εκεί που νομίζει ότι τον παίρνει. Αλλιώς μουλωχτώνει. Διαδηλώνουν κάποιοι για τη Παλαιστίνη. Καλώς κάνουν. Αλλά πότε διαδήλωσαν τελευταία φορά υπέρ των Κούρδων οι Έλληνες; Από τη σύλληψη του Οτσαλάν.  Γιατί; Έλα μου ντε.

Έχουμε τη κυβέρνηση που μας αξίζει γιατί τέτοιοι πολίτες τέτοια κυβέρνηση αξίζουν. Να γίνονται αλλεπάλληλα σκάνδαλα - Τέμπη, παρακολουθήσεις, ΟΠΕΚΕΠΕ, σωρεία απευθείας αναθέσεων, τραστ στην αγορά τροφίμων καυσίμων και ενέργειας - κι εμείς να καθόμαστε και να μη μιλάμε φοβούμενοι μη χαθεί η "κανονικότητα". Στη πραγματικότητα ή επειδή είμαστε σε καλύτερη θέση από τον διπλανό ή επειδή περιμένουμε πως αργά ή γρήγορα θα μας πετάξει κανένα ξεροκόμματο και σε μας αυτή η κυβέρνηση. Οπότε ας πάει και το παλιάμπελο. 

Ε, με τις υγείες μας λοιπόν, όσα έρθουν...

Iron Maiden - Aces High

 

Αντάξιοι!

 

Η στάση της πλειονότητας των βουλευτών και των υπουργών κατά τη προχθεσινή ψηφοφορία για τα Τέμπη ήταν αντάξια της κουλτούρας, της ιστορίας και του επιπέδου που κουβαλάνε αλλά και του λαού που εκπροσωπούνε, ο οποίος διαδηλώνει για δικαιοσύνη αλλά δε θέλει να πέσει η κυβέρνηση που τη παρεμποδίζει/ελέγχει, που διαμαρτύρεται για την ακρίβεια αλλά ψωνίζει σαν τρελός και που παραπονιέται για την ανεργία και τους χαμηλούς μισθούς αλλά τρέχει να κλείσει δωμάτιο σε κάθε τριήμερο.

Ozzy - You're No Different

 

Εθνική ομοψυχία

 

Η εθνική ομοψυχία, η εθνική ενότητα είναι δυνατόν να επιτευχθεί μόνο υπό εργαστηριακές συνθήκες δικαιοσύνης και ισονομίας. Αλλιώς είναι απλά προπέτασμα καπνού από την κρατική προπαγάνδα και ένα εύηχο και βολικό τσιτάτο στο στόμα των βολεμένων της όποιας χώρας. 

Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος δεν έχει να πληρώσει το νοίκι και τους λογαριασμούς του, δεν μπορεί να πάει κάπου διακοπές για να ξεσκάσει έστω τέσσερις πέντε μέρες, κάνει μια δουλειά δύσκολη στην οποία αν πούμε ότι αντί για μισθό του δίνουν ελεημοσύνη δε θα πέσουμε και πολύ έξω. Ένας άλλος, έχει μια καλύτερη δουλειά, με μισθό κανονικό ή και λίγο παραπάνω, μπορεί να κάνει διακοπές και κάποιες παραπάνω αγορές. 

Ακόμα και αν αυτοί οι δύο συμφωνήσουν ότι η χώρα δεν πάει καλά και χρειάζεται αλλαγές, δε σημαίνει ότι μιλάνε για το ίδιο πράγμα. Ο πρώτος μιλά για μια εκ βάθρων αλλαγή, χρειάζεται μια ιστορική επανάσταση, ενώ ο δεύτερος μιλά απλά για κάποιες μεταρρυθμίσεις. Και αυτό συμβαίνει γιατί ο πρώτος δεν έχει να χάσει σχεδόν τίποτα ενώ ο δεύτερος έχει να χάσει κάποια πράγματα. Γιατί ακόμα κι αν έχει συναίσθηση ότι για τα χρήματα που παίρνει και τη ζωή που κάνει θυσιάζει δυσανάλογα πολύ χρόνο και κόπο και ότι κι αυτός χρειάζεται μια αλλαγή σαν τον πολύ φτωχότερο συμπολίτη του, εντούτοις έχει πειστεί σε κάποιο βαθμό ότι αφού είναι πάνω από κάποιους άλλους την κοινωνική πυραμίδα, αυτό το κεκτημένο δε πρέπει να το χάσει για χάρη των συμπολιτών του των  κατώτερων βαθμίδων για τους οποίους είτε πιστεύει είτε έχει πειστεί πως η κατάστασή τους δίνει μια κάποια παραπάνω αξία στον ίδιο αφού θεωρεί πως λόγω της καταναλωτικής του ικανότητας είναι ανώτερός τους. 

Δεν μπαίνω καν σε παραδείγματα με μεγαλύτερη διαφορά οικονομική ή ταξική. 

Μόνο αν ο ανώτερος στη βαθμίδα πολίτης είναι πλήρως συνειδητοποιημένος και έτοιμος να θυσιάσει, αν χρειαστεί, τη δική του άνεση και ευμάρεια προκειμένου να γεννηθεί μια νέα πιο δίκαιη κοινωνία, μπορεί να υπάρξει ομοψυχία και ενότητα. 

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση μιλάμε για ένα τέχνασμα του συστήματος.

    

Symphony X - Of Sins and Shadows

 

Προφήτης Αμώς

 

Ο προφήτης Αμώς, είναι γνωστός ως ο προφήτης της δικαιοσύνης. Αν με ρωτούσε κάποιος θα έλεγα πως τα λόγια του, "διαβάζοντας" το θέλημα του Θεού: Λέει ο Κύριος: “Μισώ, αηδιάζω τις γιορτές σας! Δε με αγγίζουν πια τα πανηγύρια σας. Πάψτε πια να με ξεκουφαίνετε με τους ύμνους σας. Τον ήχο από τις άρπες σας δεν θέλω πια να τον ακούω. Αντί γι’ αυτά, ας ρεύσει σαν νερό το δίκαιο άφθονο και η δικαιοσύνη σαν χείμαρρος αστείρευτος.” είναι τα σημαντικότερα που έχουν ειπωθεί ποτέ. Βλέπετε η δικαιοσύνη, όχι η νομιμότητα, όχι κάποιο δικονομικό σύστημα είναι αυτή που θέτει τις βάσεις για την ελευθερία. Είναι αυτή που διαμορφώνει το πλαίσιο στο οποίο σε μια κοινωνία θα μπορέσει να αναπτυχθεί και να εξαπλωθεί η αγάπη. 

Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να ζούσε αυτή την εποχή ο προφήτης. Θα ήθελα πολύ να ακούσω τι θα έλεγε βλέποντας τους "συμπατριώτες" του να διαπράττουν τόσες αδικίες και σφαγές. Και αν βιαστεί κανείς να πει πως θα ήταν με το μέρος των Ισραηλινών ας θυμίσω άλλον έναν λόγο του: "Δεν μου είστε όπως οι Αιθίοπες σεις, τέκνα του Ισραήλ; Δεν έβγαλα τον Ισραήλ από την Αίγυπτο και τους Φιλισταίους από την Κιαφθώρ και τους Αραμαίους από την Κηρ;" Ο Θεός, σύμφωνα με τους προφήτες-και ας το ακούσουν και οι ελληνοφρενείς συμπατριώτες μας, δεν ξεχώριζε τα παιδιά Του παρά τα όσα πίστευαν οι Εβραίοι. 

Accept - Kill the Pain

 

Το θρησκευτικό μωσαϊκό της Μέσης Ανατολής

 

Οι περισσότεροι θεωρούν πως η Μέση Ανατολή είναι μια αμιγώς μουσουλμανική περιοχή. Αυτή είναι μια εντελώς λανθασμένη άποψη η οποία προέρχεται από την εξίσου λανθασμένη ότι το Ισλάμ είναι κάτι ενιαίο. Το Ισλάμ είναι χωρισμένο κυρίως σε Σουννίτες και Σιίτες, τα δυο μεγάλα παρακλάδια, τα οποία είναι και αυτά χωρισμένα σε άλλα μικρότερα και άκρως ενδιαφέροντα παρακλάδια όπως οι Ισμαηλίτες, οι Αλαουίτες, τα διάφορα σουφικά τάγματα κλπ. Πέρα από το Ισλάμ, μεγάλη παρουσία έχει και ο Χριστιανισμός στη περιοχή. Ασσύριοι χριστιανοί, Ορθόδοξοι, Μαρωνίτες, Μελκίτες, Αρμένιοι και Προτεστάντες συνθέτουν το παζλ των χριστιανικών ομολογιών. 

Από εκεί και πέρα υπάρχουν και άλλες θρησκείες. Οι - γνωστοί στους περισσότερους- Γεζίντι, μια προ-ζωροαστρική θρησκεία της Περσίας την οποία ακολουθούν οι Κούρδοι κυρίως,οι Ζωροάστρες οι οποίοι βρίσκονται πια κυρίως στο Ιράν και την Ινδία,  οι Μπαχάι, πιστοί μια θρησκείας συγκριτιστικής που ιδρύθηκε τον 19ο αιώνα και που θεωρεί πως όλες οι θρησκείες είναι μία και πως θα έρθει κι άλλος προφήτης σαν τον Μωάμεθ και τον Χριστό, οι μυστηριώδεις Δρούζοι, μονοθεϊστική θρησκεία που πιστεύει στην μετεμψύχωση, κρατά μυστικές τις τελετές της και απαγορεύει να προσηλυτιστούν ξένοι στη θρησκεία τους και οι Μανδαίοι μια γνωστικιστικής καταγωγής θρησκεία που πιστεύει πως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν ο σπουδαιότερος προφήτης του Θεού. Υπάρχουν ακόμα πολλά εβραϊκά παρακλάδια, με τους εβραίους χριστιανούς να παρουσιάζουν το πιο μεγάλο ενδιαφέρον αφού πρόκειται για μια εβραϊκή αίρεση η οποία δέχεται τον Χριστό ως τον Μεσσία. 

Τώρα, επειδή το κείμενο αυτό το γράφω από μνήμης, είμαι σίγουρος πως μου διαφεύγουν κι άλλα παρακλάδια θρησκειών ή θρησκείες της Μέσης Ανατολής, ας με συγχωρήσετε γι' αυτό. Όλη αυτή η πολυμορφία, δέχτηκε μεγάλο πλήγμα από την επέλαση του Ισλαμικού Κράτους, των φανατικών ισλαμιστών που σχεδόν κατάφεραν να εγκαθιδρύσουν το χαλιφάτο που σχεδίαζαν μέχρι που οι Σιίτες του Ιράν και της Χεζμπολά-κυρίως αυτοί διεξήγαγαν τον πόλεμο-  σε συνεργασία με τους Κούρδους, πολιτοφυλακές χριστιανών και Δρούζων και με τη συνδρομή των Ρώσων έβαλαν ένα προσωρινό τέρμα σε αυτή τη προσπάθεια, η οποία τελικά είχε μια επιτυχία, την κατάληψη της Συρίας από τους τουρκόφιλους τζιχαντιστές. Όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα της απρόσεκτης και ύποπτης πολιτικής που εγκαινίασε η Χίλαρυ Κλίντον, υπουργός εξωτερικών του "καλύτερου προέδρου των ΗΠΑ" Μπαράκ Ομπάμα, η οποία άνοιξε διάπλατα την πόρτα της παραφροσύνης που δειλά δειλά είχαν ανοίξει οι Μπους, πατέρας και υιός. 

Η Μέση Ανατολή με όλους τους πολέμους έγινε εξαιρετικά αφιλόξενη για τις διάφορες μειονότητες, οι οποίες αποτέλεσαν τους πρώτους και εύκολους στόχους. Επιπλέον το έτσι κι αλλιώς δύσκολο περιβάλλον στο οποίο ζούσαν τους διευκόλυνε να πάρουν την απόφαση μαζικής μετανάστευσης. Άλλη μια ανοησία που λέγεται εύκολα είναι ότι όλοι οι μετανάστες είναι μουσουλμάνοι. Ούτε κι αυτό ισχύει. Θα περίμενε κανείς πως η πολιτισμένη Δύση θα ενδιαφερόταν για την προστασία όλων αυτών των θρησκειών, που αποτελούν και πολιτισμικό πλούτο και όχι να προκαλεί έμμεσα ή και άμεσα την εξαφάνισή τους. 

Όπως και μια καλή πτυχή της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας, αν δεν είχε επιβάλλει ο πρωθυπουργός της τη δική του προσωπική εξωτερική πολιτική, θα ήταν να γίνει η φωνή όλων αυτών των ομάδων λόγω της εγγύτητάς της στη περιοχή και των παλαιών σχέσεων με αυτήν. Αλλά ζητάω πολλά από έναν τέτοιο πρωθυπουργό και έναν αποχαυνωμένο λαό. 

Η Μέση Ανατολή δεν είναι μια περιοχή βαρβαρότητας. Είναι η κοιτίδα του πολιτισμού. Φέρει ιστορία τέτοια, που η αρχαία Ελλάδα μοιάζει με νήπιο μπροστά της. Οφείλουμε να αγωνιστούμε όχι μόνο για την προστασία της αλλά και για την ειρήνευσή της και την ουσιαστική της πρόοδο. Και με το τελευταίο εννοώ να αφήσουμε τους εκεί λαούς να προοδεύσουν, όχι σαν άλλοι αποικιοκράτες να επιβάλουμε τη δική μας πρόοδο όπως έγινε στην Ελλάδα.

 ΥΓ. Το Ιράν αν και εχθρικό προς τις άλλες θρησκείες, έχει εδώ και αρκετά χρόνια αρχίσει να κάνει βήματα αναγνώρισής τους(ζωροάστρες, γεζίντι, Αρμένιους χριστιανούς μετά τον πόλεμο με το Ιράκ, Μπαχάι και Εβραίους) και να τους εντάσσει στη κοινωνία του με πολύ καλύτερους όρους. Κάτι που μάλλον θα πάει πίσω τώρα με τον πόλεμο. 

Myrath - Believer

 

Το κουβάρι της Μέσης Ανατολής

 

Μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ονομάζοντάς το ιδεολογία, ανθρωπισμό, ειρηνισμό ή όπως αλλιώς μας έρθει και να κρατάμε αποστάσεις. Μπορούμε να επιλέγουμε πού θα είμαστε ευαίσθητοι και που θα βλέπουμε εγκλήματα πολέμου και πού δικαίωμα αυτοάμυνα. Μπορούμε να φτιάχνουμε ωραία κείμενα, δακρύβρεχτα και γεμάτα συναισθηματισμούς. 

Έτσι μπορούμε να κλαίμε για τους φτωχούς και άμοιρους Παλαιστίνιους αλλά να μη ξεχνάμε πως το Ιράν το κυβερνούν μουλάδες. Κι ας μην έχουμε την παραμικρή ιδέα για το πως κυβερνούν και την εκεί πραγματικότητα παρά μόνο από την πληροφόρηση των Δυτικών Μέσων, διάφορες ΜΚΟ(σαν αυτές που μετέφεραν τουρκικά όπλα στους τζιχαντιστές που κυβερνούν σήμερα τη Συρία) και το γεγονός ότι στο Ιράν έχουν...θεοκρατία. Τα ίδια δε λέγαμε άλλωστε όταν το Ισραήλ δολοφονούσε τον Νασράλα και ξεδόντιαζε τη Χεζμπολά στο Λίβανο. Ότι από εκεί ξεκίνησε η κατάληψη της Συρίας από τους Τζιχαντιστές και η σφαγή των Παλαιστινίων μετά και από τη βάρβαρη και άνανδρη επίθεση της -τουρκόφιλης και φονταμενταλιστικής- Χαμάς είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό σε ευαίσθητα και ποιητικά μυαλά σαν αυτά που ευδοκιμούν στη χώρα μας. 

Γιατί τα γράφω όλα αυτά τα κάπως μπερδεμένα; Επειδή η Μέση Ανατολή δε προσφέρεται για αναλύσεις τύπου συνέδριο της Αριστεράς και της Προόδου με καφέ, κουλουράκια και τσάι. Επειδή όταν οι πύραυλοι πέφτουν δεξιά και αριστερά δε μιλάς για τα λουλούδια στους αγρούς. Ό,τι υπάρχει στη Μέση Ανατολή, από την βάρβαρη και φαταούλικη Τουρκία που έχει βάλει το ποδάρι της παντού πλέον μέχρι το απάνθρωπο Ισραήλ και το θεοκρατικό Ιράν, την οπισθοδρομική Σ.Αραβία, τα διάφορα εμιράτα στον κόλπο και μέχρι την Αίγυπτο, συνδέονται μεταξύ τους. Το ένα κουμπώνει με το άλλο σχηματίζοντας ένα πολύπλοκο παζλ. 

Πιο καθαρά. Η διάλυση της Χεζμπολά, έφερε τη πτώση του Άσαντ στη Συρία, η οποία άνοιξε το δρόμο και την όρεξη της Τουρκίας η οποία στήριζε τη Χαμάς. Η επίθεση της Χαμάς έδωσε την ευκαιρία στον Νετανιάχου να εξαπολύσει τη γενοκτονία που είχε όνειρο από παλιά στη Γάζα. Η Χαμάς ήθελε με το εντυπωσιακό χτύπημα να απομακρύνει τις άλλες αραβικές χώρες από τον διάλογο με το Ισραήλ και ίσως να τις συσπειρώσει γύρω από τη Τουρκία. 

Οι αραβικές χώρες όμως δεν είχαν σκοπό να γίνουν υποτελείς του άφραγκου Σουλτάνου που χρηματοδοτείται από το Κατάρ και ενισχύεται οικονομικά από το Αζερμπαϊτζάν(το οποίο πήρε τα εδάφη της μαρτυρικής Αρτσάχ από την Αρμενία και τον ηλίθιο ευρωπαϊστή πρόεδρό της). Έτσι διατηρούν μια στάση μάλλον αδιαφορίας για τους Παλαιστίνιους που πεθαίνουν καθημερινά με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους. Γιατί δε θέλουν να γεμίσουν ξανά με αυτούς τους ταραχοποιούς. Η Ιορδανία έπαθε και δε θέλει να ξαναπάθει. Και όλα αυτά μπήκαν σε κίνηση από τη στιγμή που ενεπλάκη η Ρωσία σε πόλεμο με την Ουκρανία και δεν μπορούσε πλέον να διατηρήσει τη Συρία υπό τον Άσαντ. 

Αν, λοιπόν, το Ιράν σήμερα, αύριο καταρρεύσει(μια πτώση του καθεστώτος δε θα σημάνει κανέναν εκδημοκρατισμό απλά την επικράτηση του χάους θα σημάνει) τι θα ακολουθήσει πιθανότατα; Ισχυρές χώρες στη περιοχή θα μείνουν το Ισραήλ και η Τουρκία. Το Αζερμπαϊτζάν δε θα έχει κάποια δύναμη να αναχαιτήσει τα σχέδιά του τα οποία είναι κοινά με του Ερντογάν. Παντουρκισμός της περιοχής από τον Καύκασο ως τα Βαλκάνια και φυσικά τη Κύπρο. Επικράτηση των Τζιχαντιστικών-φιλοτουρκικών  ομάδων σε σειρά από χώρες. Μη ξεχνάμε πως το ΠΚΚ συμφώνησε να αφοπλιστεί. Είναι και αυτό κομμάτι του παζλ, σημαντικό. Θα έχουμε δηλαδή μια τουρκο-τζιχαντιστική Μέση Ανατολή και ως ένα βαθμό και Βόρεια Αφρική, με το Ισραήλ να κυριαρχεί και να κάνει παιχνίδι με την Άγκυρα προφανώς. 

Όταν λοιπόν, λέμε ότι δεν υποστηρίζουμε ούτε το Ισραήλ ούτε το Ιράν αυτή τη στιγμή, που οι επιθέσεις έχουν αρχίσει και πέφτουν, τότε απλά υποστηρίζουμε τα σχέδια του επιτιθέμενου. Ο οποίος είναι το Ισραήλ, το οποίο μάλιστα επιτέθηκε απρόκλητα. Και όσο κι αν νομίζουμε πως είναι σύμμαχός μας, δεν είναι. Σύμμαχος γίνεται κάποιος εξίσου δυνατός με σένα, όχι ο δυνατότερος. Αυτή τη στιγμή είμαστε απλά τσιράκια. Η δε ελληνική πολιτική υποσκάπτει και την ασφάλεια τη δική μας όσο και το μέλλον της Κύπρου. Γιατί αν μείνουν δύο παίχτες στη περιοχή μπορούν πιο εύκολα να συνεννοηθούν και  να ξαναμοιράσουν τα εδάφη. 

Τελικά, το Παλαιστινιακό συνδέεται με το Ιράν, το Κυπριακό συνδέεται με το Παλαιστινιακό, επομένως και με το Ιράν. Και όλα συνδέονται με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Και μέσα σε αυτό το χάος δε μπορεί κανείς ασφαλώς να μιλά για το ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι και δε μπορεί να κρατά αποστάσεις επικαλούμενος διαφόρους πασιφισμούς. Αυτή τη στιγμή, οι αναθεωρητικές δυνάμεις είναι δύο, Ισραήλ και Τουρκία, και εν πολλοίς ανεξέλεγκτες. Σε αυτές αντιτίθεσαι και δε κάθεσαι να γράψεις ποιήματα και τραγούδια. 

ΥΓ. Όσοι μιλάνε μόνο για Παλαιστίνη και δε λένε κουβέντα για Κύπρο είναι  γελοίοι. Όχι προδότες. Γελοίοι. 

Ozric Tentacles - Kick Muck

 

Γιατί το Ισραήλ επιτέθηκε στο Ιράν;

 

https://www.aljazeera.com/opinions/2025/6/15/the-real-reason-israel-attacked-iran

Ori Goldberg

Καθώς η ισραηλινο-ιρανική αντιπαράθεση εισέρχεται στην τρίτη ημέρα της, τα θύματα και από τις δύο πλευρές αυξάνονται. Τουλάχιστον 80 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στο Ιράν και τουλάχιστον 10 στο Ισραήλ. Παρά την θανατηφόρα απάντηση από το Ιράν, Ισραηλινοί αξιωματούχοι συνέχισαν να επιμένουν ότι οι επιθέσεις σε διάφορες ιρανικές πυρηνικές και στρατιωτικές εγκαταστάσεις ήταν απαραίτητες.

Έχουν δοθεί αρκετές δικαιολογίες στο ισραηλινό κοινό, αλλά καμία δεν εξηγεί τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους η ισραηλινή κυβέρνηση αποφάσισε να πραγματοποιήσει τη μονομερή, απρόκλητη επίθεση. 

Η ισραηλινή κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι το πλήγμα ήταν «προληπτικό», με στόχο την αντιμετώπιση μιας άμεσης, αναπόφευκτης απειλής από την πλευρά του Ιράν να κατασκευάσει πυρηνική βόμβα. Δεν φαίνεται να υπάρχουν στοιχεία για αυτόν τον ισχυρισμό. Το πλήγμα του Ισραήλ αναμφίβολα σχεδιάστηκε σχολαστικά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μια προληπτική επίθεση πρέπει να εμπεριέχει ένα στοιχείο αυτοάμυνας, το οποίο, με τη σειρά του, προκύπτει από μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Δεν φαίνεται να έχει συμβεί τέτοια κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Επιπλέον, το Ισραήλ έχει υποστηρίξει ότι η έκθεση του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας (ΔΟΑΕ) που δημοσιεύθηκε στις 12 Ιουνίου, η οποία καταδίκαζε το Ιράν για ουσιώδεις παραβιάσεις των δεσμεύσεών του στο πλαίσιο της Συνθήκης για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων (NPT) μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000, συνιστά τέτοια κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Αλλά ακόμη και ο ΔΟΑΕ φαίνεται να απορρίπτει αυτόν τον ισχυρισμό. Δεν υπήρχε τίποτα στην έκθεση που να μην ήταν ήδη γνωστό στα εμπλεκόμενα μέρη. 

Η ισραηλινή κυβέρνηση έχει επίσης υποστηρίξει, σε άμεση σχέση με την έννοια ενός «προληπτικού» χτυπήματος, ότι στόχευε στoν «αποκεφαλισμό» του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Είναι γενικά αποδεκτό από τους ακαδημαϊκούς και τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής ότι το Ισραήλ δεν έχει την ικανότητα να καταστρέψει το πρόγραμμα, ειδικά αν επιχειρήσει να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο χτύπημα μόνο του.

Η φύση της επιχείρησης, όπως εξελίσσεται, φαίνεται επίσης να υποδηλώνει ότι το Ισραήλ δεν είχε ποτέ πρόθεση να εξαλείψει τις ιρανικές πυρηνικές δραστηριότητες. Ο ισραηλινός στρατός βομβαρδίζει διάφορους στρατιωτικούς και κυβερνητικούς στόχους, από πυραυλικές βάσεις μέχρι ένα κοίτασμα φυσικού αερίου και μια αποθήκη πετρελαίου. Έχει επίσης πραγματοποιήσει μια σειρά από δολοφονίες εναντίον ανώτερων Ιρανών στρατιωτικών ηγετών. Ο Αλί Σαμχανί, πρώην υπουργός Άμυνας και στενός σύμβουλος του Ανώτατου Ηγέτη Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, ήταν μεταξύ των στόχων και φέρεται να σκοτώθηκε, αν και τα ιρανικά κρατικά μέσα ενημέρωσης και η κυβέρνηση δεν έχουν ακόμη επιβεβαιώσει επίσημα τον θάνατό του. Ο Σαμχανί πιστεύεται ότι ήταν ηγετική φυσιογνωμία στις συνομιλίες με τις Ηνωμένες Πολιτείες τους τελευταίους μήνες.

Η δολοφονία του, μαζί με άλλων, αντικατοπτρίζει έναν αγαπημένο ισραηλινό τρόπο δράσης. Το Ισραήλ συχνά προσπαθεί να «εξαλείψει» συγκεκριμένα άτομα με την ελπίδα ότι ο θάνατός τους θα επιφέρει την αποσύνθεση των συστημάτων και των θεσμών που ηγούνται. Ο θάνατος του Σαμχανί μπορεί να ερμηνευτεί ως μια προσπάθεια δολιοφθοράς των συνομιλιών μεταξύ Ιράν και ΗΠΑ. Σε κάθε περίπτωση, οι δολοφονίες φαίνεται επίσης να υποδηλώνουν την ύπαρξη ενός λεπτομερούς σχεδίου για να καταδειχθεί η ισχύς του Ισραήλ σε όλα τα επίπεδα της επίσημης ζωής και των πρακτικών του Ιράν. Δεν πρόκειται για «αποκεφαλισμό» του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος.

Μια τρίτη εκδοχή είναι ότι το Ισραήλ έχει βάλει στόχο να ξεκινήσει μια «αλλαγή καθεστώτος» στην Τεχεράνη. Ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου το είπε αυτό ανοιχτά όταν κάλεσε τον «περήφανο λαό του Ιράν» να υπερασπιστεί την «ελευθερία του από ένα κακό και καταπιεστικό καθεστώς».

Η υπόθεση ότι οι Ιρανοί απλώς θα εκτελούν τις εντολές του Ισραήλ καθώς τους βομβαρδίζει αμείλικτα και μονομερώς μοιάζει με την ιδέα ότι αν το Ισραήλ προκαλέσει λιμοκτονία και εξοντώσει τους Παλαιστίνιους στη Γάζα στον απαιτούμενο βαθμό, θα εξεγερθούν εναντίον της Χαμάς και θα την απομακρύνουν από την εξουσία.

Ακόμα κι αν ίσχυε αυτό, το να υποθέσουμε ότι οι Ιρανοί περιμένουν μόνο ένα ισραηλινό χτύπημα για να κινηθούν εναντίον του καθεστώτος καταδεικνύει μια βαθιά έλλειψη κατανόησης όσον αφορά τις δυνάμεις που καθοδηγούν την ιρανική πολιτική. Ενώ πολλοί Ιρανοί αναμφίβολα αντιτίθενται στην Ισλαμική Δημοκρατία, οι Ιρανοί όλων των πολιτικών πεποιθήσεων είναι σταθερά «πατριώτες», αφοσιωμένοι στην υποστήριξη της ιρανικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας από οποιεσδήποτε προσπάθειες εξωτερικών στοιχείων να επιβάλουν τις ατζέντες τους στη χώρα τους. 

Στην πραγματικότητα, όπως ακριβώς πολλοί Ισραηλινοί που θα θεωρούσαν τους εαυτούς τους ασυμβίβαστους επικριτές του Νετανιάχου άλλαξαν στάση  όταν ξεκίνησε η ισραηλινή επίθεση και τώρα υποστηρίζουν φανερά την κυβέρνηση - το πιο κραυγαλέο, μέλη της κοινοβουλευτικής «αντιπολίτευσης» - έτσι και πολλοί αντίπαλοι της Ισλαμικής Δημοκρατίας συσπειρώνονται τώρα πίσω από τη σημαία για να υποστηρίξουν την παραβιασμένη κυριαρχία του Ιράν. Ο ισχυρισμός ότι το Ισραήλ απλώς «θέτει τις βάσεις» για μια λαϊκή ιρανική εξέγερση με την επίθεση είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια κυνική χειραγώγηση. 

Το Ισραήλ δεν έχει χτυπήσει το Ιράν για όλους αυτούς τους λόγους. Τι, λοιπόν, οδήγησε στην επίθεση; Εν μέσω της γενοκτονικής εκστρατείας στη Γάζα, ο Νετανιάχου γνωρίζει πολύ καλά ότι η κυβέρνησή του έχει εξαντλήσει τις επιλογές της. Η διεθνής κοινότητα, καθώς και οι περιφερειακοί σύμμαχοι, έχουν αρχίσει να επικρίνουν έντονα το Ισραήλ. Κάποιοι έχουν επίσης προετοιμαστεί να εφαρμόσουν μονομερή μέτρα, όπως η μαζική αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους.

Το ένταλμα σύλληψης του Νετανιάχου από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο επίκειται και η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου σχετικά με τη νομιμότητα της ισραηλινής κατοχής περιμένει να εκδοθεί. Το Ισραήλ και ο στρατός του έχουν διαπράξει επανειλημμένως σφαγές, τις έχουν αρνηθεί και έχει αποδειχθεί ότι λένε ψέματα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Νετανιάχου σχεδίαζε την επίθεση στο Ιράν εδώ και χρόνια, περιμένοντας ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Αυτή η φορά ήρθε την Παρασκευή. Είναι μια απεγνωσμένη προσπάθεια να συσπειρωθεί ο κόσμος πίσω από το Ισραήλ, ακριβώς τη στιγμή που γίνονται προετοιμασίες για να του στερηθεί η απόλυτη ατιμωρησία που απολαμβάνει από την ίδρυσή του.

Το Ιράν εξακολουθεί να θεωρείται πιθανή απειλή από πολλές ηγετικές δυνάμεις του Παγκόσμιου Βορρά. Επικαλούμενος τα γνωστά στερεότυπα που συνδέονται με μονομερείς θανατηφόρες ισραηλινές ενέργειες - από θεϊκές υποσχέσεις μέχρι το Ολοκαύτωμα - ο Νετανιάχου ήλπιζε να αποκαταστήσει το status quo. Το Ισραήλ μπορεί ακόμα να κάνει ό,τι θέλει.

Αυτός είναι ο τρέχων ορισμός του Ισραήλ για την «ασφάλεια», την πιο ιερή αρχή στον πυρήνα της. Είναι η φαινομενικά απολιτική γένεση της ισραηλινότητας, ο χώρος αφιερωμένος εξ ολοκλήρου στην εβραϊκή υπεροχή, που είναι ο μόνος «πραγματικός» τρόπος για να διασφαλιστεί η ακεραιότητα της εβραϊκής ζωής. «Ασφάλεια» σημαίνει ότι το Ισραήλ μπορεί να σκοτώνει όποιον θέλει για όσο θέλει και όπου και όποτε θέλει, χωρίς να πληρώνει κανένα τίμημα για τις πράξεις του. 

Αυτή η «ασφάλεια» είναι που έχει παρακινήσει τις ενέργειες του Ισραήλ από τη Γάζα μέχρι την Υεμένη, τον Λίβανο και τη Συρία, και τώρα στο Ιράν. Ένα τέτοιο «καθεστώς ασφαλείας» πρέπει φυσικά να επεκτείνεται συνεχώς. Δεν μπορεί ποτέ να σταματήσει. Χτυπώντας το Ιράν, ο Νετανιάχου τα παίζει όλα για όλα, διεκδικώντας πλήρη και απόλυτη ατιμωρησία για το Ισραήλ καθώς και για τον εαυτό του, τόσο στη Χάγη όσο και στα εγχώρια δικαστήρια.

Θα είναι αυτή η σωτηρία του Νετανιάχου; Θα τον συγχωρήσει το ισραηλινό κοινό για τις άθλιες αποτυχίες του στο εσωτερικό και τις φρικτές παραβάσεις του στη Γάζα; Παρατηρώντας την τρέχουσα αίσθηση ενθουσιασμού στον δημόσιο ισραηλινό διάλογο, αυτό μπορεί κάλλιστα να ισχύει.

Οι μεγάλες ουρές που απλώνονται έξω από κάθε ανοιχτό κατάστημα, από είδη κιγκαλερίας μέχρι τρόφιμα, καταδεικνύουν ότι οι Ισραηλινοί έχουν εισέλθει σε κατάσταση απόλυτης επιβίωσης. Ένας υπάκουος πολίτης μπορεί να είναι καλός για τον Νετανιάχου, αλλά είναι κακό προμήνυμα για κάθε προσπάθεια οικοδόμησης και υπεράσπισης μιας ισχυρής ισραηλινής κοινωνίας.

Κυριακή των Αγίων Πάντων

Είπε ο Κύριος στους μαθητές Του : "Όποιος αγαπάει τον πατέρα του ή τη μάνα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Κι όποιος αγαπάει το γιο του ή τη θυγατέρα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Επίσης όποιος δεν παίρνει το σταυρό του και δε με ακολουθεί, δεν είναι άξιος για μαθητής μου"...

Τι δυνατή φράση αλήθεια! Ειδικά αν σκεφτούμε σε ποια κοινωνία και σε ποια ιστορική περίοδο ειπώθηκε! Τότε που ακόμα αν δεν μπορούσε ένα ζευγάρι να κάνει παιδιά και να δημιουργήσει οικογένεια -λες και το ζευγάρι δεν είναι ήδη οικογένεια- θεωρούνταν πως είχε κάποια τιμωρία από το Θεό να το βαραίνει. Τότε που ο γεροντότερος έκανε κουμάντο σε όλους τους απογόνους της οικογένειάς του. 

Και ο Χριστός αντίθετα σε όλες αυτές  τις αντιλήψεις τι είπε. Βάλτε εμένα, πάνω από τις οικογένειές σας. Βάλτε τον θεό πάνω από τις οικογένειές σας! 

Ο απογαλακτισμός είναι μια φάση από την οποία πρέπει να περάσει ο άνθρωπος αν θέλει να ολοκληρωθεί σαν προσωπικότητα. Η προσκόλληση στην οικογένειά του, στους γονείς του, στην ασφάλεια που του προσφέρουν ακόμα και εις βάρος της ανεξαρτησίας του ή ακόμα και το γάντζωμα στα παιδιά του και η προσπάθειά του είτε να ελέγξει τη ζωή τους είτε να βγάλει τα δικά του απωθημένα μέσω της ζωής των παιδιών του, όχι μόνο δεν τον αφήνουν να αναπτυχθεί και να γίνει κύριος του εαυτού του αλλά δεν επιτρέπει και στα άλλα μέλη της οικογένειάς του να αναπτυχθούν. 

Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορεί να ακολουθήσει όμως τον Θεό. Αν δεν είναι ανεπτυγμένος και ανεξάρτητος δε μπορεί να βαδίσει αυτόν τον δύσκολο δρόμο. Είτε θα υποκρίνεται την πίστη του είτε θα φτιάξει μια βολική, ψεύτικη πίστη. 

Ομοίως και ένας άνθρωπος που βάζει είτε στη θέση της οικογένειας είτε δίπλα της άλλες "αγάπες". Την πατρίδα, την ιδεολογία, την ομάδα ακόμα. Αυτοί οι άνθρωποι γαντζώνονται από αυτές τις έννοιες διότι φοβούνται να ανεξαρτητοποιηθούν και να ακολουθήσουν ελεύθεροι και ολόκληροι τον δρόμο για τη συνάντηση με τον Θεό.

Τούτη την ύπουλη αυτοδέσμευση, τούτη την αδυναμία, την γεννημένη μέσα από τις καλύτερες προθέσεις, η αγάπη για την οικογένεια, την πατρίδα, ακόμα και για την ιδεολογία που κάποιος θεωρεί ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο μόνο αρνητικές δε μπορούν να θεωρηθούν.  Αρκεί να μην καταλαμβάνουν στη ψυχή μας μεγαλύτερο μέρος από αυτό που είναι φυσιολογικό. Αρκεί να μη μετατραπεί αυτή η αγάπη σε παθολογική, γεννώντας όλες τις στρεβλώσεις που και σήμερα παρατηρούμε. 

Τελικά, ο Χριστός δε μας λέει να μην αγαπάμε την οικογένειά μας. Μας λέει αυτή η αγάπη να μη γίνει εμπόδιο στην ανάπτυξή μας. Να μη γίνει εμμονή. Να μη μας γίνει βάρος που θα πλακώσει τη ψυχή μας. Και να μη φράξει τον δρόμο μας για τον Θεό.   

Hawkwind - The Psychedelic Warlords (Disappear in Smoke)

 

Νέος διοικητής της Αεροδιαστημικής Μεραρχίας των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης

 

https://www.presstv.ir/Detail/2025/06/14/749809/Leader-names-successor-to-late-chief-of-IRGC-Aerospace-Division-martyred-in-Israeli-attack

Ο Ηγέτης της Ισλαμικής Επανάστασης, Αγιατολάχ Σεγέντ Αλί Χαμενεΐ, όρισε τον διάδοχο του εκλιπόντος διοικητή της Αεροδιαστημικής Μεραρχίας των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης (IRGC), ο οποίος δολοφονήθηκε σε ισραηλινή στρατιωτική επιδρομή εναντίον της ιρανικής πρωτεύουσας Τεχεράνης την Παρασκευή.

Ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ διόρισε τον Ταξίαρχο Seyyed Majid Mousavi ως νέο αρχηγό της επίλεκτης ιρανικής δύναμης, μετά τη στοχευμένη δολοφονία του προκατόχου του ταξίαρχου Amir Ali Hajizadeh.

«Ενόψει του ένδοξου και τιμητικού μαρτυρίου του Υποστράτηγου Αμίρ Αλί Χατζιζαντέχ στα χέρια του ασεβούς σιωνιστικού καθεστώτος, και δεδομένης της πρότασης του αρχιστράτηγου του IRGC και των πολύτιμων προσόντων και εμπειριών σας, σας διορίζω στη διοίκηση της Αεροδιαστημικής Δύναμης του Σώματος των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης», έγραψε ο Ηγέτης στο διάταγμά του το Σάββατο.

Ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ πρόσθεσε ότι αναμένει ενίσχυση των πλήρων δυνατοτήτων, αύξηση της ετοιμότητας των μονάδων πυραύλων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών, καθώς και προετοιμασία και ισχυρή παρουσία στον αεροδιαστημικό τομέα υπό τη διοίκηση του Μουσαβί.

Ο Ηγέτης ζήτησε επίσης «να ενισχυθεί η ευσέβεια και η διορατικότητα του προσωπικού της Αεροδιαστημικής Μεραρχίας του IRGC και να τεθεί ένα πνευματικό θεμέλιο για την οικοδόμηση μιας δύναμης στο επίπεδο της Ισλαμικής Επανάστασης».

Ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ εξέφρασε τέλος τον θαυμασμό του για τις πολύτιμες υπηρεσίες στις υποδομές του Υποστράτηγου Χατζιζαντέχ κατά τη διάρκεια της διοίκησής του και ευχήθηκε στον Μουσαβί επιτυχία στη νέα του θέση.

Ο Υποστράτηγος Χατζιζαντέχ, ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά κατά τη διάρκεια ισραηλινής επίθεσης σε κέντρο διοίκησης του IRGC τις πρώτες πρωινές ώρες της Παρασκευής 13 Ιουνίου, υπέκυψε στα τραύματά του και έγινε μάρτυρας αργότερα μέσα στην ημέρα.

Ο ταξίαρχος Αμίρ Αλί Χατζιζαντέχ, η στρατιωτική  ιδιοφυία που αναμόρφωσε το πυραυλικό πρόγραμμα του Ιράν, δολοφονήθηκε σε ισραηλινή αεροπορική επιδρομή την Παρασκευή, αφήνοντας μια διαχρονική κληρονομιά.

Ο Αρχηγός του Επιτελείου των Ιρανικών Ενόπλων Δυνάμεων, Υποστράτηγος Μοχάμεντ Χοσεΐν Μπαγκέρι, ο Διοικητής του IRGC, Υποστράτηγος Χοσεΐν Σαλάμι, ο Διοικητής του Κεντρικού Στρατηγείου Khatam al-Anbia του Ιράν, Υποστράτηγος Γκολάμ Αλί Ρασίντ, και έξι πυρηνικοί επιστήμονες, συμπεριλαμβανομένων των Μοχάμεντ Μαχντί Τεχεράντσι και Φερεϊντούν Αμπάσι, έχουν επίσης σκοτωθεί σαν μάρτυρες από τις ισραηλινές επιδρομές.

Ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ προειδοποίησε το σιωνιστικό καθεστώς ότι θα τιμωρηθεί αυστηρά για την επίθεση, λέγοντας: «Με αυτό το έγκλημα, το σιωνιστικό καθεστώς έχει προετοιμάσει για τον εαυτό του μια πικρή, οδυνηρή μοίρα, την οποία σίγουρα θα δει».

Συγγραφικές επιρροές

O George Mc Donald, προτεστάντης ιεροκήρυκας έγραψε το πρώτο(για πολλούς)  μυθιστόρημα φαντασίας, τη Λίλιθ. Ο Charles Maturin, Ιρλανδός προτεστάντης κληρικός, αποκλήθηκε ο "τελευταίος των Γοτθικών" αφού το έργο του Μέλμοθ, ο περιπλανώμενος είναι το τελευταίο σπουδαίο γοτθικό μυθιστόρημα που γράφτηκε. Ο Johnathan Swift, αγγλικανός κληρικός στο Δουβλίνο, ήταν σπουδαίος σατιρικός συγγραφέας με γνωστότερα έργα του τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ και το καυστικότατο Σεμνή Πρόταση. Ο Lewis Carrol, διάκονος της Αγγλικανικής Εκκλησίας συνέγραψε τη ξακουστή Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Όλοι αυτοί(υποθέτω πως υπάρχουν κι άλλοι), αν και κληρικοί, έγραψαν έργα που απείχαν από τον εκκλησιαστικό λόγο. Βέβαια δεν ήταν δυνατόν να μην παρεισφρέουν στα έργα τους κομμάτια της πίστης τους. 

Ακόμα και στο πολύ σκοτεινό Μέλμοθ, όπου πρωταγωνιστής είναι ένας αγέραστος άνθρωπος-δαίμονας που όπου πηγαίνει σκορπάει το κακό, μυθιστόρημα που κόστισε στο συγγραφέα τον μισθό του κληρικού(και ας ήταν γνωστός για τα εξαιρετικά του κηρύγματα), είναι φανερές οι απόψεις του συγγραφέα και η πίστη του. 

Ίσως γι' αυτό τα έργα των παραπάνω μου αρέσουν περισσότερο. Ίσως επειδή αισθάνομαι μια κάποια συγγένεια στο περιεχόμενο αλλά και στη βαθύτερη ουσία του λόγου των έργων αυτών. Ίσως να αισθάνομαι και κάποιου είδους πνευματική συγγένεια(τώρα μιλάει το ψώνιο μου, δε μπορώ να συγκριθώ στο ελάχιστο με τη λογοτεχνική δεινότητά τους) με κληρικούς που δεν περιορίστηκαν  μόνο σε θεολογικά έργα, τροπάρια και ευχολόγια. 

Ο ευφάνταστος, σκοτεινός και καυστικός λόγος των παραπάνω με ελκύει πολύ περισσότερο από έναν μονότονο θεολογικό λόγο καλά περιφρουρημένο και περιχαρακωμένο σαν κι αυτόν που διαβάζω στους περισσότερους εκκλησιαστικούς συγγραφείς σήμερα. Διότι η επανάληψη και η μονοτονία οδηγούν σε τέλμα και αδιαφορία. Ενώ ο λόγος που ξεφεύγει από τα τετριμμένα, μπορεί να εμπεριέχει ρίσκο είναι όμως φρέσκος, εμπνέει και ξυπνά. Και αν έχω να διαλέξω ανάμεσα στον κίνδυνο του σκανδαλισμού και την παγίδα της αποκοιμήσεως διαλέγω πάντα το πρώτο. 

Γιατί το πρώτο, μπορεί και κάποιον να ταρακουνήσει ενώ το δεύτερο απλά αφήνει μια άνοστη νηνεμία να διαιωνίζεται.

Arjen Anthony Lucassen - Our Final Song

 

Άλλη μια φορά για το χιούμορ

 

Η πίστη, η ζωή κοντά στον Θεό και στην Εκκλησία, χωρίς χιούμορ δεν μπορεί να υπάρξει. Θα έπρεπε να πω πως η ζωή χωρίς χιούμορ δεν αντέχεται αλλά βλέπω γύρω μου πολλούς ανθρώπους να ζουν χωρίς χιούμορ, οπότε δεν τολμώ να κάνω τέτοια δήλωση. 

Είναι γεγονός πως ο άνθρωπος τελικά μπορεί να ζήσει οπουδήποτε. Μπορεί να αποκτήσει μια σχετική κανονικότητα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Σε πόλεις μεγάλες, σε μικρά χωριά, σε νησιά, σε πεδιάδες, σε ορεινά μέρη. Παντού. Σε εμπόλεμες ζώνες, σε συνθήκες χρεωκοπίας και πάει λέγοντας.

Έτσι, ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει και σε μια ζωή χωρίς χιούμορ. Αυτή η ζωή, η οποία θυμίζει πολύ την νεοελληνική λογοτεχνία στην οποία το χιούμορ είναι σχεδόν κατακριτέο, μοιάζει στη πραγματικότητα με μια κόλαση. Αλλά οι άνθρωποι δεν το αντιλαμβάνονται καθόλου. Θεωρούν δε πως είναι το πιο σωστό, να ζεις μια ζωή χωρίς χιούμορ, είναι το πιο "ενήλικο" πράγμα που μπορείς να κάνεις. 

Παρένθεση. Χιούμορ δεν είναι να λες αστεία. Δεν είναι να σπας πλάκα, ειδικά σε βάρος άλλων. Χιούμορ είναι η ικανότητα να μη παίρνεις σοβαρά τον εαυτό σου αλλά και τη ζωή γενικότερα. Έτσι, μπορείς να αντιμετωπίσεις με ελαφρότητα τα βαριά θέματα και προβλήματα που η ζωή φέρνει αλλά και να μη φανατίζεσαι με τις δικές σου πεποιθήσεις και με τις ιδέες σου. Διότι αν παίρνεις πολύ στα σοβαρά τον εαυτό, επομένως τα σχέδιά σου, τις θέσεις σου, τις ανάγκες σου, το συμφέρον σου, τότε όποιος σταθεί εμπόδιο ή δεν συμφωνεί με αυτά γίνεται αυτομάτως εχθρός. Και τι είναι ένας κόσμος με εχθρούς γεμάτος; Κόλαση. 

Πολύ περισσότερο αυτά ισχύουν σε θέματα πίστης(και ιδεολογίας, δεν είναι τυχαίο ότι ο woke-ισμος ή άλλα ρεύματα ηθικιστικής απολυτότητας στράφηκαν πρώτα απ' όλα εναντίον του χιούμορ). Λόγω της απόλυτης αλήθειας την οποία περιέχουν οι θρησκείες, ο κίνδυνος φανατισμού είναι ακόμα μεγαλύτερος και επομένως η αίσθηση του χιούμορ ως ανάχωμα στον φανατισμό, δεν είναι μόνο επιθυμητή αλλά και απαραίτητη. Σε θέματα θρησκείας και πίστης, το χιούμορ προστατεύει και από τον κίνδυνο διαφόρων στρεβλώσεων και φοβικών συνδρόμων με τον Αντίχριστο που έρχεται κλπ. 

Γι' αυτό το χιούμορ αλλά και το γέλιο, δεν είναι μόνο επιθυμητά αλλά απολύτως αναγκαία!

Jon Lord - Sarabande

 

Γενικεύσεις αντί για σκέψεις...

 

Ο καλύτερος τρόπος για να με εκνευρίσει κάποιος/α σε μια συζήτηση είναι η καταφυγή σε γενικότητες. Όταν στη κουβέντα θα μπει το φοβερό επιχείρημα "όλοι έτσι είναι" ή "όλοι έτσι κάνουν" έχω ήδη εκνευριστεί και περιμένω να μου δοθεί η τελική πάσα για να αρχίσω τα μπινελίκια. 

Λοιπόν, για να μη χαλιόμαστε, βασικός κανόνας: Όχι, δεν κάνουν όλοι "έτσι"  και δεν είναι όλοι "έτσι"(όποιο κι αν είναι αυτό το έτσι). Πρώτον γιατί οι όλοι δεν είναι αυτοί οι 10, 20, 30, 100 άνθρωποι που γνωρίζεις εσύ, γιατί το συμπέρασμα για όλους από ένα δείγμα τόσο μικρό είναι πάντα λάθος, γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και ακόμα και οι περισσότεροι να είναι/κάνουν "έτσι, απέχουν πολύ από τους όλους. 

Δεύτερον γιατί χρειάζεται μεγάλη και εντατική έρευνα για να βγει ένα συμπέρασμα για το πως είναι/κάνουν όλοι. Τέτοιες έρευνες και τέτοια συμπεράσματα δεν τολμούν μεγάλα πανεπιστήμια και κυβερνητικοί οργανισμοί να κάνουν, όχι εσύ που μένεις σε μια γειτονιά/ σε ένα χωριό των 30 νοματαίων, άντε των 200 να σου πω. Και στη τελική ποιος/α είσαι ρε; Η Google; 

Τρίτον και σημαντικότερον. Όταν οι προσωπικές εμπειρίες παίρνουν τη θέση γενικού κανόνα στη σκέψη σου, αυτό είναι δείγμα του κακώς εννοούμενου επαρχιωτισμού. Τέλος, το "όλοι" χρησιμοποιείται μόνο από φανατικούς, οπότε όταν ο λόγος γενικεύει, δείχνει είτε άγνοια είτε φανατισμό, που είναι συνήθως το ίδιο. Εγώ, ας πούμε όταν βλέπω Ολυμπιακό -Παναθηναϊκό, θα πω την ώρα του αγώνα που έχω τα νεύρα μου ότι "όλοι οι βάζελοι" είναι έτσι, γιουβέτσι κλπ. Αν αυτό το πράγμα το αναφέρω και δυο μέρες μετά, τότε έχω πρόβλημα φανατισμού. 

Γι' αυτό στον διάλογο καλό είναι να αποφεύγουμε τέτοιου είδους "σχήματα"...Για να μη σας κακοχαρακτηρίζουν και για να μη σας λούσει με τίποτα κοσμητικά επίθετα η αφεντομουτσουνάρα μου!!!

Mötley Crüe - Same Ol' Situation (S.O.S.)

 

Το Άγιο Πνεύμα

 

Το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Άγιο Πνεύμα είναι το πιο μυστηριώδες από τα τρία. Ακόμα κι αν ο Πατέρας είναι ακατάληπτος για τους ανθρώπους εντούτοις έχουμε καταφέρει να έχουμε μία, έστω εσφαλμένη σε κάποιο βαθμό, εικόνα μέσω της πατρικής φιγούρας. 

Ο Λόγος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, έγινε άνθρωπος και περπάτησε ανάμεσα στους ανθρώπους και έτσι έχουμε μια ακόμα καλύτερη, ελλιπή και πάλι, εικόνα γι' Αυτόν. 

Το Άγιο Πνεύμα όμως; Αυτό που εμφανίστηκε ως άνεμος; Ως περιστέρι; Ως πύρινες γλώσσες; Αυτό που δε γνωρίζει περιορισμούς, που δεν έχει όρια, που γεμίζει όλη τη δημιουργία και καθοδηγεί εκείνους που το αφήνουν να κατοικήσει μέσα τους; Εκείνο που βρίσκεται παντού γύρω και μέσα μας και που είναι αυτό που γεννά κάθε τι καλό μέσα στον άνθρωπο; Πώς να το αναλύσει κανείς αυτό; Τι να πει κανείς;

Τίποτα. Δε χρειάζεται να πει κανείς τίποτα για το Άγιο Πνεύμα. Αρκεί να κλείσουμε τα μάτια μας και να ησυχάσουμε για λίγο. Και αφού ησυχάσουμε να προσευχηθούμε, να πούμε τη προσευχή Βασιλεύ Ουράνιε Παράκλητε με όλη μας τη καρδιά.  Να αφουγκραστούμε τον ήχο πέρα από τους ήχους. Να νιώσουμε το αεράκι που δε φυσά από καμία κατεύθυνση αλλά ταυτόχρονα και από όλες μαζί. Να αφήσουμε να εισέλθει και να καθαρίσει κάθε ρύπο της ψυχής μας. Κάθε οδυνηρό σημάδι και κάθε πληγή που μας έχει αφήσει η κούραση και η τριβή της καθημερινότητας. 

Ναι, το Άγιο Πνεύμα δεν είναι θέμα επιστημονισμού και ανάλυσης . Είναι η αποδοχή του μυστηρίου, του αγνώστου, του υπερβατικού. Δεν απαιτεί γνώση ή πληροφορία αλλά σοφία. Και ο μόνος τρόπος προσέγγισης είναι η σπουδαιότερη μορφή έρευνας. Η προσευχή.