Εθνική ομοψυχία

 

Η εθνική ομοψυχία, η εθνική ενότητα είναι δυνατόν να επιτευχθεί μόνο υπό εργαστηριακές συνθήκες δικαιοσύνης και ισονομίας. Αλλιώς είναι απλά προπέτασμα καπνού από την κρατική προπαγάνδα και ένα εύηχο και βολικό τσιτάτο στο στόμα των βολεμένων της όποιας χώρας. 

Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος δεν έχει να πληρώσει το νοίκι και τους λογαριασμούς του, δεν μπορεί να πάει κάπου διακοπές για να ξεσκάσει έστω τέσσερις πέντε μέρες, κάνει μια δουλειά δύσκολη στην οποία αν πούμε ότι αντί για μισθό του δίνουν ελεημοσύνη δε θα πέσουμε και πολύ έξω. Ένας άλλος, έχει μια καλύτερη δουλειά, με μισθό κανονικό ή και λίγο παραπάνω, μπορεί να κάνει διακοπές και κάποιες παραπάνω αγορές. 

Ακόμα και αν αυτοί οι δύο συμφωνήσουν ότι η χώρα δεν πάει καλά και χρειάζεται αλλαγές, δε σημαίνει ότι μιλάνε για το ίδιο πράγμα. Ο πρώτος μιλά για μια εκ βάθρων αλλαγή, χρειάζεται μια ιστορική επανάσταση, ενώ ο δεύτερος μιλά απλά για κάποιες μεταρρυθμίσεις. Και αυτό συμβαίνει γιατί ο πρώτος δεν έχει να χάσει σχεδόν τίποτα ενώ ο δεύτερος έχει να χάσει κάποια πράγματα. Γιατί ακόμα κι αν έχει συναίσθηση ότι για τα χρήματα που παίρνει και τη ζωή που κάνει θυσιάζει δυσανάλογα πολύ χρόνο και κόπο και ότι κι αυτός χρειάζεται μια αλλαγή σαν τον πολύ φτωχότερο συμπολίτη του, εντούτοις έχει πειστεί σε κάποιο βαθμό ότι αφού είναι πάνω από κάποιους άλλους την κοινωνική πυραμίδα, αυτό το κεκτημένο δε πρέπει να το χάσει για χάρη των συμπολιτών του των  κατώτερων βαθμίδων για τους οποίους είτε πιστεύει είτε έχει πειστεί πως η κατάστασή τους δίνει μια κάποια παραπάνω αξία στον ίδιο αφού θεωρεί πως λόγω της καταναλωτικής του ικανότητας είναι ανώτερός τους. 

Δεν μπαίνω καν σε παραδείγματα με μεγαλύτερη διαφορά οικονομική ή ταξική. 

Μόνο αν ο ανώτερος στη βαθμίδα πολίτης είναι πλήρως συνειδητοποιημένος και έτοιμος να θυσιάσει, αν χρειαστεί, τη δική του άνεση και ευμάρεια προκειμένου να γεννηθεί μια νέα πιο δίκαιη κοινωνία, μπορεί να υπάρξει ομοψυχία και ενότητα. 

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση μιλάμε για ένα τέχνασμα του συστήματος.

    

Symphony X - Of Sins and Shadows

 

Προφήτης Αμώς

 

Ο προφήτης Αμώς, είναι γνωστός ως ο προφήτης της δικαιοσύνης. Αν με ρωτούσε κάποιος θα έλεγα πως τα λόγια του, "διαβάζοντας" το θέλημα του Θεού: Λέει ο Κύριος: “Μισώ, αηδιάζω τις γιορτές σας! Δε με αγγίζουν πια τα πανηγύρια σας. Πάψτε πια να με ξεκουφαίνετε με τους ύμνους σας. Τον ήχο από τις άρπες σας δεν θέλω πια να τον ακούω. Αντί γι’ αυτά, ας ρεύσει σαν νερό το δίκαιο άφθονο και η δικαιοσύνη σαν χείμαρρος αστείρευτος.” είναι τα σημαντικότερα που έχουν ειπωθεί ποτέ. Βλέπετε η δικαιοσύνη, όχι η νομιμότητα, όχι κάποιο δικονομικό σύστημα είναι αυτή που θέτει τις βάσεις για την ελευθερία. Είναι αυτή που διαμορφώνει το πλαίσιο στο οποίο σε μια κοινωνία θα μπορέσει να αναπτυχθεί και να εξαπλωθεί η αγάπη. 

Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να ζούσε αυτή την εποχή ο προφήτης. Θα ήθελα πολύ να ακούσω τι θα έλεγε βλέποντας τους "συμπατριώτες" του να διαπράττουν τόσες αδικίες και σφαγές. Και αν βιαστεί κανείς να πει πως θα ήταν με το μέρος των Ισραηλινών ας θυμίσω άλλον έναν λόγο του: "Δεν μου είστε όπως οι Αιθίοπες σεις, τέκνα του Ισραήλ; Δεν έβγαλα τον Ισραήλ από την Αίγυπτο και τους Φιλισταίους από την Κιαφθώρ και τους Αραμαίους από την Κηρ;" Ο Θεός, σύμφωνα με τους προφήτες-και ας το ακούσουν και οι ελληνοφρενείς συμπατριώτες μας, δεν ξεχώριζε τα παιδιά Του παρά τα όσα πίστευαν οι Εβραίοι. 

Accept - Kill the Pain

 

Το θρησκευτικό μωσαϊκό της Μέσης Ανατολής

 

Οι περισσότεροι θεωρούν πως η Μέση Ανατολή είναι μια αμιγώς μουσουλμανική περιοχή. Αυτή είναι μια εντελώς λανθασμένη άποψη η οποία προέρχεται από την εξίσου λανθασμένη ότι το Ισλάμ είναι κάτι ενιαίο. Το Ισλάμ είναι χωρισμένο κυρίως σε Σουννίτες και Σιίτες, τα δυο μεγάλα παρακλάδια, τα οποία είναι και αυτά χωρισμένα σε άλλα μικρότερα και άκρως ενδιαφέροντα παρακλάδια όπως οι Ισμαηλίτες, οι Αλαουίτες, τα διάφορα σουφικά τάγματα κλπ. Πέρα από το Ισλάμ, μεγάλη παρουσία έχει και ο Χριστιανισμός στη περιοχή. Ασσύριοι χριστιανοί, Ορθόδοξοι, Μαρωνίτες, Μελκίτες, Αρμένιοι και Προτεστάντες συνθέτουν το παζλ των χριστιανικών ομολογιών. 

Από εκεί και πέρα υπάρχουν και άλλες θρησκείες. Οι - γνωστοί στους περισσότερους- Γεζίντι, μια προ-ζωροαστρική θρησκεία της Περσίας την οποία ακολουθούν οι Κούρδοι κυρίως,οι Ζωροάστρες οι οποίοι βρίσκονται πια κυρίως στο Ιράν και την Ινδία,  οι Μπαχάι, πιστοί μια θρησκείας συγκριτιστικής που ιδρύθηκε τον 19ο αιώνα και που θεωρεί πως όλες οι θρησκείες είναι μία και πως θα έρθει κι άλλος προφήτης σαν τον Μωάμεθ και τον Χριστό, οι μυστηριώδεις Δρούζοι, μονοθεϊστική θρησκεία που πιστεύει στην μετεμψύχωση, κρατά μυστικές τις τελετές της και απαγορεύει να προσηλυτιστούν ξένοι στη θρησκεία τους και οι Μανδαίοι μια γνωστικιστικής καταγωγής θρησκεία που πιστεύει πως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν ο σπουδαιότερος προφήτης του Θεού. Υπάρχουν ακόμα πολλά εβραϊκά παρακλάδια, με τους εβραίους χριστιανούς να παρουσιάζουν το πιο μεγάλο ενδιαφέρον αφού πρόκειται για μια εβραϊκή αίρεση η οποία δέχεται τον Χριστό ως τον Μεσσία. 

Τώρα, επειδή το κείμενο αυτό το γράφω από μνήμης, είμαι σίγουρος πως μου διαφεύγουν κι άλλα παρακλάδια θρησκειών ή θρησκείες της Μέσης Ανατολής, ας με συγχωρήσετε γι' αυτό. Όλη αυτή η πολυμορφία, δέχτηκε μεγάλο πλήγμα από την επέλαση του Ισλαμικού Κράτους, των φανατικών ισλαμιστών που σχεδόν κατάφεραν να εγκαθιδρύσουν το χαλιφάτο που σχεδίαζαν μέχρι που οι Σιίτες του Ιράν και της Χεζμπολά-κυρίως αυτοί διεξήγαγαν τον πόλεμο-  σε συνεργασία με τους Κούρδους, πολιτοφυλακές χριστιανών και Δρούζων και με τη συνδρομή των Ρώσων έβαλαν ένα προσωρινό τέρμα σε αυτή τη προσπάθεια, η οποία τελικά είχε μια επιτυχία, την κατάληψη της Συρίας από τους τουρκόφιλους τζιχαντιστές. Όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα της απρόσεκτης και ύποπτης πολιτικής που εγκαινίασε η Χίλαρυ Κλίντον, υπουργός εξωτερικών του "καλύτερου προέδρου των ΗΠΑ" Μπαράκ Ομπάμα, η οποία άνοιξε διάπλατα την πόρτα της παραφροσύνης που δειλά δειλά είχαν ανοίξει οι Μπους, πατέρας και υιός. 

Η Μέση Ανατολή με όλους τους πολέμους έγινε εξαιρετικά αφιλόξενη για τις διάφορες μειονότητες, οι οποίες αποτέλεσαν τους πρώτους και εύκολους στόχους. Επιπλέον το έτσι κι αλλιώς δύσκολο περιβάλλον στο οποίο ζούσαν τους διευκόλυνε να πάρουν την απόφαση μαζικής μετανάστευσης. Άλλη μια ανοησία που λέγεται εύκολα είναι ότι όλοι οι μετανάστες είναι μουσουλμάνοι. Ούτε κι αυτό ισχύει. Θα περίμενε κανείς πως η πολιτισμένη Δύση θα ενδιαφερόταν για την προστασία όλων αυτών των θρησκειών, που αποτελούν και πολιτισμικό πλούτο και όχι να προκαλεί έμμεσα ή και άμεσα την εξαφάνισή τους. 

Όπως και μια καλή πτυχή της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας, αν δεν είχε επιβάλλει ο πρωθυπουργός της τη δική του προσωπική εξωτερική πολιτική, θα ήταν να γίνει η φωνή όλων αυτών των ομάδων λόγω της εγγύτητάς της στη περιοχή και των παλαιών σχέσεων με αυτήν. Αλλά ζητάω πολλά από έναν τέτοιο πρωθυπουργό και έναν αποχαυνωμένο λαό. 

Η Μέση Ανατολή δεν είναι μια περιοχή βαρβαρότητας. Είναι η κοιτίδα του πολιτισμού. Φέρει ιστορία τέτοια, που η αρχαία Ελλάδα μοιάζει με νήπιο μπροστά της. Οφείλουμε να αγωνιστούμε όχι μόνο για την προστασία της αλλά και για την ειρήνευσή της και την ουσιαστική της πρόοδο. Και με το τελευταίο εννοώ να αφήσουμε τους εκεί λαούς να προοδεύσουν, όχι σαν άλλοι αποικιοκράτες να επιβάλουμε τη δική μας πρόοδο όπως έγινε στην Ελλάδα.

 ΥΓ. Το Ιράν αν και εχθρικό προς τις άλλες θρησκείες, έχει εδώ και αρκετά χρόνια αρχίσει να κάνει βήματα αναγνώρισής τους(ζωροάστρες, γεζίντι, Αρμένιους χριστιανούς μετά τον πόλεμο με το Ιράκ, Μπαχάι και Εβραίους) και να τους εντάσσει στη κοινωνία του με πολύ καλύτερους όρους. Κάτι που μάλλον θα πάει πίσω τώρα με τον πόλεμο. 

Myrath - Believer

 

Το κουβάρι της Μέσης Ανατολής

 

Μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ονομάζοντάς το ιδεολογία, ανθρωπισμό, ειρηνισμό ή όπως αλλιώς μας έρθει και να κρατάμε αποστάσεις. Μπορούμε να επιλέγουμε πού θα είμαστε ευαίσθητοι και που θα βλέπουμε εγκλήματα πολέμου και πού δικαίωμα αυτοάμυνα. Μπορούμε να φτιάχνουμε ωραία κείμενα, δακρύβρεχτα και γεμάτα συναισθηματισμούς. 

Έτσι μπορούμε να κλαίμε για τους φτωχούς και άμοιρους Παλαιστίνιους αλλά να μη ξεχνάμε πως το Ιράν το κυβερνούν μουλάδες. Κι ας μην έχουμε την παραμικρή ιδέα για το πως κυβερνούν και την εκεί πραγματικότητα παρά μόνο από την πληροφόρηση των Δυτικών Μέσων, διάφορες ΜΚΟ(σαν αυτές που μετέφεραν τουρκικά όπλα στους τζιχαντιστές που κυβερνούν σήμερα τη Συρία) και το γεγονός ότι στο Ιράν έχουν...θεοκρατία. Τα ίδια δε λέγαμε άλλωστε όταν το Ισραήλ δολοφονούσε τον Νασράλα και ξεδόντιαζε τη Χεζμπολά στο Λίβανο. Ότι από εκεί ξεκίνησε η κατάληψη της Συρίας από τους Τζιχαντιστές και η σφαγή των Παλαιστινίων μετά και από τη βάρβαρη και άνανδρη επίθεση της -τουρκόφιλης και φονταμενταλιστικής- Χαμάς είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό σε ευαίσθητα και ποιητικά μυαλά σαν αυτά που ευδοκιμούν στη χώρα μας. 

Γιατί τα γράφω όλα αυτά τα κάπως μπερδεμένα; Επειδή η Μέση Ανατολή δε προσφέρεται για αναλύσεις τύπου συνέδριο της Αριστεράς και της Προόδου με καφέ, κουλουράκια και τσάι. Επειδή όταν οι πύραυλοι πέφτουν δεξιά και αριστερά δε μιλάς για τα λουλούδια στους αγρούς. Ό,τι υπάρχει στη Μέση Ανατολή, από την βάρβαρη και φαταούλικη Τουρκία που έχει βάλει το ποδάρι της παντού πλέον μέχρι το απάνθρωπο Ισραήλ και το θεοκρατικό Ιράν, την οπισθοδρομική Σ.Αραβία, τα διάφορα εμιράτα στον κόλπο και μέχρι την Αίγυπτο, συνδέονται μεταξύ τους. Το ένα κουμπώνει με το άλλο σχηματίζοντας ένα πολύπλοκο παζλ. 

Πιο καθαρά. Η διάλυση της Χεζμπολά, έφερε τη πτώση του Άσαντ στη Συρία, η οποία άνοιξε το δρόμο και την όρεξη της Τουρκίας η οποία στήριζε τη Χαμάς. Η επίθεση της Χαμάς έδωσε την ευκαιρία στον Νετανιάχου να εξαπολύσει τη γενοκτονία που είχε όνειρο από παλιά στη Γάζα. Η Χαμάς ήθελε με το εντυπωσιακό χτύπημα να απομακρύνει τις άλλες αραβικές χώρες από τον διάλογο με το Ισραήλ και ίσως να τις συσπειρώσει γύρω από τη Τουρκία. 

Οι αραβικές χώρες όμως δεν είχαν σκοπό να γίνουν υποτελείς του άφραγκου Σουλτάνου που χρηματοδοτείται από το Κατάρ και ενισχύεται οικονομικά από το Αζερμπαϊτζάν(το οποίο πήρε τα εδάφη της μαρτυρικής Αρτσάχ από την Αρμενία και τον ηλίθιο ευρωπαϊστή πρόεδρό της). Έτσι διατηρούν μια στάση μάλλον αδιαφορίας για τους Παλαιστίνιους που πεθαίνουν καθημερινά με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους. Γιατί δε θέλουν να γεμίσουν ξανά με αυτούς τους ταραχοποιούς. Η Ιορδανία έπαθε και δε θέλει να ξαναπάθει. Και όλα αυτά μπήκαν σε κίνηση από τη στιγμή που ενεπλάκη η Ρωσία σε πόλεμο με την Ουκρανία και δεν μπορούσε πλέον να διατηρήσει τη Συρία υπό τον Άσαντ. 

Αν, λοιπόν, το Ιράν σήμερα, αύριο καταρρεύσει(μια πτώση του καθεστώτος δε θα σημάνει κανέναν εκδημοκρατισμό απλά την επικράτηση του χάους θα σημάνει) τι θα ακολουθήσει πιθανότατα; Ισχυρές χώρες στη περιοχή θα μείνουν το Ισραήλ και η Τουρκία. Το Αζερμπαϊτζάν δε θα έχει κάποια δύναμη να αναχαιτήσει τα σχέδιά του τα οποία είναι κοινά με του Ερντογάν. Παντουρκισμός της περιοχής από τον Καύκασο ως τα Βαλκάνια και φυσικά τη Κύπρο. Επικράτηση των Τζιχαντιστικών-φιλοτουρκικών  ομάδων σε σειρά από χώρες. Μη ξεχνάμε πως το ΠΚΚ συμφώνησε να αφοπλιστεί. Είναι και αυτό κομμάτι του παζλ, σημαντικό. Θα έχουμε δηλαδή μια τουρκο-τζιχαντιστική Μέση Ανατολή και ως ένα βαθμό και Βόρεια Αφρική, με το Ισραήλ να κυριαρχεί και να κάνει παιχνίδι με την Άγκυρα προφανώς. 

Όταν λοιπόν, λέμε ότι δεν υποστηρίζουμε ούτε το Ισραήλ ούτε το Ιράν αυτή τη στιγμή, που οι επιθέσεις έχουν αρχίσει και πέφτουν, τότε απλά υποστηρίζουμε τα σχέδια του επιτιθέμενου. Ο οποίος είναι το Ισραήλ, το οποίο μάλιστα επιτέθηκε απρόκλητα. Και όσο κι αν νομίζουμε πως είναι σύμμαχός μας, δεν είναι. Σύμμαχος γίνεται κάποιος εξίσου δυνατός με σένα, όχι ο δυνατότερος. Αυτή τη στιγμή είμαστε απλά τσιράκια. Η δε ελληνική πολιτική υποσκάπτει και την ασφάλεια τη δική μας όσο και το μέλλον της Κύπρου. Γιατί αν μείνουν δύο παίχτες στη περιοχή μπορούν πιο εύκολα να συνεννοηθούν και  να ξαναμοιράσουν τα εδάφη. 

Τελικά, το Παλαιστινιακό συνδέεται με το Ιράν, το Κυπριακό συνδέεται με το Παλαιστινιακό, επομένως και με το Ιράν. Και όλα συνδέονται με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Και μέσα σε αυτό το χάος δε μπορεί κανείς ασφαλώς να μιλά για το ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι και δε μπορεί να κρατά αποστάσεις επικαλούμενος διαφόρους πασιφισμούς. Αυτή τη στιγμή, οι αναθεωρητικές δυνάμεις είναι δύο, Ισραήλ και Τουρκία, και εν πολλοίς ανεξέλεγκτες. Σε αυτές αντιτίθεσαι και δε κάθεσαι να γράψεις ποιήματα και τραγούδια. 

ΥΓ. Όσοι μιλάνε μόνο για Παλαιστίνη και δε λένε κουβέντα για Κύπρο είναι  γελοίοι. Όχι προδότες. Γελοίοι. 

Ozric Tentacles - Kick Muck

 

Γιατί το Ισραήλ επιτέθηκε στο Ιράν;

 

https://www.aljazeera.com/opinions/2025/6/15/the-real-reason-israel-attacked-iran

Ori Goldberg

Καθώς η ισραηλινο-ιρανική αντιπαράθεση εισέρχεται στην τρίτη ημέρα της, τα θύματα και από τις δύο πλευρές αυξάνονται. Τουλάχιστον 80 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στο Ιράν και τουλάχιστον 10 στο Ισραήλ. Παρά την θανατηφόρα απάντηση από το Ιράν, Ισραηλινοί αξιωματούχοι συνέχισαν να επιμένουν ότι οι επιθέσεις σε διάφορες ιρανικές πυρηνικές και στρατιωτικές εγκαταστάσεις ήταν απαραίτητες.

Έχουν δοθεί αρκετές δικαιολογίες στο ισραηλινό κοινό, αλλά καμία δεν εξηγεί τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους η ισραηλινή κυβέρνηση αποφάσισε να πραγματοποιήσει τη μονομερή, απρόκλητη επίθεση. 

Η ισραηλινή κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι το πλήγμα ήταν «προληπτικό», με στόχο την αντιμετώπιση μιας άμεσης, αναπόφευκτης απειλής από την πλευρά του Ιράν να κατασκευάσει πυρηνική βόμβα. Δεν φαίνεται να υπάρχουν στοιχεία για αυτόν τον ισχυρισμό. Το πλήγμα του Ισραήλ αναμφίβολα σχεδιάστηκε σχολαστικά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μια προληπτική επίθεση πρέπει να εμπεριέχει ένα στοιχείο αυτοάμυνας, το οποίο, με τη σειρά του, προκύπτει από μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Δεν φαίνεται να έχει συμβεί τέτοια κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Επιπλέον, το Ισραήλ έχει υποστηρίξει ότι η έκθεση του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας (ΔΟΑΕ) που δημοσιεύθηκε στις 12 Ιουνίου, η οποία καταδίκαζε το Ιράν για ουσιώδεις παραβιάσεις των δεσμεύσεών του στο πλαίσιο της Συνθήκης για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων (NPT) μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000, συνιστά τέτοια κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Αλλά ακόμη και ο ΔΟΑΕ φαίνεται να απορρίπτει αυτόν τον ισχυρισμό. Δεν υπήρχε τίποτα στην έκθεση που να μην ήταν ήδη γνωστό στα εμπλεκόμενα μέρη. 

Η ισραηλινή κυβέρνηση έχει επίσης υποστηρίξει, σε άμεση σχέση με την έννοια ενός «προληπτικού» χτυπήματος, ότι στόχευε στoν «αποκεφαλισμό» του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Είναι γενικά αποδεκτό από τους ακαδημαϊκούς και τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής ότι το Ισραήλ δεν έχει την ικανότητα να καταστρέψει το πρόγραμμα, ειδικά αν επιχειρήσει να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο χτύπημα μόνο του.

Η φύση της επιχείρησης, όπως εξελίσσεται, φαίνεται επίσης να υποδηλώνει ότι το Ισραήλ δεν είχε ποτέ πρόθεση να εξαλείψει τις ιρανικές πυρηνικές δραστηριότητες. Ο ισραηλινός στρατός βομβαρδίζει διάφορους στρατιωτικούς και κυβερνητικούς στόχους, από πυραυλικές βάσεις μέχρι ένα κοίτασμα φυσικού αερίου και μια αποθήκη πετρελαίου. Έχει επίσης πραγματοποιήσει μια σειρά από δολοφονίες εναντίον ανώτερων Ιρανών στρατιωτικών ηγετών. Ο Αλί Σαμχανί, πρώην υπουργός Άμυνας και στενός σύμβουλος του Ανώτατου Ηγέτη Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, ήταν μεταξύ των στόχων και φέρεται να σκοτώθηκε, αν και τα ιρανικά κρατικά μέσα ενημέρωσης και η κυβέρνηση δεν έχουν ακόμη επιβεβαιώσει επίσημα τον θάνατό του. Ο Σαμχανί πιστεύεται ότι ήταν ηγετική φυσιογνωμία στις συνομιλίες με τις Ηνωμένες Πολιτείες τους τελευταίους μήνες.

Η δολοφονία του, μαζί με άλλων, αντικατοπτρίζει έναν αγαπημένο ισραηλινό τρόπο δράσης. Το Ισραήλ συχνά προσπαθεί να «εξαλείψει» συγκεκριμένα άτομα με την ελπίδα ότι ο θάνατός τους θα επιφέρει την αποσύνθεση των συστημάτων και των θεσμών που ηγούνται. Ο θάνατος του Σαμχανί μπορεί να ερμηνευτεί ως μια προσπάθεια δολιοφθοράς των συνομιλιών μεταξύ Ιράν και ΗΠΑ. Σε κάθε περίπτωση, οι δολοφονίες φαίνεται επίσης να υποδηλώνουν την ύπαρξη ενός λεπτομερούς σχεδίου για να καταδειχθεί η ισχύς του Ισραήλ σε όλα τα επίπεδα της επίσημης ζωής και των πρακτικών του Ιράν. Δεν πρόκειται για «αποκεφαλισμό» του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος.

Μια τρίτη εκδοχή είναι ότι το Ισραήλ έχει βάλει στόχο να ξεκινήσει μια «αλλαγή καθεστώτος» στην Τεχεράνη. Ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου το είπε αυτό ανοιχτά όταν κάλεσε τον «περήφανο λαό του Ιράν» να υπερασπιστεί την «ελευθερία του από ένα κακό και καταπιεστικό καθεστώς».

Η υπόθεση ότι οι Ιρανοί απλώς θα εκτελούν τις εντολές του Ισραήλ καθώς τους βομβαρδίζει αμείλικτα και μονομερώς μοιάζει με την ιδέα ότι αν το Ισραήλ προκαλέσει λιμοκτονία και εξοντώσει τους Παλαιστίνιους στη Γάζα στον απαιτούμενο βαθμό, θα εξεγερθούν εναντίον της Χαμάς και θα την απομακρύνουν από την εξουσία.

Ακόμα κι αν ίσχυε αυτό, το να υποθέσουμε ότι οι Ιρανοί περιμένουν μόνο ένα ισραηλινό χτύπημα για να κινηθούν εναντίον του καθεστώτος καταδεικνύει μια βαθιά έλλειψη κατανόησης όσον αφορά τις δυνάμεις που καθοδηγούν την ιρανική πολιτική. Ενώ πολλοί Ιρανοί αναμφίβολα αντιτίθενται στην Ισλαμική Δημοκρατία, οι Ιρανοί όλων των πολιτικών πεποιθήσεων είναι σταθερά «πατριώτες», αφοσιωμένοι στην υποστήριξη της ιρανικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας από οποιεσδήποτε προσπάθειες εξωτερικών στοιχείων να επιβάλουν τις ατζέντες τους στη χώρα τους. 

Στην πραγματικότητα, όπως ακριβώς πολλοί Ισραηλινοί που θα θεωρούσαν τους εαυτούς τους ασυμβίβαστους επικριτές του Νετανιάχου άλλαξαν στάση  όταν ξεκίνησε η ισραηλινή επίθεση και τώρα υποστηρίζουν φανερά την κυβέρνηση - το πιο κραυγαλέο, μέλη της κοινοβουλευτικής «αντιπολίτευσης» - έτσι και πολλοί αντίπαλοι της Ισλαμικής Δημοκρατίας συσπειρώνονται τώρα πίσω από τη σημαία για να υποστηρίξουν την παραβιασμένη κυριαρχία του Ιράν. Ο ισχυρισμός ότι το Ισραήλ απλώς «θέτει τις βάσεις» για μια λαϊκή ιρανική εξέγερση με την επίθεση είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια κυνική χειραγώγηση. 

Το Ισραήλ δεν έχει χτυπήσει το Ιράν για όλους αυτούς τους λόγους. Τι, λοιπόν, οδήγησε στην επίθεση; Εν μέσω της γενοκτονικής εκστρατείας στη Γάζα, ο Νετανιάχου γνωρίζει πολύ καλά ότι η κυβέρνησή του έχει εξαντλήσει τις επιλογές της. Η διεθνής κοινότητα, καθώς και οι περιφερειακοί σύμμαχοι, έχουν αρχίσει να επικρίνουν έντονα το Ισραήλ. Κάποιοι έχουν επίσης προετοιμαστεί να εφαρμόσουν μονομερή μέτρα, όπως η μαζική αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους.

Το ένταλμα σύλληψης του Νετανιάχου από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο επίκειται και η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου σχετικά με τη νομιμότητα της ισραηλινής κατοχής περιμένει να εκδοθεί. Το Ισραήλ και ο στρατός του έχουν διαπράξει επανειλημμένως σφαγές, τις έχουν αρνηθεί και έχει αποδειχθεί ότι λένε ψέματα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Νετανιάχου σχεδίαζε την επίθεση στο Ιράν εδώ και χρόνια, περιμένοντας ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Αυτή η φορά ήρθε την Παρασκευή. Είναι μια απεγνωσμένη προσπάθεια να συσπειρωθεί ο κόσμος πίσω από το Ισραήλ, ακριβώς τη στιγμή που γίνονται προετοιμασίες για να του στερηθεί η απόλυτη ατιμωρησία που απολαμβάνει από την ίδρυσή του.

Το Ιράν εξακολουθεί να θεωρείται πιθανή απειλή από πολλές ηγετικές δυνάμεις του Παγκόσμιου Βορρά. Επικαλούμενος τα γνωστά στερεότυπα που συνδέονται με μονομερείς θανατηφόρες ισραηλινές ενέργειες - από θεϊκές υποσχέσεις μέχρι το Ολοκαύτωμα - ο Νετανιάχου ήλπιζε να αποκαταστήσει το status quo. Το Ισραήλ μπορεί ακόμα να κάνει ό,τι θέλει.

Αυτός είναι ο τρέχων ορισμός του Ισραήλ για την «ασφάλεια», την πιο ιερή αρχή στον πυρήνα της. Είναι η φαινομενικά απολιτική γένεση της ισραηλινότητας, ο χώρος αφιερωμένος εξ ολοκλήρου στην εβραϊκή υπεροχή, που είναι ο μόνος «πραγματικός» τρόπος για να διασφαλιστεί η ακεραιότητα της εβραϊκής ζωής. «Ασφάλεια» σημαίνει ότι το Ισραήλ μπορεί να σκοτώνει όποιον θέλει για όσο θέλει και όπου και όποτε θέλει, χωρίς να πληρώνει κανένα τίμημα για τις πράξεις του. 

Αυτή η «ασφάλεια» είναι που έχει παρακινήσει τις ενέργειες του Ισραήλ από τη Γάζα μέχρι την Υεμένη, τον Λίβανο και τη Συρία, και τώρα στο Ιράν. Ένα τέτοιο «καθεστώς ασφαλείας» πρέπει φυσικά να επεκτείνεται συνεχώς. Δεν μπορεί ποτέ να σταματήσει. Χτυπώντας το Ιράν, ο Νετανιάχου τα παίζει όλα για όλα, διεκδικώντας πλήρη και απόλυτη ατιμωρησία για το Ισραήλ καθώς και για τον εαυτό του, τόσο στη Χάγη όσο και στα εγχώρια δικαστήρια.

Θα είναι αυτή η σωτηρία του Νετανιάχου; Θα τον συγχωρήσει το ισραηλινό κοινό για τις άθλιες αποτυχίες του στο εσωτερικό και τις φρικτές παραβάσεις του στη Γάζα; Παρατηρώντας την τρέχουσα αίσθηση ενθουσιασμού στον δημόσιο ισραηλινό διάλογο, αυτό μπορεί κάλλιστα να ισχύει.

Οι μεγάλες ουρές που απλώνονται έξω από κάθε ανοιχτό κατάστημα, από είδη κιγκαλερίας μέχρι τρόφιμα, καταδεικνύουν ότι οι Ισραηλινοί έχουν εισέλθει σε κατάσταση απόλυτης επιβίωσης. Ένας υπάκουος πολίτης μπορεί να είναι καλός για τον Νετανιάχου, αλλά είναι κακό προμήνυμα για κάθε προσπάθεια οικοδόμησης και υπεράσπισης μιας ισχυρής ισραηλινής κοινωνίας.

Κυριακή των Αγίων Πάντων

Είπε ο Κύριος στους μαθητές Του : "Όποιος αγαπάει τον πατέρα του ή τη μάνα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Κι όποιος αγαπάει το γιο του ή τη θυγατέρα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Επίσης όποιος δεν παίρνει το σταυρό του και δε με ακολουθεί, δεν είναι άξιος για μαθητής μου"...

Τι δυνατή φράση αλήθεια! Ειδικά αν σκεφτούμε σε ποια κοινωνία και σε ποια ιστορική περίοδο ειπώθηκε! Τότε που ακόμα αν δεν μπορούσε ένα ζευγάρι να κάνει παιδιά και να δημιουργήσει οικογένεια -λες και το ζευγάρι δεν είναι ήδη οικογένεια- θεωρούνταν πως είχε κάποια τιμωρία από το Θεό να το βαραίνει. Τότε που ο γεροντότερος έκανε κουμάντο σε όλους τους απογόνους της οικογένειάς του. 

Και ο Χριστός αντίθετα σε όλες αυτές  τις αντιλήψεις τι είπε. Βάλτε εμένα, πάνω από τις οικογένειές σας. Βάλτε τον θεό πάνω από τις οικογένειές σας! 

Ο απογαλακτισμός είναι μια φάση από την οποία πρέπει να περάσει ο άνθρωπος αν θέλει να ολοκληρωθεί σαν προσωπικότητα. Η προσκόλληση στην οικογένειά του, στους γονείς του, στην ασφάλεια που του προσφέρουν ακόμα και εις βάρος της ανεξαρτησίας του ή ακόμα και το γάντζωμα στα παιδιά του και η προσπάθειά του είτε να ελέγξει τη ζωή τους είτε να βγάλει τα δικά του απωθημένα μέσω της ζωής των παιδιών του, όχι μόνο δεν τον αφήνουν να αναπτυχθεί και να γίνει κύριος του εαυτού του αλλά δεν επιτρέπει και στα άλλα μέλη της οικογένειάς του να αναπτυχθούν. 

Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορεί να ακολουθήσει όμως τον Θεό. Αν δεν είναι ανεπτυγμένος και ανεξάρτητος δε μπορεί να βαδίσει αυτόν τον δύσκολο δρόμο. Είτε θα υποκρίνεται την πίστη του είτε θα φτιάξει μια βολική, ψεύτικη πίστη. 

Ομοίως και ένας άνθρωπος που βάζει είτε στη θέση της οικογένειας είτε δίπλα της άλλες "αγάπες". Την πατρίδα, την ιδεολογία, την ομάδα ακόμα. Αυτοί οι άνθρωποι γαντζώνονται από αυτές τις έννοιες διότι φοβούνται να ανεξαρτητοποιηθούν και να ακολουθήσουν ελεύθεροι και ολόκληροι τον δρόμο για τη συνάντηση με τον Θεό.

Τούτη την ύπουλη αυτοδέσμευση, τούτη την αδυναμία, την γεννημένη μέσα από τις καλύτερες προθέσεις, η αγάπη για την οικογένεια, την πατρίδα, ακόμα και για την ιδεολογία που κάποιος θεωρεί ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο μόνο αρνητικές δε μπορούν να θεωρηθούν.  Αρκεί να μην καταλαμβάνουν στη ψυχή μας μεγαλύτερο μέρος από αυτό που είναι φυσιολογικό. Αρκεί να μη μετατραπεί αυτή η αγάπη σε παθολογική, γεννώντας όλες τις στρεβλώσεις που και σήμερα παρατηρούμε. 

Τελικά, ο Χριστός δε μας λέει να μην αγαπάμε την οικογένειά μας. Μας λέει αυτή η αγάπη να μη γίνει εμπόδιο στην ανάπτυξή μας. Να μη γίνει εμμονή. Να μη μας γίνει βάρος που θα πλακώσει τη ψυχή μας. Και να μη φράξει τον δρόμο μας για τον Θεό.   

Hawkwind - The Psychedelic Warlords (Disappear in Smoke)

 

Νέος διοικητής της Αεροδιαστημικής Μεραρχίας των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης

 

https://www.presstv.ir/Detail/2025/06/14/749809/Leader-names-successor-to-late-chief-of-IRGC-Aerospace-Division-martyred-in-Israeli-attack

Ο Ηγέτης της Ισλαμικής Επανάστασης, Αγιατολάχ Σεγέντ Αλί Χαμενεΐ, όρισε τον διάδοχο του εκλιπόντος διοικητή της Αεροδιαστημικής Μεραρχίας των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης (IRGC), ο οποίος δολοφονήθηκε σε ισραηλινή στρατιωτική επιδρομή εναντίον της ιρανικής πρωτεύουσας Τεχεράνης την Παρασκευή.

Ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ διόρισε τον Ταξίαρχο Seyyed Majid Mousavi ως νέο αρχηγό της επίλεκτης ιρανικής δύναμης, μετά τη στοχευμένη δολοφονία του προκατόχου του ταξίαρχου Amir Ali Hajizadeh.

«Ενόψει του ένδοξου και τιμητικού μαρτυρίου του Υποστράτηγου Αμίρ Αλί Χατζιζαντέχ στα χέρια του ασεβούς σιωνιστικού καθεστώτος, και δεδομένης της πρότασης του αρχιστράτηγου του IRGC και των πολύτιμων προσόντων και εμπειριών σας, σας διορίζω στη διοίκηση της Αεροδιαστημικής Δύναμης του Σώματος των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης», έγραψε ο Ηγέτης στο διάταγμά του το Σάββατο.

Ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ πρόσθεσε ότι αναμένει ενίσχυση των πλήρων δυνατοτήτων, αύξηση της ετοιμότητας των μονάδων πυραύλων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών, καθώς και προετοιμασία και ισχυρή παρουσία στον αεροδιαστημικό τομέα υπό τη διοίκηση του Μουσαβί.

Ο Ηγέτης ζήτησε επίσης «να ενισχυθεί η ευσέβεια και η διορατικότητα του προσωπικού της Αεροδιαστημικής Μεραρχίας του IRGC και να τεθεί ένα πνευματικό θεμέλιο για την οικοδόμηση μιας δύναμης στο επίπεδο της Ισλαμικής Επανάστασης».

Ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ εξέφρασε τέλος τον θαυμασμό του για τις πολύτιμες υπηρεσίες στις υποδομές του Υποστράτηγου Χατζιζαντέχ κατά τη διάρκεια της διοίκησής του και ευχήθηκε στον Μουσαβί επιτυχία στη νέα του θέση.

Ο Υποστράτηγος Χατζιζαντέχ, ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά κατά τη διάρκεια ισραηλινής επίθεσης σε κέντρο διοίκησης του IRGC τις πρώτες πρωινές ώρες της Παρασκευής 13 Ιουνίου, υπέκυψε στα τραύματά του και έγινε μάρτυρας αργότερα μέσα στην ημέρα.

Ο ταξίαρχος Αμίρ Αλί Χατζιζαντέχ, η στρατιωτική  ιδιοφυία που αναμόρφωσε το πυραυλικό πρόγραμμα του Ιράν, δολοφονήθηκε σε ισραηλινή αεροπορική επιδρομή την Παρασκευή, αφήνοντας μια διαχρονική κληρονομιά.

Ο Αρχηγός του Επιτελείου των Ιρανικών Ενόπλων Δυνάμεων, Υποστράτηγος Μοχάμεντ Χοσεΐν Μπαγκέρι, ο Διοικητής του IRGC, Υποστράτηγος Χοσεΐν Σαλάμι, ο Διοικητής του Κεντρικού Στρατηγείου Khatam al-Anbia του Ιράν, Υποστράτηγος Γκολάμ Αλί Ρασίντ, και έξι πυρηνικοί επιστήμονες, συμπεριλαμβανομένων των Μοχάμεντ Μαχντί Τεχεράντσι και Φερεϊντούν Αμπάσι, έχουν επίσης σκοτωθεί σαν μάρτυρες από τις ισραηλινές επιδρομές.

Ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ προειδοποίησε το σιωνιστικό καθεστώς ότι θα τιμωρηθεί αυστηρά για την επίθεση, λέγοντας: «Με αυτό το έγκλημα, το σιωνιστικό καθεστώς έχει προετοιμάσει για τον εαυτό του μια πικρή, οδυνηρή μοίρα, την οποία σίγουρα θα δει».

Συγγραφικές επιρροές

O George Mc Donald, προτεστάντης ιεροκήρυκας έγραψε το πρώτο(για πολλούς)  μυθιστόρημα φαντασίας, τη Λίλιθ. Ο Charles Maturin, Ιρλανδός προτεστάντης κληρικός, αποκλήθηκε ο "τελευταίος των Γοτθικών" αφού το έργο του Μέλμοθ, ο περιπλανώμενος είναι το τελευταίο σπουδαίο γοτθικό μυθιστόρημα που γράφτηκε. Ο Johnathan Swift, αγγλικανός κληρικός στο Δουβλίνο, ήταν σπουδαίος σατιρικός συγγραφέας με γνωστότερα έργα του τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ και το καυστικότατο Σεμνή Πρόταση. Ο Lewis Carrol, διάκονος της Αγγλικανικής Εκκλησίας συνέγραψε τη ξακουστή Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Όλοι αυτοί(υποθέτω πως υπάρχουν κι άλλοι), αν και κληρικοί, έγραψαν έργα που απείχαν από τον εκκλησιαστικό λόγο. Βέβαια δεν ήταν δυνατόν να μην παρεισφρέουν στα έργα τους κομμάτια της πίστης τους. 

Ακόμα και στο πολύ σκοτεινό Μέλμοθ, όπου πρωταγωνιστής είναι ένας αγέραστος άνθρωπος-δαίμονας που όπου πηγαίνει σκορπάει το κακό, μυθιστόρημα που κόστισε στο συγγραφέα τον μισθό του κληρικού(και ας ήταν γνωστός για τα εξαιρετικά του κηρύγματα), είναι φανερές οι απόψεις του συγγραφέα και η πίστη του. 

Ίσως γι' αυτό τα έργα των παραπάνω μου αρέσουν περισσότερο. Ίσως επειδή αισθάνομαι μια κάποια συγγένεια στο περιεχόμενο αλλά και στη βαθύτερη ουσία του λόγου των έργων αυτών. Ίσως να αισθάνομαι και κάποιου είδους πνευματική συγγένεια(τώρα μιλάει το ψώνιο μου, δε μπορώ να συγκριθώ στο ελάχιστο με τη λογοτεχνική δεινότητά τους) με κληρικούς που δεν περιορίστηκαν  μόνο σε θεολογικά έργα, τροπάρια και ευχολόγια. 

Ο ευφάνταστος, σκοτεινός και καυστικός λόγος των παραπάνω με ελκύει πολύ περισσότερο από έναν μονότονο θεολογικό λόγο καλά περιφρουρημένο και περιχαρακωμένο σαν κι αυτόν που διαβάζω στους περισσότερους εκκλησιαστικούς συγγραφείς σήμερα. Διότι η επανάληψη και η μονοτονία οδηγούν σε τέλμα και αδιαφορία. Ενώ ο λόγος που ξεφεύγει από τα τετριμμένα, μπορεί να εμπεριέχει ρίσκο είναι όμως φρέσκος, εμπνέει και ξυπνά. Και αν έχω να διαλέξω ανάμεσα στον κίνδυνο του σκανδαλισμού και την παγίδα της αποκοιμήσεως διαλέγω πάντα το πρώτο. 

Γιατί το πρώτο, μπορεί και κάποιον να ταρακουνήσει ενώ το δεύτερο απλά αφήνει μια άνοστη νηνεμία να διαιωνίζεται.

Arjen Anthony Lucassen - Our Final Song

 

Άλλη μια φορά για το χιούμορ

 

Η πίστη, η ζωή κοντά στον Θεό και στην Εκκλησία, χωρίς χιούμορ δεν μπορεί να υπάρξει. Θα έπρεπε να πω πως η ζωή χωρίς χιούμορ δεν αντέχεται αλλά βλέπω γύρω μου πολλούς ανθρώπους να ζουν χωρίς χιούμορ, οπότε δεν τολμώ να κάνω τέτοια δήλωση. 

Είναι γεγονός πως ο άνθρωπος τελικά μπορεί να ζήσει οπουδήποτε. Μπορεί να αποκτήσει μια σχετική κανονικότητα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Σε πόλεις μεγάλες, σε μικρά χωριά, σε νησιά, σε πεδιάδες, σε ορεινά μέρη. Παντού. Σε εμπόλεμες ζώνες, σε συνθήκες χρεωκοπίας και πάει λέγοντας.

Έτσι, ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει και σε μια ζωή χωρίς χιούμορ. Αυτή η ζωή, η οποία θυμίζει πολύ την νεοελληνική λογοτεχνία στην οποία το χιούμορ είναι σχεδόν κατακριτέο, μοιάζει στη πραγματικότητα με μια κόλαση. Αλλά οι άνθρωποι δεν το αντιλαμβάνονται καθόλου. Θεωρούν δε πως είναι το πιο σωστό, να ζεις μια ζωή χωρίς χιούμορ, είναι το πιο "ενήλικο" πράγμα που μπορείς να κάνεις. 

Παρένθεση. Χιούμορ δεν είναι να λες αστεία. Δεν είναι να σπας πλάκα, ειδικά σε βάρος άλλων. Χιούμορ είναι η ικανότητα να μη παίρνεις σοβαρά τον εαυτό σου αλλά και τη ζωή γενικότερα. Έτσι, μπορείς να αντιμετωπίσεις με ελαφρότητα τα βαριά θέματα και προβλήματα που η ζωή φέρνει αλλά και να μη φανατίζεσαι με τις δικές σου πεποιθήσεις και με τις ιδέες σου. Διότι αν παίρνεις πολύ στα σοβαρά τον εαυτό, επομένως τα σχέδιά σου, τις θέσεις σου, τις ανάγκες σου, το συμφέρον σου, τότε όποιος σταθεί εμπόδιο ή δεν συμφωνεί με αυτά γίνεται αυτομάτως εχθρός. Και τι είναι ένας κόσμος με εχθρούς γεμάτος; Κόλαση. 

Πολύ περισσότερο αυτά ισχύουν σε θέματα πίστης(και ιδεολογίας, δεν είναι τυχαίο ότι ο woke-ισμος ή άλλα ρεύματα ηθικιστικής απολυτότητας στράφηκαν πρώτα απ' όλα εναντίον του χιούμορ). Λόγω της απόλυτης αλήθειας την οποία περιέχουν οι θρησκείες, ο κίνδυνος φανατισμού είναι ακόμα μεγαλύτερος και επομένως η αίσθηση του χιούμορ ως ανάχωμα στον φανατισμό, δεν είναι μόνο επιθυμητή αλλά και απαραίτητη. Σε θέματα θρησκείας και πίστης, το χιούμορ προστατεύει και από τον κίνδυνο διαφόρων στρεβλώσεων και φοβικών συνδρόμων με τον Αντίχριστο που έρχεται κλπ. 

Γι' αυτό το χιούμορ αλλά και το γέλιο, δεν είναι μόνο επιθυμητά αλλά απολύτως αναγκαία!

Jon Lord - Sarabande

 

Γενικεύσεις αντί για σκέψεις...

 

Ο καλύτερος τρόπος για να με εκνευρίσει κάποιος/α σε μια συζήτηση είναι η καταφυγή σε γενικότητες. Όταν στη κουβέντα θα μπει το φοβερό επιχείρημα "όλοι έτσι είναι" ή "όλοι έτσι κάνουν" έχω ήδη εκνευριστεί και περιμένω να μου δοθεί η τελική πάσα για να αρχίσω τα μπινελίκια. 

Λοιπόν, για να μη χαλιόμαστε, βασικός κανόνας: Όχι, δεν κάνουν όλοι "έτσι"  και δεν είναι όλοι "έτσι"(όποιο κι αν είναι αυτό το έτσι). Πρώτον γιατί οι όλοι δεν είναι αυτοί οι 10, 20, 30, 100 άνθρωποι που γνωρίζεις εσύ, γιατί το συμπέρασμα για όλους από ένα δείγμα τόσο μικρό είναι πάντα λάθος, γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και ακόμα και οι περισσότεροι να είναι/κάνουν "έτσι, απέχουν πολύ από τους όλους. 

Δεύτερον γιατί χρειάζεται μεγάλη και εντατική έρευνα για να βγει ένα συμπέρασμα για το πως είναι/κάνουν όλοι. Τέτοιες έρευνες και τέτοια συμπεράσματα δεν τολμούν μεγάλα πανεπιστήμια και κυβερνητικοί οργανισμοί να κάνουν, όχι εσύ που μένεις σε μια γειτονιά/ σε ένα χωριό των 30 νοματαίων, άντε των 200 να σου πω. Και στη τελική ποιος/α είσαι ρε; Η Google; 

Τρίτον και σημαντικότερον. Όταν οι προσωπικές εμπειρίες παίρνουν τη θέση γενικού κανόνα στη σκέψη σου, αυτό είναι δείγμα του κακώς εννοούμενου επαρχιωτισμού. Τέλος, το "όλοι" χρησιμοποιείται μόνο από φανατικούς, οπότε όταν ο λόγος γενικεύει, δείχνει είτε άγνοια είτε φανατισμό, που είναι συνήθως το ίδιο. Εγώ, ας πούμε όταν βλέπω Ολυμπιακό -Παναθηναϊκό, θα πω την ώρα του αγώνα που έχω τα νεύρα μου ότι "όλοι οι βάζελοι" είναι έτσι, γιουβέτσι κλπ. Αν αυτό το πράγμα το αναφέρω και δυο μέρες μετά, τότε έχω πρόβλημα φανατισμού. 

Γι' αυτό στον διάλογο καλό είναι να αποφεύγουμε τέτοιου είδους "σχήματα"...Για να μη σας κακοχαρακτηρίζουν και για να μη σας λούσει με τίποτα κοσμητικά επίθετα η αφεντομουτσουνάρα μου!!!

Mötley Crüe - Same Ol' Situation (S.O.S.)

 

Το Άγιο Πνεύμα

 

Το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Άγιο Πνεύμα είναι το πιο μυστηριώδες από τα τρία. Ακόμα κι αν ο Πατέρας είναι ακατάληπτος για τους ανθρώπους εντούτοις έχουμε καταφέρει να έχουμε μία, έστω εσφαλμένη σε κάποιο βαθμό, εικόνα μέσω της πατρικής φιγούρας. 

Ο Λόγος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, έγινε άνθρωπος και περπάτησε ανάμεσα στους ανθρώπους και έτσι έχουμε μια ακόμα καλύτερη, ελλιπή και πάλι, εικόνα γι' Αυτόν. 

Το Άγιο Πνεύμα όμως; Αυτό που εμφανίστηκε ως άνεμος; Ως περιστέρι; Ως πύρινες γλώσσες; Αυτό που δε γνωρίζει περιορισμούς, που δεν έχει όρια, που γεμίζει όλη τη δημιουργία και καθοδηγεί εκείνους που το αφήνουν να κατοικήσει μέσα τους; Εκείνο που βρίσκεται παντού γύρω και μέσα μας και που είναι αυτό που γεννά κάθε τι καλό μέσα στον άνθρωπο; Πώς να το αναλύσει κανείς αυτό; Τι να πει κανείς;

Τίποτα. Δε χρειάζεται να πει κανείς τίποτα για το Άγιο Πνεύμα. Αρκεί να κλείσουμε τα μάτια μας και να ησυχάσουμε για λίγο. Και αφού ησυχάσουμε να προσευχηθούμε, να πούμε τη προσευχή Βασιλεύ Ουράνιε Παράκλητε με όλη μας τη καρδιά.  Να αφουγκραστούμε τον ήχο πέρα από τους ήχους. Να νιώσουμε το αεράκι που δε φυσά από καμία κατεύθυνση αλλά ταυτόχρονα και από όλες μαζί. Να αφήσουμε να εισέλθει και να καθαρίσει κάθε ρύπο της ψυχής μας. Κάθε οδυνηρό σημάδι και κάθε πληγή που μας έχει αφήσει η κούραση και η τριβή της καθημερινότητας. 

Ναι, το Άγιο Πνεύμα δεν είναι θέμα επιστημονισμού και ανάλυσης . Είναι η αποδοχή του μυστηρίου, του αγνώστου, του υπερβατικού. Δεν απαιτεί γνώση ή πληροφορία αλλά σοφία. Και ο μόνος τρόπος προσέγγισης είναι η σπουδαιότερη μορφή έρευνας. Η προσευχή.

Blue Oyster Cult - Astronomy

 

Κυριακή της Πεντηκοστής -Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος

Η Κυριακή της Πεντηκοστής και η Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος αποτελούν μία ενότητα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας. Γι' αυτό άλλωστε και ο εσπερινός της Δευτέρας τελείται τη Κυριακή το πρωί αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία. 

Η ενότητα είναι και θεολογική. Η Κυριακή της Πεντηκοστής μας θυμίζει τη μέρα που το Άγιο Πνεύμα φώτισε τους μαθητές του Ιησού -έγινε αισθητό αρχικά σαν δυνατός άνεμος και οι δωρεές του είχαν τη μορφή φλογών- οι οποίοι από φοβισμένα ανθρωπάκια έγιναν γενναίοι κήρυκες του Ευαγγελίου και μάλιστα μπορώντας να μιλήσουν σε γλώσσες που μέχρι τότε δεν γνώριζαν καν. 

Η Πεντηκοστή είναι η αναστροφή του Πύργου της Βαβέλ. Εκεί ο άνθρωπος προσπαθώντας μόνος του και χωρίς τη βοήθεια του Θεού να φτάσει στον ουρανό, έφτιαξε έναν πανύψηλο πύργο. Αποτέλεσμα εκείνης της αυθάδειας ήταν ο πύργος να γκρεμιστεί και οι άνθρωποι να αρχίσουν να μιλάνε διαφορετικές γλώσσες μεταξύ τους και να μη μπορούν να συνεννοηθούν. 

Τώρα, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας δίνει στους μαθητές του Χριστού τη δυνατότητα να μιλήσουν σε όλες τις γλώσσες και να φέρουν το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως σε όλους τους ανθρώπους. Τους δίνει μια νέα παγκόσμια γλώσσα. Και η γλώσσα ετούτη δε στηρίζεται σε γραμματικές και ταχύρρυθμα μαθήματα ούτε σε φιλοσοφίες και πολύπλοκες διατυπώσεις. Η γλώσσα αυτή είναι απλή και στηρίζεται στη διάθεση του ανθρώπου. Αυτή η γλώσσα δεν είναι άλλη από την αγάπη. 

Και η αγάπη έχει κι αυτή το χαρακτηριστικό γνώρισμα του Αγίου Πνεύματος. Είναι σαν άνεμος. Και μάλιστα άνεμος που δε γνωρίζει όρια, δε σταματιέται από τοίχους και εμπόδια. Μπορεί να φυσήξει ακόμα και μέσα σε ένα τελείως κλειστό δωμάτιο, μπορεί να διαπεράσει και τον πιο απομονωμένο άνθρωπο. Όπως έγινε με την εμφάνιση του Αγίου Πνεύματος. Και  δεν έρχεται μόνη της. Συνοδεύεται, μεταδίδεται και αναπτύσσεται μόνο μέσω της ελευθερίας. Αδέσμευτη, ανίκητη, ασταμάτητη. 

Οι δύο αυτές γιορτές, η Κυριακή της Πεντηκοστής και η Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος είναι γιορτές της αγάπης και της ελευθερίας. Δύο εννοιών που έρχονται να ενώσουν ξανά τον κόσμο και να κλείσουν τη πληγή που άνοιξε τότε μετά την κατάρρευση του Πύργου της Βαβέλ. Μένει στους ανθρώπους πια -και τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχουμε πρωτίστως οι χριστιανοί- να αφήσουν το Άγιο Πνεύμα να πνεύσει μέσα στις καρδιές τους. 

Def Leppard - Love Bites

 

Ψυχοσάββατο

 

Όλοι γνωρίζουμε πως τα Ψυχοσάββατα είναι αφιερωμένα στους κεκοιμημένους μας. Στην πραγματικότητα τα Ψυχοσάββατα αφορούσαν τους κεκοιμημένους για τους οποίους οι δικοί τους δεν ήξεραν ότι είχαν κοιμηθεί. Τα ταξίδια, ειδικά εκείνα με τα καράβια, ήταν μακροχρόνια και επικίνδυνα και κάποιος μπορεί να έχανε τη ζωή του και να το μάθαινε η οικογένειά του χρόνια αργότερα. Το ίδιο συνέβαινε και με τους στρατιώτες που πήγαιναν σε κάποια μάχη. Γι' αυτούς τους ας τους πούμε "άγνωστους" κεκοιμημένους ήταν αφιερωμένο το Ψυχοσάββατο. 

Αλλά και σήμερα. Στη Παλαιστίνη, στην Ουκρανία, σε άλλες περιοχές του κόσμου όπου μαίνονται μάχες, υπάρχουν φορές που χάνονται άνθρωποι την ταυτότητα των οποίων δεν μαθαίνουμε ποτέ. Και αν υπάρχουν φίλοι και συγγενείς κάποιος ίσως ενδιαφερθεί αλλά αν δεν υπάρχουν; Και γι' αυτούς λοιπόν τελούνται τα Ψυχοσάββατα. Γιατί και στις δύο αυτές περιοχές, αλλά και σε κάθε εμπόλεμη ζώνη, υπάρχουν Ορθόδοξοι χριστιανοί — άνθρωποι που, αν και σκοτώθηκαν, ίσως δεν μνημονεύτηκαν ποτέ.

Και αν η Εκκλησία προσεύχεται για τις ζωές των Ορθοδόξων, όπως η κάθε θρησκεία προσεύχεται για τους δικούς της πιστούς σε αυτές τις τελετές, εντούτοις αγωνιά για τη ζωή όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως πίστης ή φυλής. Γιατί το θέλημα του Θεού είναι οι άνθρωποι να ζουν. Και όχι μόνο να ζουν αλλά να ζουν ευτυχισμένοι. 

Και αυτό πρέπει να είναι και το μέλημα το δικό μας. Ο Θεός δε θα σταματήσει τους πολέμους ούτε τα εγκλήματα. Τέτοιου είδους επεμβάσεις καταργούν την ελευθερία του ανθρώπου, την οποία ο Θεός σέβεται απόλυτα. Το τίμημα ίσως είναι υψηλό μα η ελευθερία και τίμημα υψηλό έχει και μεγάλες ευθύνες φέρει. 

Και τώρα ερχόμαστε στη δική μας δουλειά, στο δικό μας έργο εφόσον είμαστε χριστιανοί και το θέλημά μας είναι αυτό του Κυρίου. Εμείς με όσες δυνάμεις έχουμε οφείλουμε να είμαστε ειρηνοποιοί, να ζητούμε δικαιοσύνη και ελευθερία για όλους τους ανθρώπους. Αλλιώς τι κάνουμε; Απλά βράζουμε σήμερα στάρι και κάνουμε τυπικές ευχές;  

Όχι, Κάθε μυστήριο, κάθε ακολουθία και κάθε λειτουργία που τελείται στην εκκλησία αποκαλύπτει και έναν καινούριο τρόπο ζωής. Έναν τρόπο ζωής που το θέλημά μας είναι το θέλημα του Θεού και μέριμνά μας το καλό του ανθρώπου. Και αλήθεια, υπάρχει καλύτερη προσφορά για τις ψυχές των κεκοιμημένων μας από το να ακολουθήσουμε μια τέτοια ζωή;

Lucassen & Soeterbroek's Plan Nine - The Preacher

 

Απλότητα και αρχοντιά

 

Οι μάγοι και οι μάγισσες, από τα παλιότερα χρόνια μέχρι και σήμερα, προκειμένου να τρομάξουν τους ανθρώπους και να τους πείσουν για τις ικανότητές τους και τις δυνάμεις τους, δημιουργούσαν ένα προφίλ. Απόκοσμοι, αποτραβηγμένοι, αγέλαστοι, σκοτεινοί. Δημιουργούσαν μια μυστηριώδη ατμόσφαιρα γύρω τους και έτσι είχαν ήδη πετύχει το μισό σκοπό τους. 

Το αντίθετο ακριβώς από αυτά ήταν οι Απόστολοι. Αυτοί, ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιησού, δίδασκαν φανερά, ήταν απλοί, ξεκάθαροι, φωτεινοί. 

Αυτό πρέπει να είναι και οι χριστιανοί και κυρίως οι κληρικοί, αφού είμαστε συνέχεια εκείνης της αλυσίδας που ξεκίνησε από την Πεντηκοστή και έπειτα. 

Δεν υπάρχουν τύποι για τους κληρικούς. Είμαστε φίλοι με όλο το εκκλησίασμα(κατ' επέκταση με όλους τους χριστιανούς και με όλη την ανθρωπότητα) όπως φίλους αποκαλούσε ο Χριστός τους μαθητές Του. Δε ξεχωρίζουμε ανθρώπους με βάση την οικονομική ή επαγγελματική κατάσταση ούτε καν με βάση την πίστη. Ο Κύριος συναναστρεφόταν με πόρνες και τελώνες, με μέθυσους και ζητιάνους. Τους συναναστρεφόταν χωρίς να υιοθετεί τις συνήθειές τους αλλά και χωρίς να τους επικρίνει αφ' υψηλού. 

Και αν ο Χριστός ήταν τόσο απλός, τόσο καθημερινός, τόσο προσιτός, ποιος στην ευχή μας δίνει το δικαίωμα σε μας τους κληρικούς να περιφερόμαστε ως κριτές των πάντων, να κορδωνόμαστε λες και έχουμε καταπιεί κάποιο μπαστούνι και να γυρεύουμε να έχουμε κοινωνικές σχέσεις μόνο με δωρητές, πολιτικούς και αξιωματούχους; Ποιος μας δίδαξε και πότε να ασχολούμαστε μονάχα με καθώς πρέπει και συμμαζεμένους κύριους και κυρίες; 

Κανείς, είναι η απάντηση. Μάλλον αυτό που λέμε με αρνητική έννοια ο κόσμος. Αυτό είναι το πνεύμα του κόσμου, της ύλης ενδεδυμένο ψευδοπνευματικό μανδύα. Σε αυτό οφείλουμε να αντιστεκόμαστε. 

Με απλότητα, με άνεση, με αρχοντιά. Όπως ακριβώς ο Κύριος. Με απλά πράγματα. Με τη παραχώρηση της θέσης μας σε κάποια ουρά ή σε κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς. Με ένα χαμόγελο όταν σε κάποιο κατάστημα μας αποκαλεί ο/η υπάλληλος "κύριε" αι όχι "πάτερ". Μιλώντας σαν άνθρωποι κανονικοί και όχι του προηγούμενου αιώνα. Υπηρετώντας τελικά τον Θεό και τους ανθρώπους και όχι ζητώντας την εύνοια των προϊσταμένων αρχών ή προσπαθώντας νε επιβληθούμε στους πιστούς. 

Αυτό το παράδειγμα λάβαμε, με αυτό οφείλουμε να πορευτούμε. 

Anathema - A Simple Mistake

 

Ευλόγησον!

Πραγματικά -και αλλάζω κάπως το ύφος των κειμένων μου σήμερα- δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ξεκίνησε αυτή η χαζομάρα στην εκκλησιαστική καθημερινότητα. ίσως να υπήρχε και να μην την είχα πάρει χαμπάρι. 

Την Εκκλησία τη γνώρισα μικρός, όταν τα καλοκαίρια πήγαινα στο χωριό με τους παππούδες μου για διακοπές. Με πήγαιναν οι παππούδες έτσι κι αλλιώς και στην Αθήνα αλλά δεν έπαιρνα χαμπάρι και πολλά. Μάλλον την ταλαιπωρία θυμόμουν περισσότερο. 

Λοιπόν, στο χωριό ήταν παπάς ο αδελφός της γιαγιάς μου και εκεί, κάπου στη Δ δημοτικού άρχισα να καταλαβαίνω λίγα πράγματα παραπάνω(η ιστορία αυτή συνεχίζεται με διάφορες αλλαγές πλεύσης, αρχαιοελληνισμούς, βουδισμούς, αθεϊσμούς κλπ μέχρι την επιστροφή -τα έχω ξαναγράψει παλαιότερα). Παρακολουθούσα τον θείο μου -θείο τον φώναζα-για να δω πως κινείται ένας παπάς και εκτός εκκλησίας. 

Είχα μείνει με αυτή την εικόνα. Μιλούσε με τους χωριανούς σαν άνθρωπος, πήγαινε στους κήπους και το αμπέλι του, έφτιαχνε διάφορα πράγματα - από μικροπράγματα μέχρι οικοδομικές κατασκευές- καθόταν στο καφενείο και έπαιζε τάβλι(ποτέ χαρτιά) κλπ. Κάπως έτσι ήταν και οι άλλοι παπάδες που είχαν καταγωγή από το χωριό και έρχονταν τα καλοκαίρια αφού υπηρετούσαν αλλού ή είχαν βγει στη σύνταξη, Σημείωση. Το χωριό μου για τόσο κούτσικο που είναι έχει βγάλει δυσανάλογα πολλούς κληρικούς. 

Και αφού έφαγα τρεις παραγράφους να γράφω για το χωριό μου- Δορβιτσά Ναυπακτίας, να σημειωθεί στα πρακτικά- ας μπω στο θέμα. 

Όλη αυτή η ανοησία, με τις μετάνοιες, τα "ευλόγησον" και τα "ευλογείτε" και "να ΄ναι ευλογημένο" πότε στην ευχή εμφανίστηκαν; Τι σαχλαμάρες είναι αυτές; Από πότε απαγορεύεται ο κληρικός να μιλάει με τους άλλους ανθρώπους σαν άνθρωπος κανονικός, με απλότητα και αμεσότητα. Μάλλον, ακόμα χειρότερα, από πότε απαιτεί ο κληρικός να του μιλούν οι άνθρωποι, ενορίτες ή μη, λες και είναι ηγούμενος σε μοναστήρι; 

Όποιος έχει  τέτοιες...κάψες, γεμάτη η Ελλάδα από μοναστήρια, να πάει να μονάσει να έχει το πλήρες πακέτο. 

Και όποιος λαϊκός αισθάνεται πως με το να μιλά σε κάποιον κληρικό σαν αξιωματούχο του Βυζαντίου ανήκει σε κάποια ιδιαίτερη ομάδα ανθρώπων, ε, να πάει κι αυτός σε κανένα μοναστήρι να ησυχάσουμε.

Ας αφήσουμε τις τυπικές ανοησίες στην Εκκλησία, ας αφήσουμε το βυζαντινό ή το αγιορείτικο  πρωτόκολλο των μεγάλων μονών και ας αρχίσουμε να φερόμαστε σαν απλοί και -κυρίως- κανονικοί άνθρωποι στις σχέσεις μας. Γιατί είμαστε πολύ κοντά στο να γίνουμε καρικατούρες με όλα αυτά τα "ευλόγησον". 

Τα οποία ναι, μου κάθονται στο λαιμό!

πίνακας: "The Tired Priest", του Konstantin Savitskiy

Haken - Sempiternal Beings

 

Ο άρτος ο επιούσιος

 

Αν θεωρήσουμε πως ο άρτος ο επιούσιος είναι πράγματι υλικός(υπάρχουν ερμηνείες που υποστηρίζουν πως πρόκειται για πνευματικό άρτο), τότε όταν τον ζητάμε από τον Θεό δεν είναι δικό μας θέλημα; 

Όχι. Ο Θεός θέλει οι άνθρωποι να ζουν, να έχουν ζωή υλική και πνευματική. Για να ζήσει ο άνθρωπος χρειάζεται τροφή. Έτσι, όταν ζητάμε τον άρτο τον επιούσιο ταυτίζουμε το θέλημά μας με εκείνο του Κυρίου. 

Το θέλημα του Θεού είναι όλοι οι άνθρωποι να έχουν ό,τι είναι απαραίτητο για να ζήσουν. Μπορούμε λοιπόν να καταλάβουμε πόσο μα πόσο πολύ αμαρτάνουν όλοι εκείνοι που εμποδίζουν τη διανομή αυτή και πόσο μακριά βρίσκονται από το θέλημα Του. 

Gazpacho - Massive Illusion

 

Γεθσημανή

Πολύ συχνά προσευχόμαστε στον Θεό να μας έχει καλά, να μας προσέχει, να βοηθήσει ν απηγαίνο0υν καλά οι δουλειές μας κλπ. Είναι μια πολύ ανθρώπινη και πολύ συνηθισμένη μορφή προσευχής. Και πολύ παγανιστική. 

Ο Χριστός μας έχει διδάξει πως να προσευχόμαστε. Δύο φορές. Με την Κυριακή Προσευχή που μας παρέδωσε αλλά και στη προσευχή στον Κήπο της Γεθσημανή πριν ξεκινήσουν τα μαρτύριά Του. Ειδικά στη δεύτερη περίπτωση άφησε να φανεί η ανθρώπινη αδυναμία, ζητώντας από τον Πατέρα να μην πιει από το ποτήριο τούτο των θλίψεων. Και αμέσως μετά, για να δείξει και τη πραγματική προσευχή είπε "ας γίνει όπως θέλεις Εσύ και όχι όπως θέλω Εγώ". 

Και εδώ βρίσκεται το "κλειδία" της χριστιανικής προσευχής. Δε προσευχόμαστε για το συμφέρον μας, δε ζητάμε να πάνε "καλά" τα πράγματα κατά πως εμείς θεωρούμε ότι είναι αυτό το "καλά".  Προσευχόμαστε να γίνει το θέλημα του Θεού και μόνο. Γιατί γνωρίζουμε πως το θέλημα του Θεού είναι το καλύτερο για εμάς. Γιατί το θέλημά Του είναι και θέλημά μας. 

Και για να δανειστώ την υπέροχη προσευχή ενός σούφι, του Σααντί, "κάνει ότι θεωρείς Εσύ πως είναι καλό για εμένα, όχι ότι θεωρώ εγώ πως είναι καλό για εμένα". 

Φυσικά είμαστε άνθρωποι. Φυσικά λυγίζουμε στις δυσκολίες και στην ανησυχία για το μέλλον. Και, ναι, ζητάμε "χάρες" από τον Θεό. Δεν είναι κακό. Είναι ανθρώπινο. Αλλά να ξέρουμε πως είναι και λάθος.

Με όλα τα παραπάνω μη μπερδευτούμε. Όταν επικαλούμαστε τον Θεό στις δυσκολίες, δε ζητάμε να τις πάρει θαυματουργικά από πάνω μας. Ζητάμε να μας συμπαρασταθεί και να μας δώσει δύναμη ώστε να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε. Αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό...

*Πίνακας του Yongsung Kim

Blue Oyster Cult - Veteran of the Psychic Wars

 

Συνθηκολόγηση

Έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να συνθηκολογήσουμε. Θα χρειαστεί να αποδεχτούμε πως κάποια από αυτά που ονειρευόμασταν και που σχεδιάζαμε δεν θα ευδοκιμήσουν. Η συνθηκολόγηση αυτή είναι απαραίτητη ώστε να μη συνεχίσουμε να σπαταλάμε δυνάμεις ώστε να επιτύχουμε κάτι που δε φαίνεται πλέον εφικτό(αν και εκτιμώ και τιμώ ιδιαίτερα εκείνους που συνεχίζουν να μάχονται για εκείνα τα πρώτα πρώτα όνειρά τους) αλλά και να μην δημιουργηθούν απωθημένα. 

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση και θα παραθέσω εκείνο το καταπληκτικό απόσπασμα του Μ.Λ.Κινγκ για τα γκρεμισμένα όνειρα: "Την ικανότητά μας να συνθηκολογήσουμε δημιουργικά με τα γκρεμισμένα μας όνειρα την προσδιορίζει τελικά η πίστη μας στο Θεό. Μια πίστη αυθεντική στεριώνει μέσα μας την πεποίθηση πως μετά τη ζωή υπάρχει η Ζωή. Όσο θλιβερές κι ολέθριες κι αν είναι οι παρούσες συνθήκες γνωρίζουμε πως δεν είμαστε μονάχοι γιατί ο Θεός μας συμπαραστέκεται στις βασανιστικές και στενάχωρες φυλακές της ζωής. Κι αν ακόμη πεθάνουμε δίχως να έχουμε αγγίξει τους επίγειους στόχους μας, θα μας οδηγήσει μέσα από το μυστηριακό δρόμο του θανάτου στην απερίγραπτη πόλη που ετοίμασε για μας. Η δημιουργική του δύναμη δεν εξαντλείται στην επίγεια ζωή και η υπέρτατη αγάπη του δε φυλακίζεται στα στενά όρια του τόπου και του χρόνου.( Μ.Λ.Κινγκ, Η δύναμη της αγάπης, εκδ. Δορκάς)".

Η συνθηκολόγηση όμως αυτή, μας βοηθά και στο να προχωρήσουμε μπροστά. 

Όπως η ζωή για τον χριστιανό δε τελειώνει με τον θάνατο, έτσι και η ματαίωση ενός σχεδίου, η διάψευση ενός ονείρου, δε σημαίνει το τέλος της ζωής. Συνθηκολογώντας και ξεπερνώντας το ματαιωμένο όνειρο, είμαστε πλέον ελεύθεροι για να σχεδιάσουμε από την αρχή, να ονειρευτούμε ξανά, κάτι καινούριο, κάτι νέο. 

Θυμάμαι πια με μια γλυκιά μελαγχολία εκείνη την εποχή, όταν νέος ακόμα, αποφάσισα ότι τα πράγματα που είχα σχεδιάσει δεν θα πήγαιναν καθόλου προς την κατεύθυνση που υπολόγιζα. Έτσι χρειάστηκε να συνθηκολογήσω με εκείνη την αποτυχία ώστε να μπορέσω να επανασχεδιάσω το μέλλον και να κάνω νέα όνειρα. Και εντάξει, μπορεί το πρώτο καινούριο σχέδιο που μου ήρθε στο μυαλό να ήταν να πάω σε μια χώρα  από αυτές που βρίσκονται στα Ιμαλάια και να πεθάνω εκεί ζώντας μια τέτοια περιπέτεια αλλά κανείς δεν είπε ότι αμέσως μετά την εγκατάλειψη των παλιών ονείρων το μυαλό θα δουλέψει αμέσως κανονικά, έτσι; 

Deep Purple - Wasted Sunsets

 

Κυριακή των 318 Πατέρων της Α Οικουμενικής Συνόδου - Ιουστίνου του Φιλοσόφου

 

Αυτή τη Κυριακή, των 318 Πατέρων της Α Οικουμενικής Συνόδου, συμπίπτει και η γιορτή ενός σπουδαίου Αγίου, ενός  από τους πρώτους της Εκκλησίας μας, του αγίου μάρτυρος  Ιουστίνου  του Φιλοσόφου και Απολογητή. 

Ας πούμε σύντομα μερικά στοιχεία για τη ζωή του Αγίου, τον οποίο σήμερα, λίγοι δυστυχώς χριστιανοί θυμούνται. Γεννημένος από ειδωλολάτρες γονείς έλαβε μεγάλη φιλοσοφική και θεολογική μόρφωση. Η δίψα του για γνώση, ο πόθος του για απαντήσεις στα μεγάλα ζητήματα της ζωής που τον απασχολούσαν τον οδήγησαν σε μια μεγάλη αναζήτηση. Αφού συζήτησε και πορεύτηκε με μεγάλους δασκάλους της φιλοσοφίας, Αριστοτελικούς, Πυθαγόρειους, Πλατωνικούς, κατέληξε σε έναν δάσκαλο της πλατωνικής σχολής αφού οι άλλοι δεν μπόρεσαν να του δώσουν τις απαντήσεις που ζητούσε. 

Όμως και πάλι δεν είχε βρει αυτό που έψαχνε, ώσπου μια μέρα συνάντησε, καθώς περπατούσε στη θάλασσα, έναν γέροντα με τον οποίο έπιασε κουβέντα. Εντυπωσιασμένος από τα λόγια του γέροντα τον ρώτησε τι φιλοσοφία ακολουθούσε. Εκείνος του είπε ότι ήταν χριστιανός και ο Άγιος Ιουστίνος είχε βρει αυτό που τόσο πολύ αναζητούσε. 

Στη συνέχεια ο Άγιος έγραψε κείμενα απολογητικά όπου αναιρούσε τις κατηγορίες των εθνικών εναντίον των χριστιανών, διόρθωνε τις κακοδοξίες των αιρετικών αλλά κυρίως ανέφερε τον "σπερματικό λόγο" τον οποίο έδωσε ο Θεός στον κόσμο, ώστε κάθε άνθρωπος να σκέπτεται και να ενεργεί σωστά. Σύμφωνα με τη θεολογική αυτή θεωρία ο κάθε άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού και γι’ αυτό Τον αναζητά και προσπαθεί να βρει την αλήθεια μέσα από Αυτόν. Τελικά ο Άγιος συνελήφθη και αφού υπέστη διάφορα βασανιστήρια, αποκεφαλίστηκε το 165 μ.X. Έγινε έτσι και μάρτυρας. 

Από όλα τα παραπάνω, ας σταθούμε στη δίψα του Αγίου για απαντήσεις. Πέρασε τόσες και τόσες φιλοσοφικές σχολές πριν φτάσει στον Χριστό. Ακόμα και σαν Χριστιανός όμως, αφού δηλαδή βρήκε τις απαντήσεις που γύρευε, δεν έμεινε άπραγος. Δεν αρκέστηκε σε αυτό. Συνέχισε να ψάχνει, να διαβάζει, να συζητά. Να επεκτείνει τη σκέψη του αλλά και τη σκέψη του χριστιανισμού, χρησιμοποιώντας τη φιλοσοφική γλώσσα της εποχής και της περιοχής του. Δεν δέχτηκε αδιάφορα αυτά που βρήκε και δεν έμεινε μόνο σε αυτά. 

Από την άλλη, για να μη μπερδευόμαστε, χρησιμοποιώντας τη φιλοσοφική γλώσσα δεν σημαίνει πως ενστερνίστηκε και τις φιλοσοφικές ιδέες. οι οποίες έτσι κι αλλιώς δεν ήταν αρκετές γι' αυτόν. Η γλώσσα, οι ορισμοί του χρησίμευσαν ώστε να γίνει κατανοητός σε αυτούς με τους οποίους διαλεγόταν. Κάτι που ακολούθησαν και οι άλλοι Πατέρες στις μετέπειτα εποχές του Χριστιανισμού. 

Σε μια εποχή σαν τη δική μας, όπου επικρατεί είτε η πνευματική νωθρότητα, αφού κανείς δεν αναρωτιέται και δε μελετά τα της πίστεώς του παρά μένει ικανοποιημένος με όσα του σερβίρονται (αρκεί να είναι εύπεπτα), είτε η ανοησία με όλα αυτά τα κινήματα ψευτοπνευματικότητας και ψευτοφιλοσοφίας, το παράδειγμα του Αγίου Ιουστίνου, μένει φωτεινό και κρίσιμο. Μας καλεί σε πνευματική εγρήγορση, σε συνεχή αναζήτηση και σε ανάπτυξη και καλλιέργεια της καρδιάς και του πνεύματός μας. 

Δεν αρκούμαστε, αναζητούμε. Δεν αποδεχόμαστε σιωπηλά και αδιάφορα αλλά ρωτάμε. Δεν μας καλύπτουν εύκολες και άνοστες πνευματικές οδοί αλλά ζητούμε το αυθεντικό, το δύσκολο, το πλήρες ουσίας. Και αν το ζητούμε ειλικρινά, τότε σίγουρα θα μας δοθεί.