Αγία Φιλοθέη

 

Η Αγία Φιλοθέη γεννήθηκε το 1522 στην τουρκοκρατούμενη πια Αθήνα. Από αρχοντική οικογένεια, έλαβε την καλύτερη δυνατή μόρφωση. Οι γονείς της την πάντρεψαν, παρά τη θέλησή της, με έναν Αθηναίο άρχοντα σε ηλικία 14 ετών. Μετά το θάνατο των γονιών και του συζύγου της έγινε μοναχή και ίδρυσε τη μονή του Αγίου Ανδρέα μετά από όραμα που είδε. Το μοναστήρι αυτό δεν ήταν το τυπικό μοναστήρι που έκανε ακολουθίες και λειτουργίες μόνο. Έγινε σύντομα ένα κέντρο παιδείας και υγείας, ένα καταφύγιο για τις Ελληνίδες ώστε να αποφύγουν την αρπαγή από τους Τούρκους, ένα μέρος όπου νοσηλεύονταν και έβρισκαν τροφή και στέγη οι φτωχοί. Λειτουργούσε επίσης και ορφανοτροφείο αλλά και γηροκομείο. 

Η Αγία Φιλοθέη είχε συλλάβει το πραγματικό νόημα του μοναχισμού. Σε καμία περίπτωση η μοναχική οδός της Αγίας δεν ξέπεσε σε έναν βολικό αναχωρητισμό. Αντιθέτως, η Αγία Φιλοθέη, έθεσε τον μοναχικό βίο της στην υπηρεσία των υπόδουλων πλέον χριστιανών της Αθήνας. Αποτέλεσε μια όαση  όπου μπορούσαν να πάρουν μιαν ανάσα. Φρόντιζε τις ανάγκες τους τις υλικές και τις πνευματικές. Σε μια εποχή όπου η οθωμανική αγριότητα ήταν ακόμα στο απώγειό της, μία γυναίκα ξεκίνησε ένα τιτάνιο έργο. Ήταν τέτοια η επιρροή του έργου της, που σύντομα στη μονή προσήλθαν διακόσιες μοναχές. Φυσικά ένα τέτοιο έργο, από μία χριστιανή γυναίκα, ενόχλησε του Τούρκους οι οποίοι και τη συνέλαβαν. Η Αγία Φιλοθέη δήλωσε χωρίς φόβο πως είναι έτοιμη να μαρτυρήσει αλλά με τη μεσολάβηση χριστιανών Αθηναίων αφέθηκε ελεύθερη. Λίγα χρόνια αργότερα όμως, Τούρκοι πήγαν στο μονύδριο που είχε οικοδομήσει στα Πατήσια (έτυχε τότε να εορτάζεται η μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και η Αγία μαζί με τις άλλες αδελφές βρίσκονταν στον ιερό ναό επιτελώντας ολονύκτια αγρυπνία) και πέντε από αυτούς ανέβηκαν στον εξωτερικό τοίχο και πήδησαν μέσα στην αυλή. Στην συνέχεια εισέβαλαν στο ναό, όπου άρπαξαν την Αγία και την μαστίγωσαν με μανία και βαναυσότητα και την εγκαταλείπουν ημιθανή έξω από τη μονή της.

Έξω από το ναό, στα δεξιά της εισόδου του, σώζεται η κολώνα, όπου η Φιλοθέη δέθηκε και μαστιγώθηκε. Οι μοναχές της την μετέφεραν στην κρύπτη της στην Καλογρέζα. Εκεί η Φιλοθέη υποκύπτει στα τραύματά της στις 19 Φεβρουαρίου 1589 μ.Χ.

Είκοσι ημέρες μετά από την κοίμηση της Αγίας, ο τάφος της ευωδίαζε. Ακόμη, όταν μετά από ένα έτος έγινε η ανακομιδή, το τίμιο λείψανό της βρέθηκε σώο και ακέραιο. Επιπλέον ήταν γεμάτο με ευωδιαστό μύρο. Το ιερό λείψανό της βρίσκεται σήμερα στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών.

Αυτή ήταν η ζωή και η δράση της Αγίας Φιλοθέης. Ένα παράδειγμα για τις γυναίκες, πως δεν είναι υποχρεωμένες να περιορίζονται στο ρόλο της νοικοκυράς ή της μάνας(ρόλοι πολύ σημαντικοί αλλά όχι αποκλειστικοί) αλλά έχουν πολλά περισσότερα να προσφέρουν και πως τελικά δεν υπολείπονται σε τίποτα από οποιονδήποτε άντρα. Ένα παράδειγμα και για τους μοναχούς, πως ο μοναστικός βίος δεν είναι ένας αναχωρητικός βίος, ένας βίος αποξένωσης από τον κόσμο αλλά ένας δρόμος αγάπης για τον κόσμο και προσφοράς. Ας πρεσβεύει η αγία για εμάς στον Κύριο. 

Virgin Steele - Victory is Mine

 

Δημοκρατία

 

Στην πάνω φωτογραφία βλέπουμε την "τρομακτική και βίαιη" επίθεση του Ρουβίκωνα στο σπίτι του νέου προέδρου της Δημοκρατίας. Δηλαδή έξω από αυτό. Στην κάτω φωτογραφία βλέπουμε την έξωση με τη "συνδρομή" των ΜΑΤ μιας οικογένειας(μάνας και γιου) με ειδικές ανάγκες. Για το κράτος, κάμποσα κόμματα και θεσμούς αλλά και μεγάλο μέρος του Τύπου, η πρώτη περίπτωση απειλεί τη "Δημοκρατία" και είναι "απολύτως καταδικαστέα" ενώ η δεύτερη περίπτωση διασφαλίζει την ομαλή λειτουργία της "Δημοκρατίας". Αναρωτιέμαι τελικά μήπως αυτή η "Δημοκρατία" αποτελεί απειλή για την ομαλή εξέλιξη της ζωής μας...

Running Wild - Riding The Storm

 

Πένθος

 

Τι είναι αλήθεια πένθος; Πώς το βιώνει ο κάθε άνθρωπος; Φωνάζει; Μένει σιωπηλός; Φοράει μαύρα; Προσεύχεται; Ακούει μουσική; Αυτές οι λίγες απαντήσεις παραπάνω, είναι όλες σωστές. Το πένθος, παρά κάποιες γενικές φάσεις που έχει για όλους τους ανθρώπους, βιώνεται από τον κάθε άνθρωπο διαφορετικά και εκφράζεται με εντελώς διαφορετικές αντιδράσεις, με ποικιλία στην ένταση αλλά και στη χρονική διάρκεια. Δεν υπάρχει μία εικόνα πενθούντα που να ταιριάζει σε όλους. Η εικόνα του μαυροντυμένου ανθρώπου με σκυμμένο κεφάλι μόνιμα και δάκρυα στα μάτια δεν μπορεί να είναι απόλυτη. Άκουσα μια ιστορία πρόσφατα. Μια κοπέλα έμπλεξε σε ένα κύκλωμα ναρκωτικών ή πορνείας και δολοφονήθηκε. Η μητέρα της, κάνοντας τη δουλειά της αστυνομίας, εισχώρησε στο κύκλωμα, βρήκε τον αρχηγό, τον ξεγέλασε και τον παρέδωσε στην αστυνομία. Μπορεί κανείς να πει πως αυτή η γυναίκα δεν πένθησε τη κόρη της; Γιατί; Επειδή δεν ξημεροβραδιαζόταν πάνω από τον τάφο της να κλαίει; Επειδή δεν κλείστηκε σπίτι της να περιμένει να πεθάνει; Επειδή δεν έμεινε βουβή ή σιωπηλή(καινούρια μόδα αυτή) ; Είναι λυπηρό και προφανώς ανήθικο, να κρίνουμε έναν άνθρωπο που έχει κάποιο πολύ δικό του άνθρωπο, ιδιαίτερα παιδί, επειδή δε συμπεριφέρεται όπως εμείς νομίζουμε πως θα έπρεπε να συμπεριφέρεται. Οι οποίοι "εμείς" τη μόνη τραγωδία που έχουμε βιώσει είναι την ήττα της ομάδας μας την Κυριακή...

Judas Priest - Night Crawler

 

Κυριακή του Ασώτου

 

Η πορεία του Ασώτου Υιού είναι τόσο μα τόσο ενδιαφέρουσα! Από γιος ενός πάμπλουτου άρχοντα, που του πρόσφερε τα πάντα, βρέθηκε με πλούτο πολύ στα χέρια του, τον οποίο κατασπατάλησε και τελικά έφτασε να βόσκει χοίρους, και να ζηλεύει τα ξυλοκέρατα που έδιναν για φαγητό στα γουρούνια. Και από εκεί, επέστρεψε στο σπίτι του πατέρα του και ξαναβρέθηκε σε ασφαλές περιβάλλον, και μάλιστα σε θέση καλύτερη και από εκείνη που ζήτησε.

Η πορεία του, αν και θα μπορούσε κάποιος να τη χαρακτηρίσει ως κακή ή και καταστροφική ακόμα, είναι στην πραγματικότητα μεγαλειώδης. Ας σκεφτούμε μια στιγμή, πόσοι από εμάς θα είχαμε το θάρρος σε περίπτωση που θα βρισκόμασταν τόσο χαμηλά, και μάλιστα πέφτοντας από μεγάλο ύψος, να ανασυγκροτηθούμε, να δούμε κατάματα το λάθος μας, να το αναγνωρίσουμε και τελικά -εδώ είναι το δύσκολο- να μετανοήσουμε. Να μετανοήσουμε, δε σημαίνει απλά να πάμε και να ζητήσουμε συγγνώμη από κάποιον. Σημαίνει να δούμε τι έχουμε κάνει λάθος, ποια είναι η ρίζα του προβλήματός μας που έχει ριζώσει βαθιά μέσα μας και να την ξεριζώσουμε. Και μετά να πάμε να ζητήσουμε την όποια συγγνώμη...

Από εκεί και πέρα, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά και στον μεγάλο γιο. Πάντα πειθαρχημένος, πάντα αφοσιωμένος στον πατέρα του, πάντα ακολουθώντας τους κανόνες, κατάφερε και έχασε την ουσία. Δεν είχε αποκτήσει την ικανότητα να χαρεί με την επιστροφή του ασώτου υιού, και θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε πως είχε χαρεί κιόλας με την κατάντια του, την οποία είχε καθώς φαίνεται πληροφορηθεί. Αυτό γίνεται πολύ συχνά όταν δεν ακολουθούμε απλώς τους κανόνες αλλά τους απολυτοποιούμε, όταν τους βάζουμε πάνω από τους ανθρώπους και όταν τελικά τους μετατρέπουμε σε κανόνια για να πυροβολούμε τους συνανθρώπους μας, ακόμα και τους πολύ κοντινούς μας. Γιατί καμία προσβολή χειρότερη δεν υπάρχει προς μία θρησκεία από το να τη χρησιμοποιούμε ώστε να εξουθενώνουμε τους συνανθρώπους μας. 

Τελικά, η σημερινή παραβολή είναι ένα μάθημα ελπίδας. Μία υπενθύμιση πως δε πρέπει να απογοητευόμαστε. Πως όσο χαμηλά κι αν έχουμε πέσει, όσο μακριά κι αν βρισκόμαστε από τον στόχο μας, από την ένωση με τον Θεό, πάντα υπάρχει περιθώριο να επιστρέψουμε. Όσο αναπνέουμε, μπορούμε να αλλάξουμε γραμμή πλεύσης. Και να επιστρέψουμε σπίτι μας. Στο μόνο πραγματικό σπίτι μας. Στον οίκο του Πατρός μας.

UFO - Belladonna

 

Μάσκα

Μπορούμε να κρύψουμε τον χαρακτήρα μας ανά πάσα στιγμή. Μπορούμε να μασκαρευόμαστε ως πράοι, δίκαιοι, σοβαροί, επαναστάτες, τραμπούκοι, ειρηνιστές κλπ. Μόνο μία στιγμή δε μπορούμε να κρυφτούμε. Όταν μας δοθεί εξουσία και ευκαιρία να την ασκήσουμε ειδικά κατά ενός πιο αδύναμου. Εκείνη την ώρα οι μάσκες πέφτουν. Και καθρεφτίζεται ο πραγματικός μας εαυτός. Γιατί η επίδειξη δύναμης επί ενός αδύναμου αντιπάλου δε φανερώνει πυγμή αλλά μικρότητα χαρακτήρα. Κι αν αυτό ισχύει σε καθημερινές στιγμές σε διάφορα περιστατικά πόσο μάλλον περισσότερο ισχύει όταν το κάνει κάποιος κρατικός αξιωματούχος εναντίον ενός πολίτη ή και μιας ομάδας πολιτών...

Iron Maiden - Flash of the Blade

 

Αναζήτηση

Όταν κάποιοι λένε πως δε μπορούν να δουν τον Χριστό στην Εκκλησία έχουν δίκιο. Τον καλύπτουν τόνοι συντήρησης, στενομυαλιάς, εξουσιαστικών σχέσεων, παραδοξολογίας, νεοπλουτισμού, ανθρωπαρέσκειας, ρηχότητας και επίδειξης. Το λάθος που κάνουν είναι ότι Τον αναζητούν αντί να Τον αφήσουν να τους βρει Αυτός...

Accept - Princess Of The Dawn

 

Ο παππούς Ντόμπρι και οι άλλοι συνοδοιπόροι του

 

Ήταν 13/2 του 2018 όταν κοιμήθηκε στη Μονή Kremikovtsi της Βουλγαρίας ο Ντόμπρι Ντόμπρεβ, σε ηλικία 103 ετών. Πατέρας τεσσάρων παιδιών, δύο των οποίων έζησαν λιγότερο από τον ίδιο, αποφάσισε το 2000 να δωρίσει όλη του τη περιουσία στην Εκκλησία της Βουλγαρίας και να ζήσει σαν ζητιάνος. Από εκείνη τη στιγμή περπατούσε κάθε μέρα 20 χιλιόμετρα από το χωριό του, Bailovo, ως τη Σόφια όπου στεκόταν στον καθεδρικό ναό του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι και ζητιάνευε. Τα χρήματα που μάζευε τα δώριζε για την αναστήλωση εκκλησιών, μοναστηριών, ορφανοτροφείων και σε άλλες φιλανθρωπίες. Ο "Παππούς Ντόμπρι" είχε χάσει το μεγαλύτερο μέρος της ακοής του κατά τη διάρκεια ενός βομβαρδισμού στον Β ΠΠ. Ανάμεσα στις δωρεές του ξεχωρίζουν τα 5000 ευρώ στον Ι.Ν. Αγ. Κυρίλλου και Μεθοδίου στο χωριό του Bailovo, 12.500 ευρώ για την ανακατασκευή της Μονής της Θεοτόκου ανατολικά της Σόφιας και στον ενοριακό ναό του κοντινού χωριού Gorno Kamartsi και τα 17.850 ευρώ στον Καθεδρικό ναό Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι στη Σόφια που αποτελεί και τη μεγαλύτερη δωρεά στην εκατοντάχρονη ιστορία του ναού. Ο ίδιος έμενε σε ένα μικρό δωματιάκι του Ι.Ν. Κυρίλλου και Μεθοδίου στο χωριό του στο Bailovo. 

Ο Παππούς Ντόμπρι, αποτελεί μέλος μιας ξεχωριστής ομάδας ανθρώπων, μαζί με τη Μαρία Σκομπτσόβα, τη γερόντισσα Γαβριηλία, τον π.Λεβ Ζιλέ και άλλους οι οποίοι έζησαν σε απόλυτη φτώχεια, αφιερώνοντας τη ζωή τους, την ασκητική ζωή τους, στην υπηρεσία του συνανθρώπου, ο καθένας και η καθεμιά με τον τρόπο του. Άνθρωποι οι οποίοι δεν έζησαν για θέσεις κοινωνικές, δε ζήτησαν καταξίωση ούτε κάποια επιβράβευση. Αντιθέτως έζησαν ως περιθωριακοί, πολλές φορές ρακένδυτοι, όπως ο Ντόμπρεβ, σε παραπήγματα όπως ο π.Λεβ Ζιλέ, με σκισμένο και μπαλωμένο ράσο όπως η αγία Μαρία Σκομπτσόβα, μετακινούμενοι από χώρα σε χώρα χωρίς μια δεκάρα στη τσέπη όπως η αγία Γαβριηλία. 

Αυτή η Εκκλησία, μάλλον αυτό το τμήμα της Εκκλησίας, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και τον Πατριάρχη Σερβίας Παύλο ο οποίος κινούταν με τα ΜΜΜ και δεν είχε παρά ελάχιστα περιουσιακά στοιχεία, τα άμφια και τα ράσα του μόνο στην ουσία, ασκεί μια ακαταμάχητη γοητεία είναι η αλήθεια. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που σε κάνουν με τη ζωή τους να πιστεύεις ότι ναι, υπάρχει κάτι, κάτι ανώτερο, κάτι διαφορετικό, ένας άλλος τρόπος ζωής. Ότι το να είσαι μέλος της Εκκλησίας δε σημαίνει ότι ζεις όπως όλοι οι υπόλοιποι και απλά πηγαίνεις στην εκκλησία. 

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το κομμάτι μοιάζει τόσο πολύ μακρινό ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας. Αν όμως κοιτάξουμε πιο προσεκτικά, θα δούμε κι άλλους τέτοιους ανθρώπους. Που τολμούν, λιγότερο ή περισσότερο να ζουν σχεδόν σαν περιθωριακοί, με πλήρη απλότητα, σε εκούσια πτωχεία. Άνθρωποι που ζουν για τον διπλανό τους, για τον συνάνθρωπο, για τον Θεό. Που δεν ζουν αποκομμένοι και απομακρυσμένοι, που δε θεωρούν την πολυτέλεια ως ιεροπρέπεια και τον αναχωρητισμό ως σοβαρότητα ή την άνυδρη συντήρηση ως παράδοση. Τέτοιοι άνθρωποι, που τις σπάνιες φορές που τους συναντάμε, μία τέτοια περίπτωση είχα την ευτυχία και ευλογία να συναντήσω στη Ραψάνη της Λάρισας στο πρόσωπο μιας ερημήτισσας μοναχής, μας ξεδιψούν πνευματικά για σχεδόν ολόκληρη τη ζωή μας. 

Dio - My Eyes

 

Τραγωδία

 

Τούτη η ζωή είναι ποίηση και επανάσταση. Όλα τα άλλα είναι στοιχεία που γεμίζουν το ενδιάμεσο κενό. Αν τα δύο αυτά πηγάζουν από την αγάπη ο άνθρωπος φτάνει στη θέωση. Αν πηγάζουν από το μίσος, αποκτηνώνεται. Στο δρόμο προς την ελευθερία πολλές φορές ξεπέφτουμε στο δεύτερο και ο προορισμός μας ματαιώνεται. Αυτή είναι η τραγωδία και το δράμα του ανθρώπου. Πλασμένος για να γίνει θεός ελεύθερος καταλήγει παγιδευμένο κτήνος.