Νομαδικός

 

Για δύο πράγματα μπορώ να περηφανευτώ -αν και δεν κάνει να περηφανευόμαστε, φτου κακά- μέχρι τώρα για τη ζωή μου. Μπορώ και για κάποια ακόμα αλλά δε δύο θέλω να επικεντρωθώ. 

Το ένα είναι ότι είμαι άφραγκος. Δεν έχω ακίνητα, εξοχικά, επιχειρήσεις, βγάζω τον μήνα ίσα ίσα και δεν έχω καταθέσεις στο εσωτερικό ή το εξωτερικό. Ναι, κάποια πράγματα που θέλω δε μπορώ να τα κάνω(ταξίδια, διακοπές, αγορές, άμφια ακριβά και μανικετόκουμπα-αλλά έτσι κι αλλιώς δε φοράω πουκάμισα οπότε πού θα έμπαιναν τα μανικετόκουμπα) αλλά αν και κάπως με ρίχνει αυτό ώρες ώρες, τελικά δεν αλλάζει κάτι στο ότι αυτό είναι κάτι για το οποίο χαίρομαι και αισθάνομαι κάποια περηφάνεια. Στο κάτω κάτω, παπάς είμαι, δεν είμαι σαν αυτόν που κάνει εκείνη την εκπομπή με τα ταξίδια. 

Το δεύτερο είναι πως μπόρεσα κι έζησα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου -ακόμα και το έγγαμο κομμάτι, που με την οικογένεια είναι πιο δύσκολο- σε μια ημινομαδική κατάσταση. Δεν ήμουν ποτέ ούτε εδώ ούτε εκεί, όπου κι αν βρέθηκα υπήρχε η αίσθηση της προσωρινότητας και αυτό μου άρεσε πραγματικά. Είναι κάτι που από τα φοιτητικά χρόνια το έχω πετύχει. 

Αυτό το είχα βέβαια όχι μόνο γεωγραφικά αλλά και με τις παρέες, τις δουλειές, τις ιδεολογίες ακόμα. Πάντα και παντού υπήρχε η προοπτική της αναχώρησης. Του φευγιού. 

Αυτό είναι και που με κρατά τελικά. Που μου δίνει μια κάποια ενέργεια.  Ότι θα έρθει η ώρα να φύγω. Ό,τι κι αν κάνω είναι μόνιμο ώσπου να αποδειχτεί προσωρινό. Και αν και οι συνθήκες είναι πιο δύσκολες πια -και οι αναχωρήσεις έχουν πιο μικρό και περιορισμένο χαρακτήρα- ελπίζω πως στα επόμενα χρόνια θα δωθεί η ευκαιρία να συνεχιστούν οι μετακινήσεις. 

Αυτά τα πιο προσωπικά για σήμερα. Αν δε πεθάνω μέχρι αύριο κάτι θα βρω για να γκρινιάξω. Τα λέμε! Ή και όχι...

Οι Χριστιανοί της Νιγηρίας απειλούν ότι θα αποσυρθούν από το διαθρησκειακό συμβούλιο.

https://www.thetablet.co.uk/news/nigerian-christians-threaten-to-abandon-failed-inter-religious-council/

 «Εάν το Διαθρησκειακό Συμβούλιο της Νιγηρίας δεν μπορεί να λειτουργήσει, θα αποσυρθούμε από αυτό, καθώς δεν βλέπουμε τη σημασία του στη ζωή του λαού μας», δήλωσε ένας ηγέτης της Χριστιανικής Ένωσης της Νιγηρίας.

Η ομπρέλα-οργάνωση που εκπροσωπεί τις χριστιανικές εκκλησίες της Νιγηρίας απείλησε να αποσυρθεί από ένα όργανο που συστάθηκε για να βελτιώσει τις σχέσεις μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων, διαμαρτυρόμενη για την αποτυχία του να ανταποκριθεί στις επιθέσεις εναντίον χριστιανών σε όλη τη χώρα.

Η Χριστιανική Ένωση της Νιγηρίας (CAN) δήλωσε ότι το Διαθρησκειακό Συμβούλιο της Νιγηρίας (NIREC) έχει αποδείξει την αδυναμία του να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη ανασφάλεια και τη συνεχιζόμενη βία.

Το NIREC ιδρύθηκε το 2013 από την τότε κυβέρνηση του πρώην προέδρου Γκούντλακ Τζόναθαν για να μεσολαβεί σε εθνο-θρησκευτικές συγκρούσεις μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων. Το συμβούλιο, που λειτουργεί σε εθελοντική βάση, αριθμεί 50 μέλη, μοιρασμένα ισάριθμα μεταξύ μουσουλμανικών και χριστιανικών ομάδων.

Μετά από μια πρόσφατη έκτακτη συνεδρίαση στο βόρειο τμήμα της χώρας, οι ηγέτες της CAN εξέφρασαν ανησυχία για τις συνεχιζόμενες δολοφονίες χριστιανών, ιδιαίτερα ιερέων, από ενόπλους που συνήθως προσδιορίζονται ως κτηνοτρόφοι. Στις 4 Αυγούστου, ένας πάστορας της Εκκλησίας του Χριστού στα Έθνη δολοφονήθηκε γύρω στις 2 μ.μ. σε κοινότητα στην τοπική διοίκηση του Μπόκκος, στην Πολιτεία Πλάτο, από ενόπλους που πιστεύεται ότι ήταν κτηνοτρόφοι.

«Το NIREC ιδρύθηκε για να προάγει την αρμονία μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων. Η ηγεσία κάθε πίστης οφείλει να εργάζεται με τους οπαδούς της για να σταματήσουν οι επιθέσεις. Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα να μιλήσουμε στους δικούς μας ανθρώπους και αυτό κάνουμε. Ωστόσο, καθημερινά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με συνεχείς επιθέσεις και εν ψυχρώ δολοφονίες των δικών μας ανθρώπων από ανθρώπους της άλλης πλευράς», δήλωσε ένας ηγέτης της CAN στην εφημερίδα The Tablet.

«Έχουμε θέσει αυτές τις ανησυχίες πολλές φορές κατά τις συνεδριάσεις μας, αλλά οι δολοφονίες και οι επιθέσεις δεν έχουν μειωθεί. Ορισμένες κοινότητες έχουν εξαλειφθεί ολοκληρωτικά. Πηγαίνετε στην Πολιτεία Μπένουε και δείτε τι έχουν κάνει στους ανθρώπους μας. Οι άνθρωποί μας δεν μπορούν να πάνε στα χωράφια τους, πόσο μάλλον στους τόπους λατρείας τους. Αν το NIREC δεν μπορεί να λειτουργήσει, θα αποσυρθούμε από αυτό, καθώς δεν βλέπουμε τη σημασία του στη ζωή του λαού μας».

Οι ηγέτες της CAN κατηγόρησαν επίσης την ηγεσία του Ανώτατου Συμβουλίου Ισλαμικών Υποθέσεων της Νιγηρίας (NSCIA) ότι αποφεύγει σκόπιμα να πραγματοποιεί συναντήσεις μαζί τους για να αντιμετωπιστεί το ζήτημα.

Σύμφωνα με πηγή στη Γραμματεία της CAN στην Αμπούτζα, τα 25 χριστιανικά μέλη εξετάζουν το ενδεχόμενο αποχώρησης από το NIREC εξαιτίας της στάσης του συμπροέδρου του συμβουλίου, του Σουλτάνου του Σοκότο Μουχάμαντου Σαάντ Αμπούμπακαρ, του πνευματικού ηγέτη των μουσουλμάνων της Νιγηρίας.

«Πρέπει να αποχωρήσουμε, γιατί δεν μπορούμε πλέον να ανεχόμαστε αυτή την απαξιωτική μεταχείριση σε έναν οργανισμό όπου 25 χριστιανοί και 25 μουσουλμάνοι υποτίθεται ότι πρέπει να βρουν μια μόνιμη λύση στη θρησκευτική μισαλλοδοξία στη χώρα», είπε η πηγή της CAN.

Robert Plant - Everybody's Song

 

Η μάστιγα των ανόητων

 

Οι ανόητοι είναι μεγάλο, πραγματικά μεγάλο πρόβλημα. Ίσως το μεγαλύτερο που αντιμετωπίζουν οι οργανωμένες κοινωνίες. Για τις άλλες, σαν τη δική μας αποτελούν θανάσιμο κίνδυνο καθώς σε τέτοια περιβάλλοντα πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα. 

Οι ανόητοι βρίσκονται παντού. Σε πανεπιστημιακές έδρες, σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, στους επιστημονικούς τομείς, στους εκκλησιαστικούς κύκλους(μ' αρέσει αυτή η έκφραση πολύ), στον στρατό, τα σώματα ασφαλείας, τις δημόσιες υπηρεσίες, στον ιδιωτικό τομέα, στις γειτονιές και στα χωριά. Είναι παντού. 

Και δεν φαίνονται. Τους καταλαβαίνεις μόνο όταν είναι πια αργά. Καλύπτονται πίσω από πτυχία, επαγγέλματα, κοινωνικές θέσεις και οικογένειες. Όταν τους αντιλαμβάνεται κανείς έχουν ήδη ολοκληρώσει το καταστροφικό τους έργο. 

Δεν είναι αντιμετωπίσιμοι. Είναι επίμονοι και ασταμάτητοι. Δεν μπορούν να καταλάβουν καν ότι γελοιοποιούνται επιδεικνύοντας την ανοησία τους και γι' αυτό συνεχίζουν. Επιπλέον γι' αυτούς η καταστροφή θεωρείται θρίαμβος και η απύθμενη βλακεία, βαθιά σοφία. Η κάθε ανόητη θεωρία στα μάτια τους είναι το μυστικό που μόνο αυτοί ξέρουν και έχουν σκοπό της ζωής τους να το μεταδώσουν παντού. Και, ακόμα χειρότερα, να εφαρμόσουν στη πράξη τα περιττώματα που έχουν στο μυαλό τους. 

Το δε διαδίκτυο βοηθά να συνασπισθούν σε ομάδες και να αποκτήσουν ισχυρότερη φωνή, ακόμα και επιρροή παρασύροντας και άλλους στο σκοτεινό βασίλειο της ανοησίας τους. 

Πώς μπορεί να λυθεί το πρόβλημα αυτό; Ιδέα δεν έχω. Μάλλον δεν μπορεί. Απλά να ελπίσουμε πως υπάρχει εποχή που αναπαράγονται με μικρότερους ρυθμούς και ίσως έτσι να μπορέσει η κοινωνία -αν υπάρχει- να καλύψει τη διαφορά ποσοστών ώστε να μην είναι τόσο καταστροφικοί. Αλλιώς...ε, καταλαβαίνετε...

Η εξέγερση και η επανάσταση

 

Ποτέ ως τώρα μια επανάσταση δεν είχε ως αποτέλεσμα την πραγματοποίηση αυτού του ονείρου(σημ. του αναρχικού ονείρου). Το όραμα γεννιέται τη στιγμή της εξέγερσης- μόλις όμως "η Επανάσταση" θριαμβεύσει και το Κράτος επιστρέψει, το όνειρο και το ιδανικό έχουν ήδη προδοθεί. Δεν έχω εγκαταλείψει την ελπίδα ούτε και την προσδοκία της αλλαγής. δυσπιστώ όμως στη λέξη Επανάσταση. 

Ακόμα κι αν αντικαταστήσουμε την επαναστατική προσέγγιση με την ιδέα μιας εξέγερσης που εξελίσσεται αυθόρμητα σε αναρχική κουλτούρα, η συγκεκριμένη ιστορική μας κατάσταση δεν ευνοεί ένα τόσο τεράστιο εγχείρημα. Πέρα από ένα μάταιο μαρτυρολόγιο, πιθανώς τίποτα απολύτως δεν θα μπορούσε να προκύψει τώρα από μια μετωπική σύγκρουση με το έσχατο Κράτος, το μεγαλοεταιρικό Κράτος της πληροφορίας, την αυτοκρατορία του Θεάματος. και της Προσομοίωσης.Τα όπλα του είναι όλα στραμμένα πάνω μας, ενώ τα δικά μας πενιχρά όπλα δεν βρίσκουν τίποτ' άλλο να σημαδέψουν πέρα από μια υστέρηση, μια άκαμπτη κενότητα, ένα Στοιχειό ικανό να σβήσει κάθε σπινθήρα μέσα σε ένα εκτόπλασμα πληροφορίας, μια κοινωνία συνθηκολόγησης που εξουσιάζεται από την εικόνα του Μπάτσου και το απορροφητικό μάτι της τηλεοπτικής οθόνης. 

(................................................................)

Εν ολίγοις, ο ρεαλισμός απαιτεί όχι μόνο να πάψουμε να περιμένουμε "την Επανάσταση", αλλά και να πάψουμε να την θέλουμε. "Εξέγερση", μάλιστα.- όσο τον δυνατόν συχνότερα, έστω και με το ρίσκο βίας. Η σπασμωδική αντίδραση του Προσομοιωμένου Κράτους θα είναι "θεαματική", ωστόσο στις περισσότερες περιπτώσεις η καλύτερη και ριζοσπαστικότερη τακτική θα είναι να αρνηθούμε να εμπλακούμε στην θεαματική βία, να αποσυρθούμε από την περιοχή της προσομοίωσης, να εξαφανιστούμε.

Η ΤΑΖ(προσωρινή αυτόνομη ζώνη είναι ένα στρατόπεδο οντολόγων ανταρτών: χτυπάς και φεύγεις. Συνεχώς μετακινείς ολόκληρη τη φυλή, ακόμα κι αν είναι μόνο δεδομένα στον ιστό. Η ΤΑΖ πρέπει να είναι ικανη να αμύνεται· ωστόσο τόσο το "χτύπημα" όσο και η "άμυνα" θα έπρεπε, ει δυνατόν, να αποφεύγουν τη βία του Κράτους, η οποία δεν είναι πλέον μια βία που έχει νόημα. Το χτύπημα γίνεται κατά των δομών του ελέγχου, κυρίως κατά των ιδεών· η άμυνα είναι "αορατότητα", μια πολεμική τέχνη, και "ατρωσία" - μια "απόκρυφη" τέχνη μέσα στις πολεμικές τέχνες. Η "νομαδική πολεμική μηχανή" ννικάει χωρίς να γίνεται αντιληπτή και προχωρά προτού προλάβει να ρυθμιστεί ο χάρτης. Όσο για το μέλλον - Μόνο οι Αυτόνομοι μπορούν να σχεδιάσουν την αυτονομία, να οργανωθούν γι' αυτήν, να την δημιουργήσουν. Είναι μια αυτοτελής δράση. Το πρώτο βήμα μοιάζει κατά κάποιον τρόπο με την κατανόηση.  - την συνειδητοποίηση ότι η ΤΑΖ αρχίζει με μια απλή πράξη συνειδητοποίησης.

Χακίμ Μπέη, ΤΑΖ η προσωρινή αυτόνομη ζώνη, εκδ. Ελεύθερος Τύπος

Tank - The War Drags Ever On

 

Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού

 

Το άρθρο εδώ:

https://www.in.gr/2025/08/11/istoriko-arxeio/tasos-isaak-kai-solomos-solomou-oi-agries-dolofonies-ton-dyo-kyprion/

Αστικοί ρύποι

 

Φέτος η Αθήνα δεν άδειασε, μάλλον να το πω πιο αισιόδοξα, άδειασε λιγότερο από τις άλλες φορές. Και πέρσι είχε κρατήσει κόσμο αλλά φέτος ακόμα περισσότερο. 

Που σημαίνει ότι ακούω πιο συχνά απ' όσο θα έπρεπε αυτοκίνητα αι -τα αχώνευτα- μηχανάκια να περνάνε κάθε τρεις και λίγο από τη γειτονιά. Πέρα από τις φωνές ανθρώπων που μου θυμίζουν γιατί όταν γεράσω θέλω να αποσυρθώ σε κάποιο βουνό που να μην υπάρχει άνθρωπος ή κάποια από αυτές τις μηχανές που με εκνευρίζουν με τη φασαρία και τα καυσαέριά τους. 

Και νομίζω πως η κυβέρνηση κάνει πολύ καλή δουλειά προς την κατεύθυνση αυτή. Είτε θα μας εξαφανίσει, είτε δε θα μπορούμε να κινήσουμε -αυτοί που έχουν, εγώ δεν έχω- τα οχήματα, είτε θα πάρουμε όλοι τα βουνά. Μόνο που θα είναι δύσκολο να μένεις κάτω από ανεμογεννήτρια. Οι οποίες τα επόμενα χρόνια αναμένεται να γίνουν το σήμα κατατεθέν της χώρας. Αν υπάρχει χώρα. 

Βέβαια, από τη στιγμή που οι περισσότεροι πολίτες -ο Θεός να τους κάνει- αυτής της ρημάδας της περιοχής ενοχλούνται περισσότερο από τα γαβγίσματα των σκύλων και τις κουτσουλιές των περιστεριών παρά από τις μηχανές των τετράτροχων και δίκυκλων, γιατί να μη γίνουν και οι ανεμογεννήτριες περισσότερες από τα δέντρα; 

Στο κάτω κάτω, ποιος νοιάζεται για τις παραλίες που είναι χτισμένες σε ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα; Ανάπτυξη θέμε. Έτσι δεν είναι; Αυτή κιόλας την ανάπτυξη. Τι να τα κάνεις τα πάρκα και τα δάση αν δε μπορείς να χτίσεις σπίτια και ξενοδοχεία να έρθουν οι ζητούντες golden visa να επενδύσουν;

Και μια που έγραψα τα αντιπολιτευτικά μου πάλι, να γράψω και κάτι ακόμα. Με ρώτησαν πότε θα σταματήσω να γράφω αυτά τα αριστερίστικα(δεν είμαι αριστερός, δεν τους συμπαθώ καν, το ξαναγράφω). Είναι απλό. Όταν θα περπατήσω ξανά από Ομόνοια ως Σύνταγμα και δε δω κανέναν άστεγο να κοιμάται στον δρόμο. Τότε, θα πάψω να γράφω τα οικο-αναρχικά μου. Γιατί τέτοιος είμαι. 

Satan...Trial By Fire

 

Βαδίζοντας επί των υδάτων

  

Στη σημερινή περικοπή, ο Ιησούς βαδίζει πάνω στην ταραγμένη λίμνη. Ο Πέτρος, ενθουσιώδης όπως πάντα ζητά από τον Χριστό να τον καλέσει ώστε να περπατήσει κι αυτός πάνω στο νερό. Και πράγματι το κάνει για λίγο. Τα κύματα όμως τον τρομάζουν και ζητά από τον Χριστό να τον σώσει. Όπως και γίνεται.

Ο ενθουσιασμός είναι καλός. Είναι μια κινητήριος δύναμη που μας ωθεί να κάνουμε πράγματα που σε άλλη περίπτωση δεν θα τολμούσαμε. Όμως όταν μόνο αυτός μας ωθεί, όταν δεν βάζουμε το μυαλό μας να σκεφτεί και κυρίως όταν δεν προετοιμάζουμε την καρδιά μας, ο ενθουσιασμός αυτός αποδεικνύεται πρόβλημα. Γιατί εξανεμίζεται και μένουμε να πνιγόμαστε, όχι στα ταραγμένα νερά της καθημερινότητας αλλά σε μια κουταλιά νερό. 

Πριν ξεκινήσουμε οτιδήποτε —στην πίστη, στην κοινωνία, στην εργασία, ακόμη και στην πολιτική— χρειάζεται να οπλιστούμε: με θάρρος που μας δίνει δύναμη, με υπομονή που μας ριζώνει, και με αγάπη που τα ενώνει και τα δύο. Θάρρος χωρίς αγάπη γίνεται σκληρότητα· υπομονή χωρίς αγάπη γίνεται αδράνεια· μόνο η αγάπη τα δένει σε σύνολο ζωοποιό.

Αυτό είναι ένα σημείο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής που πρέπει να δούμε, πίσω από το εντυπωσιακό του βαδίσματος στο νερό. Πώς θα αποφύγουμε να γίνουμε ζηλωτές χωρίς επίγνωση, ενθουσιώδεις χωρίς προετοιμασία, θρησκευόμενοι χωρίς πίστη. Και πώς θα αποφύγουμε να πνιγούμε στα νερά της οργής, της παρόρμησης και της αναπόφευκτης δειλίας που τα ακολουθεί

Def Leppard - Wasted

 

Κάποιος

 

Κάποτε συζητούσα με κάποιον παπά και μου είπε: "δεν καταλαβαίνουν μερικοί πως έγιναν κάποιοι επειδή τους χειροτόνησε η Εκκλησία". Τώρα, σε αυτό που είπε δεν είχε άδικο. Αλλά προφανώς και έχω μια ένσταση. 

Δε ξέρω τι σημαίνει γίνομαι κάποιος. Τι είναι ο κάποιος; Αυτός που δεξιώνεται σε κάποιο πανηγύρι υπουργούς και βουλευτές; Αυτός που του υποκλίνονται οι άνθρωποι λόγω σχήματος; Τι σε κάνει κάποιο; Οι γνωριμίες, ο σεβασμός που μοιάζει με φόβο; Αν αυτό εννοούμε ως κάποιος τότε, η Εκκλησία μάλλον κακό έκανε σε αυτούς που χειροτόνησε. 

Θα γράψω κάτι, με αρκετή δόση κεκαλυμμένης υπερηφάνειας. Κάποτε σε μια ενορία που ήμουν, ήρθε ο υποψήφιος δήμαρχος, ο οποίος ξέραμε όλοι ότι θα είναι και ο επόμενος δήμαρχος. Ήρθε λοιπόν στην εκκλησία και θέλησε να με χαιρετίσει. Ταυτόχρονα ήρθε και μια κοπέλα από ξένη χώρα, η οποία είχε κάποιο πρόβλημα με τα χαρτιά της και ψάχναμε να βρούμε κάποια άκρη. Ε, αφού χαιρέτισα τον μελλοντικό δήμαρχο, του είπα πως χάρηκα για τη γνωριμία, γύρισε στη κοπέλα και τη ρώτησα πώς τα πήγαινε με τα χαρτιά; Είδα πως παραξενεύτηκε ο δήμαρχος αφού θεώρησε ότι θα έπιανα περισσότερη κουβέντα μαζί του και όχι να τον αφήσω για μια ξένη. 

Μπορώ ακόμα να πω πως ο σεβασμός για εμένα δεν έχει μορφή υπόκλισης αλλά μορφή αγκαλιάς. Τι να την κάνεις την υπόκλιση; Δε κρύβει αγάπη μέσα του αυτό το πράγμα, φόβο μπορεί να κρύβει. Αγάπη όχι. Ακόμα και το χειροφίλημα, είναι είτε προϊόν μιας μακραίωνης παράδοσης, η οποία πάλι έναν φόβο κρύβει, ίσως μεταφυσικό, αλλά φόβο. Ενώ η αγκαλιά είναι πιο κοντά στη χριστιανική αγάπη, στον Κύριο που αποκαλεί φίλους τους μαθητές Του. 

Τελικά αισθάνομαι πού καλύτερα όταν με χαιρετούν στο δρόμο άστεγοι, ναρκομανής και περιφερόμενοι -δύσκολοι άνθρωποι όλοι αυτοί, μην έχουμε αυταπάτες- παρά μεγαλοπάράγοντες του τόπου...

Το θέμα δεν είναι να γίνουμε "κάποιοι", όπως το εννοεί η κοσμική ορολογία, το θέμα είναι να γίνουμε αυτοί που ο Χριστός θέλει να γίνουμε. 

Δεν ήταν αστείο το σημερινό κείμενο αν και ήθελα να βγει έτσι αλλά νομίζω πως είναι καλό. Αυτά και για σήμερα.

Saracen - Ready to Fly

 

Το "φεγγάρι του οξύρρυγχου"

 Ένα από τα "κλου" (αλήθεια χρησιμοποιεί κανείς ακόμα αυτή την έκφραση; ) του Αυγούστου -εκτός από τα βλακώδη και κακόφωνα πανηγύρια και τις φωτογραφίες από τις υπέροχες διακοπές- είναι η πανσέληνος. Και επειδή δε μας έφταναν οι χαζοί που όταν έχει πανσέληνο ενθουσιάζονται λες και θα μεταμορφωθούν σε λυκανθρώπους και θα κυνηγάνε ελάφια στο δάσος, έχουμε και του πιο μοντέρνους οι οποίοι θεωρούν πως έχον ιερό χρέος να μας ενημερώσουν και για όλες τις ηλίθιες ονομασίες που δίνουν στην πανσέληνο διάφοροι λαοί, οι οποίοι στην πραγματικότητα “παραδόξως” είναι πάντα οι Αμερικάνοι – αυτοί που τρέφονται με wi-fi και Tik Tok.

Ο επερχόμενος φωτεινός δίσκος ονομάζεται "φεγγάρι του οξύρρυγχου" γιατί σε κάποια λίμνη στις ΗΠΑ παλιά είχε πολλούς τέτοιους. Και γιατί πρέπει εμείς εδώ πέρα που νομίζω δεν έχουμε καν οξύρρυγχους να λέμε την Πανσέληνο του Αυγούστου με αυτή την ονομασία; Γιατί -όπως έλεγε και ο Τζιμάκος- ο καθένας μας θέλει να ζήσει σαν Αμερικάνος μα του αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος. Και μετά μας φταίνε οι άλλοι και όχι ότι είμαστε εντελώς βλάκες. 

Και άντε να ανοίξουν οι αρχαιολογικοί χώροι βραδιάτικα και άντε να ξεχυθούμε στους δρόμους και τα σοκάκια για να δούμε την Πανσέληνο του Αυγούστου που ανάθεμα κι αν ξέρω τι διαφορά έχει από τις υπόλοιπες πέρα από τα ονοματάκια που μας μάθανε -κι εμείς φυσικά τρέξαμε να το παπαγαλίσουμε. Δε λέω. Ωραία είναι όταν έχει πανσέληνο, βλέπεις και που πατάς σε τίποτα σκοτεινά δρομάκια και αποφεύγεις τα περιττώματα από γάτες, σκύλους και ανθρώπους αλλά ως εκεί. Δε θα βγάλουμε τρίχωμα και δόντια κι από πάνω. 

Εντάξει, αφού γκρίνιαξα και για την Πανσέληνο νομίζω ότι είμαι έτοιμος για το μεγάλο βήμα. Να γκρινιάξω και για τον ήλιο κάποια στιγμή. Καλή σας ημέρα...δε σας λέω γιατί μπορεί να μη σας πάει καλά και να εκτεθώ!

Raven - To the Limit/To the Top