Παραμονή Χριστουγέννων

 

Ακούμε συχνά πως για την περίοδο αυτή πρέπει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Να μοιράσουμε αγάπη και καλοσύνη στους γύρω μας. Να γίνουμε φιλάνθρωποι. Και όλοι θεωρούμε πως αυτή η προτροπή είναι πολύ σωστή και απόλυτα εναρμονισμένη με το πνεύμα των ημερών... ό,τι κι αν είναι αυτό το πνεύμα. 

Ε λοιπόν, όχι. Αν το ζητούμενο είναι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι για αυτές τις ημέρες, να μη γίνουμε. Θα μου πει κάποιος είναι κακό να  κάνουμε κάτι τέτοιο για αυτές τις ημέρες έστω;

Ναι, κακό είναι. Και όχι μόνο είναι αυτό κακό αλλά είναι καλύτερο να παραμείνουμε και αυτές τις ημέρες όπως είμαστε όλο το χρόνο παρά να κάνουμε μια πρόσκαιρη αλλαγή. Αν είμαστε αναίσθητα γαϊδούρια όλο το χρόνο να παραμείνουμε έτσι. Και να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτή μας την κατάσταση.

Γιατί μια πρόσκαιρη αλλαγή, για το καλό των ημερών όπως λέμε, είναι απλώς ένας τρόπος να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας. Ένας τρόπος να φτιασιδώσουμε τον εγωισμό μας. Γινόμαστε καλύτεροι, έτσι νομίζουμε δηλαδή, για δέκα μέρες και θεωρούμε πως εξιλεωνόμαστε για όλο τον υπόλοιπο χρόνο. 

Άλλωστε οι άνθρωποι εύκολα μπορούμε να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας όταν εμείς κάνουμε κάτι κακό ενώ, αντιθέτως, όταν μας κάνουν κάποιο κακό κινούμε γη και ουρανό φωνάζοντας για δικαιοσύνη- εννοώντας εκδίκηση βέβαια - και αναζητώντας μια οποιαδήποτε ρεβάνς. 

Να μη γίνουμε λοιπόν καλύτεροι αυτές τις ημέρες. Να μη σκορπίσουμε αγάπη, καλοσύνη, δώρα και λαμπιόνια. Ας θέσουμε έναν άλλο στόχο. Από αυτές τις ημέρες, από σήμερα κιόλας να ξεκινήσουμε μικρές αλλά μόνιμες αλλαγές προς το καλύτερο. Άλλωστε και στο γνωστό παραμύθι του Καρόλου Ντίκενς, ο Σκρουτζ (όλοι τον ξέρουμε), δεν έγινε καλός και γενναιόδωρος μόνο για τις γιορτινές ημέρες. Άλλαξε ριζικά ολόκληρη τη ζωή του. Και επειδή μάλλον δε θα μας επισκεφτούν χριστουγεννιάτικα πνεύματα απόψε το βράδυ ώστε να αλλάξουμε τόσο ραγδαία, εμείς ας κάνουμε μια μικρή αρχή. Ένα μικρό πρώτο βήμα. Και αυτό το βήμα, θα είναι ένας αληθινός εορτασμός των Χριστουγέννων. 

Για την παιδική εγκληματικότητα

 «Αν δείτε τα διαθέσιμα στοιχεία, όπως αυτά που δημοσιεύει η Eurostat, θα δείτε ότι η εικόνα που βγαίνει είναι ότι όντως υπήρξε μία αύξηση των κρουσμάτων, η οποία συντελέστηκε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης το 2009-2012, μετά υπάρχει μία σταθεροποίηση του αριθμού ων κρουσμάτων παραβατικής συμπεριφοράς με δράστες ανηλίκους, αμέσως μετά υπάρχει μία πτώση, μικρή αρχικά και και πολύ μεγάλη το 2020-21 λόγω της καραντίνας και το 2022-23 αρχίζει μάλλον μία ανάκαμψη στα επίπεδα προ της καραντίνας, χωρίς να ξεπερνάει τα επίπεδα του 2018-19. Οπότε, ποσοτικά δεν φαίνεται να υπάρχει διαφοροποίηση».

«Αντικειμενικά ποσοτικά το φαινόμενο δεν έχει τέτοια έκρηξη. Κι αυτό δημιουργεί κάποιες απορίες: Γιατί επιμένουμε να προβάλλουμε την εικόνα ότι τα παιδιά μας έχουν γίνει τόσο άγρια, τόσο επιθετικά, τόσο επικίνδυνα; Σαν να θέλουμε να στήσουμε απέναντι στην κοινωνία έναν φανταστικό εχθρό που είναι τα παιδιά μας».

Σχετικά με την πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε κατασταλτικά μέτρα, όπως αυστηροποίηση ποινών, τόνισε πως «αυτό το πακέτο έχει γίνει σε κάποιες κοινωνίες και έχει αποδειχθεί ολέθριο. Στις ΗΠΑ για παράδειγμα, εδώ και δεκαετίες, έχουν όχι μόνο μηδενικό αποτέλεσμα, αλλά αρνητικό αποτέλεσμα. Ξέρουμε ότι ο φοβισμένος επιτίθεται. όταν ξαφνικά το παιδί φοβάται το διπλανό παιδί ως δυνητικά επικίνδυνο, όταν ο γονιός βλέπει το διπλανό παιδί ως δυνητικά επικίνδυνο, αυτό θα παράξει περισσότερη επιθετικότητα και περισσότερη βία. Το λάθος που γίνεται σε αυτές τις κοινωνίες, είναι ότι επενδύουν στην καταστολή και την αυστηροποίηση, αυτό χειροτερεύει τα πράγμα και στη χειρότερη κατάσταση απαντούν με περισσότερη καταστολή… Έτσι παγιδευόμαστε σε ένα αρνητικό σπιράλ, που έχει οδηγήσει για παράδειγμα τις ΗΠΑ στην τελευταία θέση των χωρών του ΟΟΣΑ όσον αφορά τα κρούσματα της ανήλικης παραβατικότητας».

Σχετικά με το τι θα έπρεπε να γίνει για το ζήτημα, επικαλέστηκε τη διεθνή εμπειρία καλών πρακτικών και εστίασε στην ανάγκη «να επενδύσουμε ώστε να κάνουμε περισσότερο συνεκτικές τις κοινότητες των παιδιών. Να ενισχύσουμε τους δεσμούς αλληλεγγύης ανάμεσα στα παιδιά. Στα σχολεία να αφιερώσουμε χρόνο, όχι μόνο για να δίνουμε πληροφορίες σε αυτό το ιδιότυπο τρέξιμο αλόγων κούρσας προς τις πανελλήνιες, να δώσουμε χρόνο να τα κάνουμε μία κοινότητα, μία συλλογικότητα με δεσμούς αλληλεγγύης.

Να μάθουμε στα παιδιά ότι όταν παραβιάζονται τα δικαιώματα ενός αδυνάμου από τον διπλανό του που είναι ισχυρός, μπαίνουμε όλοι μπροστά και υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα του αδυνάμου».

Γιώργος Νικολαΐδης, επικεφαλής της Διεύθυνσης Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού

Από το https://sfedona.gr/114218/2024/ 

Και η συνέντευξη: 

Mission - Deliverance

 

Παγίδα

 

Δεν είναι και λίγες οι φορές που όταν γράφουμε κάτι, δεν αντιπροσωπεύει ακριβώς τις σκέψεις μας αλλά περισσότερο μας ενδιαφέρει να βρει θετική αποδοχή από αυτούς που θα μας διαβάσουν. Ειδικά στην εποχή του διαδικτύου και των social media. Πολλές φορές η κατηφόρα είναι τόσο απότομη που παρασύρει όχι μόνο γραφόμενα ή λεγόμενα αλλά και πράξεις. Όσο μεγαλώνει το κοινό, τόσο πέφτουμε στην παγίδα να το καλοπιάσουμε, να του δώσουμε αυτό που θέλει και όχι αυτό που εμείς θέλουμε να γράψουμε ή να πούμε. Και όταν σε αυτόν τον ολισθηρό δρόμο κουβαλήσουμε και τις πράξεις μας ακόμα, τότε ζούμε μια ζωή η οποία δεν είναι πια δικιά μας. Είναι μια ζωή παγιδευμένη και εγκλωβισμένη στις απαιτήσεις άλλων. Και φτάνουμε μετά από πολλή προσπάθεια να μη ζούμε σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας ή της οικογένειας, όπως συνέβαινε παλαιότερα, να βρισκόμαστε στην ίδια ακριβώς αφετηρία και να ζούμε πάλι με σκοπό να ικανοποιήσουμε κάποιους άλλους. Γράφουμε, μιλάμε και τελικά σκεφτόμαστε σύμφωνα με όσα άλλοι θέλουν, με αντάλλαγμα ένα like, ένα χειροκρότημα ή έναν κούφιο τίτλο, πραγματικό ή άτυπο, που θα μας απονείμουν. Και τελικά θυσιάζουμε το μοναδικό πολύτιμο δώρο που έχουμε. Την ελευθερία μας. Αυτό το σπάνιο άνθος που δύσκολα ανθίζει μα εύκολα μαραίνεται...

North Country Gentlemen - Ghost Train

 

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως

 

Φτάσαμε λοιπόν μια ανάσα από τα Χριστούγεννα. Όλοι ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε είτε πιο πνευματικά είτε πιο κοσμικά ανάλογα με το τι πιστεύει ή δεν πιστεύει ο καθένας. 

Πολύ συχνά οι θρησκευόμενοι, και κυρίως εμείς οι κληρικοί, διαμαρτυρόμαστε πως απουσιάζει ο Χριστός από τα Χριστούγεννα στις μέρες μας.  Αλλά αλήθεια, σκέφτομαι καμιά φορά, αυτό είναι το χειρότερο; Η εκκοσμίκευση των Χριστουγέννων είναι που μας πειράζει; Αλήθεια τολμάμε εμείς που ενώ λέμε πως πιστεύουμε στον Χριστό, κακοποιούμε την εικόνα Του καθημερινά με τις πράξεις και τα λόγια μας να ψέγουμε αυτούς που περιορίζουν τον εορτασμό των Χριστουγέννων σε δώρα και λαμπιόνια; Αυτοί τουλάχιστον είναι ειλικρινείς. 

Αλήθεια, τι το χριστιανικό υπάρχει στην αφ' υψηλού κριτική για τον τρόπο που κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν να ζήσουν αυτές τις ημέρες; Πού βλέπουμε τον Χριστό σε αυτό; Πώς τον λατρεύουμε; Δημιουργώντας ένα κλίμα αυτοδικαίωσης και ελιτισμού μέσα στο οποίο χαιρόμαστε για τη δήθεν πνευματικότητά μας; Μα όποιος είναι πραγματικά πνευματικός άνθρωπος γίνεται παράδειγμα με τη ζωή του, δεν κατακεραυνώνει τους "άλλους", τους αδύναμους στη πίστη. 

Ή όταν εμείς οι κληρικοί, καλύπτουμε το πρόσωπο του Χριστού για να φανεί η δική μας φαντασιακή λαμπρότητα και το δήθεν ηθικό μας ύψος -σε σχέση πάντα με τους άλλους- ώστε να ικανοποιήσουμε τη μεγαλομανία μας, τότε γιορτάζουμε βαθιά πνευματικά Χριστούγεννα;

Ας γιορτάσουμε λοιπόν τα Χριστούγεννα όπως θέλει ο καθένας και όπως καταλαβαίνει. Εμείς όμως οι χριστιανοί, αντί να τα γιορτάσουμε με διάθεση κριτικής των άλλων ας τα γιορτάσουμε με γνήσια προσευχή και ησυχία. Και να μεταδώσουμε έτσι το πραγματικό μήνυμα των Χριστουγέννων που λέμε πως ξέρουμε. 

Sisters of Mercy - More

 

Αίμα Αθώο

" καὶ ἔκραξαν φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες· ἕως πότε, ὁ δεσπότης ὁ ἅγιος καὶ ὁ ἀληθινός, οὐ κρίνεις καὶ ἐκδικεῖς τὸ αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπὶ τῆς γῆς;" 

Αποκάλυψις Ιωάννου, 6.10

Το αθώο αίμα ζητά πάντα εκδίκηση. Γιατί δε μπορεί πια να συγχωρέσει. Έχει παρέλθει ο καιρός της συγχώρεσης από τη στιγμή που το αθώο αίμα χύνεται. Και δε θα ζητήσει εκδίκηση από τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Θα ζητήσει εκδίκηση από εκείνους που έβαλαν τους αυτουργούς, ηθικούς και φυσικούς, στη θέση εκείνη από την οποία ταλαιπώρησαν και τελικά σκότωσε τον αθώο. Από εκείνους που δε στάθηκαν στο πλάι του αμνού και τον άφησαν βορά στους λύκους. Από εκείνους που δε μίλησαν ούτε όταν έπρεπε ούτε έστω ετεροχρονισμένα. Από εκείνους που βιάζονται να ξεχάσουν και να πάνε παρακάτω. Θα ζητήσει το λόγο από εκείνους που κράτησαν ίσες αποστάσεις απ' τον θύτη και το θύμα. Και όχι μόνο από αυτούς αλλά και από τους απογόνους τους. Αλίμονο σ' εκείνο το μέρος που ποτίστηκε με αίμα αθώων...Ας αναπαύονται εν ειρήνη όλοι εκείνοι που το αίμα τους χωρίς λόγο χύθηκε...

*Όσο πιο μικρή είναι μια κοινωνία, τόσο πιο έντονα καθρεφτίζει την παρακμή και τη σήψη της ευρύτερης κοινωνίας...

Sivert Høyem - Hollow

 

Έρωτας, ένα σύμπαν

 

Αν μου ζητούσε κάποιος να βρω μια φωτογραφία για τον έρωτα, θα έβαζα μια σαν κι αυτή που συνοδεύει το κείμενο. Γιατί ο έρωτας είναι ένα σύμπαν. Ο έρωτας περικλείει το σύμπαν. Το διασχίζει και το διαπερνά. Δε γνωρίζει πραγματικό τέλος, όταν είναι και ο ίδιος πραγματικός και όχι ένα σύνολο συμβιβασμών με τον μανδύα του έρωτα. Μπορεί να είναι εκρηκτικός όπως ένας υπερκαινοφανής αστέρας, μπορεί να απορροφήσει τα πάντα γύρω του όπως μια μαύρη τρύπα. Ταξιδεύει περισσότερο από ένα κομήτη και είναι πιο θερμός και από έναν ήλιο. Τα όρια του είναι άγνωστα. Όπως άγνωστος είναι και ο ίδιος ο έρωτας. Δίνει οξυγόνο μα προκαλεί και ασφυξία. Εκλύει θερμότητα μα είναι και παγωμένος. Υπάρχουν μυριάδες ήχοι και μουσικές μέσα του μα και απόλυτη σιωπή. Ναι, ο έρωτας είναι πραγματικά ένα σύμπαν....

Mr. Strange - No Funeral

 

Βονιφάτιος και Αγλαΐα

 

Ο Βονιφάτιος ήταν οικονόμος της πλούσιας Ρωμαίας, Αγλαϊας. Προσεκτικός στη διαχείριση των χρημάτων της, δεν αδικούσε τους εργαζόμενους στο μισθό τους και πάντα βοηθούσε τους φτωχούς, πράγμα που ευχαριστούσε την κυρία του. Νέοι και οι δύο, με μια ροπή προς την έντονη ζωή, ερωτεύτηκαν αλλά επειδή δεν μπορούσαν να παντρευτούν λόγω κοινωνικής θέσης, ζούσαν παράνομα. Κάποια στιγμή, επειδή αυτό βάραινε τις συνειδήσεις τους, η Αγλαϊα έστειλε τον Βονιφάτιο στην Ανατολή όπου διεξάγονταν διωγμοί εναντίον των χριστιανών ώστε να της φέρει λείψανα μαρτύρων για να ευλογήσει με αυτά τον οίκο της και να φύγει το βάρος απ΄τις ψυχές τους. Ο Βονιφάτιος έφτασε στην Ταρσό της Κιλικίας, πήγε στο στάδιο όπου οι χριστιανοί μαρτυρούσαν με διάφορους φριχτούς τρόπους και συγκινημένος και ενθουσιασμένος από το μαρτύριο, ομολόγησε κι αυτός πως ήταν χριστιανός με αποτέλεσμα κι αυτός να μαρτυρήσει. Η συνοδεία που είχε έφερε τα λείψανά του πίσω στην Αγλαϊα η οποία τα έθαψε και πάνω έχτισε ναό. Η ίδια ακολούθησε αυστηρή ασκητική ζωή και μοίρασε τα υπάρχοντά της στους φτωχούς. Όταν και η ίδια απεβίωσε θάφτηκε δίπλα στον Βονιφάτιο. Μια λεπτομέρεια. Πριν φύγει για την αποστολή του ο Βονιφάτιος, ρώτησε αστειευόμενος την Αγλαϊα αν θα προσκυνούσε το δικό του λείψανο αν της το έφερναν. 

Ο έρωτας των δύο αυτών νέων, μπορεί να ήταν παράνομος αλλά ήταν πραγματικός. Ήταν γνήσιος. Οι δε ψυχές τους ήταν αγνές. Δίκαιοι και φιλάνθρωποι και οι δύο μπορεί να έπεσαν σε αμαρτία, αλλά πώς; Υπό την πίεση των τότε κοινωνικών συνθηκών που δεν τους επέτρεπε να παντρευτούν. Και ο Θεός έναν τέτοιο έρωτα, και δύο τέτοιους ανθρώπους δεν θα τους άφηνε να χαθούν. Ο έρωτάς τους πέρασε σε άλλο, υψηλότερο επίπεδο που ούτε ο θάνατος δε μπορούσε πια να διακόψει. Διέλυσε όχι μόνο τις κοινωνικές συμβάσεις και τα εμπόδια που έθεταν αλλά διέλυσε κι αυτές ακόμα τις συμβάσεις του χρόνου, το χώρου και το ίδιο το φράγμα μεταξύ ζωής και θανάτου. Και αξιώθηκαν και οι δύο να κοιμηθούν ο ένας ως μάρτυρας και η άλλη ως οσία. Και να εορτάζει η Εκκλησία τη μνήμη τους την ίδια μέρα. Γιατί εκτός από τον γνήσιο μεταξύ τους έρωτα, είχαν και έρωτα για τον Θεό. 

Αυτή η γιορτή ήταν σήμερα πραγματικά μια γιορτή του έρωτα. Μια γιορτή της φιλανθρωπίας. Μια γιορτή της διάλυσης των δεσμών και των ορίων. Να έχουμε την ευχή και των δύο αγίων.

Joachim Witt - Schwör mir

 

Γη και σύμπαν

 

Όχι, οι άνθρωποι δεν είμαστε φτιαγμένοι για τη γη. Μπορεί να είμαστε φτιαγμένοι απ' το χώμα και να επιστρέφουμε σε αυτό αλλά δεν περιοριζόμαστε από αυτό. Είμαστε πλασμένοι για να φτάσουμε στα πέρατα του σύμπαντος(όχι σωματικά, μάλλον ψυχικά, πνευματικά). Όσο συμβιβαζόμαστε με τα γήινα όρια, αφηνόμαστε στη συνεχή φθορά, εξαχρείωση και παρακμή. Σπαταλάμε τη ζωή και τη ψυχή μας για να κατακτήσουμε αυτόν εδώ τον κόσμο και τις ανώφελες απολαύσεις του και χάνουμε τη χαρά της συμπαντικής αγκαλιάς. Αντί για τα ουράνια προσεγγίζουμε τα υποχθόνια. Σβήνει η φωτιά μέσα μας και μένουμε κάρβουνα σβηστά που το μόνο που προσφέρουν είναι μουτζούρα. Κρίμα οι νεοσσοί που βγαίνουν από το αυγό του γρύπα να καταλήγουν να σέρνονται σαν γεωσκώληκες.

Tom Waits - Hope I Don't Fall in Love with You