Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός, Αγία Βαρβάρα, Άγιος Σεραφείμ Φαναρίου

 

Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο μεγαλύτερος υμνογράφος της Εκκλησίας, είναι ένας από τους αγίους που τιμά σήμερα η Εκκλησία μας, μαζί με την Αγία Μεγαλομάρτυρα Βαρβάρα, η οποία μαρτύρησε από τα χέρια του ειδωλολάτρη πατέρα της και τον Νέο Ιερομάρτυρα Σεραφείμ Φαναριοφαρσάλων, ο οποίος μαρτύρησε στα χέρια των Τούρκων κατηγορούμενος άδικα ως συνεργάτης στην εξέγερση του Διονυσίου του Φιλοσόφου. 

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός έγραψε πολλά δογματικά έργα -πέρα από το υμνογραφικό και ποιητικό του έργο- πολλά αντιρρητικά, ηθικά, ερμηνευτικά, απολογητικά και αγιολογικά  έργα αλλά και ομιλίες και ένα διήγημα, τον "Βίο Βαρλαάμ και Ιωασάφ" το οποίο είναι η εκχριστιανισμένη εκδοχή της ζωής του Βούδα. Ήταν ένα ποιητής και γι' αυτό και το έργο του αποδείχτηκε τόσο σπουδαίο. Θυμόμαστε τη ρήση του οσίου Πορφυρίου ότι ο Χριστιανός πρέπει να είναι ποιητής. όχι με την έννοια του λογοτέχνη αλλά με την έννοια της τρυφερής ματιάς, που μπορεί και βλέπει αυτά που οι άλλοι αγνοούν. 

Ο Άγιος Σεραφείμ δε συμμετείχε στην εξέγερση του Διονυσίου του Φιλοσόφου ή Σκυλοσόφου, όχι επειδή ήταν με το μέρος των Τούρκων αλλά επειδή η δική του οπτική αντίστασης στον κατακτητή ήταν διαφορετική. Δεν πίστευε στα όπλα αλλά στη καλλιέργεια της ψυχής μέσω της πίστης. Η προσευχή ήταν το μπαρούτι που κρατούσε τους σκλαβωμένους Έλληνες ασφαλής από τον κίνδυνο του εκτουρκισμού τους. Αυτό το όπλο θέλησαν να του στερήσουν οι Τούρκοι ζητώντας του να αλλαξοπιστήσει και επειδή αυτός αρνήθηκε τον εκτέλεσαν μετά από φρικτά βασανιστήρια. 

Τα οποία φρικτά βασανιστήρια για την Αγία Βαρβάρα δεν ήρθαν από το χέρι κάποιου βάρβαρου κατακτητή αλλά από τον ίδιο τον πατέρα της. Σε μια εποχή που οι γυναίκες πάνω κάτω θεωρούνταν κτήμα του άντρα, η Αγία Βαρβάρα αψήφησε τις εντολές του πατέρα της να επιστρέψει στην ειδωλολατρία και αυτός την κυνήγησε την συνέλαβε την παρέδωσε στον τοπικό άρχοντα και αφού την διαπόμπευσε περιφέροντάς τη γυμνή στους δρόμους της πόλεως, της έσφαξε ο ίδιος. Η μοίρα όμως του επεφύλασσε ένα τρομερό παιχνίδι. Αμέσως μετά χτυπήθηκε από κεραυνό και έπεσε νεκρός. 

Ποίηση, εσωτερική αντίσταση και αδιαφορία για τις κοινωνικές συμβάσεις. Αυτές οι τρεις αρετές συνθέτουν μια εικόνα της πνευματικής ζωής ενός χριστιανού. Μιας ζωής που δεν αφορά μια παθητική προσμονή μιας μέλλουσας ζωής αλλά την προσπάθεια αυτή η ζωή να αποκαλυφθεί εδώ και τώρα. Γιατί εδώ και τώρα, σε αυτή τη ζωή κερδίζουμε και τη μέλλουσα. 

Αυτά είναι τα μηνύματα τις σημερινής τριπλής γιορτής. Όποιος έχει αυτά ας τα ακούσει. 

Mono - Pure As Snow

 

Ένα κείμενο απαισιόδοξου ρομαντισμού

 

Είναι πολύ φυσιολογική η κατάληξη της Δύσης σήμερα. Είναι πολύ φυσιολογικά όλα όσα βλέπουμε και τα χειρότερα που θα έλθουν. Όλος ο δυτικός πολιτισμός, τουλάχιστον από τη βιομηχανική επανάσταση κι έπειτα είναι ένας πολιτισμός υποδούλωσης. 

Ο δυτικός άνθρωπος υποδουλώθηκε στις μηχανές και στον καπιταλισμό. Υποδουλώθηκε, σε αυτά που μέχρι τότε ήταν εργαλεία του. Και αφού πήρε αυτή την απόφαση, να ακολουθήσει αυτή την πορεία, ήταν δεδομένη η κατάληξή του. 

Η πρόοδος που ήρθε, η δύναμη που απέκτησαν οι χώρες αυτές, μέθυσαν και τύφλωσαν τους λαούς τους - οι οποίοι έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση οι λαοί να βλέπουν τριακόσια χρόνια μπροστά- οπότε δεν μπόρεσαν παρά τα ορατά σημεία που υπήρχαν να διακρίνουν το θνησιγενές της πορείας αυτής. 

Υπήρξε βέβαια ένα κίνημα αντίστασης - ο ρομαντισμός- αλλά δεν άντεξε, δεν θα μπορούσε να αντέξει για πολλούς και διάφορους λόγους. 

Η υποδούλωση όμως στο κεφάλαιο και στη τεχνολογία επιβλήθηκε και σήμερα φτάσαμε στα ιδεολογικά αδιέξοδα, στις θεωρίες δικαιωματισμών, στην συνεχή καταστροφή του περιβάλλοντος και  στην επιλογή του πολέμου ως λύση για την οικονομική κρίση και τη γενικότερη ένδεια ανάμεσα σε άλλα. 

 Τι ξημερώνει; Κανείς δε ξέρει. Η λογική θα έλεγε ότι η Ανατολή θα πάρει μια κάποια ρεβάνς. Όμως εδώ δε μιλάμε για πολιτισμούς και αυτοκρατορίες όπως παλαιότερα. Μιλάμε για απρόσωπες και απάνθρωπες αγορές οι οποίες (θέλουν να) ρυθμίζουν τις ζωές των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο και δεν ξέρω κατά πόσο θα άφηναν μια τέτοια αλλαγή κέντρου βάρους να γίνει. όχι απλά αναίμακτα αλλά και χωρίς να προκληθεί μια παγκόσμια καταστροφή στη προσπάθεια ανατροπής μιας τέτοιας εξέλιξης. 

Explosions in the Sky - Your Hand in Mine

 

Άγιος Φιλάρετος ο Ελεήμων

     

Ο Άγιος Φιλάρετος ήταν ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος. Γεωργός και κτηνοτρόφος στο επάγγελμα με πολλά κτήματα και μελίσσια. 

Αντίθετα με αυτά που βλέπουμε σήμερα, ο άγιος δεν ζήτησε σαν τον άφρονα πλούσιο να αυξήσει κι άλλο την παραγωγή και τα αγαθά του ώστε να μην έχει αποθήκη να τα χωρέσει. Αντίθετα ο Φιλάρετος ήξερε την πραγματική αξία του πλούτου. Ήξερε ότι ο πλούτος έχει αξία όταν μοιράζεται. Και μοίραζε αυτόν τον πλούτο σε όποιον είχε ανάγκη. Σε φτωχούς αγρότες και κτηνοτρόφους, σε χήρες, σε ορφανά σε ζητιάνους. Και όσο έδινε, τόσο αυξανόταν η παραγωγή του. Αν και είχε οικογένεια, ένα γιο και δυο κόρες, δεν σκέφτηκε ποτέ να μη δώσει στους φτωχούς με το πρόσχημα της οικογένειάς του. Ένα πρόσχημα που σήμερα πολλοί χρησιμοποιούν για να κάνουν τα στραβά μάτια, για να μη μπλέξουν...

Κι όταν ήρθαν οι άσχημες εποχές, όταν οι σοδειές καταστρέφονταν, όταν τα έσοδα ήταν μηδενικά, όταν τα κοπάδια εξαφανίστηκαν σχεδόν και παρά τη γκρίνια της συζύγου και των παιδιών του, δε σταμάτησε να δίνει. Αν και φτωχός πια, έδινε από το υστέρημά του σε όσους είχαν ανάγκη. Μέχρι και τις τελευταίες του κηρύθρες έδωσε. Και δεν γκρίνιαξε ποτέ στον Θεό...

Και τελικά ο γιος της βασίλισσας Ειρήνης παντρεύτηκε την εγγονή του Αγίου και τα πλούτη επέστρεψαν, η παραγωγή αποκαταστάθηκε, η γκρίνια και η στενοχώρια χάθηκαν. Το μόνο που παρέμεινε, ήταν το μοίρασμα του πλούτου. Ό Άγιος Φιλάρετος συνέχισε να μοιράζεται τα αγαθά του, όπως έκανε πάντα. Πριν πεθάνει κάλεσε τους συγγενείς του και είπε τα εξής: «Παιδιά μου, μη ξεχνάτε ποτέ τη φιλοξενία, μη επιθυμείτε τα ξένα πράγματα, μη λείπετε ποτέ από τις ακολουθίες και λειτουργίες της Εκκλησίας, και γενικά όπως έζησα εγώ έτσι να ζείτε και εσείς». Και αυτά αφού είπε, ξεψύχησε με τη φράση: «γενηθήτω τὸ θέλημά σου».

Ο Άγιος Φιλάρετος είναι ένα παράδειγμα που θα έπρεπε να το προβάλλει πιο έντονα η Εκκλησία σήμερα, που η αγροτική παραγωγή απειλείται και οι τίμιοι κτηνοτρόφοι και αγρότες πλήττονται με την ανοχή ή την αδιαφορία ή και τη συμμετοχή των ισχυρών της κοινωνίας μας. Είτε αυτοί είναι κυβερνώντες είτε επιχειρηματικά συμφέροντα είτε διεφθαρμένοι μεγαλοαγρότες με περίεργες διασυνδέσεις. Σήμερα η ζωή και το παράδειγμα του Αγίου Φιλάρετου, προστάτη της μελισσοκομίας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Και είμαι σίγουρος πως αν προσέξει κάποιος, σε κάποιο μπλόκο, σε κάποια διαμαρτυρία, σε κάποιο σπίτι αγροτών, θα μπορέσει να διακρίνει την παρουσία, ανεπαίσθητη ίσως ενός γέροντα που ξέρει τι σημαίνει αγροτική δουλειά, ξέρει τι σημαίνει η σοδειά σου να μη φτάνει για να ζήσεις, τι σημαίνει να χάνεις τη δυνατότητα να βιοποριστείς. Και θα τον δει να συμπάσχει και να τους ενθαρρύνει μυστικά.

Αυτός είναι ο Άγιος Φιλάρετος.

A Winged Victory for the Sullen - Steep Hills of Vicodin Tears

 

Ανδρέα του Πρωτοκλήτου

 

Είναι πολύ όμορφη η σημερινή ευαγγελική περικοπή! Θα εστιάσουμε στο ξεκίνημά της. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δείχνει στους δύο μαθητές του, τον Ιωάννη τον Θεολόγο που γράφει το ευαγγελικό κείμενο και τον Άγιο Ανδρέα, τον οποίο τιμούμε σήμερα, τον Ιησού. Και τους λέει "Να, ο αμνός του Θεού". Και οι δύο, ακούγοντας τον Ιωάννη τον Βαπτιστή πηγαίνουν κοντά στον Ιησού και τον ρωτάνε: "Δάσκαλε πού μένεις;". Και αυτός του απαντά "ελάτε να δείτε".

Σε τούτες τις λίγες γραμμές συναντάμε πράγματα που μάλλον έχουμε ξεχάσει στην Εκκλησία πια. Και οι κληρικοί και οι λαϊκοί. 

Πρώτον, εμείς οι κληρικοί, πολλές φορές ξεχνάμε αυτό που ο Ιωάννης ο Βαπτιστής μας θυμίζει. Ότι εμείς είμαστε αυτοί που θα δείξουμε σε αυτούς που ενδιαφέρονται, τον Χριστό. Δυστυχώς πολλές φορές συμβαίνουν δύο πολύ άσχημα πράγματα. Το πρώτο είναι ότι με τη συμπεριφορά μας αντί να δείξουμε τον δρόμο προς τον Χριστό, δείχνουμε τον δρόμο όσο πιο μακριά γίνεται από Εκείνον. Το δεύτερο είναι ότι η μανία μας για φήμη, για επίγεια δόξα, για εξουσία -να το πω πιο απλά, για συγκέντρωση και επίδειξη πνευματικοπαιδιών- μας οδηγεί να μπαίνουμε εμείς μπροστά στην εικόνα του Χριστού και να μην Τον αφήνουμε καν να φανεί. 

Το δεύτερο που ξεχνάμε είναι αυτή τη πρόσκληση του Ιησού. Ελάτε να δείτε. Μια πρόσκληση που εμπεριέχει ελευθερία επιλογής, σε όποιον θέλει, αν θέλει. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η Εκκλησία, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά η χώρα μας μας ενδιαφέρει, έγινε θεσμός. Κρατικός και εθνικός θεσμός. Κάτι που κρατά από τη Βυζαντινή ακόμα περίοδο.  Και έτσι χάθηκε ουσιαστικά αυτή η ελευθερία στη πρόσκληση. Χάθηκε ο ενθουσιασμός της αναζήτησης, η έκπληξη της ανακάλυψης, η πληρότητα της ένωσης με τον Χριστό. 

Φυσικά το Άγιο Πνεύμα πάντα έβρισκε τρόπους να προχωρά το έργο του Θεού. Και έτσι είχαμε και έχουμε αγίες και αγίους να μας δείχνουν πως να είμαστε παιδιά. Γιατί παιδικότητα δεν είχαν και οι δύο μαθητές του Ιωάννη του Βαπτιστή που ακολούθησαν τον Ιησού με την υπόδειξή του; Παιδικότητα δεν δείχνει ο ενθουσιασμός του Ανδρέα του Πρωτοκλήτου που φωνάζει με ενθουσιασμό στον αδερφό του Πέτρο πως βρήκανε τον Μεσσία; 

Και αυτή η παιδικότητα, διαφυλάσσεται ακόμα και από πιστούς και από κληρικούς της Εκκλησίας μας. Παρά την παρακμή που μας χτυπά κι εμάς όπως όλη τη κοινωνία, παρά τις συμβάσεις και τον ηθικισμό που έχουμε κάνει κομμάτι της ταυτότητάς μας δυστυχώς, παρά τον εναγκαλισμό μας με εξουσίες και την απόσταση που πολλές φορές μας χωρίζει από τη κοινωνία. 

Διαφυλάχθηκε αυτή η παιδικότητα ανά τους αιώνες, με τους ασκητές και τις ασκήτριες της Ερήμου, τους δια Χριστόν Σαλούς, τους μυστικούς θεολόγους μας όπως ο Γρηγόριος ο Παλαμάς, όπως ο σπουδαίος και ο ιδιαίτερα επίκαιρος στην εποχή μας Νικόλαος Καβάσιλας που πρότεινε μια συνάντηση με τον Χριστό χωρίς παράξενα ρούχα και ακραίες ασκήσεις αλλά μέσω της συμμετοχής στα μυστήρια, με τον άγιο Φιλάρετο τον Ελεήμονα ακόμα που με τόση παιδική εμπιστοσύνη μοίραζε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς ακόμα κι όταν ο ίδιος είχε καταστραφεί οικονομικά, με τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, με την έτοιμη να θυσιαστεί Μαρία Σκομπτσόβα και ένα σωρό άλλους αγίους και αγίες.

Αυτή τη παιδικότητα λοιπόν, αυτή την ελευθερία και την παιγνιώδη διαδικασία ανακάλυψης τους Χριστού έρχεται να μας θυμίσει σήμερα η Εκκλησία μας με τη γιορτή του Αγίου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου. 

Γιατί παρά τις πολλές εξωτερικές αλλαγές που ίσως να αλλάζουν την εικόνα της, η διδασκαλία και η ουσία της Εκκλησίας παραμένουν απαράλλακτες. Η ελευθερία και η παιδικότητα είναι το κέντρο το αδιαπραγμάτευτο στη ζωή του κάθε πιστού. Μόνο έτσι μπορούμε να ανακαλύψουμε κι εμείς τον Μεσσία. Μόνο έτσι μπορεί να ανάψει και να θεριέψει η πραγματική πίστη, Μόνο έτσι μπορούμε να περπατήσουμε μαζί με τον Ιησού. Από εκεί που θα μας δείξει κάποιος που είναι μέχρι τη Σταύρωση και την Ανάστασή Του. 

Ας γίνουμε λοιπόν παιδιά, ας γίνουμε ενθουσιώδεις όπως ο Άγιος Ανδρέας! Ο Χριστός θα είναι πάντα εκεί και θα μας περιμένει για να μας απευθύνει την πρόσκλησή Του: Ελάτε να δείτε...

Hammock - Then the Quiet Explosion (Oblivion Hymns)

 

Η επιλογή

Και τώρα πια η επιλογή είναι διαφορετική. Ίσως όχι και τόσο διαφορετική αλλά με άλλο κεντρικό διακύβευμα. Ένα που θα ήταν προτιμότερο να έλειπε. 

Η γραμμή πια πηγαίνει στο πόλεμος ή ειρήνη. Στην επιβολή δια της ισχύος απροκάλυπτα και με βάση τη πολεμική διάθεση όπως βλέπουμε σε αρκετά σημεία του κόσμου, κοντά και μέσα στην Ευρώπη ή στην επικράτηση μιας άλλης λογικής, που να στηρίζεται σε υψηλότερα κριτήρια. Στη δικαιοσύνη, στην αδελφοσύνη, στην αλληλεγγύη. Στην δικαιοσύνη. 

Την ώρα που οι ευρωπαίοι ηγέτες, για να σώσουν την οικονομία τους, προκρίνουν στρατιωτικοποίηση της βιομηχανίας αλλά και της κοινωνίας, με πρόσχημα την υποστήριξη ενός εντελώς διεφθαρμένου ηγετίσκου που δε δίστασε να σύρει τη χώρα του σε μια τραγική πολεμική περιπέτεια. 

Και η οικονομία θα σωθεί, τα όπλα θα κατασκευαστούν, οι στρατοί θα σχηματιστούν. Και μετά; Μοιραία θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν. Και ποιος θα πάει στον πόλεμο να σκοτωθεί; Όχι φυσικά αυτοί που θα μετράνε τα κέρδη τους ούτε και τα παιδιά τους. Θα πάνε αυτοί που θα κερδίσουν φαινομενικά κάτι καλύτερο αλλά θα το πληρώσουν με τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους. 

Δεν είναι τελικά ο διαχωρισμός ανάμεσα σε πόλεμο και ειρήνη. Είναι η επιλογή ανάμεσα στο θάνατο και τη ζωή. Ανάμεσα στην τέχνη και τη φρίκη. Εκεί οδεύουμε. Προς εκείνη την επιλογή. Και δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για την επιλογή που θα κάνουμε τελικά...

Ólafur Arnalds - This Place Was A Shelter

 

Βροχερές νύχτες

 

Λατρεύω να περπατώ υπό βροχή. Το ξέρετε φαντάζομαι.  Αν όμως ένας τέτοιος περίπατος είναι μια φορά μαγικός, όταν γίνεται σε βραδινές ώρες είναι δέκα φορές πιο μαγικός. 

Η νυχτερινή βροχή αφήνει στο δρόμο μόνο αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη να περπατήσουν και όσους -λιγότεροι αυτοί- είναι πραγματικοί εραστές του βαδίσματος υπό αντίξοες συνθήκες. Όλοι οι άλλοι: χασομέρηδες, καταναλωτές, άνθρωποι που ζητούν κάποια κοινωνική επαφή ή απλώς να δουν κόσμο, μαζεύονται στα σπίτια τους, μακριά από τους δρόμους. 

Αλλά για όσους επιμένουν σε αυτές τις συνθήκες να βγαίνουν έξω και να περπατούν, η βροχόπτωση φροντίζει να δημιουργήσει ένα μαγικό τοπίο. Πέρα από το εντυπωσιακό θέαμα του νερού που πέφτει με ορμή από τον ουρανό, οι μικρές λίμνες και τα ρυάκια που δημιουργούνται στους δρόμους, μικρούς και μεγάλους, στενά και λεωφόρους, συνδυάζονται με τα νυχτερινά φώτα, από βιτρίνες καταστημάτων, κολώνες ηλεκτρικού φωτισμού και ηλεκτρικούς σηματοδότες κυκλοφορίας, δημιουργώντας ονειρικές εικόνες, σημερινές, χθεσινές αλλά και αυριανές. 

Και τώρα θα κλείσω αυτό το σύντομο σημείωμα, επανερχόμενος στο αγαπημένο μου θέαμα. Οι λογικοί άνθρωποι δε βγαίνουν να περπατήσουν νύχτα στη βροχή. Τέτοιες...αθλοπαιδιές τις αφήνουν στους αλαφροΐσκιωτους, στους ονειροπόλους, στους παλαβούτσικους. Σε εκείνους που πιστεύουν ακόμα σε ξωτικά και νεράιδες. Σε ευχές στα άστρα. Που αναζητούν χρώματα και μουσικές. 

Σε ένα είδος ανθρώπων που ολοένα και λιγοστεύει, ολοένα και χάνεται. Άλλωστε, τι έχουν να πουν αυτοί που περπατούν αμέριμνα στη νυχτερινή βροχή σε εκείνους τους σοβαρούς ανθρώπους που εξηγούν τον κόσμο με οικονομικά σχήματα και με ευκολία συζητούν για τα οφέλη του πολέμου; Τίποτα δεν έχουν να πουν. Ούτε σε αυτούς ούτε και στον κόσμο που ετοίμασαν...

Sigur Rós - Dvergmál with Steindór Andersen, Hilmar Örn Hilmarsson & María Huld Markan Sigfúsdóttir

 

Το βιβλίο μου...

 

Λοιπόν, έχω γράψει κι άλλες φορές για το χωριό μου στην Ορεινή Ναυπακτία -ένας εξευγενισμένος όρος για τα Γκράβαρα- και τη σύνδεση που είχα με εκείνα τα ορεινά εδάφη. Η αλήθεια είναι ότι εδώ και πολλά χρόνια, για πολλούς και διάφορους λόγους, δεν έχω κάποια ιδιαίτερη εμπλοκή με τα πράγματα και τις εξελίξεις εκεί. 

Έτσι, δεν παρακολούθησα στενά τα οικονομικά άλματα και την τεχνολογική ανάπτυξη της περιοχής, τα μεγάλα έργα - δημόσια και ιδιωτικά- που έγιναν στις υποδομές, την ανάπτυξη της βιομηχανίας, της ανανέωσης το αγροτοκτηνοτροφικού τομέα, της αεροδιαστημικής παρακολούθησης εξωγήινων ιπτάμενων αντικειμένων, την μεγάλη σχολή πλεξίματος και ταρώ που άνοιξε εκεί, καθώς και το μεγάλο συνέδριο σύζευξης κβαντικής αστρολογίας, μυστικιστικής αστρονομίας  και γεωπολιτικής επιδημιολογίας. 

Επειδή όμως έκρινα πως ήρθε η ώρα να επιστρέψω στα πράγματα της Γκραβαρίτικης κοινωνίας και του Ναυπάκτιου  πολιτισμού των ορέων και των ποταμών. Για τούτο θα συγγράψω και θα κυκλοφορήσω σύντομα ένα αυτοβιογραφικό γοτθικό μυθιστόρημα φαντασίας και αλτρουισμού, το οποίο θα αναφέρεται σε όλη τη πορεία μου στο χωριό και τις ενέργειές μου αλλά και τις παραλείψεις των άλλων κατά τα ταραγμένα χρόνια της λεγόμενης Γραβαρίτικης Άνοιξης ή την εποχή της Μωβ Πουά Επανάστασης. 

Τρεις οι πιθανοί τίτλοι του βιβλίου είναι οι εξής: Κύθηρα, Κέρκυρα ή Καμένα Βούρλα. Επικρατέστερος είναι ο τελευταίος, ο οποίος δεν ταιριάζει γεωγραφικά -ούτε και οι άλλοι άλλωστε- αλλά είναι ταιριαστός εννοιολογικά. 

Το μόνο που μου λείπει είναι εκδότης, διανομέας και διαφημιστής. Και περιεχόμενο του βιβλίου. Και διάθεση να το γράψω. Και να το σκεφτώ. Καλά, κάτι θα σκεφτώ να κάνω. Κάποιον θα βρω να τα κάνει όλα αυτά. 

Αυτά και για σήμερα με αυτό το σουρεαλιστικό και ψυχοβγαλτικό κείμενο που είχε ως σκοπό απλά και μόνο μια διασκεδαστική ματιά στο πολιτικό θέμα των ημερών. Δεν έχει κάποιο φοβερό μήνυμα, δεν είναι κάποια τρομερή σάτιρα. Μη τρελαίνεστε και μην εξάπτεστε... 

Jethro Tull - Minstrel in the Gallery

 

Αγία Αικατερινή - Άγιος Μερκούριος

 

Σήμερα γιορτάζουμε δύο μεγαλομάρτυρες. Την Αγία Αικατερίνη και τον Άγιο Μερκούριο. Η πρώτη ήταν μια γυναίκα νέα, όμορφη, πολύ μορφωμένη και πολύ πλούσια. Ένας καλός γάμος ήταν δεδομένος. Και εκείνη την εποχή, ένας καλός γάμος ήταν πάρα πολύ σημαντικός για μία γυναίκα. Ειδικά για μία γυναίκα ευγενούς καταγωγής, που θα σήμαινε την αύξηση πλούτου αλλά και επιρροής και δύναμης, όχι μόνο για την ίδια αλλά για ολόκληρη την οικογένειά της. 

Ο δεύτερος, ήταν στρατιωτικός, ο οποίος μάλιστα διακρίθηκε στις μάχες, σε μία εκ των οποίων σκότωσε τον στρατηγό των αντιπάλων. Εκείνη την εποχή η διάκριση στις μάχες θα μπορούσε να οδηγήσει τον διακριθέντα σε πολύ υψηλά αξιώματα, ακόμα και σε αυτό του αυτοκράτορα.

Και οι δύο όμως αρνήθηκαν το λαμπρό τους μέλλον. Σε μια εποχή που οι χριστιανοί διώκονταν διατράνωσαν την πίστη τους και τελικά αντάλλαξαν τα πλούτη και τα αξιώματα, την κοινωνική αναγνώριση και την εξουσία με το στεφάνι του μαρτυρίου. Γιατί είδαν πως υπάρχει κάτι σπουδαιότερο, κάτι μεγαλύτερο από αυτά. 

Κάτι τέτοιο για τον λογικό άνθρωπο θεωρείται ανοησία, αν όχι σκέτη τρέλα. Τέτοιους ανθρώπους, οι λογικοί της κάθε εποχής του κοροϊδεύουν, τους ειρωνεύονται, τους λοιδορούν. Για τους λογικούς ανθρώπους της κάθε εποχής, το παν είναι η εναρμόνιση με το όποιο σύστημα, η ανέλιξη εντός τους με τον όποιον τρόπο και η προσκόλληση σε αυτό. Οι λογικοί αυτού του κόσμου δεν μπορούν να φανταστούν πως μπορούν αν υπάρξουν έξω από ένα σύστημα που τους επιβάλλουν οι ισχυροί. Είναι έτοιμοι να θυσιάσουν σε κάθε είδωλο που θα τους παρουσιαστεί σε κάθε εποχή είτε αυτό είναι ένας ψεύτικος θεός είτε είναι μία θέση σε καλή δουλειά είτε είναι η κατανάλωση είτε ένας καλός τραπεζικός λογαριασμός ο,τιδήποτε άλλο. Και θα θυσιάσουν τα πάντα. Την ανθρωπιά, την καλοσύνη, την ίδια τους τη πίστη. 

Ο κόσμος όμως δεν αλλάζει από λογικούς. Οι θετικές αλλαγές δεν έρχονται από τους σόφρωνες, από τους σοφούς και τους διανοούμενους. Αυτοί πάντα στο τέλος θυσιάζουν στα είδωλα. Η δικαιοσύνη και η αγάπη, η αλήθεια και η αδελφοσύνη ανθίζουν μόνο στις καρδιές των τρελών. Σε αυτούς που αρνούνται ένα λαμπρό μέλλον και σε αυτούς που ακολουθούν έναν Θεό που ήρθε στη γη, περπάτησε ανάμεσα μας, έφαγε και ήπιε με αμαρτωλούς, με τελώνες και με πόρνες και στο τέλος σταυρώθηκε για τις αμαρτίες μας. 

Γιατί, η πραγματική πίστη στον Χριστό, αυτή που καίει σαν αναμμένο κάρβουνο μέσα στη καρδιά του κάθε πιστού, ήταν, είναι και θα είναι, η μεγαλύτερη τρέλα. Ιδιαίτερα σε τόσο λογικούς καιρούς σαν κι αυτούς που ζούμε τώρα...